Японы худалдааны хуульд 'Худалдаачин' ба 'Үйл ажиллагаа' -ны эрх зүйн утга учир

Японы хууль тогтоомжийн дор бизнес үйл ажиллагааг явуулж байгаа эсвэл цаашдаа явуулахаар төлөвлөж буй бүх компаниудад “ажил эрхлэгч” ба “үйл ажиллагаа” гэсэн хоёр үндсэн ойлголтыг нарийвчлан ойлгох нь хууль ёсны эрсдэлийг удирдах, тэгш өнцөгт бизнес үйл ажиллагааг бий болгохын тулд анхны алхам болдог. Японы худалдааны хууль нь Японы иргэний хуулийн тусгай хууль хэмээн байршуулагдаж, худалдааны гүйлгээнд онцгой байдаг хурдан шуурхай байдлыг, аюулгүй байдлыг хангах зорилгоор тусгай дүрмүүдийг тогтоосон байдаг. Тэгвэл энэ худалдааны хуулийн хамрах хүрээнд багтдаг үндсэн субъект нь “ажил эрхлэгч” юм. Тодорхой хувь хүн эсвэл хуулийн этгээд “ажил эрхлэгч” болох эсэх нь тухайн үйл ажиллагаанд хамаарах хууль, гэрээний тайлбар, мөн өр төлбөрийн хугацаа зэрэг тодорхой хууль ёсны асуудлуудад шууд нөлөөлдөг. Жишээлбэл, “ажил эрхлэгч” гүйцэтгэсэн гүйлгээнээс үүссэн өр төлбөр нь иргэний хуулийн өр төлбөрөөс богино хугацаатай устгагддаг тохиолдол байдаг. Иймд, өөрийн компани эсвэл худалдааны түнш “ажил эрхлэгч” мөн эсэхийг тодорхойлох нь өдөр тутмын бизнесийн үйл ажиллагаанд маш чухал утга учиртай байдаг. Энэхүү нийтлэлд бид Японы худалдааны хуульд заасан “ажил эрхлэгч” гэдэг тодорхойлолтыг, түүний хүрээг, мөн “ажил эрхлэгч” -ийн үйл ажиллагааны гол болдог “үйл ажиллагаа” гэсэн ойлголтыг хуулийн заалтын дагуу болон чухал шүүхийн шийдвэрийг үндэслэн мэргэжлийн хувьд нарийвчлан, ойлгомжтой тайлбарласан болно.

Японы худалдааны хуульд “худалдаачин” гэж юу вэ?

Японы худалдааны хууль нь хуульд заасан “худалдаачин” гэж хэн бэ гэдгийг тодорхой тодорхойлдог. Японы худалдааны хуулийн 4-р зүйлийн 1-р хэсэгт “Энэ хуульд “худалдаачин” гэж өөрийн нэрээр худалдааны үйл ажиллагааг эрхлэхийг мэргэжил болгон хийгчийг хэлнэ” гэж заасан байдаг. Энэ тодорхойлолт нь хоёр чухал элементээс бүрддэг: “өөрийн нэрээр” ба “мэргэжил болгон” гэсэн шаардлагууд.

Эхлээд, “өөрийн нэрээр” гэсэн шаардлага нь тухайн хүн нь хууль ёсны эрх үүрэгтэй этгээд болохыг хэлнэ. Энэ нь хэн нь физик байдлаар үйлдлийг гүйцэтгэсэн бэ гэдгээс илүүтэйгээр, тухайн гүйлгээнээс үүдэлтэй эрх (жишээ нь, барааны үнийг хүлээн авах эрх) ба үүрэг (жишээ нь, барааг хүргэх үүрэг) хууль ёсны хэнд хамаарах вэ гэдгийг асуудал болгодог. Жишээлбэл, хувьцаат компанийн захирал гэрээнд гарын үсэг зурсан тохиолдолд ч гэсэн тухайн гэрээний талууд нь захирал хувь хүн биш, харин хувьцаат компани өөрөө байдаг. Энэ тохиолдолд эрх үүрэгтэй этгээд нь компани болох тул “өөрийн нэрээр” үйлдлийг гүйцэтгэсэн нь компани бөгөөд компани нь худалдаачин болно. Энэ ялгаа нь хуулийн этгээдийн болон хувь хүний хариуцлагыг тодорхой салгахад чухал бөгөөд корпоратив удирдлагын үндсэн санаа болдог.

Дараа нь, “мэргэжил болгон” гэсэн шаардлага нь ашиг олох зорилгоор (ашгийн зорилго), ижил төрлийн үйлдлийг давтан, тасралтгүйгээр хийх санаа байхыг хэлнэ. Энд чухал нь ашиг олох зорилготой санаа нь зорилго нь объект байдлаар танигдах бөгөөд үнэхээр ашиг олсон эсэх нь асуудал биш. Ганц удаагийн гүйлгээ ч гэсэн тасралтгүй бизнесийн үйл ажиллагааны нэг хэсэг болгон хийгдэх зорилго байвал “мэргэжил болгон” гэсэн шаардлагыг хангаж болох боломжтой. Эдгээр хоёр шаардлагыг хангасан хүн нь Японы худалдааны хуульд заасан хамгийн үндсэн “худалдаачин” болно.

Монголд хэрэглэгдэх Японы худалдааны хуулийн дагуу “худалдаачин” гэж үзэгдэх хүмүүсийн хүрээ

Японы худалдааны хуульд “худалдаачин” гэж хоёр төрлийн ангилалд хуваагддаг. Нэг нь дээрх тодорхойлолтод тохирох “үндсэн худалдаачин”, нөгөө нь тодорхой бизнесийн хэлбэрээс худалдаачин гэж үзэгдэх “дүрмийн худалдаачин” юм.

Үндсэн худалдаачин нь Японы худалдааны хуулийн 4-р зүйлийн 1-р хэсэгт үндэслэн, “өөрийн нэрээр худалдааны үйл ажиллагааг мэргэжил болгон хийдэг хүн” гэж тодорхойлогддог. Энэ нь тухайн бизнесийн гол үйл ажиллагаа нь хууль ёсоор “худалдааны үйл ажиллагаа” гэж тодорхойлогдсон үйл ажиллагаа болдог.

Харин дүрмийн худалдаачин нь Японы худалдааны хуулийн 4-р зүйлийн 2-р хэсэгт зааснаар, “дэлгүүр эсвэл түүнтэй адилхан байгууламжаар барааг худалдаалахыг мэргэжил болгон хийдэг хүн” эсвэл “уул уурхай эрхлэгч” нь тэдний үйл ажиллагаа нарийн утгаар худалдааны үйл ажиллагаанд тохирохгүй байсан ч худалдаачин гэж үзэгддэг. Энэ заалтын ард бизнесийн гадаад хэлбэр болон байгууламж нь худалдааны аюулгүй байдлыг хамгаалах шаардлагатай худалдааны бодит байдалтай байх ёстой гэсэн ойлголт байдаг.

Энэ ялгааг ойлгохын тулд, тодорхой жишээг авч үзье. Жишээ нь, хэрэв хүнсний ногоо тариалагч өөрийн талбайд ургуулсан ногоогоо дэлгүүр байгуулаагүйгээр гудамжинд зардаг бол, энэ нь эх үүсвэрийн бүтээгдэхүүний худалдаа гэж үзэгдэж, ердийн тохиолдолд худалдаачинд тооцогддоггүй. Гэвч ижил тариалагч хэрэв тогтмол дэлгүүр байгуулж, тэнд ногоогоо тасралтгүй худалдаалах болсон бол, тэр хүн “дэлгүүрээр барааг худалдаалахыг мэргэжил болгон хийдэг хүн” гэж үзэгдэх дүрмийн худалдаачинд тооцогдох болно. Энэ тохиолдолд, худалдаалах бараа өөрийн үйлдвэрлэсэн эсэхээс үл хамааран, дэлгүүр гэх мэт худалдааны байгууламжийг ашиглан бизнес эрхлэх нь, тухайн хүнийг худалдааны хуулийн журмын дор байрлуулах үндэслэл болдог.

Компаниуд яагаад худалдаачин болдог вэ?

Японы компанийн хуульд (Japan’s Companies Act) үндэслэн байгуулагдсан хувьцаат компани болон нэгдсэн компани зэрэг хуулийн этгээдүүд нь ерөнхийдөө “худалдаачин” гэж үздэг. Энэ дүгнэлт нь Японы хууль эрх зүйн системд хуулийн хэрэглээний харилцааг ойлгоход илүү тодорхой болно.

Японы хууль эрх зүйн системд хуулиудын хооронд ерөнхий хууль ба тусгай хууль гэсэн харилцаа байдаг. Хувийн хууль эрх зүйн харилцаа бүхнийг, худалдааны гүйлгээг оролцуулан зохицуулдаг Японы иргэний хууль нь “ерөнхий хууль” бол худалдааны гүйлгээнд тусгайлсан Японы худалдааны хууль нь иргэний хуулийн “тусгай хууль” юм. Тэгвэл компанийн холбогдох асуудлуудад Японы компанийн хууль нь худалдааны хуулийн “тусгай хууль” гэж үздэг. Иймд, нэг асуудалд компанийн хууль ба худалдааны хууль хоёрт заасан заалт байгаа тохиолдолд, тусгай хууль болох компанийн хууль нь эрхэмлэгдэн хэрэглэгдэнэ. Хэрэглээний эрэмбэ нь “Компанийн хууль > Худалдааны хууль > Иргэний хууль” гэсэн байдлаар байна.

Компани худалдаачин болох үндэслэл нь түүний байгуулагдсан зорилгод байрладаг. Японы компанийн хууль нь компанийг шууд “худалдаачин” гэж тодорхойлдог заалтгүй боловч, компанийн хуульд зааснаар компани нь хувьцаа эзэмшигчдэд ашиг хуваарилах, үлдэгдэл хөрөнгийг хуваарилах зэрэг зорилгоор байгуулагдсан, үйл ажиллагааны замаар ашиг олохыг үндсэн зорилго болгодог нийгэмлэг юм. Энэ ашиг олох зорилго нь Японы худалдааны хуулийн 4-р зүйлийн 1-р хэсгийн “үйл ажиллагаагаар” гэсэн шаардлагыг естой хангадаг гэж үздэг. Иймд, компани нь тодорхой худалдааны үйл ажиллагааг тусгайлан хийх эсэхээс үл хамааран, түүний байгуулагдсан мөчөөс эхлэн, өөрийн байгаль дээрээ худалдаачны статустай болдог болно.

Худалдаачны эрхийг хэзээ авах вэ

Хуулийн этгээд нь байгуулагдсантай зэрэгцэн худалдаачин болдогтой харьцуулахад, хувь хүн өөрийн бизнес эрхлэгчид худалдаачны эрхийг хэзээ авах нь, практикт маш чухал асуудал юм. Бизнесээ албан ёсоор эхлүүлсэн цагаас өмнө, тэдгээрийн худалдаачны статусыг зөвшөөрөх тохиолдол байдаг.

Энэ асуудалтай холбоотой тэргүүлэх шийдвэр нь Японы дээд шүүхийн 1958 оны 6-р сарын 19-ний (1958) шийдвэр юм. Энэ шийдвэр нь, “Тодорхой бизнесийг эхлүүлэх зорилгоор түүний бэлтгэл ажлыг хийсэн хүн нь, тэр ажлаараа бизнесийг эхлүүлэх санаагаа бодит болгосон бөгөөд, ингэснээр худалдаачны эрхийг авсан” гэж тогтоосон байдаг. Энэ нь бизнесийн ‘эхлүүлэх бэлтгэл ажил’ хийсэн цагт, тухайн хүн аль хэдийн худалдаачин гэж үзэгдэхийг хэлнэ. Тодорхой бэлтгэл ажил нь бизнесийг эхлүүлэх санаагаа бусад хүмүүст тодорхой харуулсан тохиолдолд, худалдаачны хууль ёсны статусыг олгох боломжтой. Бизнесийг эхлүүлэх бэлтгэл ажлын жишээнд, бизнесийн санхүүг зээлэх, дэлгүүрээр ашиглах газрыг түрээслэх гэрээ байгуулах, эсвэл бизнесийн шаардлагатай тоног төхөөрөмж, тэмдэглэгээ захиалах гэх мэт үйлдлүүд багтана.

Энэ шийдвэрийн зорилго нь, бизнесийг эхлүүлэх бэлтгэл шатанд байгаа худалдааны түншүүдийг хамгаалахад оршино. Жишээлбэл, кино театрыг нээхийн тулд зээл авсан хүн нь, тухайн зээлтэй холбоотой маргаанд, худалдаачдын хоорондын гүйлгээнд хамаарах богино хугацаатай худалдааны хугацаа дуусгахыг эрхэмлэсэн тохиолдол байдаг. Ийм бэлтгэл ажлуудаас үүссэн хууль ёсны харилцааг худалдааны хуулийн дор дүрэмжлүүлэх нь, гүйлгээний тогтвортой байдлыг ба урьдчилан таамаглаж болохуйц байдлыг хангахад чиглэгддэг.

Гэхдээ энэ дүрмийн хувьд чухал хязгаарлалт байдаг. Японы дээд шүүхийн 1972 оны 2-р сарын 24-ний (1972) шийдвэр нь, бизнесийг эхлүүлэх бэлтгэл ажил нь худалдаачны эрх авах үндэслэл болохын тулд, тухайн үйлдэл нь “гаднаас харахад, бизнесийн бэлтгэл ажил байхыг таних боломжтой байх ёстой” гэж тогтоосон байдаг. Өөрөөр хэлбэл, үйлдэл гүйцэтгэгчийн зөвхөн субъектив санаа нь хангалтгүй бөгөөд тухайн үйлдэл нь гаднаас харахад бизнесийн бэлтгэл ажил байх нь тодорхой байх шаардлагатай. Энэхүү гадаад зүйлсийн шаардлага нь худалдааны түншүүд хүлээлтгүйгээр худалдааны хуулийн хэрэглээг хүлээхээс сэргийлэх чухал арга хэмжээ болдог.

「Борлуулалт」 гэсэн ойлголтын тухай ба түүний хүрээ

Японы худалдааны хуулийг ойлгоход чухал болох ‘борлуулалт’ гэсэн ойлголт нь ‘худалдаачны’ тодорхойлолтын гол хэсэг юм. Ерөнхийдөө, ‘борлуулалт’ гэдэг нь ашиг олох зорилгоор ижил төрлийн үйл ажиллагааг тасралтгүй, давтан хийхийг хэлнэ . Энэ ойлголт нь худалдааны хуулийн хамрах хүрээг тодорхойлох үүрэгтэй байдаг.

Гэхдээ эдийн засгийн бүх үйл ажиллагаа нь худалдааны хуулийн ‘борлуулалт’ хэмээх зүйлд хамаарахгүй. Японы худалдааны хууль болон шүүхийн шийдвэрүүд нь тодорхой үйл ажиллагааг ‘борлуулалтын’ хүрээнээс гадуурхаж байдаг.

Нэгдүгээрт, компанийн ажилчид эсвэл үйлдвэрийн хөдөлмөрчид зэрэг цалин хөлс авах зорилгоор л хөдөлмөр эрхлэгчдийн үйл ажиллагаа нь ‘борлуулалт’ хэмээх зүйлд багтахгүй. Энэ нь Японы худалдааны хуулийн 502-р зүйлийн тусгай заалтад тодорхой заасан байдаг .

Хоёрдугаарт, эмч, хуульч, бүртгэлтэй нягтлан бодогч гэх мэт өндөр мэргэжлийн ур чадварын үйл ажиллагаа нь уламжлалт худалдааны хуулийн ‘борлуулалт’ гэсэн зүйлээс ялгаатай байгаа. Эдгээр үйл ажиллагаа нь ашиг олох биш, нийгмийн өгөөж болон мэргэжлийн мэдлэг, ур чадварыг үзүүлэхэд илүү анхаарч байдаг учраас .

Гуравдугаарт, худалдааны газар шиг бизнесийн байгууламжгүйгээр өөрийн үйлдвэрлэсэн бүтээгдэхүүнийг борлуулах хөдөө аж ахуй, зүйн үйлдвэрлэгчдийн үйл ажиллагаа нь зарчмаар ‘борлуулалт’ гэж үзэгдэхгүй .

Эдгээр ялгаа нь худалдааны хууль нь зохицуулахыг зорьж буй зорилго нь байгууллагажсан, давтан худалдааны гүйлгээгээр ашиг олохыг эрмэлздэг ‘худалдааны байгууллагын үйл ажиллагаа’ болохыг харуулж байна. Иймд, тодорхой үйл ажиллагаа ‘борлуулалт’ хэмээх зүйлд хамаарах эсэхийг шийдвэрлэхдээ зөвхөн мөнгөн төлбөр авч байгаа гэсэн бодит баримтыг л бус, түүний зорилго, хэлбэр, нийгмийн байр суурь зэрэг нийтлэг хүчин зүйлсийг нэгтгэн харгалзах шаардлагатай болно.

Худалдаачин биш гэж үзэгдсэн хуулийн этгээдийн шүүхийн шийдвэр: Японы Шинээр Хөгжүүлэгч Сангийн жишээ

Компаниуд ихэвчлэн худалдаачин гэж үзэгддэг боловч, хуулийн этгээдийн статустай ч гэсэн худалдаачинд тооцогдохгүй гэж үзэгдэх байгууллагууд бас байдаг. Тэдгээрийн төлөөлөл нь Японы Шинээр Хөгжүүлэгч Сан болон хөдөө аж ахуйн хамтын ажиллагааны банк зэрэг хамтын ажиллагааны санхүүгийн байгууллагууд юм. Эдгээр байгууллагын хууль ёсны байдалыг ойлгох нь худалдаачны үндсэн шинж чанар болох “ашгийн эрэлт”-ийн шаардлагыг тодруулдаг.

Японы Шүүхийн Дээд Шатны Шүүх нь цуврал шийдвэрүүдээр Шинээр Хөгжүүлэгч Санг худалдаачинд тооцохгүй гэсэн байр суурийг баталгаажуулсан байдаг. Жишээ нь, Японы Шүүхийн Дээд Шатны Шүүхийн 1988 оны 10 сарын 18-ны (1988) шийдвэр нь Шинээр Хөгжүүлэгч Сангийн үйл ажиллагаа нь ашгийг зориулалт биш учраас, Японы Худалдааны Хуулийн худалдаачинд тооцогдохгүй гэж тодорхой тайлбарласан байдаг. Энэхүү шийдвэрийн үндэслэл нь Шинээр Хөгжүүлэгч Санг нь Шинээр Хөгжүүлэгч Сангийн хуулийн дагуу, орон нутгийн нийгмийн хөгжил болон гишүүдийн харилцан туслалцааг зорилго болгон байгуулагдсан ашгийн төлөө бус байгууллага болохыг харуулдаг.

Энэ хууль ёсны ялгаа нь бодит маргаанд шууд нөлөөлдөг. Нэг шүүхийн шийдвэрт Шинээр Хөгжүүлэгч Сангийн хадгаламжийн буцаан төлөлтийг хойшлуулсан үед төлөх хоцрогдолын алдангийн хүүгийн хэмжээ нь маргааны цэг болсон байдаг. Хэрэв Шинээр Хөгжүүлэгч Санг худалдаачин байсан бол, түүний хадгаламжийн гэрээ нь худалдааны үйл ажиллагаа байсан бол, Японы Худалдааны Хуулийн 514-р зүйлд заасан харьцангуй өндөр худалдааны хууль ёсны хүүг хэрэглэх ёстой байсан. Гэвч шүүх Шинээр Хөгжүүлэгч Санг худалдаачин биш учраас энэ гүйлгээ нь худалдааны үйл ажиллагаа биш бөгөөд дүнд нь Японы Иргэний Хуулиар заасан хууль ёсны хүүг хэрэглэх ёстой гэж дүгнэсэн байдаг.

Энэ жишээ нь тодорхой хуулийн этгээд худалдаачин эсэхийг шийдвэрлэх нь зөвхөн сургалтын ангилал биш, мөнгөн өр төлбөрийн хэмжээнд шууд нөлөөлөх практик асуудал болохыг харуулдаг. Мөн тэрхүү шийдвэрийн тодорхойлогч нь байгууллагын дүрэм журмын болон байгуулагдсан хууль зүйн үндэслэлд заасан үндсэн зорилго нь “ашгийн эрэлт”-ийг эрэлхийлэх эсэх, эсвэл “харилцан туслалцаа” гэх мэт ашгийн төлөө бус зорилготой эсэхэд оршино.

Монголд үйл ажиллагаа явуулдаг Японы хуулийн дагуу өөрийн болон зохиомол худалдаачдын харьцуулалт

Өмнө нь тайлбарласан өөрийн болон зохиомол худалдаачдын ялгааг эрэмбэлбэл, доорхи хүснэгтэд дүрслэгдсэн шиг болно. Энэхүү хүснэгт нь хоёр талын хууль зүйн үндэслэл, шаардлага болон худалдааны үйл ажиллагаатай холбоотой бүтээн байгуулалтын тухай үндсэн ялгааг тодорхой харуулж байна.

Японы Жижиг Худалдаачдын Тогтолцооны Тухай

Японы худалдааны хууль нь бүх худалдаачдад ижил үүргийг тавихгүй бөгөөд тодорхой жижиг хэмжээний бизнес эрхлэгчдэд тэдний ачааллыг багасгах зорилгоор онцгой тогтолцоог бий болгосон. Энэ бол “Жижиг Худалдаачдын” тогтолцоо юм.

Японы худалдааны хуулийн 7-р зүйлд “Жижиг Худалдаачдад” зарим заалтыг хамааруулахгүй байхаар заасан байдаг. Эндхийн “Жижиг Худалдаачид” гэдэг нь “өөрийн үйл ажиллагаанд ашигладаг хөрөнгийн үнэлгээ нь Хууль Зүйн Яамны тогтоосон дүнгээс хэтрэхгүй байх” хэмээн тодорхойлогдсон байдаг. Мөн энэ тодорхой дүнг Японы худалдааны хуулийн хэрэгжилтийн журмын 3-р зүйлд “500,000 иен” гэж заасан байдаг. Энэ үнэлгээ нь сүүлийн үйл ажиллагааны жилийн тэнцвэрт байдлын тайланд бичигдсэн хөрөнгийн хэмжээнд үндэслэн шийдвэрлэгддэг.

Жижиг Худалдаачид тооцогдох үед тэдгээрт хэд хэдэн чухал үүргүүдээс чөлөөлөгдөх боломжтой. Тэдгээр дундаас хамгийн их практик үйлчилгээтэй болох нь худалдааны нэр бүртгүүлэх (арилжааны бүртгэл), худалдааны нэрийг үргэлжлүүлэн ашиглах хариуцлага, арилжааны ном бүрдүүлэх зэрэг үүргүүдээс чөлөөлөгдөх явдал юм. Ингэснээр жижиг хэмжээний хувийн бизнес эрхлэгчид бизнесээ эхлүүлэх үедээ удирдлагын ачаалал болон зардлыг ихээхэн хэмнэх боломжтой болдог. Энэ тогтолцоо нь Японы худалдааны хууль бизнесийн хэмжээнд тохируулан зөөлөн дүрэм журам баримтлахыг зорьж буйг харуулсан сайн жишээ гэж хэлж болно.

Үр дүн

Энэхүү нийтлэлд харсанчлан, Японы худалдааны хуульд “худалдаачин” гэдэг тодорхойлолт нь зөвхөн хууль ёсны ангилал биш, бизнес үйл ажиллагаанд хэрэглэгдэх хуулийн журмын эхлэл цэг болох маш чухал ойлголт юм. “Өөрийн нэрээр” болон “үйл ажиллагаагаар” гэсэн шаардлага, ажиллаж эхлэх бэлтгэл үйлдлээр худалдаачны эрхийг эрт авах, мөн компани нь өөрийн байгууллагын үндсэн чанартайгаар худалдаачин болох зэрэг, түүний тайлбар нь олон талтай байдаг. Мөн, шинээр батлагдсан хуульд харгалзан, хувь хүний эсвэл хуулийн этгээдийн “ашгийн төлөөлөл” байдал нь худалдаачны чанарыг тодорхойлох түлхүүр болдог. Эдгээр үндсэн мэдлэг нь Японд бизнесээ өргөжүүлэх бүх компанийн удирдагч нар болон хууль зүйн албаны хүмүүст чухал байдаг.

Монолис хууль зүйн фирм нь Японы худалдааны хууль болон компанийн хуультай холбоотой төвөгтэй хууль ёсны асуудлуудад дотоод болон гадаадын олон тооны клиентүүдийг төлөөлөн ажиллаж, өргөн туршлагатай байдаг. Манай фирмд Японы хууль зүйн мэргэжилтэн гэх мэт дотоодын болон гадаадын хууль зүйн мэргэжилтнүүд байдаг бөгөөд тэд англи хэлний мэдлэгтэй байдаг. Иймд олон улсын бизнесийн орчинд үүсэх онцгой асуудлуудад чиглэсэн зөвлөгөө өгөх боломжтой. Энэхүү нийтлэлд авч үзсэн худалдааны хуулийн үндсэн ойлголтуудаас эхлээд, илүү нарийн компанийн хууль зүйн асуудлууд хүртэл, танай компанийн бизнесийг хууль зүйн хувьд бат бөх байдлаар дэмжих болно.