Tanggungjawab Undang-Undang Pengendali Platform: Apakah 5 Kewajipan yang Ditunjukkan oleh Kes Preseden?

Bersamaan dengan perkembangan transaksi menggunakan teknologi digital, pengguna kini dapat dengan mudah menggunakan pelbagai jenis perkhidmatan. Kini, terdapat platform digital yang menjadi keperluan dalam kehidupan kita. Namun, terdapat juga kebimbangan mengenai transparansi dan keadilan transaksi yang melibatkan platform digital.

Pengendali platform perlu memahami bukan sahaja undang-undang umum seperti undang-undang sivil dan jenayah, tetapi juga undang-undang lain seperti:

• Undang-Undang Perniagaan Barang Antik Jepun (Japanese Antique Business Law)
• Undang-Undang Transaksi Perniagaan Tertentu Jepun (Japanese Specified Commercial Transactions Law)
• Undang-Undang Hak Harta Intelek Jepun (Japanese Intellectual Property Law) (Undang-Undang Cap Dagangan & Hak Cipta)
• Undang-Undang Pembatasan Tanggungjawab Penyedia Jepun (Japanese Provider Liability Limitation Law)

Selain daripada undang-undang yang disebutkan di atas, terdapat juga pelbagai tanggungjawab undang-undang lain yang mungkin timbul yang perlu diberi perhatian.

Di sini, kami akan menerangkan tentang tanggungjawab undang-undang yang harus ditanggung oleh pengendali platform berdasarkan contoh kes sebenar di mahkamah.

Perbicaraan Berkaitan Dengan Lelang Online

Sebanyak 784 individu yang telah menjadi mangsa penipuan, di mana mereka telah membayar untuk barangan yang dimenangi melalui lelongan Yahoo! yang disediakan oleh Yahoo! JAPAN tetapi tidak menerima barangan tersebut, telah mengajukan tuntutan terhadap Yahoo! JAPAN.

Plaintif mendakwa bahawa sistem lelongan Yahoo! mempunyai kecacatan yang bertentangan dengan kewajipan umum dalam kontrak dan tindakan haram, iaitu kewajipan untuk membina sistem yang tidak menimbulkan penipuan. Oleh kerana itu, mereka telah menjadi mangsa penipuan dan menuntut ganti rugi berdasarkan pelanggaran kontrak, tindakan haram, dan tanggungjawab pengguna.

Ini adalah perbicaraan yang berlaku lebih dari 10 tahun yang lalu, tetapi ia adalah perbicaraan yang secara khusus menyoal tanggungjawab undang-undang yang harus ditanggung oleh operator platform dalam masalah yang berlaku dalam transaksi antara individu (CtoC). Sebagai contoh, “Laporan Kajian Pakar mengenai Transaksi dalam Platform Online oleh Suruhanjaya Pengguna” yang diterbitkan oleh Kabinet Jepun pada April 2019 (Kabinet Jepun) dan “Peraturan Akhir untuk Transaksi Elektronik dan Transaksi Harta Maklumat” yang diterbitkan oleh Kementerian Ekonomi, Perdagangan dan Industri pada Ogos 2020 sering dijadikan sebagai preseden dan dirujuk dalam banyak laporan dan bahan, dan ini adalah contoh perbicaraan yang harus diperhatikan hingga sekarang.

Sifat Kontrak Penggunaan

Dalam perbicaraan, pertama-tama, isu yang dipertikaikan adalah jenis kontrak apa yang telah ditetapkan antara operator lelongan online dan pengguna.

Pihak penggugat, yang merupakan pengguna, mendakwa bahawa antara defendan dan pengguna, kontrak yang serupa dengan kontrak perantaraan telah ditetapkan melalui ‘Kontrak Penggunaan ini’, dan ‘Kontrak Penggunaan ini’ bertujuan untuk menetapkan kontrak jual beli antara penjual dan pembida menang, dan juga mengenakan bayaran penggunaan, oleh itu, defendan mempunyai kewajipan terhadap pengguna untuk menyelesaikan kerja yang diperoleh dari kontrak perkhidmatan (Japanese Civil Code Article 632) dan kewajipan menjaga dengan baik yang diperoleh dari kontrak kuasa (Japanese Civil Code Articles 656, 644), dan mempunyai kewajipan untuk menyediakan perkhidmatan ini tanpa cacat, seperti yang didakwa.

Mengenai kewajipan menyelesaikan kerja ini dan kewajipan menjaga dengan baik, mahkamah memutuskan,

Dari bayaran penggunaan ini, adalah wajar untuk menganggap bahawa pengesahan ruang data yang berkaitan dengan penyenaraian dan penghantaran automatik notifikasi menang melalui e-mel berkaitan dengan bayaran penggunaan sistem lelongan, berada dalam hubungan harga yang konkrit, oleh itu, bayaran penggunaan ini dianggap hanya sebagai bayaran untuk penggunaan sistem perkhidmatan ini.

Keputusan Mahkamah Daerah Nagoya, 28 Mac 2008

Itu adalah keputusannya.

Tiada bukti bahawa defendan telah turut campur secara aktif dalam transaksi antara pengguna, dan tidak dapat dikatakan bahawa ‘Kontrak Penggunaan ini’ mempunyai sifat sebagai perantara, atau bahawa ia adalah sesuatu yang memerintahkan tindakan faktual atau meminta penyelesaian objek, atau sesuatu yang serupa dengannya.

Walau bagaimanapun, ini adalah keputusan yang dibuat dengan mempertimbangkan cara penetapan harga dan sejauh mana Yahoo! JAPAN telah terlibat dalam transaksi, dan perlu diingat bahawa terdapat kemungkinan untuk dipertanggungjawabkan atas pelanggaran kewajipan menjaga dengan baik dan lain-lain yang diperoleh dari kontrak kuasa dan sebagainya, bergantung pada cara penetapan harga dan sejauh mana operator terlibat dalam transaksi antara pengguna.

Tanggungjawab yang Dikenakan kepada Pengusaha

Plaintif telah menegaskan bahawa berdasarkan kontrak penggunaan yang sama, defendan mempunyai tanggungjawab untuk menyediakan perkhidmatan tanpa sebarang kecacatan.

Sebagai respons, mahkamah menyatakan,

Dalam garis panduan yang merupakan isi kontrak penggunaan ini, defendan hanya ditetapkan untuk menyediakan peluang transaksi antara pengguna, dan defendan menunjukkan ini, menegaskan bahawa defendan tidak mempunyai tanggungjawab apa-apa terhadap transaksi antara pengguna.

Namun, kerana kontrak penggunaan ini menganggap penggunaan sistem perkhidmatan ini sebagai prasyarat, berdasarkan prinsip kepercayaan dalam kontrak penggunaan ini, defendan seharusnya mempunyai tanggungjawab untuk membina sistem tanpa kecacatan dan menyediakan perkhidmatan ini kepada pengguna termasuk plaintif.

Sama seperti di atas

Ini adalah keputusan bahawa walaupun ada tulisan seperti “Kerana saya hanya menyediakan peluang untuk transaksi antara pengguna, saya tidak mempunyai tanggungjawab apa-apa terhadap transaksi antara pengguna”, selagi perkhidmatan disediakan, ada tanggungjawab yang timbul secara semula jadi berdasarkan prinsip kepercayaan dalam kontrak penggunaan.

5 Kriteria Penghakiman

Mahkamah telah mengakui kewujudan kewajipan tertuduh untuk membina sistem tanpa kecacatan dan menyediakan perkhidmatan ini, tetapi kandungan khusus kewajipan tersebut harus ditentukan dengan mempertimbangkan secara menyeluruh situasi sosial sekitar lelongan internet pada masa perkhidmatan disediakan, peraturan undang-undang yang berkaitan, tahap teknologi sistem, kos untuk membina dan mengekalkan sistem, kesan pengenalan sistem, dan kemudahan pengguna sistem. Mahkamah telah menunjukkan sama ada kewajipan berikut harus diakui:

1. Pengingatan
2. Sistem penilaian kepercayaan
3. Pemberian & penzahiran maklumat penjual
4. Perkhidmatan Escrow
5. Sistem pampasan

Mengenai ‘Pengingatan’ yang pertama, dalam situasi semasa di mana penipuan dan jenayah lain menggunakan lelongan internet berlaku, pengendali perniagaan diakui mempunyai kewajipan untuk mengambil langkah-langkah pengingatan yang sewajarnya dari masa ke semasa untuk pengguna, dengan mempertimbangkan kandungan dan kaedah jenayah, dan bilangan kes, supaya pengguna tidak menjadi mangsa penipuan dan sebagainya.

Selepas itu, tertuduh diakui telah mengambil langkah-langkah pengingatan yang sewajarnya dari masa ke semasa, seperti menubuhkan halaman yang memperkenalkan contoh masalah antara pengguna, dan telah melaksanakan dan memperluaskan pengingatan untuk mencegah penipuan.

Mengenai ‘Sistem penilaian kepercayaan’ yang kedua, plaintif telah mendakwa bahawa “sistem di mana penawar menilai kepuasan transaksi tidak mencukupi sebagai sistem penilaian pengguna (kerana transaksi palsu dalam kumpulan boleh menghasilkan penilaian yang baik), dan sistem penilaian kepercayaan oleh pihak ketiga harus diperkenalkan”. Walau bagaimanapun, mahkamah menolak kewajipan untuk memperkenalkan sistem penilaian kepercayaan kerana tidak ada badan pihak ketiga yang menilai kepercayaan pengguna lelongan di Jepun sehingga kini, dan pengenalan sistem penilaian kepercayaan oleh pihak ketiga seperti yang didakwa oleh plaintif akan memberikan kesukaran yang besar kepada tertuduh.

Mengenai ‘Pemberian & penzahiran maklumat penjual’ yang ketiga, plaintif telah mendakwa bahawa maklumat mengenai penjual yang melakukan penipuan harus didedahkan kepada penawar. Walau bagaimanapun, mahkamah menyatakan,

Orang yang berhasrat melakukan penipuan dengan menggunakan perkhidmatan ini dijangka akan bertindak dengan sukar untuk dituntut dari awal, seperti dengan memberikan maklumat palsu dalam kontrak penggunaan dengan tertuduh, dan tidak boleh diharapkan bahawa penzahiran maklumat penjual akan mempunyai kesan pencegahan umum.

Di samping itu, jika tertuduh mendedahkan maklumat penjual atas permintaan penawar yang mendakwa menjadi mangsa penipuan, ini akan memberikan kesukaran yang besar kepada tertuduh berdasarkan peruntukan undang-undang yang berkaitan (rujuk Peraturan Perlindungan Maklumat Peribadi 23 dan lain-lain).

Lebih-lebih lagi, sama ada penjual mempunyai barang yang dipamerkan pada masa penjualan boleh ditanya oleh penawar kepada penjual sebelum pembayaran selepas lelongan di atas perkhidmatan ini, dan walaupun tertuduh mengumpulkan maklumat tersebut dan menyediakannya di atas perkhidmatan ini, orang yang berhasrat melakukan penipuan dengan menggunakan perkhidmatan ini dijangka akan menentang pengumpulan maklumat oleh tertuduh dengan memberikan maklumat palsu, dan ada keraguan tentang keberkesanan sebagai langkah pencegahan penipuan sebelumnya, dan jika meminta tertuduh untuk mengesahkan kebenaran maklumat tentang pemilikan barang oleh penjual yang ingin menjual, kemungkinan besar perkhidmatan ini tidak akan dapat berfungsi sebagai perniagaan komersial.

Sama seperti di atas

dan menolaknya.

Mengenai ‘Perkhidmatan Escrow’ yang keempat, tertuduh telah mengesyorkan perkhidmatan escrow (perkhidmatan di mana penjual dan penawar memasukkan profesional untuk mengambil alih wang dan barang secara nyata) sebagai perkhidmatan pilihan yang hanya boleh digunakan jika penjual mengakui penggunaannya dan penawar juga bersetuju. Plaintif telah mendakwa bahawa perkhidmatan escrow harus diwajibkan secara prinsip. Walau bagaimanapun, mahkamah menolaknya, dengan menyatakan bahawa untuk mewajibkan perkhidmatan escrow, tertuduh perlu mengumpul kos dengan menambahkan yuran penggunaan perkhidmatan escrow ke yuran perkhidmatan ini, tetapi ini boleh mengabaikan psikologi pengguna yang ingin mendapatkan barang yang diingini dengan harga murah tanpa melalui kedai jualan dan sebagainya, dan mewajibkan perkhidmatan escrow untuk semua transaksi antara pengguna akan memberikan kesukaran kepada operasi perkhidmatan ini sebagai perniagaan komersial tertuduh.

Mengenai ‘Sistem pampasan’ yang kelima, plaintif telah mendakwa bahawa sistem pampasan harus diperkukuhkan, tetapi sistem pampasan adalah untuk memberi pampasan kepada mangsa selepas fakta, dan sukar untuk mengakui bahawa memperkukuhkan ini akan membawa kepada pencegahan penipuan sebelumnya, dan menolaknya.

Sebenarnya, membebankan pengendali perniagaan dengan kewajipan pampasan yang tinggi yang tidak dinyatakan dalam kontrak atau undang-undang mungkin tidak masuk akal.

Mengambil kira ini, mahkamah telah menolak tuntutan plaintif terhadap tertuduh Yahoo! JAPAN.

Juga, rayuan juga telah ditolak dengan menyokong kesimpulan perbicaraan pertama (Penghakiman Mahkamah Tinggi Nagoya, 11 November 2008).

Rumusan

Seperti yang ditunjukkan oleh mahkamah, kandungan tanggungjawab khusus yang harus dipikul oleh pengendali platform untuk membina sistem tanpa kecacatan harus ditentukan dengan mempertimbangkan secara menyeluruh keadaan sosial pada masa perkhidmatan disediakan, undang-undang berkaitan, tahap teknologi sistem, kos yang diperlukan untuk pembinaan dan penyelenggaraan sistem, kesan pengenalan sistem, dan kemudahan pengguna sistem.

Oleh itu, sebagai contoh, jika kaedah menyerahkan penilaian kebolehpercayaan pengguna lelongan kepada pihak ketiga menjadi norma, tidak memperkenalkan kaedah tersebut akan dianggap sebagai pelanggaran tanggungjawab.

Transaksi CtoC yang diwakili oleh lelongan dalam talian dan perkhidmatan pasaran bebas kebanyakannya dilakukan melalui platform, jadi peranan pengendali platform adalah besar, dan diharapkan mereka menjalankan perniagaan secara sah dan menyumbang kepada pengembangan transaksi CtoC.

Panduan Langkah-langkah oleh Firma Kami

Firma undang-undang Monolis adalah sebuah firma undang-undang yang memiliki kepakaran tinggi dalam bidang IT, khususnya internet dan undang-undang. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, masalah yang melibatkan transaksi CtoC telah menjadi isu besar, dan keperluan untuk pemeriksaan undang-undang semakin meningkat. Firma kami menganalisis risiko undang-undang yang berkaitan dengan perniagaan yang telah dimulakan atau yang sedang dipertimbangkan untuk dimulakan, berdasarkan pelbagai peraturan undang-undang. Kami berusaha untuk mematuhi undang-undang sebanyak mungkin tanpa menghentikan perniagaan. Butiran lanjut dinyatakan dalam artikel di bawah.