De wettelijke verantwoordelijkheid van platformaanbieders: Wat zijn de vijf verplichtingen die de jurisprudentie heeft aangetoond?

Met de ontwikkeling van transacties met behulp van digitale technologie, kunnen gebruikers nu gemakkelijk verschillende diensten gebruiken. Er zijn nu digitale platforms die onmisbaar zijn in ons leven. Aan de andere kant zijn er ook zorgen over de transparantie en eerlijkheid van transacties op digitale platforms.

Voor platformaanbieders is het noodzakelijk om niet alleen algemene wetten zoals het burgerlijk recht en het strafrecht te kennen, maar ook:

• De Japanse Wet op de Handel in Oude Goederen
• De Japanse Wet op Specifieke Handelstransacties
• De Japanse Wet op Intellectuele Eigendomsrechten (Handelsmerkenwet & Auteurswet)
• De Japanse Wet op de Beperking van de Aansprakelijkheid van Providers

om hun bedrijf legaal te kunnen runnen. Naast de bovengenoemde wetten kunnen er ook verschillende wettelijke verantwoordelijkheden ontstaan, waarvoor aandacht nodig is.

Hier zullen we de wettelijke verantwoordelijkheden die platformaanbieders moeten dragen, uitleggen op basis van daadwerkelijke rechtszaken.

Rechtszaak over online veilingen

784 mensen die slachtoffer waren van fraude, omdat ze geen goederen ontvingen ondanks het betalen voor items die ze hadden gewonnen op de Yahoo! Veiling, aangeboden door Yahoo! JAPAN, hebben een rechtszaak aangespannen tegen Yahoo! JAPAN.

De eisers beweerden dat het systeem van Yahoo! Veiling gebreken vertoonde die in strijd waren met de algemene verplichting om fraude te voorkomen, een verplichting die voortvloeit uit contractuele en onrechtmatige daad verplichtingen. Door deze gebreken werden de eisers slachtoffer van fraude. Op basis van contractbreuk, onrechtmatige daad en gebruikersaansprakelijkheid eisten zij schadevergoeding.

Hoewel deze rechtszaak meer dan 10 jaar geleden plaatsvond, was het een concrete vraag over de wettelijke verantwoordelijkheid die platformoperators dragen bij problemen in CtoC (consument-tot-consument) transacties. Het is een precedent dat nog steeds in acht moet worden genomen, aangezien het vaak wordt geciteerd in talrijke rapporten en documenten, zoals het “Rapport van de gespecialiseerde onderzoekscommissie over de manier van handelen in online platformtransacties” (Kabinet van Japan) gepubliceerd in april 2019, en de “Richtlijnen voor elektronische handel en informatie-eigendomstransacties, definitieve herziene versie” (Ministerie van Economie, Handel en Industrie) gepubliceerd in augustus 2020.

Aard van de gebruikersovereenkomst

In de rechtszaak was het eerste geschilpunt welk soort contract er was gesloten tussen de online veilingdienstverlener en de gebruiker.

De eiser, de gebruiker, beweerde dat er tussen de gedaagde en de gebruiker een contract was gesloten dat vergelijkbaar is met een bemiddelingscontract door de ‘betreffende gebruikersovereenkomst’. Deze overeenkomst heeft tot doel een koopovereenkomst tot stand te brengen tussen de verkoper en de winnende bieder. Bovendien, aangezien de gedaagde een gebruiksvergoeding in rekening brengt, heeft de gedaagde de verplichting om de werkvoltooiingsplicht (Artikel 632 van het Japanse Burgerlijk Wetboek) en de zorgplicht (Artikel 656 en 644 van het Japanse Burgerlijk Wetboek) die voortvloeien uit het contract aan de gebruiker na te komen. De gedaagde heeft de plicht om de betreffende dienst zonder gebreken te leveren, zo werd betoogd.

In reactie op deze werkvoltooiingsplicht en zorgplicht, oordeelde de rechtbank:

“Het is redelijk om te concluderen dat de kosten voor het gebruik van het systeem voor het plaatsen van advertenties en het annuleren van advertenties, zoals het reserveren van gegevensruimte voor het plaatsen van advertenties, en de kosten voor het gebruik van het biedsysteem, zoals het automatisch verzenden van winnende biedingen per e-mail, in een specifieke prijsrelatie staan. Daarom wordt erkend dat de betreffende gebruiksvergoeding slechts een vergoeding is voor het gebruik van het systeem van de betreffende dienst.”

Uitspraak van de Districtsrechtbank van Nagoya, 28 maart 2008

De rechtbank oordeelde dat er geen bewijs was dat de gedaagde actief betrokken was bij de transacties tussen de gebruikers, en dat de betreffende gebruikersovereenkomst niet kan worden gezien als een bemiddelingscontract, noch als een contract waarbij feitelijke handelingen worden gedelegeerd of de voltooiing van een object wordt aangenomen, noch als iets vergelijkbaars.

Echter, dit is een oordeel dat rekening houdt met de manier waarop de kosten in dit geval zijn vastgesteld en de mate waarin Yahoo! JAPAN betrokken was bij de transacties. Afhankelijk van de manier waarop de kosten zijn vastgesteld en de mate waarin de dienstverlener betrokken is bij de transacties tussen de gebruikers, kan er sprake zijn van een schending van de zorgplicht die voortvloeit uit een quasi-mandaatcontract, en kan er aansprakelijkheid worden nagestreefd. Het is belangrijk om hier rekening mee te houden.

Verplichtingen opgelegd aan ondernemers

De eisers beweerden dat de verweerder, op basis van dezelfde gebruikersovereenkomst, verplicht was om de betreffende dienst zonder gebreken te leveren.

In reactie hierop stelde de rechtbank dat,

In de richtlijnen van de betreffende gebruikersovereenkomst, die de inhoud van de overeenkomst vormen, is bepaald dat de verweerder slechts de gelegenheid voor transacties tussen gebruikers biedt. De verweerder wees hierop en beweerde dat hij geen enkele verantwoordelijkheid draagt voor transacties tussen gebruikers.

Echter, aangezien de betreffende gebruikersovereenkomst het gebruik van het systeem van de betreffende dienst als vanzelfsprekend beschouwt, moet worden gesteld dat de verweerder, op basis van de goede trouw in de gebruikersovereenkomst, de verplichting heeft om een systeem zonder gebreken op te bouwen en de betreffende dienst aan de gebruikers, inclusief de eisers, te leveren.

Idem

De rechtbank concludeerde: “Zelfs als er staat dat ‘ik slechts de gelegenheid voor transacties tussen gebruikers bied en daarom geen enkele verantwoordelijkheid draag voor transacties tussen gebruikers’, bestaat er een verplichting die van nature voortvloeit uit de goede trouw in de gebruikersovereenkomst, zolang de dienst wordt geleverd.”

Vijf beoordelingscriteria

Hoewel de rechtbank erkende dat de verweerder een plicht had om een foutloos systeem op te zetten en de betreffende dienst te leveren, stelde zij dat de specifieke inhoud van de plicht moet worden beoordeeld door rekening te houden met de maatschappelijke situatie rond internetveilingen op het moment van dienstverlening, gerelateerde wetten en regelgeving, technische niveaus van het systeem, kosten voor het opzetten en onderhouden van het systeem, effecten van systeemimplementatie, en het gemak van systeemgebruikers. De rechtbank heeft aangegeven of de volgende vijf verplichtingen moeten worden erkend.

1. Waarschuwing
2. Betrouwbaarheidsbeoordelingssysteem
3. Verstrekken / openbaar maken van verkopersinformatie
4. Escrow-service
5. Compensatiesysteem

Wat betreft de eerste “waarschuwing”, onder de omstandigheden van die tijd, toen er criminele activiteiten zoals fraude plaatsvonden met behulp van internetveilingen, was er een plicht om passende waarschuwingsmaatregelen te nemen op een tijdige manier, rekening houdend met de inhoud en methoden van criminele activiteiten en het aantal gevallen, om te voorkomen dat gebruikers slachtoffer worden van fraude. De rechtbank erkende deze plicht van de ondernemer.

Daarom werd erkend dat de verweerder passende waarschuwingsmaatregelen had genomen op een tijdige manier, zoals het opzetten van een pagina die problemen tussen gebruikers introduceert, om fraude te voorkomen.

Wat betreft het tweede “betrouwbaarheidsbeoordelingssysteem”, hoewel de eisers beweerden dat “een systeem waarin de winnende bieder de tevredenheid van de transactie beoordeelt, onvoldoende is als een gebruikersbeoordelingssysteem (het is mogelijk om een goede beoordeling te maken door fictieve transacties binnen de groep), een derde partij zou een betrouwbaarheidsbeoordelingssysteem moeten introduceren”, de rechtbank ontkende de plicht om een betrouwbaarheidsbeoordelingssysteem te introduceren, omdat er tot nu toe geen derde partij in Japan is die de betrouwbaarheid van veilinggebruikers beoordeelt, en de introductie van een betrouwbaarheidsbeoordelingssysteem door een derde partij, zoals voorgesteld door de eisers, zou aanzienlijke moeilijkheden opleveren voor de verweerder.

Wat betreft het derde “verstrekken / openbaar maken van verkopersinformatie”, hoewel de eisers beweerden dat informatie over de verkoper die frauduleuze handelingen heeft gepleegd, moet worden onthuld aan de winnende bieder, de rechtbank zei,

Het kan worden aangenomen dat degenen die proberen fraude te plegen met behulp van deze dienst, vanaf het begin moeilijk te traceren acties zullen ondernemen, zoals het verstrekken van valse informatie in het contract met de verweerder. Het is niet mogelijk om te verwachten dat het openbaar maken van verkopersinformatie een algemeen preventief effect zal hebben.

Bovendien zou het voor de verweerder aanzienlijk moeilijk zijn om aan de eis van de winnende bieder te voldoen om verkopersinformatie te onthullen als de winnende bieder beweert het slachtoffer te zijn van fraude (zie artikel 23 van de Wet Bescherming Persoonsgegevens).

Bovendien, zelfs als de verweerder informatie verzamelt en deze op de dienst verstrekt, zoals of de verkoper het product in bezit heeft op het moment van aanbieding, kan het worden aangenomen dat degenen die proberen fraude te plegen met behulp van deze dienst, valse informatie zullen verstrekken om dergelijke informatie te verzamelen door de verweerder. Het is twijfelachtig of het effectief is als een preventieve maatregel tegen fraude, en het is waarschijnlijk dat de dienst niet winstgevend zal zijn als de verweerder wordt gevraagd om de waarheid van de informatie over het bezit van het product door de verkoper te verifiëren.

Ibid

en weigerde te erkennen.

Wat betreft de vierde “escrow-service”, hoewel de verweerder de escrow-service (een service waarbij een professionele operator daadwerkelijk geld en goederen overdraagt tussen de verkoper en de winnende bieder) aanbeval als een optionele service die alleen kan worden gebruikt als de verkoper ermee instemt en de winnende bieder ermee instemt, beweerden de eisers dat de escrow-service in principe verplicht moet zijn. Echter, de rechtbank weigerde te erkennen dat de escrow-service verplicht moet zijn, omdat de verweerder de kosten van de escrow-service zou moeten terugverdienen door deze toe te voegen aan de servicekosten, wat zou kunnen leiden tot het negeren van de psychologie van gebruikers die willen deelnemen om goedkope producten te verkrijgen zonder tussenkomst van winkels, en het verplicht stellen van de escrow-service voor alle transacties tussen gebruikers zou aanzienlijke moeilijkheden opleveren voor de werking van de dienst als een winstgevende onderneming van de verweerder.

Wat betreft de vijfde “compensatieregeling”, hoewel de eisers beweerden dat de compensatieregeling moet worden verbeterd, weigerde de rechtbank te erkennen dat er een verband bestaat tussen het verbeteren van de compensatieregeling, die achteraf schade compenseert, en het voorkomen van fraude.

In feite lijkt het onredelijk om ondernemers te belasten met een hoge compensatieplicht die niet expliciet is vermeld in contracten of wetten.

Met deze overwegingen heeft de rechtbank de vordering van de eisers tegen de verweerder, Yahoo! JAPAN, afgewezen.

Het hof heeft ook het vonnis van de eerste aanleg gesteund en het beroep afgewezen (vonnis van het Hooggerechtshof van Nagoya op 11 november 2008).

Samenvatting

Zoals de rechtbank heeft aangegeven, moet de specifieke inhoud van de plicht van een platformoperator om een foutloos systeem te bouwen, worden beoordeeld door rekening te houden met de maatschappelijke omstandigheden ten tijde van de dienstverlening, de relevante wet- en regelgeving, het technologische niveau van het systeem, de kosten voor de bouw en het onderhoud van het systeem, de effecten van de implementatie van het systeem en het gemak voor de gebruikers van het systeem.

Dus, bijvoorbeeld, als het standaard wordt om de betrouwbaarheid van veilinggebruikers te laten beoordelen door een derde partij, zou het niet implementeren van zo’n systeem een overtreding van de plicht zijn.

De meeste C-to-C-transacties, zoals online veilingen en rommelmarktdiensten, worden uitgevoerd via een platform, dus de rol van de platformoperator is groot. Er wordt van hen verwacht dat ze hun bedrijf legaal runnen en bijdragen aan de uitbreiding van C-to-C-transacties.

Informatie over de maatregelen van ons kantoor

Monolis Law Firm is een advocatenkantoor met hoge expertise in IT, met name internet en recht. In de afgelopen jaren zijn problemen rondom CtoC-transacties een groot probleem geworden en de noodzaak van juridische controles neemt steeds meer toe. Ons kantoor analyseert de juridische risico’s van bestaande en geplande bedrijven, rekening houdend met verschillende wettelijke regelgevingen, en streeft ernaar om de bedrijfsvoering zo veel mogelijk te legaliseren zonder deze te stoppen. Details worden beschreven in het onderstaande artikel.