Werkgelegenheid van Buitenlanders in Japan: Een Juridische Gids voor Werkvisa en Verblijfsstatus die Bedrijven Moeten Naleven

In de hedendaagse wereld waar de concurrentie op de globale markt steeds intenser wordt, is het voor Japanse bedrijven essentieel om een managementstrategie te hanteren die uitmuntend talent aantrekt, ongeacht nationaliteit, om duurzame groei en innovatie te bereiken. Het proces van het in dienst nemen van buitenlanders beperkt zich echter niet tot louter wervingsactiviteiten. Het omvat ook juridische procedures die vereisen dat men een nauwkeurig begrip heeft van en zich houdt aan complexe regelgeving, waaronder de ‘Japanse Immigratiecontrole en Vluchtelingenherkenning Act’ (hierna te noemen ‘Japanse Immigratiewet’). In het bijzonder bestaat het concept dat algemeen bekend staat als ‘visum’ juridisch gezien uit twee verschillende systemen: ‘visa’ uitgegeven door Japanse ambassades in het buitenland en ‘verblijfsstatus’ toegestaan door de Japanse Immigratiedienst binnenlands. Het begrijpen van dit onderscheid is de eerste stap. Dit artikel heeft als doel om betrouwbare informatie te bieden waarmee bedrijfsvertegenwoordigers die buitenlanders in Japan willen aannemen, een volledig beeld van de procedures kunnen krijgen en potentiële juridische risico’s kunnen vermijden. Specifiek zal het artikel beginnen met de basisclassificatie van verblijfsstatussen, gevolgd door de procedures voor het aanvragen van ‘Certificaten van Geschiktheid voor Verblijfsstatus’ voor het in dienst nemen van talent uit het buitenland, de vereisten voor in te dienen documenten die variëren afhankelijk van de grootte van het bedrijf, en de strenge straffen waarmee bedrijven geconfronteerd kunnen worden als zij niet voldoen aan de compliance, allemaal gebaseerd op de Japanse wetgeving en uitgelegd in een stapsgewijze en uitgebreide manier.

De Basis van Visa en Verblijfsstatus: De Juridische Grondslag voor Werk in Japan

Wanneer u buitenlanders in dienst neemt, is het essentieel om het juridische verschil tussen een ‘visum’ en een ‘verblijfsstatus’ te begrijpen. Een visum is een soort ‘aanbevelingsbrief’ die door de Japanse ambassade of het consulaat in het buitenland wordt afgegeven om te bevestigen dat het paspoort van de buitenlander geldig is en er geen belemmeringen zijn voor de toegang tot Japan. Daarentegen is de verblijfsstatus de juridische kwalificatie die een buitenlander nodig heeft om in Japan te landen en te verblijven, en bepaalt welke activiteiten zij mogen uitvoeren en hoe lang zij mogen blijven. Deze verblijfsstatus wordt beheerd door de Immigratie- en Naturalisatiedienst, een externe afdeling van het Japanse Ministerie van Justitie, en vormt de basis voor activiteiten binnen Japan.

Vanuit het perspectief van een bedrijfsrecruiter kan de verblijfsstatus in drie hoofdgroepen worden ingedeeld op basis van de toelaatbaarheid van werkactiviteiten.

Ten eerste zijn er ‘verblijfsstatussen zonder werkbeperkingen’. Deze worden voornamelijk toegekend op basis van status of positie, zoals permanente bewoners, echtgenoten van Japanners, echtgenoten van permanente bewoners en vaste bewoners. Buitenlanders met deze verblijfsstatus hebben geen juridische beperkingen op hun activiteiten en kunnen, net als Japanners, in elk beroep worden aangenomen.

Ten tweede zijn er ‘verblijfsstatussen met werk toegestaan binnen een bepaald bereik’. Dit is de meest voorkomende categorie voor het in dienst nemen van buitenlanders die werkzaam zijn in gespecialiseerde of technische velden. Bijvoorbeeld, de ‘Ingenieur/Specialist in de Menswetenschappen/Internationale Diensten’ status voor technici in de exacte wetenschappen of medewerkers in planning en marketing, de ‘Intra-company Transferee’ status voor werknemers die overgeplaatst worden van een buitenlandse moedermaatschappij of filiaal, en de ‘Skilled Labor’ status voor buitenlandse koks. Een belangrijk punt in deze categorie is dat er strikte beperkingen zijn: men mag alleen activiteiten uitvoeren binnen de toegestane reikwijdte van de verblijfsstatus.

Ten derde zijn er ‘verblijfsstatussen waarbij werk in principe niet is toegestaan’. Dit omvat statussen zoals ‘Student’, ‘Familieverblijf’ en ‘Culturele Activiteiten’. Echter, zelfs degenen met deze verblijfsstatussen mogen werken als ze een ‘Toestemming voor Activiteiten buiten de Status’ hebben verkregen van de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Op basis van artikel 19, lid 2, van de Japanse Immigratiewet mogen studenten met een ‘Student’ verblijfsstatus bijvoorbeeld parttime werken tot 28 uur per week, mits zij deze toestemming hebben. Wanneer bedrijven buitenlanders uit deze categorie in dienst nemen, moeten zij altijd de aanwezigheid en de omvang van de toegestane activiteiten van de ‘Toestemming voor Activiteiten buiten de Status’ op de verblijfskaart controleren.

Het begrijpen van deze classificaties is fundamenteel voor het beoordelen of een kandidaat legaal kan werken. Hieronder vindt u een tabel die deze concepten vergelijkt.

Werving van internationaal talent: De procedure voor het aanvragen van een Certificate of Eligibility in Japan

Wanneer u een buitenlander die in het buitenland woont wilt aannemen en naar Japan wilt halen, is de standaardprocedure het indienen van een aanvraag voor een ‘Certificate of Eligibility’ (COE). Dit certificaat is vastgelegd in artikel 7-2 van de Japanse Immigratiewet en bewijst vooraf dat de geplande activiteiten van de buitenlander voldoen aan de vereisten voor een specifieke verblijfsstatus, zoals beoordeeld door de Japanse minister van Justitie. Het systeem is bedoeld om de visumaanvraag bij Japanse ambassades en consulaten in het buitenland en de landingsexamens op Japanse luchthavens en dergelijke te stroomlijnen.

De procedure verloopt in de volgende vijf stappen:

1. Aanvraag binnen Japan: Eerst dient het ontvangende bedrijf, als vertegenwoordiger, een aanvraag in voor het COE bij het regionale immigratiebureau dat verantwoordelijk is voor de locatie van het bedrijf. De aanvraag wordt doorgaans ingediend door een medewerker van het bedrijf in Japan of door een advocaat of administratief jurist die daartoe opdracht heeft gekregen, niet door de buitenlander zelf.
2. Beoordeling door de Immigratiedienst: Na acceptatie van de aanvraag beoordeelt een inspecteur van de Immigratiedienst de ingediende documenten op de stabiliteit en continuïteit van het bedrijf, de opleiding en werkervaring van de persoon, en of de geplande werkzaamheden voldoen aan de criteria voor de verblijfsstatus. De beoordelingsperiode kan variëren afhankelijk van de inhoud van de aanvraag en het tijdstip, maar duurt gewoonlijk één tot drie maanden.
3. Uitgifte en verzending van het certificaat: Als uit de beoordeling blijkt dat aan de vereisten is voldaan, wordt het COE uitgegeven (bij online aanvraag of registratie als online gebruiker via e-mail). Het bedrijf stuurt vervolgens het originele certificaat per internationale post naar de buitenlander in het buitenland, of stuurt de e-mail door als het certificaat per e-mail is ontvangen.
4. Visumaanvraag bij een buitenlandse vertegenwoordiging: De buitenlander die het COE heeft ontvangen, vraagt een visum aan bij de Japanse ambassade of het consulaat in zijn of haar woonland. Door het certificaat te overleggen of de doorgestuurde e-mail te tonen, wordt aangenomen dat de feitelijke beoordeling al in Japan is voltooid, waardoor het visum doorgaans binnen ongeveer vijf werkdagen snel wordt afgegeven.
5. Entree in Japan en uitgifte van de verblijfskaart: Nadat het visum is afgegeven, reist de buitenlander naar Japan. Het is belangrijk om te weten dat het COE slechts drie maanden geldig is vanaf de datum van uitgifte en dat de buitenlander binnen deze periode Japan moet binnenkomen. Bij de landingsexamens op Japanse luchthavens, zoals Haneda, Narita International, Chubu Centrair International, Kansai International, New Chitose, Hiroshima en Fukuoka, wordt een ‘verblijfskaart’ uitgegeven bij het tonen van het paspoort, visum en COE. Op andere luchthavens en havens wordt de verblijfskaart na binnenkomst per post naar de opgegeven woonplaats gestuurd. Deze verblijfskaart dient als officieel identiteitsbewijs in Japan.

Dit tweeledige proces centraliseert de feitelijke beoordeling bij de gespecialiseerde Japanse Immigratiedienst, vermindert de last voor Japanse vertegenwoordigingen in het buitenland en verhoogt de voorspelbaarheid voor zowel de werkgever als de buitenlander. Hierdoor kan worden voorkomen dat buitenlanders, ondanks de tijd en kosten die zij hebben besteed aan hun reis, bij aankomst in Japan worden geweigerd.

Vier categorieën op basis van bedrijfsgrootte en hun definities onder Japans recht

Bij de aanvraag van een verblijfsstatus voor werkgerelateerde doeleinden, classificeert het Japanse Immigratiebureau de ontvangende bedrijven (of instellingen) in vier categorieën op basis van hun omvang en betrouwbaarheid. Deze classificatie is een administratief mechanisme dat de mate van vereenvoudiging van de aanvraagprocedure bepaalt, en de hoeveelheid vereiste documentatie kan sterk variëren afhankelijk van de categorie waartoe een bedrijf behoort. Het is cruciaal voor bedrijven om nauwkeurig te begrijpen tot welke categorie zij behoren om de aanvraagvoorbereiding soepel te laten verlopen.

Categorie 1 omvat organisaties die als zeer betrouwbaar worden beschouwd. Specifiek gaat het om bedrijven die genoteerd staan aan de Japanse effectenbeurzen, onderlinge verzekeringsmaatschappijen, nationale of lokale overheidsinstanties en andere publieke rechtspersonen die daarmee gelijkgesteld worden. Deze instellingen worden geacht een hoge maatschappelijke kredietwaardigheid en een stabiele bedrijfsbasis te hebben, waardoor de hoeveelheid documentatie die bij de aanvraag moet worden ingediend aanzienlijk wordt verminderd.

Categorie 2 betreft voornamelijk grote, stabiele niet-beursgenoteerde bedrijven. De criteria voor deze categorie zijn dat het totaalbedrag aan bronbelasting vermeld op de ‘jaarlijkse samenvatting van wettelijk vereiste documenten met betrekking tot loonbelasting’ van het voorgaande jaar 10 miljoen yen of meer bedraagt. Ook als het bedrag aan bronbelasting niet aan deze norm voldoet, worden instellingen die goedkeuring hebben gekregen voor het gebruik van het ‘Online Aanvraagsysteem voor Verblijfsstatus’ van het Immigratiebureau, behandeld als categorie 2.

Categorie 3 bestaat voornamelijk uit kleine en middelgrote bedrijven. Dit zijn specifiek organisaties en individuen die de jaarlijkse samenvatting van wettelijk vereiste documenten hebben ingediend bij de belastingdienst en waarvan het bedrag aan bronbelasting minder dan 10 miljoen yen bedraagt. De meerderheid van de Japanse bedrijven valt onder deze categorie.

Categorie 4 omvat organisaties en individuen die niet onder de bovengenoemde categorieën vallen. Het meest typische voorbeeld is een nieuw opgerichte rechtspersoon. Deze bedrijven hebben hun fiscale jaar nog niet afgesloten en hebben de jaarlijkse samenvatting van wettelijk vereiste documenten nog niet ingediend, waardoor ze de stabiliteit en continuïteit van hun bedrijf met andere documenten moeten aantonen.

Dit categorisatiesysteem is bedoeld om de efficiëntie van de beoordeling te verbeteren. Bedrijven die tot categorie 1 of 2 behoren, hebben hun bedrijfsstabiliteit al bewezen door middel van publieke of objectieve indicatoren, waardoor de focus van de beoordeling voornamelijk ligt op de geschiktheid van de buitenlandse aanvrager zelf. Aan de andere kant worden bij bedrijven in categorie 3, en vooral categorie 4, niet alleen de buitenlandse aanvrager maar ook de zakelijke inhoud en financiële situatie van het ontvangende bedrijf zelf beoordeeld, wat resulteert in een vraag naar meer bewijsmateriaal.

Hieronder vindt u een tabel met de definities en specifieke voorbeelden van elke categorie.

Documenten die bedrijven moeten voorbereiden per categorie

De documenten die een bedrijf moet voorbereiden bij het aanvragen van een Certificaat van Geschiktheid voor Verblijfsstatus verschillen per categorie, zoals eerder vermeld. Hier lichten we de benodigde documenten toe aan de hand van de veelgebruikte verblijfsstatus ‘Techniek, Menselijke Kennis, Internationale Diensten’ als voorbeeld.

Allereerst zijn er documenten die voor alle categorieën gemeenschappelijk zijn en die ingediend moeten worden. Deze vormen de basis van de aanvraag.

• Aanvraagformulier voor het Certificaat van Geschiktheid voor Verblijfsstatus: Gebruik het meest recente formulier gedownload van de website van het Japanse Immigratiebureau. (Immigratiebureau ‘Verblijfsstatus Techniek, Menselijke Kennis, Internationale Diensten’ https://www.moj.go.jp/isa/applications/status/gijinkoku.html)
• Foto: Een pasfoto van de aanvrager die voldoet aan de gestelde eisen, om op het aanvraagformulier te plakken.
• Retourenvelop: Voor het versturen van de uitslag van de beoordeling, met duidelijk vermelde geadresseerde en voorzien van een postzegel voor aangetekende post.
• Kopie van de kennisgeving van arbeidsvoorwaarden of arbeidsovereenkomst: Documenten die de specifieke arbeidsvoorwaarden zoals functieomschrijving, salaris en werktijden vermelden.
• Documenten die de opleiding en werkervaring van de aanvrager bewijzen: Bijvoorbeeld een diploma van de universiteit of een cv met daarin de werkervaring tot nu toe.

Vervolgens dienen bedrijven, naast de bovengenoemde gemeenschappelijke documenten, de volgende documenten in te dienen om hun categorie te bewijzen.

Bedrijven in categorie 1 dienen een van de volgende documenten in te dienen om hun status te bewijzen.

• Een kopie van het ‘Shikiho’ (Japanse bedrijvengids) of een document dat bewijst dat het bedrijf genoteerd staat aan een Japanse effectenbeurs.
• Een kopie van een document dat bewijst dat het bedrijf toestemming heeft gekregen om op te richten van de relevante overheidsinstantie.

Bedrijven in categorie 2 en 3 dienen documenten in te leveren die de omvang van het bedrijf aantonen.

• Een kopie van de samenvatting van de wettelijk voorgeschreven verklaringen van de inkomstenbelasting van het personeel van het voorgaande jaar (met ontvangststempel van de belastingdienst).

Bedrijven in categorie 4 hebben nog geen belastinggeschiedenis en moeten daarom de stabiliteit en continuïteit van hun bedrijf objectief aantonen. Daarom worden er meer documenten van hen gevraagd dan van bedrijven in categorie 3 en lager. Over het algemeen dienen zij de volgende documenten in.

• Bedrijfsplan: Een document dat de specifieke bedrijfsactiviteiten, verwachte inkomsten en de reden waarom het nodig is om die buitenlander in dienst te nemen, logisch uitlegt.
• Certificaat van inschrijving van de onderneming: Een officieel document uitgegeven door het juridisch loket dat de basisinformatie van het bedrijf bevestigt.
• Een kopie van de financiële verklaringen van het meest recente boekjaar: In te dienen als het bedrijf na oprichting ten minste één boekjaar heeft afgesloten. Als een nieuw opgerichte rechtspersoon nog geen financiële verklaringen heeft, moet dit worden toegelicht.

Deze verschillen in documentvereisten weerspiegelen de logica achter de risicobeoordeling uitgevoerd door het Japanse Immigratiebureau. Voor bedrijven in categorie 1 en 2 is de betrouwbaarheid van het bedrijf al gewaarborgd, dus de beoordeling concentreert zich voornamelijk op de kwaliteiten van de individuele aanvrager. Echter, voor bedrijven in categorie 3 en met name categorie 4, beoordeelt de inspecteur niet alleen de aanvrager, maar ook of het bedrijf zelf in staat is om buitenlanders stabiel en continu in dienst te houden en of het bedrijf legaal en substantieel is. Daarom is de aanvraag voor een verblijfsstatus voor bedrijven in categorie 4, vooral voor nieuw opgerichte bedrijven, niet alleen een kwestie van indiensttreding, maar ook een kans om de legitimiteit en toekomstperspectieven van het bedrijf aan de autoriteiten te bewijzen.

De Sancties die een Bedrijf Onder Japans Recht Kan Ondergaan: Het Risico van het Faciliteren van Illegale Arbeid

Bedrijven die buitenlanders in dienst nemen in Japan, dragen niet alleen de verantwoordelijkheid om het systeem van verblijfskwalificaties correct te begrijpen en de juiste procedures te volgen, maar ook om gedurende de gehele periode van tewerkstelling de wetgeving na te leven. Als deze verplichting wordt verwaarloosd, staat het bedrijf voor een ernstig juridisch risico, bekend als het faciliteren van illegale arbeid. Dit misdrijf is vastgelegd in artikel 73-2 van de Japanse Immigratiewet en legt strenge straffen op aan degenen die illegale arbeidsactiviteiten toestaan.

De typische handelingen die het faciliteren van illegale arbeid constitueren, kunnen hoofdzakelijk in drie categorieën worden verdeeld. Ten eerste, het in dienst nemen van buitenlanders die illegaal in Japan verblijven of die een verblijfsstatus hebben die geen arbeid toestaat (bijvoorbeeld: kort verblijf). Ten tweede, buitenlanders laten werken buiten de activiteiten die zijn toegestaan door hun verblijfsstatus. Een voorbeeld hiervan is een ingenieur met een verblijfsstatus voor ‘Technologie, Humanitaire Kennis en Internationale Diensten’ die hoofdzakelijk eenvoudige fabriekswerkzaamheden verricht die geen gespecialiseerde kennis vereisen. Ten derde, buitenlanders laten werken voor meer uren dan toegestaan door de vergunning voor activiteiten buiten de kwalificatie. Bijvoorbeeld, een student die een limiet heeft van 28 uur per week, maar 40 uur per week laat werken.

In het geval van dergelijke overtredingen kan de werkgever worden gestraft met ‘een gevangenisstraf van maximaal drie jaar of een boete van maximaal drie miljoen yen, of beide’. Bovendien stelt de Japanse wetgeving vaak een dubbele strafregeling in, waarbij niet alleen de direct verantwoordelijke persoon, maar ook de rechtspersoon zelf onderworpen kan worden aan een boete, wat betekent dat de gehele onderneming verantwoordelijk wordt gehouden.

Wat bedrijven in het bijzonder moeten opmerken, is de behandeling van ‘nalatigheid’ onder de Japanse Immigratiewet. Volgens deze wet wordt het argument ‘ik wist niet dat het om illegale arbeidsactiviteiten ging’ in principe niet als een excuus voor vrijstelling beschouwd. Echter, wanneer er ‘geen nalatigheid’ was in het niet weten, kan men vrijgesteld worden van straf. Dit betekent dat bedrijven een proactieve plicht hebben om zorgvuldig te controleren of de buitenlandse werknemer die zij willen aannemen de juiste verblijfsstatus en toestemming om te werken heeft, bijvoorbeeld door het originele verblijfskaart te controleren. Als illegale arbeid het gevolg is van het enkel controleren van een kopie van de verblijfskaart of het klakkeloos accepteren van mondelinge verklaringen van de persoon zelf, kan het bedrijf beschuldigd worden van ‘nalatigheid in de controleplicht’ en onderworpen worden aan straf.

Een veroordeling voor het faciliteren van illegale arbeid in Japan kan verder gaan dan directe straffen zoals boetes of gevangenisstraf en kan ernstige gevolgen hebben voor de bedrijfsactiviteiten van een onderneming. Bijvoorbeeld, bedrijven die gestraft zijn voor het faciliteren van illegale arbeid kunnen worden uitgesloten van het gebruik van systemen zoals het Technical Intern Training Program en het Specified Skilled Worker Program, die belangrijke arbeidskrachten zijn in bepaalde industrieën. Dit toont aan dat een overtreding van de compliance niet alleen een juridisch probleem is, maar ook kan uitgroeien tot een bedrijfsrisico dat de voortzetting van de onderneming zelf bedreigt.

Procedures After Employment: Notification of Foreign Employment Status in Japan

Het aannemen van buitenlandse werknemers in Japan is niet voltooid zodra zij toestemming hebben gekregen voor hun verblijfsstatus en hun indiensttreding is bevestigd. Ook na de start van het dienstverband bestaan er wettelijke verplichtingen die een bedrijf moet nakomen. Een daarvan is het indienen van de ‘Notification of Foreign Employment Status’. Dit is een procedure die verplicht is gesteld voor alle werkgevers op basis van de Japanse ‘Act on Comprehensive Promotion of Labour Policies, Stability of Employment of Workers and Enhancement of Their Working Lives’.

Deze melding moet worden gedaan bij het lokale Public Employment Security Office (Hello Work) wanneer een buitenlandse werknemer nieuw wordt aangenomen of wanneer een buitenlandse werknemer het bedrijf verlaat. Het doel van dit systeem is dat de overheid een nauwkeurig beeld krijgt van de werkgelegenheidssituatie van buitenlandse werknemers, om zo het beheer van passend werkgelegenheidsbeleid en ondersteuning bij herintreding te bevorderen.

De wijze van indienen verschilt afhankelijk van of de buitenlandse werknemer al dan niet onder de werkloosheidsverzekering valt. Als de werknemer onder de werkloosheidsverzekering valt, volstaat het indienen van de ‘Employment Insurance Qualification Acquisition Notification’, die tevens dient als melding van de buitenlandse werknemersstatus, waardoor het indienen van afzonderlijke documenten niet nodig is.

Aan de andere kant, als een buitenlandse werknemer die niet onder de werkloosheidsverzekering valt wordt aangenomen vanwege de arbeidsuren of andere voorwaarden, moet de ‘Notification of Foreign Employment Status (Form No. 3)’ worden ingediend. Dit formulier kan worden gedownload van de website van het Ministerie van Gezondheid, Arbeid en Welzijn. (Ministerie van Gezondheid, Arbeid en Welzijn ‘Over de melding van de werkgelegenheidssituatie van buitenlanders’ https://www.mhlw.go.jp/stf/seisakunitsuite/bunya/koyou_roudou/koyou/gaikokujin/todokede/index.html).

De deadline voor het indienen is vastgesteld op de laatste dag van de maand volgend op de maand waarin de aanname of het vertrek plaatsvond. Als deze melding niet wordt gedaan of als er een valse melding wordt ingediend, kan een boete van maximaal 300.000 yen worden opgelegd, dus voorzichtigheid is geboden. Deze procedure wordt uitgevoerd onder een ander administratief doel dan het beheer van de verblijfsstatus door het Ministerie van Justitie (Immigration Bureau), namelijk het beheer van de arbeidsmarkt onder de jurisdictie van het Ministerie van Gezondheid, Arbeid en Welzijn, en bedrijven moeten aan beide regelgevingen voldoen.

Samenvatting

Het in dienst nemen van buitenlandse professionals is een krachtig middel voor Japanse bedrijven om hun wereldwijde concurrentievermogen te vergroten. Echter, de realisatie hiervan vereist absolute naleving van de complexe en strikte regelgeving die centraal staat in de Japanse immigratiewetgeving. Zoals in detail besproken in dit artikel, is een nauwkeurig begrip van de verblijfsstatus, het voorbereiden van de juiste documenten afgestemd op de grootte van het bedrijf, en het vermijden van ernstige juridische risico’s zoals het bevorderen van illegale tewerkstelling, een verantwoordelijkheid voor alle bedrijven. Deze procedures vereisen gespecialiseerde kennis en uiterste zorgvuldigheid; verwaarlozing kan leiden tot onvoorziene tijdverliezen en juridische sancties.

Ons kantoor, Monolith Law Office, heeft een rijke ervaring in het leveren van juridische diensten met betrekking tot werkvisa en verblijfsstatus, zoals uitgelegd in dit artikel, aan een groot aantal cliënten in Japan. Onze kracht ligt in de diepgaande kennis van het Japanse rechtssysteem, versterkt door de aanwezigheid van meerdere advocaten die vloeiend Engels spreken en buitenlandse juridische kwalificaties hebben. Dit stelt ons in staat om niet alleen de juridische en HR-afdelingen van bedrijven te ondersteunen, maar ook om effectief te communiceren met buitenlandse kandidaten zelf, terwijl we grensoverschrijdende juridische procedures nauwkeurig begeleiden. Als u problemen ondervindt met de complexe procedures rondom de tewerkstelling van buitenlanders of het opzetten van een compliance systeem, aarzel dan niet om contact op te nemen met ons kantoor.