Grondige uitleg van het recht op privacy. Wat zijn de drie inbreukcriteria?

Wat als uw adres, telefoonnummer, medische geschiedenis of strafblad openbaar worden gemaakt…?

Tegenwoordig zien we een toename van gevallen waarin de meest waardevolle informatie openbaar wordt gemaakt door anderen, mede door de ontwikkeling van sociale media.

Hoe kunnen we omgaan met dergelijke ernstige inbreuken op de privacy? Laten we dit bespreken aan de hand van jurisprudentie.

Wat is inbreuk op privacy?

Als informatie over het privéleven die tot nu toe niet openbaar was gemaakt aan derden wordt onthuld en het slachtoffer zich ongemakkelijk voelt, wordt dit beschouwd als een inbreuk op de privacy, zelfs als die informatie waar is.

Inbreuk op de privacy is niet strafbaar volgens het strafrecht, maar er ontstaat wel een burgerlijke aansprakelijkheid.

Typische voorbeelden van inbreuk op privacy erkend in jurisprudentie

Tot nu toe zijn de volgende typische voorbeelden van inbreuk op privacy erkend in jurisprudentie:

1. Vorige veroordelingen en strafblad
2. Afkomst
3. Ziekte en medische geschiedenis
4. Vingerafdrukken
5. Fysieke kenmerken
6. Dagelijks leven en gedrag
7. Naam, adres, telefoonnummer
8. Persoonlijke zaken binnen het gezin

Het bovenstaande geldt in principe ook voor lasterlijke handelingen op het internet.

We horen vaak de term “inbreuk op privacy”, maar in feite bestaat er geen wetsartikel over “inbreuk op privacy” in het strafrecht. In plaats daarvan is het mogelijk om schadevergoeding te eisen voor onrechtmatige daden onder het burgerlijk recht.

Hoe is het recht op privacy, waarvoor geen expliciete wetsartikelen bestaan, geëvolueerd en erkend? Laten we dit uitleggen aan de hand van jurisprudentie.

Het recht op privacy is erkend in jurisprudentie

Het recht op privacy is, naarmate de samenleving zich ontwikkelt, in de jurisprudentie erkend als een ‘recht’. Een bekende zaak die hiertoe aanleiding gaf, is de “Na het feest” zaak. In deze zaak werden de drie vereisten voor inbreuk op de privacy duidelijk uiteengezet.

(I) Het betreft een feit uit het privéleven of iets dat als een feit uit het privéleven kan worden opgevat
(II) Het betreft iets dat, uitgaande van de gevoeligheid van de gemiddelde persoon en vanuit het standpunt van de betreffende persoon, waarschijnlijk niet openbaar gemaakt zou willen worden, met andere woorden, iets dat, uitgaande van de gevoeligheid van de gemiddelde persoon, waarschijnlijk psychologische stress en angst zou veroorzaken als het openbaar gemaakt zou worden
(III) Het betreft iets dat nog niet bekend is bij het algemene publiek

Laten we eens kijken naar de inhoud van de jurisprudentie.

De “Na het feest” zaak en het recht op privacy

Het begin van het ‘recht op privacy’ is de roman “Na het feest”, gepubliceerd door Yukio Mishima in 1960 (Showa 35).

Deze roman is gebaseerd op het leven van Yataro Arita, die na een carrière als diplomaat minister van Buitenlandse Zaken werd en twee keer kandidaat was voor het burgemeesterschap van Tokyo. Arita, die model stond voor het hoofdpersonage Yugen Noguchi, eiste een schadevergoeding van 1 miljoen yen en een verontschuldigingsadvertentie van Mishima en de uitgever Shinchosha, omdat hij mentaal leed door de inhoud van de roman. Arita beweerde: “Na het feest is een inbreuk op mijn privéleven, het heeft mijn privéleven onthuld en door dit te doen heb ik ondraaglijk mentaal leed ervaren terwijl ik rustig mijn leven wilde leiden.”

Over deze eis oordeelde de rechtbank van Tokyo op 28 september 1964 (Showa 39) dat Mishima en Shinchosha samen 800.000 yen aan Arita moesten betalen (het plaatsen van een verontschuldigingsadvertentie werd niet toegestaan). In het vonnis werd expliciet gesteld dat “het zogenaamde recht op privacy wordt begrepen als een wettelijke bescherming of recht om niet willekeurig in het openbaar te worden blootgesteld”. Dit wordt beschouwd als de eerste rechtszaak waarin het recht op privacy werd erkend.

De waarheid van de inhoud is niet het probleem

Het belangrijke punt hier is dat in het geval van inbreuk op de privacy, het probleem dat wordt aangepakt met de bovenstaande vereisten uiteindelijk het ‘thema’ is, en de waarheid van de inhoud is niet het probleem. Bijvoorbeeld, als er informatie over iemands strafblad of afkomst wordt vermeld, is het probleem of dergelijke ‘thema’s’ aan de vereisten voldoen, en of het genoemde strafblad of de afkomst correct is, is niet het probleem in relatie tot ‘inbreuk op de privacy’.

Vrijheid van meningsuiting in de literatuur is niet absoluut

Aan de andere kant erkent de grondwet ook de vrijheid van meningsuiting. Met betrekking tot de vergelijking tussen de vrijheid van meningsuiting en het recht op privacy, “Als de bescherming van de privacy wordt erkend onder de eerder genoemde voorwaarden, dan is het vanzelfsprekend dat als er een wettelijk geldige reden is om het privéleven van anderen openbaar te maken, er geen illegaliteit is en uiteindelijk geen onrechtmatige daad wordt gepleegd.” Het stelt dat de vrijheid van meningsuiting in de literatuur niet absoluut is.

De volgende rechtszaak die ik zal introduceren gaat ook over het recht op privacy van de persoon die model stond voor de roman. Het punt van discussie was ‘of het uiterlijk van een persoon tot de privacy behoort’.

“Vis zwemt in steen” zaak en privacyrechten

“Vis zwemt in steen” is een roman die in september 1994 (Heisei 6) in het tijdschrift “Shinchosha” werd gepubliceerd. Het is het debuutwerk van de auteur Yumi Yanagi. Het model voor het verhaal is een Koreaanse vrouw die in Japan woont en een grote tumor op haar gezicht heeft.

Er was geen discussie voor of na de publicatie dat Yanagi haar als model voor het verhaal zou gebruiken. De vrouw die model stond voor het verhaal was geschokt toen ze het boek kocht na een tip van een vriend. Ze protesteerde tegen de auteur wegens inbreuk op haar privacy, maar haar bezwaren werden niet gehoord. Daarom diende ze een verzoek in voor een voorlopige voorziening om de publicatie te stoppen.

Yanagi betoogde dat “de eiseres geen bekend persoon is, dus lezers zullen het personage Park Rika in het verhaal niet identificeren als de eiseres. Omdat het pure literatuur is, is het fictiegehalte hoog. Bovendien, wat betreft het uiterlijk, is er geen sprake van privacy.”

De rechtbank van eerste aanleg in Tokio beval Yanagi, Shinchosha en de hoofdredacteur om gezamenlijk 1 miljoen yen aan schadevergoeding te betalen. Yanagi werd ook afzonderlijk bevolen om 300.000 yen te betalen.

In het vonnis werd het volgende aangegeven:

Het is mogelijk om het personage in het verhaal te identificeren als de eiseres omdat er een groot aantal lezers zijn die de kenmerken van de eiseres kennen. Er is geen aanzienlijke verandering aangebracht in de beschrijving. De feiten en fictie worden naadloos uitgedrukt, en lezers kunnen het verschil tussen feit en fictie niet gemakkelijk onderscheiden. Daarom is er een hoog risico dat fictie als feit wordt misverstaan, wat inbreuk maakt op de privacy en het gevoel van eer van de eiseres.

Vonnis van de rechtbank van Tokio, 22 juni 1999 (Heisei 11)

Yanagi ging in beroep, maar het Hooggerechtshof van Tokio verwierp het beroep op 15 februari 2001 (Heisei 13), oordelend dat “het breed bekendmaken van het feit dat er een tumor is, een inbreuk op de persoonlijkheidsrechten is” en bevestigde opnieuw het verbod op publicatie.

Yanagi ging in beroep bij het Hooggerechtshof, maar op 24 september 2002 (Heisei 14), zonder een mondelinge hoorzitting te houden, bevestigde het Hooggerechtshof dat “door het publiceren van de privacy van een vrouw die geen publieke figuur is in een roman, de eer, privacy en gevoelens van eer van een vrouw die geen publieke figuur is, worden geschonden” en dat “als het wordt gepubliceerd, het de vrouw onherstelbare schade kan toebrengen” en verwierp het beroep.

In een ander artikel leggen we uit over gevallen waarin laster en dergelijke worden vastgesteld, zelfs als de hoofdpersonen en personages in romans en dergelijke andere namen krijgen en het model kan worden geïdentificeerd als een echt persoon.

https://monolith.law/reputation/defamation-privacy-infringement-identifiability[ja]

Behoort het uiterlijk van een persoon tot de privacy?

Een van de discussiepunten in deze rechtszaak was of het uiterlijk van een persoon tot de privacy behoort. Yanagi betoogde dat “er geen privacy is met betrekking tot het uiterlijk”, maar in het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg werd gesteld dat “zelfs degenen die de eiseres niet kennen en niet weten dat ze een tumor heeft, kunnen niet ontkennen dat ze mogelijk lezers van deze roman worden, en het onthullen van het feit van de tumor schendt de privacy van de eiseres.”

In het vonnis van het beroep werd ook gesteld dat “het feit van iemands handicap of ziekte is een van de dingen die men het minst wil dat anderen weten. Vooral het feit van een handicap die het uiterlijk beïnvloedt, wordt het onderwerp van nieuwsgierigheid van anderen als het wordt gepubliceerd samen met andere kenmerken van die persoon, vooral als de handicap is zoals in dit geval waar er weinig gevallen zijn” en dat het een inbreuk op de privacy is, en dat “er een gebrek aan consideratie is voor degenen die een tumor op hun gezicht hebben.”

De reikwijdte van inbreuk op privacy erkend door de rechtbank

Door het verzamelen van jurisprudentie verkregen uit zaken zoals de “After the Banquet” zaak, de “Fish Swimming in Stone” zaak en latere rechtszaken, wordt de reikwijdte van inbreuk op privacy geleidelijk vastgesteld. In de non-fictie zaak “Reversal” werd er gedebatteerd over ‘feiten met betrekking tot eerdere veroordelingen’. Het vonnis werd als volgt uitgesproken:

Na het ontvangen van een schuldig vonnis of na het uitzitten van een straf, wordt verwacht dat de persoon terugkeert naar de samenleving als een burger. Daarom heeft deze persoon het recht om niet te worden gestoord in zijn nieuw gevormde sociale leven en zijn rehabilitatie door de publicatie van feiten met betrekking tot eerdere veroordelingen.

Hoogste Rechtbank, 8 februari 1994 (Heisei 6)

In dit vonnis wordt erkend dat er gevallen zijn waarin de publicatie van feiten met betrekking tot eerdere veroordelingen uitzonderlijk is toegestaan, door het vergelijken van het ‘wettelijk belang om geen feiten met betrekking tot eerdere veroordelingen te publiceren’ en de ‘noodzaak om feiten met betrekking tot eerdere veroordelingen te publiceren met behulp van echte namen in werken’. Alleen in gevallen waarin de voormalige superieur is, kan schadevergoeding worden geëist.

Daarnaast stelde de Hoge Raad op 15 december 1995 (Heisei 7) dat “vingerafdrukken patronen zijn op de vingertoppen en op zichzelf geen informatie bevatten over het privéleven, persoonlijkheid, gedachten, geloof, geweten, enz. van een individu. Echter, vanwege hun unieke en onveranderlijke aard, kan het gebruik van verzamelde vingerafdrukken afhankelijk van de methode een risico vormen voor inbreuk op het privéleven of de privacy van een individu.” Het stelde ook dat “Artikel 13 van de Japanse Grondwet bepaalt dat de vrijheid van het privéleven van burgers moet worden beschermd tegen de uitoefening van staatsmacht, en dat iedereen de vrijheid heeft om niet willekeurig gedwongen te worden om vingerafdrukken af te geven als onderdeel van hun vrijheid in het privéleven.”

Het concept van privacy is ontstaan in reactie op maatschappelijke veranderingen en is erkend in jurisprudentie. Naarmate de informatisering van de samenleving vordert, zal het concept van privacy waarschijnlijk verder evolueren en ontwikkelen.

Voordelen van het inschakelen van een advocaat

Hoewel het mogelijk is voor een cliënt om zelf juridische problemen op te lossen, zijn er beperkingen aan de juridische procedures die een leek kan uitvoeren, en de kans dat onderhandelingen mislukken wordt groter.

Een advocaat kan door zijn uitgebreide juridische kennis de onderhandelingen in uw voordeel sturen met behulp van passende juridische procedures. Bovendien, als uw vertegenwoordiger, kan de advocaat namens u contact opnemen met de andere partij, zodat u dat niet hoeft te doen. Daarnaast zal de advocaat alle complexe juridische documentatie en procedures voor u afhandelen, van onderhandelingen tot rechtszaken. Een advocaat is aan uw kant. Als er een probleem ontstaat, probeer het dan niet zelf op te lossen, maar raadpleeg eerst een advocaat.

Samenvatting

Zoals we tot nu toe hebben uitgelegd, is inbreuk op de privacy een vrij complex juridisch probleem. Er is geen duidelijke wettelijke basis, en door de opeenstapeling van rechtszaken is vastgesteld dat er drie vereisten nodig zijn. Er zijn grenzen aan de juridische procedures die een niet-juridische cliënt kan uitvoeren, en er is een grote kans dat de onderhandelingen moeilijk zullen zijn.

Als u een advocaat inhuurt, zijn er veel gevallen waarin u de onderhandelingen in uw voordeel kunt voeren door middel van passende juridische procedures op basis van uitgebreide juridische kennis.

Bovendien, omdat de advocaat, niet de cliënt, direct contact zal hebben met de partij die mogelijk inbreuk maakt op de privacy, hoeft de cliënt zelf geen contact te maken. De advocaat zal ook de complexe juridische documentatieprocedure afhandelen.

Als u problemen ondervindt met inbreuk op de privacy op het internet, overweeg dan om een advocaat te raadplegen die ervaring heeft met het beheer van reputatierisico’s.