Dziewięć rodzajów dzieł chronionych przez japońskie prawo autorskie wraz z omówieniem przypadków sądowych

Rozwój działalności na wyrafinowanym rynku japońskim wymaga niezbędnego zrozumienia praw własności intelektualnej. W przeciwieństwie do praw takich jak patenty czy znaki towarowe, które wymagają rejestracji, prawa autorskie powstają automatycznie w momencie stworzenia dzieła. Ta cecha jest korzystna z punktu widzenia ochrony praw, ale z drugiej strony, jeśli nie zrozumie się dokładnie, co stanowi “dzieło” podlegające ochronie, istnieje stałe ryzyko niezamierzonego naruszenia praw innych osób. Dlatego, zarówno dla zarządzania ryzykiem, jak i ochrony własnych zasobów intelektualnych, kluczowe jest zrozumienie definicji i rodzajów dzieł. Japońska ustawa o prawie autorskim (Prawo autorskie w Japonii) w artykule 2, ustęp 1, punkt 1 definiuje dzieło jako “wytwór wyrażający twórczo myśli lub uczucia, który należy do dziedziny literatury, nauki, sztuki lub muzyki”. Ta definicja składa się z czterech wymogów: myśli lub uczuć, twórczości, wyrażenia oraz kulturowego obszaru. Aby uzupełnić tę abstrakcyjną definicję, japońska ustawa o prawie autorskim wymienia konkretne rodzaje dzieł podlegających ochronie. W niniejszym artykule szczegółowo omówimy dziewięć głównych rodzajów dzieł wymienionych w artykule 10, ustęp 1 japońskiej ustawy o prawie autorskim, wyjaśniając, jak są one interpretowane prawnie i jakie problemy mogą pojawić się w rzeczywistych scenariuszach biznesowych, wraz z ważnymi przypadkami sądowymi.

Definicja “dzieła” w japońskim prawie autorskim

Aby dzieło mogło być chronione przez prawo autorskie, musi najpierw spełniać definicję “dzieła” określoną w artykule 2 ustęp 1 punkt 1 japońskiej ustawy o prawie autorskim. Definicja ta składa się z czterech kluczowych wymagań. Brak choćby jednego z nich sprawia, że dzieło nie jest chronione jako utwór autorski.

Po pierwsze, wymagane jest, aby zawierało “myśli lub uczucia”. Oznacza to, że same fakty lub dane są wyłączone z ochrony jako dzieła autorskie. Na przykład fakt, że “wysokość Tokyo Tower wynosi 333 metry”, jest obiektywnymi danymi, które nie zawierają cudzych myśli czy uczuć i nie kwalifikują się jako dzieło autorskie.

Po drugie, musi być wyrażone w sposób “twórczy”. “Twórczość” w tym kontekście nie oznacza koniecznie wysokiej wartości artystycznej ani całkowitej nowości. Wystarczy, że w wyrażeniu ujawnia się jakaś indywidualność autora. Dlatego prace, które są jedynie naśladowaniem dzieł innych osób lub pospolite wyrażenia, które byłyby takie same niezależnie od tego, kto by je wyraził, nie są uznawane za twórcze i nie stanowią dzieła autorskiego.

Po trzecie, musi być to “wyrażone”. Prawo autorskie chroni konkretne “wyrażenie”, a nie leżącą u jego podstaw “ideę”. Jest to znane jako podstawowa zasada prawa autorskiego “dychotomia idei i wyrażenia”. Na przykład, koncepcja lub fabuła pewnej powieści jako idea nie jest chroniona, ale konkretny tekst napisany na podstawie tej idei jest chroniony jako “wyrażenie”. Zasada ta ma również aspekt polityki gospodarczej, mający na celu promowanie zdrowej konkurencji i rozwój kultury. Monopolizacja samej idei mogłaby pozbawić innych możliwości stworzenia lepszych dzieł na ten sam temat, co mogłoby hamować innowacje. Prawo pozostawia idee w domenie publicznej, aby zapewnić podłoże dla powstawania różnorodnych wyrażeń. Konkurencyjność przedsiębiorstw jest również budowana nie na abstrakcyjnych koncepcjach biznesowych, ale na jakości konkretnych i prawnie chronionych “wyrażeń”, takich jak kod oprogramowania, projekt marki czy opis w instrukcji.

Po czwarte, musi należeć do “zakresu literatury, nauki, sztuki lub muzyki”. Jest to wymóg ograniczający przedmiot ochrony do kulturowej działalności twórczej i wykluczający z ochrony prawa autorskiego czysto przemysłowe produkty. Design przemysłowy jest głównie chroniony przez inne prawa własności intelektualnej, takie jak prawo wzorów przemysłowych.

Przykładowe rodzaje utworów

Artykuł 10, paragraf 1, Japońskiej Ustawy o Prawie Autorskim wymienia dziewięć konkretnych przykładów utworów, które odpowiadają wcześniej wspomnianej definicji. Są to jedynie przykłady i ochrona prawna obejmuje również inne utwory, które spełniają definicję, nawet jeśli nie zostały wymienione na tej liście. Zrozumienie tych kategorii jest jednak niezwykle korzystne w praktyce prawnej.

Utwory językowe w świetle prawa autorskiego w Japonii

Utwory językowe (zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 japońskiej ustawy o prawie autorskim) obejmują szeroki zakres twórczości wyrażonej za pomocą słowa, od powieści, scenariuszy, artykułów, wykładów, aż po teksty i kopie reklamowe publikowane na stronach internetowych firm. Jednakże, art. 10 ust. 2 tej samej ustawy wyraźnie stanowi, że “proste przekazywanie faktów oraz bieżące sprawozdania z wydarzeń” nie są uznawane za utwory językowe. Jest to przepis potwierdzający podstawową definicję dzieła, zgodnie z którą twórczość nie jest uznawana za takową, jeśli sprowadza się jedynie do raportowania faktów.

Kluczowym wyznacznikiem w tej dziedzinie jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2001 roku (2001), znany jako “sprawa Esashi Oiwake”. W tym przypadku spór dotyczył podobieństwa między prologiem pewnej książki a narracją dotyczącą miasteczka Esashi w Hokkaido, emitowaną w programie telewizyjnym. Sąd orzekł, że aby doszło do stworzenia adaptacji utworu językowego (czyli stworzenia nowego dzieła na podstawie istniejącego), niezbędne jest zachowanie “istotnych cech wyrazu” oryginalnego dzieła, tak aby osoba zapoznająca się z nowym dziełem mogła “bezpośrednio odczuć” te cechy. Wspólnym elementem obu dzieł były historyczne fakty dotyczące dawnej świetności miasteczka Esashi jako centrum połowu śledzi oraz powszechne przekonanie, że miasto tętni życiem podczas krajowego festiwalu Esashi Oiwake. Sąd uznał te elementy za niechronione pomysły lub powszechne fakty i stwierdził, że ponieważ konkretne wyrażenia w obu tekstach różniły się, nie doszło do naruszenia praw autorskich.

Ten precedens stanowi ważną wytyczną dla działalności przedsiębiorstw. Tworzenie nowych raportów na podstawie tych samych informacji faktualnych lub danych, które opublikowała konkurencyjna firma, dodając własną analizę i opinie, nie stanowi naruszenia praw autorskich, o ile nie dochodzi do naśladowania samej formy wyrazu. Prawo autorskie chroni konkretną “formę wyrazu”, a nie leżące u jej podstaw “fakty” czy “pomysły”, co stanowi fundament wolnej konkurencji i obiegu informacji.

Utwory muzyczne

Utwory muzyczne (zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 japońskiej ustawy o prawie autorskim) odnoszą się do samej kompozycji muzycznej (połączenie melodii, harmonii i rytmu). Ponadto, teksty piosenek towarzyszące muzyce są chronione niezależnie jako utwory językowe.

Wśród niedawnych ważnych orzeczeń dotyczących użytkowania muzyki można wymienić wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2022 roku, znany jako “sprawa szkoły muzycznej”. W tej sprawie sporny był obowiązek płacenia opłat za korzystanie z praw autorskich w odniesieniu do wykonywania utworów muzycznych na lekcjach w szkole muzycznej. Sąd Najwyższy orzekł, że w przypadku wykonań przez nauczyciela, które mają na celu odtwarzanie muzyki dla “publiczności” w postaci uczniów i odbywają się pod kontrolą przedsiębiorcy prowadzącego szkołę muzyczną, to przedsiębiorca ten jest podmiotem odpowiedzialnym za naruszenie praw autorskich. Natomiast w przypadku wykonań przez uczniów, których celem jest poprawa własnych umiejętności, a kontrola przedsiębiorcy nie jest tak silna jak w przypadku wykonań nauczyciela, przedsiębiorca nie jest uznawany za podmiot korzystający.

To orzeczenie sugeruje, że nie tylko osoba fizycznie wykonująca czynność, ale także osoba, która “zarządza i kontroluje” tę czynność jako część swojej działalności gospodarczej i czerpie z tego korzyści, może być uznana za prawnego użytkownika. Pojęcie “zarządzania i kontroli” jest ważnym czynnikiem do rozważenia nie tylko w szkołach muzycznych, ale także w innych usługach, takich jak lokale karaoke czy platformy biznesowe, na których klienci przesyłają treści, w celu określenia, w jakim zakresie przedsiębiorcy ponoszą odpowiedzialność za prawa autorskie.

Dzieła choreograficzne lub pantomimiczne

Dzieła choreograficzne lub pantomimiczne (zgodnie z artykułem 10 ustęp 1 punkt 3 japońskiej ustawy o prawie autorskim) są chronione, gdy wyrażają myśli lub uczucia poprzez ruchy ciała, takie jak choreografia baletu, japońskiego tańca czy tanecznych układów.

Przykładem uznania dzieła za chronione przez prawo autorskie jest wyrok Sądu Okręgowego w Osace z dnia 20 września 2018 roku, znany jako “sprawa o prawa autorskie do choreografii hula dance”. W tym procesie sporny był fakt, czy konkretne układy hula dance mogą być chronione jako dzieła autorskie. Sąd rozróżnił tradycyjne i podstawowe kroki hula dance, które są dziedzictwem kulturowym (należące do sfery idei lub faktów), od części, które choreograf stworzył wybierając i układając te kroki w oryginalny sposób, tworząc nową ekspresję (chronioną ekspresję). Sąd uznał, że ta druga część posiada oryginalność i potwierdził jej status jako dzieła chronionego prawem autorskim.

Orzeczenie to wskazuje, że nawet nietrwałe i ulotne występy, takie jak taniec, mogą podlegać ochronie praw autorskich, jeśli zostaną utrwalone w sposób umożliwiający ich identyfikację i reprodukcję, na przykład przez nagranie wideo lub zapis choreograficzny, bądź poprzez ciągłe nauczanie. Ma to istotne znaczenie dla firm zlecających lub wykorzystujących oryginalne choreografie w kampaniach reklamowych, wydarzeniach czy przedstawieniach rozrywkowych. Stworzona choreografia może stać się cenną własnością intelektualną firmy, dlatego niezbędne jest jasne określenie zakresu jej użytkowania i przynależności praw w umowie z choreografem.

Dzieła Sztuki w Prawie Autorskim w Japonii

Do dzieł sztuki (zgodnie z artykułem 10 ustęp 1 punkt 4 japońskiej ustawy o prawie autorskim) zaliczają się malarstwo, grafika, rzeźba, komiksy i inne. W tej dziedzinie kwestie prawne koncentrują się zwłaszcza na “sztuce użytkowej”, czyli na ochronie dzieł artystycznych stosowanych w przedmiotach użytkowych.

Przypadkiem precedensowym w tej kwestii jest wyrok Sądu Najwyższego ds. Własności Intelektualnej z dnia 14 kwietnia 2015 roku (2015), znany jako “sprawa TRIPP TRAPP”. Spór dotyczył, czy oryginalny design krzesełka dla dzieci może być chroniony jako dzieło sztuki. Sąd uznał, że design krzesełka nie ogranicza się tylko do funkcjonalnego kształtu, a jego estetyczne cechy mogą być oddzielone od praktycznej funkcji i stać się przedmiotem artystycznej aprecjacji, co oznacza, że może być uznany za dzieło sztuki. Ostatecznie, naruszenie praw autorskich zostało odrzucone z powodu braku identyczności istotnych cech wyrazu między konkurującymi produktami, jednak wyrok ten był przełomowy, ponieważ wskazał na możliwość uznania designu praktycznego produktu przemysłowego za dzieło chronione prawem autorskim.

Ten precedens sugeruje, że design jednego produktu może być chroniony wielowarstwowo przez różne prawa własności intelektualnej, takie jak prawo wzorów przemysłowych, prawo znaków towarowych (znaki trójwymiarowe), prawo przeciwdziałania nieuczciwej konkurencji oraz prawo autorskie. W porównaniu z względnie krótkim okresem ochrony praw wzorów przemysłowych, prawa autorskie trwają przez długi czas po śmierci autora – aż 70 lat. Dlatego firmy powinny rozważyć, czy design ich głównych produktów posiada wystarczająco wysoki poziom estetycznej kreatywności, aby być chroniony jako dzieło sztuki, i opracować wieloaspektową strategię własności intelektualnej.

Dzieła architektoniczne pod ochroną prawa autorskiego w Japonii

Dzieła architektoniczne chronione na mocy japońskiego prawa autorskiego (zgodnie z artykułem 10 ustęp 1 punkt 5 japońskiej ustawy o prawie autorskim) są interpretowane w sposób wyjątkowo ograniczający. Zwykłe domy mieszkalne czy biurowce, nawet jeśli wyróżniają się designem, zazwyczaj nie kwalifikują się jako dzieła architektoniczne w rozumieniu prawa autorskiego.

Strikcyjne kryteria te zostały ustanowione przez wyrok Sądu Okręgowego w Osace z dnia 30 października 2003 roku (2003), znany jako “sprawa Sekisui House”. Duży producent domów złożył pozew przeciwko konkurencyjnej firmie, twierdząc, że ta naśladowała design ich domów modelowych. Jednakże sąd odrzucił roszczenie, argumentując, że aby budynek mógł być chroniony jako dzieło architektoniczne, musi wykazywać się wysokim poziomem artystyczności, przekraczającym zwykłe względy estetyczne i odzwierciedlającym kulturalne oraz duchowe myśli i emocje projektanta, co pozwala ocenić go jako “sztukę architektoniczną”.

Tak wysokie wymagania wynikają z politycznych rozważań, że łatwa ochrona praw autorskich dla projektów związanych z podstawowymi funkcjami i strukturą budynków mogłaby doprowadzić do monopolizacji przez określone podmioty, co z kolei mogłoby hamować zdrową konkurencję i rozwój w branży budowlanej. Budynki mają przede wszystkim charakter użytkowy, a prawo priorytetowo traktuje korzyści dla społeczeństwa jako całości, a nie ochronę indywidualnej kreatywności. Dlatego przedsiębiorcy z branży budowlanej i nieruchomości w Japonii powinni zdawać sobie sprawę, że prawdopodobieństwo ochrony ich projektów architektonicznych przez prawo autorskie jest bardzo niskie i powinni szukać przewagi konkurencyjnej w innych aspektach, takich jak wartość marki czy jakość usług.

Dzieła graficzne w prawie autorskim

Dzieła graficzne w prawie autorskim Japonii (zgodnie z artykułem 10 ustęp 1 punkt 6 japońskiej ustawy o prawie autorskim) obejmują mapy, rysunki naukowe, diagramy, modele oraz projekty architektoniczne. Twórczość w tym kontekście nie odnosi się do samej informacji obiektywnej przedstawionej przez grafikę, lecz do sposobu, w jaki informacja ta została wybrana, zorganizowana i wyrażona w formie graficznej.

Projekty architektoniczne są klasycznym przykładem w tej kategorii. Jak wspomniano wcześniej, budynek zbudowany na podstawie projektu rzadko jest chroniony jako “dzieło architektoniczne”, jednak sam projekt może być chroniony jako “dzieło graficzne”. Wynika to z faktu, że projektant wykorzystuje swoją specjalistyczną wiedzę i umiejętności techniczne do stworzenia unikalnego wyrazu w strukturze i rozmieszczeniu budynku.

Ta struktura prawna ma istotne znaczenie w relacji między architektem a zleceniodawcą (takim jak deweloper). Prawa autorskie do stworzonego przez architekta projektu zasadniczo należą do niego. W związku z tym, jeśli zleceniodawca bez zgody skopiuje ten projekt, aby zbudować inny budynek, lub przekaże go innemu architektowi w celu modyfikacji, może to stanowić naruszenie praw autorskich do dzieła graficznego. Aby tego uniknąć, w umowach zlecania prac projektowych architektonicznych niezwykle ważne jest, aby zleceniodawca uzyskał odpowiednią licencję (zezwolenie na użytkowanie), która jest niezbędna do wykorzystania projektu w celach budowy, przyszłych modyfikacji czy konserwacji.

Dzieła filmowe w świetle prawa autorskiego w Japonii

Dzieła filmowe, zdefiniowane w artykule 10 ustęp 1 punkt 7 japońskiej ustawy o prawie autorskim (Japanese Copyright Act), są bardzo szeroko określone w artykule 2 ustęp 3 tej ustawy. Obejmują one nie tylko filmy kinowe, ale także “dzieła, które są wyrażone w sposób wywołujący efekty wizualne lub audio-wizualne podobne do filmów i które są utrwalone na jakimś materiale”. W związku z tym, pod pojęciem dzieł filmowych znajdują się również programy telewizyjne, filmy reklamowe, a nawet gry wideo.

Przypadek, w którym gry wideo zostały po raz pierwszy uznane za dzieła filmowe, miał miejsce w wyroku Sądu Okręgowego w Tokio z dnia 28 września 1984 roku, znanym jako “sprawa Pac-Mana”. W tej sprawie rozstrzygano, czy umieszczenie w salonie gier automatów z nielegalnie skopiowaną grą “Pac-Man” stanowi naruszenie praw autorskich (praw do publicznego pokazu). Sąd uznał, że seria obrazów zapisanych w pamięci ROM gry, mimo że zmieniają się w odpowiedzi na działania gracza, jako całość stanowi kreatywne wyrażenie audio-wizualne i podlega ochronie jako dzieło filmowe.

Ta decyzja miała znaczący wpływ na rozwój japońskiego przemysłu gier wideo. Uznając gry za dzieła filmowe, twórcy gier uzyskali możliwość korzystania z takich samych silnych praw (takich jak prawo do pokazu publicznego czy dystrybucji), jakie przysługują twórcom filmów. Ponadto, zgodnie z artykułem 29 japońskiej ustawy o prawie autorskim, prawa autorskie do dzieł filmowych zasadniczo przysługują producentowi filmu (firmie tworzącej gry), co w przypadku skomplikowanego procesu tworzenia gier z udziałem wielu twórców, upraszcza zarządzanie prawami. Stało się to stabilną podstawą prawną, która pozwoliła japońskiemu przemysłowi gier wideo zdobyć globalną konkurencyjność.

Dzieła fotograficzne pod ochroną prawa autorskiego w Japonii

Dzieła fotograficzne (zgodnie z artykułem 10 ustęp 1 punkt 8 japońskiej ustawy o prawie autorskim) są chronione przez prawo autorskie. Choć próg uznania kreatywności fotografii jest stosunkowo niski, wymaga to jednak pewnego twórczego wysiłku.

Kryteria dotyczące twórczości dzieł fotograficznych określił wyrok Sądu Najwyższego w Tokio z dnia 21 czerwca 2001 roku, znany jako “sprawa świeżego zdjęcia arbuza”. Sąd stwierdził, że kreatywność fotografii wynika z połączenia różnych wyborów i pomysłów fotografa, takich jak dobór tematu, kompozycja, ilość światła i cieni, kąt, moment naciśnięcia migawki oraz technika wywoływania. Na podstawie tego orzeczenia ustanowiono szeroką interpretację, zgodnie z którą większość zdjęć, w których interweniuje intencja fotografa, z wyjątkiem prostego mechanicznego kopiowania, jest chroniona jako dzieła autorskie.

Tak szeroka ochrona wskazuje na konieczność zarządzania ryzykiem, która jest istotna dla przedsiębiorstw. W dzisiejszych czasach, gdy obrazy można łatwo uzyskać w Internecie, łatwo zapomnieć, że mogą one być czyimś dziełem autorskim. Jednakże, używanie zdjęć wykonanych przez innych na stronie internetowej firmy, w mediach społecznościowych czy materiałach reklamowych bez zgody, może prowadzić do naruszenia praw autorskich i potencjalnych roszczeń odszkodowawczych. Dlatego przedsiębiorstwa muszą zbudować rygorystyczny system zarządzania wewnętrznego, który obejmuje zawieranie umów licencyjnych, weryfikację praw własności oraz przechowywanie dowodów na uzyskanie zgody. Należy zawsze zakładać, że wszystkie fotografie są zasadniczo czyimś dziełem autorskim.

Dzieła programistyczne pod prawem japońskim

Dzieła programistyczne (zgodnie z artykułem 10 ustęp 1 punkt 9 japońskiej ustawy o prawie autorskim) odnoszą się do programów komputerowych. Kluczowe znaczenie ma tutaj przepis zawarty w artykule 10 ustęp 3 tej ustawy. Zgodnie z nim, ochrona praw autorskich rozciąga się na konkretną „formę wyrazu” programu (zapis kodu źródłowego), ale nie obejmuje „języka programowania”, „procedur komunikacyjnych” takich jak „protokoły”, a także „metod przetwarzania” czyli „algorytmów”. Jest to zastosowanie teorii rozróżnienia między ideą a wyrazem w świecie programowania.

Jako przykład praktycznych zagadnień w tej dziedzinie można przytoczyć niedawny wyrok Sądu Okręgowego w Osace z dnia 29 stycznia 2024 roku. W tej sprawie sporny był fakt, że firma zlecająca opracowała program w ramach umowy o dzieło i następnie używała go, tworząc kopie i modyfikacje w wielu lokalizacjach. Sąd najpierw stwierdził, że kod źródłowy danego programu, mimo funkcjonalnych ograniczeń, zawierał „pewien zakres wyboru” i wykazywał indywidualność twórcy, biorąc pod uwagę objętość zapisu (około 120 stron formatu A4), i tym samym uznał jego charakter jako dzieło objęte prawem autorskim. Jednakże zarzut naruszenia praw autorskich został odrzucony. Jako powód podano długotrwałą relację handlową między stronami oraz fakt, że deweloper dostarczał kod źródłowy, a zleceniodawca był świadomy wykorzystywania programu w wielu lokalizacjach, co pozwoliło uznać, że istniała „domyślna zgoda” na wewnętrzne kopiowanie i modyfikowanie programu przez zleceniodawcę.

Ten wyrok zawiera ważną lekcję dla menedżerów firm zlecających rozwój oprogramowania. Kwestia przynależności praw autorskich do oprogramowania i zakresu udzielonej licencji to dwa całkowicie różne problemy. Opieranie się na zwyczajach handlowych i nieformalnych porozumieniach może prowadzić do przyszłych konfliktów. W umowach o rozwój oprogramowania na zlecenie niezbędne jest, z punktu widzenia zarządzania ryzykiem, aby w umowie jasno i konkretnie określić zakres licencji: kto, w ilu lokalizacjach i na ilu urządzeniach może używać programu, czy dozwolone są modyfikacje, jakie są prawa dostępu do kodu źródłowego itp.

Porównanie kryteriów oceny oryginalności poszczególnych dzieł

Jak dotąd widzieliśmy, że wymóg “oryginalności” w japońskim prawie autorskim nie jest stosowany jednolicie do wszystkich dzieł. Sądy interpretują te kryteria elastycznie, w zależności od charakteru dzieła. Szczególnie w przypadku dzieł o wysokiej użyteczności, takich jak budowle, kryteria oryginalności są ustawione bardzo wysoko, aby nie ograniczać nieuzasadnienie działalności przemysłowej, podczas gdy w przypadku dzieł, których celem jest sama ekspresja, takich jak fotografie, tendencja jest taka, że oryginalność jest uznawana według stosunkowo niskich standardów. Zrozumienie tych różnic w kryteriach może być pomocne w ocenie, które z intelektualnych zasobów firmy mogą otrzymać silną ochronę praw autorskich. Poniższa tabela porównuje główne punkty kryteriów oceny dla głównych typów dzieł, w których te kryteria różnią się szczególnie.

Podsumowanie

Japońskie prawo autorskie chroni szeroki zakres twórczych wyrazów, od języka, muzyki i sztuki pięknej po programy komputerowe. Jednakże, abstrakcyjne definicje i przykłady zawarte w przepisach prawnych nie zawsze wystarczają do oceny, czy konkretne dzieło podlega ochronie. Jak omówiono w niniejszym artykule, zakres ochrony poszczególnych dzieł twórczych jest kształtowany przez orzecznictwo sądowe, które przez lata się kumulowało. Te precedensy są kluczowe dla interpretacji i stosowania koncepcji “twórczości” w prawie, dostosowując ją do specyfiki różnych dziedzin. Dlatego, aby właściwie ocenić kwestie związane z prawem autorskim, niezbędna jest nie tylko znajomość przepisów, ale także głębokie zrozumienie tych decyzji sądowych. Kancelaria prawna Monolith posiada bogate doświadczenie w doradztwie dotyczącym problemów prawnych związanych z różnymi rodzajami dzieł twórczych dla wielu klientów w Japonii. W naszym zespole znajdują się osoby posiadające kwalifikacje prawnicze z innych krajów, w tym wielu anglojęzycznych prawników, co umożliwia nam świadczenie specjalistycznej i płynnej obsługi dla międzynarodowych przedsiębiorstw stających przed wyzwaniami złożonego japońskiego prawa własności intelektualnej.