Het Japanse verblijfsbeheersysteem: Vanuit het perspectief van bedrijfscompliance en risicomanagement

Met de voortgang van globalisering en demografische veranderingen in eigen land is het voor veel Japanse bedrijven essentieel geworden om uitstekend buitenlands talent te werven als onderdeel van hun bedrijfsgroei strategie. Echter, om buitenlands talent in dienst te nemen en hun capaciteiten volledig te benutten, is meer nodig dan alleen personeels- en arbeidsmanagement; gespecialiseerde juridische kennis is vereist. In het bijzonder is een diepgaand begrip van het Japanse immigratiecontrolesysteem en vluchtelingenherkenning (hierna te noemen ‘Immigratiewet’), de kernwetgeving die de activiteiten van buitenlanders in Japan reguleert, van cruciaal belang voor modern corporate governance en risicomanagement. Dit systeem bepaalt de juridische status van alle buitenlanders die in Japan verblijven en stelt strikte grenzen aan hun activiteiten. Daarom is het voor bedrijven van essentieel belang om dit wettelijke systeem na te leven en correct toe te passen, niet alleen om juridische verantwoordelijkheden te vermijden, maar ook om een omgeving te creëren waarin buitenlandse werknemers met vertrouwen hun capaciteiten kunnen inzetten, wat de basis vormt voor de duurzame groei van het bedrijf. In dit artikel zullen we vanuit een professioneel perspectief de kern van het Japanse verblijfsbeheersysteem uitleggen, dat wil zeggen het systeem van verblijfsvergunningen tijdens het verblijf, de procedures voor vertrek en herinreis, en de gerelateerde juridische risico’s, met inbegrip van specifieke wetgeving en praktische aandachtspunten voor bedrijfsleiders en juridische medewerkers.

De Basis van Verblijfsbeheer: Het Japanse Visumsysteem

Om legaal in Japan te verblijven en activiteiten uit te voeren, is het absoluut noodzakelijk dat buitenlanders een van de ‘visumstatussen’ verkrijgen en behouden, zoals bepaald door de Japanse Immigratiewet. Dit visumsysteem vormt de ruggengraat van het Japanse verblijfsbeheer en het begrijpen van de structuur ervan is de eerste stap naar naleving van de regels.

Basisprincipes van het Japanse Visumsysteem

Het Japanse visumsysteem is gebaseerd op het principe van ‘toestemming’, waarbij specifieke activiteiten individueel worden toegestaan. De wet somt niet de verboden activiteiten op, maar beperkt de reikwijdte van de activiteiten die zijn toegestaan voor elke visumstatus. Binnen dit kader zijn activiteiten buiten de toegestane reikwijdte, vooral die met inkomsten, in principe verboden zonder speciale toestemming. Deze ‘standaard niet-toegestaan’ structuur is een fundamenteel principe waar bedrijven altijd rekening mee moeten houden bij het beheren van de werkzaamheden van hun buitenlandse werknemers.

Visumstatussen worden grofweg ingedeeld in twee categorieën, gebaseerd op hun grondslag.

Eén categorie is de ‘activiteitsstatus’, die zich richt op de activiteiten die in Japan worden uitgevoerd. Voorbeelden hiervan zijn ‘Technologie, Humaniora/Kennis, Internationale Diensten’ en ‘Bedrijfsbeheer’, waarbij alleen specifieke professionele of technische activiteiten zijn toegestaan.

De andere categorie is de ‘verblijfsstatus’, die zich richt op de persoonlijke status of positie van een individu. Dit omvat ‘Permanente Bewoners’ en ‘Echtgenoten van Japanners’, en degenen met deze visumstatus hebben in principe geen beperkingen op het gebied van activiteiten en kunnen vrij werken.

Vanuit het oogpunt van bedrijfscompliance en risicobeheer zijn er belangrijke verschillen tussen deze twee categorieën. Wanneer een bedrijf werknemers met een activiteitsstatus in dienst neemt, is het bedrijf continu verantwoordelijk voor het beheer van de werkzaamheden van de werknemers, zodat deze niet afwijken van de toegestane reikwijdte van de visumstatus. Aan de andere kant, bij werknemers met een verblijfsstatus, zijn er geen beperkingen op werkactiviteiten volgens de Immigratiewet, waardoor de beheerlast voor het bedrijf aanzienlijk wordt verminderd. Dit verschil is een belangrijk element om rekening mee te houden bij het opstellen van een strategie voor personeelswerving.

Verblijfskaart: Bewijs van Status en Werktoestemming

Buitenlanders die voor een middellange tot lange termijn in Japan verblijven, krijgen een ‘verblijfskaart’ uitgereikt door de Minister van Justitie. Deze kaart is niet slechts een identiteitsbewijs, maar een officieel document waarin belangrijke informatie over verblijfsbeheer is samengebracht. Op de kaart staan naast basisinformatie zoals naam, nationaliteit en geboortedatum, ook het type visumstatus, de vervaldatum van de verblijfsperiode en het allerbelangrijkste: of er werkbeperkingen zijn.

Artikel 23 van de Immigratiewet verplicht middellange tot lange termijn verblijvers om altijd hun verblijfskaart bij zich te dragen. Voor bedrijven is de verblijfskaart de enige en absolute bron van informatie om de werkstatus van een potentiële buitenlandse werknemer te verifiëren. Verklaringen of zelfpromotie van de kandidaat zijn niet voldoende; het is wettelijk vereist om het origineel van de verblijfskaart te controleren vóór het sluiten van een arbeidsovereenkomst, om nauwkeurig vast te stellen of werken is toegestaan en, zo ja, binnen welke reikwijdte. Als een bedrijf deze controle verwaarloost, kan het beschuldigd worden van het bevorderen van illegale tewerkstelling, wat een ernstig gebrek aan compliance kan betekenen.

Belangrijkste verblijfsstatussen voor zakendoen in Japan

Er zijn diverse verblijfsstatussen die direct verband houden met zakelijke activiteiten, maar een nauwkeurig begrip van de vereisten en de werking van twee specifieke statussen is essentieel, vooral voor het management en gespecialiseerde professionals.

Management en Administratie

De verblijfsstatus ‘Management en Administratie’ is bedoeld voor buitenlanders die in Japan activiteiten uitvoeren gerelateerd aan het beheren en managen van een bedrijf. Dit omvat posities zoals vertegenwoordigend directeur of directeur van een naamloze vennootschap, en filiaalmanagers. Bij de beoordeling van deze verblijfsstatus wordt niet alleen gekeken naar de persoonlijke achtergrond van de aanvrager, maar ook naar de substantie, stabiliteit en continuïteit van het bedrijf zelf.

Specifieke vereisten omvatten het hebben van een bedrijfslocatie binnen Japan, dat de bedrijfsgrootte voldoet aan bepaalde normen (bijvoorbeeld het in dienst hebben van ten minste twee fulltime medewerkers of een kapitaal of totale investering van meer dan 5 miljoen yen), en dat het bedrijfsplan concreet en haalbaar is. Vooral de continuïteit van het bedrijf wordt streng beoordeeld, zoals in gevallen waarin de meest recente financiële overzichten laten zien dat het bedrijf in schulden verkeert.

De trend van de afgelopen jaren is dat de vereisten voor deze verblijfsstatus strenger worden. Bijvoorbeeld, er wordt gewerkt aan een systeem dat een bepaald niveau van Japanse taalvaardigheid vereist van de aanvrager of de fulltime medewerkers, wat aantoont dat de autoriteiten niet alleen formele vereisten belangrijk vinden, maar ook de capaciteit en intentie om daadwerkelijk een bedrijf te runnen binnen Japan. Wanneer een bedrijf buitenlanders wil uitnodigen onder deze verblijfsstatus, moet het niet alleen een bedrijf oprichten, maar ook objectief bewijzen dat het bedrijf substantieel en duurzaam is.

Techniek, Menselijke Kennis en Internationale Diensten

‘Techniek, Menselijke Kennis en Internationale Diensten’ is een van de meest representatieve werkgerelateerde verblijfsstatussen. Het richt zich op activiteiten die technische kennis vereisen uit de natuurwetenschappen (techniek), kennis uit de geesteswetenschappen zoals rechten, economie en sociologie (menselijke kennis), of werk dat denkprocessen of gevoeligheid vereist die gebaseerd zijn op buitenlandse culturen (internationale diensten). Voorbeelden hiervan zijn IT-engineers, machineontwerpers, accountants, consultants, tolken/vertalers, taaldocenten en ontwerpers.

Het belangrijkste vereiste om deze verblijfsstatus te verkrijgen, is dat er een directe en rationele relatie bestaat tussen de opleiding of werkervaring van de aanvrager en de aard van het werk dat in Japan wordt uitgevoerd. Bijvoorbeeld, in de velden van ‘techniek’ en ‘menselijke kennis’ wordt in principe vereist dat men is afgestudeerd aan een universiteit met een specialisatie gerelateerd aan het werk, of meer dan 10 jaar relevante werkervaring heeft. In het veld van ‘internationale diensten’, met uitzondering van vertaling en taalonderwijs, is in principe meer dan 3 jaar relevante werkervaring vereist.

Een belangrijk punt is dat deze verblijfsstatus geen activiteiten toestaat die worden beschouwd als eenvoudige arbeid die geen gespecialiseerde kennis of techniek vereist. Een mismatch tussen opleiding of werkervaring en de aard van het werk is een van de meest voorkomende redenen voor afwijzing van de aanvraag. Daarom moeten bedrijven bij het aannemen van personeel zorgvuldig controleren of de expertise van de kandidaat overeenkomt met de toegewezen taken en deze relatie duidelijk beschrijven in de aanvraagdocumenten. Bovendien is het essentieel voor compliance dat bedrijven continu beheren of de werkzaamheden van de werknemer niet afwijken van de oorspronkelijke functieomschrijving en niet overgaan in activiteiten die als eenvoudige arbeid kunnen worden beschouwd.

Procedures During Residence in Japan

Foreign nationals residing in Japan must undertake various legal procedures in response to changes in their circumstances. Properly managing these procedures is fundamental to maintaining a stable residency status.

Toestemming voor Wijziging van Verblijfsstatus in Japan

Buitenlanders met een verblijfsstatus in Japan die activiteiten willen ondernemen die buiten de reikwijdte vallen van wat hun huidige verblijfsstatus toestaat, moeten vooraf toestemming aanvragen voor een ‘Wijziging van Verblijfsstatus’. Deze procedure is vastgelegd in artikel 20 van de Japanse Immigratiewet. Bijvoorbeeld, een student met de verblijfsstatus ‘Student’ die na zijn afstuderen bij een Japans bedrijf wil werken als professional, moet zijn verblijfsstatus wijzigen naar ‘Techniek, Specialist in de Menswetenschappen, Internationale Diensten’ of iets dergelijks.

De aanvraag voor wijziging van de verblijfsstatus is geen simpele update van registratiegegevens. Het is een substantiële en strenge beoordeling, gelijkwaardig aan een geheel nieuwe aanvraag voor een verblijfsstatus, om te bepalen of aan alle vereisten voor de nieuwe status is voldaan. De beoordelingsautoriteit neemt een alomvattende beslissing op basis van de door de aanvrager ingediende documenten, waarbij gekeken wordt naar de redelijkheid van de nieuwe activiteiten, de geschiktheid van de aanvrager en diens gedrag tijdens het verblijf in Japan, inclusief eerdere verblijfsperioden.

Toestemming voor verlenging van de verblijfsperiode in Japan

Voor elke verblijfsstatus in Japan bestaat er een verblijfsperiode die is vastgesteld door een ministeriële verordening van het Ministerie van Justitie. Als u na het verstrijken van de op uw verblijfskaart vermelde verblijfsperiode in Japan wilt blijven, moet u vóór de vervaldatum een ‘Toestemming voor verlenging van de verblijfsperiode’ aanvragen. Deze procedure is gebaseerd op artikel 21 van de Japanse Immigratiewet. De aanvraag kan in principe ongeveer 3 maanden voor de vervaldatum van de verblijfsperiode worden ingediend.

Deze verlengingsaanvraag heeft ook het aspect van een regelmatige compliance-audit met betrekking tot de verblijfssituatie. De beoordelende autoriteit herbeoordeelt of de aanvrager nog steeds oprecht de activiteiten uitvoert die overeenkomen met de toegestane verblijfsstatus en of er geen problemen zijn met het gedrag. Bijvoorbeeld, als iemand de verblijfsstatus ‘Bedrijfsbeheer’ heeft, wordt gecontroleerd of de bedrijfsvoering gezond wordt onderhouden, en voor ‘Technologie, Specialistische Kennis, Internationale Diensten’ wordt beoordeeld of de persoon nog steeds betrokken is bij gespecialiseerde werkzaamheden.

Zelfs als er geen beslissing is genomen over de aanvraag voor de vervaldatum van de verblijfsperiode, is er een ‘speciale periode’ van maximaal 2 maanden na de oorspronkelijke vervaldatum van de verblijfsperiode waarin men legaal in Japan kan blijven, mits de verlengingsaanvraag is geaccepteerd voor de vervaldatum. Dit is een belangrijk systeem om te voorkomen dat men door vertragingen in de beoordeling in een illegale verblijfssituatie terechtkomt.

Toestemming voor Activiteiten Buiten de Kwalificatie in Japan

Buitenlanders met een verblijfsstatus in Japan die inkomsten willen genereren met werkzaamheden die niet zijn toegestaan onder hun huidige verblijfsstatus, zonder hun hoofdactiviteiten te belemmeren, moeten vooraf ‘Toestemming voor Activiteiten Buiten de Kwalificatie’ verkrijgen. Deze toestemming wordt verleend op basis van artikel 19, lid 2, van de Japanse Immigratiewet.

Er zijn voornamelijk twee soorten toestemmingen. De eerste is de ‘Algemene Toestemming’, die voornamelijk gericht is op personen met een verblijfsstatus zoals ‘Student’ of ‘Familieverblijf’. Deze toestemming staat in principe werk tot 28 uur per week toe, met uitzondering van bepaalde bedrijfstakken zoals de amusementsindustrie. De andere is de ‘Individuele Toestemming’, die wordt verleend aan professionals met een werkstatus die hun expertise willen benutten voor bijvoorbeeld lezingen of consultancy op freelance basis, waarbij de activiteiten en contractpartners individueel worden gespecificeerd.

Wanneer bedrijven studenten willen inhuren voor bijbanen, is het niet voldoende om alleen de aanwezigheid van de Toestemming voor Activiteiten Buiten de Kwalificatie op de verblijfskaart te controleren. De beperking van 28 uur per week moet worden berekend inclusief de werkuren bij andere werkgevers. Daarom moeten bedrijven een systeem opzetten dat ervoor zorgt dat de totale werkuren per week de 28 uur niet overschrijden (door middel van persoonlijke verklaringen, beloftes, aanvragen voor nevenwerkzaamheden, etc.) en corrigerende maatregelen nemen als er tekenen zijn van overschrijding. Als een bedrijf dit beheer verwaarloost en als gevolg daarvan werknemers meer werken dan toegestaan, loopt het bedrijf het risico beschouwd te worden als medeplichtig aan illegale tewerkstelling.

Toestemming voor permanent verblijf in Japan

“Toestemming voor permanent verblijf” is een goedkeuring om de verblijfsstatus te wijzigen naar “permanente bewoner”, zoals bepaald in artikel 22 van de Japanse Immigratiewet. De verblijfsstatus van een permanente bewoner kent geen beperkingen op verblijfsactiviteiten en heeft een onbeperkte verblijfsduur, wat een aanzienlijke versoepeling van het verblijfsbeheer betekent in vergelijking met andere verblijfsstatussen. Dit zorgt voor een zeer stabiele levensbasis in Japan.

Om toestemming voor permanent verblijf te verkrijgen, moet men voldoen aan drie strikte vereisten zoals vastgelegd in artikel 22, lid 2, van de Japanse Immigratiewet. Ten eerste moet men “van goed gedrag zijn” (goed gedrag vereiste), ten tweede moet men “over voldoende vermogen of vaardigheden beschikken om een onafhankelijk bestaan te leiden” (onafhankelijk bestaan vereiste), en ten derde moet “het permanent verblijf van de persoon als in het belang van Japan worden beschouwd” (belang van Japan vereiste). Het belang van Japan vereiste omvat in principe een ononderbroken verblijf in Japan van meer dan 10 jaar, het correct nakomen van publieke verplichtingen zoals het betalen van belastingen en sociale verzekeringspremies.

De beoordeling voor toestemming voor permanent verblijf wordt uiterst zorgvuldig uitgevoerd en hoewel de standaard verwerkingstijd op vier maanden is gesteld, is het niet ongebruikelijk dat het daadwerkelijk zes tot tien maanden of zelfs langer duurt. De naleving van wetten en regelgeving gedurende de gehele verblijfsperiode van de aanvrager in Japan wordt nauwkeurig onderzocht, waardoor zelfs kleine overtredingen of inconsistenties uit het verleden kunnen leiden tot afwijzing van de aanvraag.

Tijdelijk vertrek en herinreis in Japan

Buitenlanders die in Japan verblijven en tijdelijk het land verlaten voor werk of privédoeleinden, moeten voor hun vertrek de juiste procedures volgen om later met dezelfde verblijfsstatus weer Japan binnen te kunnen komen. Als deze procedures niet worden gevolgd, vervalt de verblijfsstatus die men had, en moet men bij terugkeer in Japan opnieuw vanaf het begin een aanvraag indienen voor een certificaat van verblijfskwalificatie.

Overzicht van het systeem voor herinreisvergunning

Er zijn twee systemen om de herinreis na vertrek uit Japan te vergemakkelijken: de ‘herinreisvergunning’ en de ‘veronderstelde herinreisvergunning’. Welk systeem men kiest, hangt af van de duur en het doel van het vertrek en vereist een zorgvuldige selectie.

De ‘herinreisvergunning’ is een systeem gebaseerd op artikel 26 van de Japanse Immigratiewet, waarbij men voorafgaand aan het vertrek een aanvraag moet indienen bij het regionale immigratiebureau en toestemming moet krijgen. Deze vergunning wordt gebruikt wanneer een langdurig verblijf buiten Japan van meer dan een jaar wordt verwacht. Er zijn eenmalige vergunningen en meervoudige vergunningen die binnen de geldigheidsperiode meerdere keren gebruikt kunnen worden, met een maximale geldigheidsduur van vijf jaar binnen de huidige verblijfsperiode.

De ‘veronderstelde herinreisvergunning’, daarentegen, is een vereenvoudigd systeem op basis van artikel 26-2 van de Japanse Immigratiewet. Dit systeem staat middellange tot lange termijn verblijfshouders die een geldig paspoort en verblijfskaart hebben toe om zonder voorafgaande toestemming Japan binnen een jaar na vertrek opnieuw binnen te komen, door hun intentie om terug te keren aan te geven op het moment van vertrek bij de immigratieofficier op de luchthaven via de uitreiskaart (ED-kaart).

Keuze van systeem vanuit het oogpunt van risicobeheer

De ‘veronderstelde herinreisvergunning’ wordt veel gebruikt voor korte zakenreizen of vakanties omdat de procedure eenvoudig is en er geen kosten aan verbonden zijn. Echter, dit systeem brengt een significant risico met zich mee. Het grootste nadeel is dat de geldigheidsperiode van één jaar (of de vervaldatum van de verblijfsperiode, afhankelijk van wat eerder komt) niet vanuit het buitenland kan worden verlengd. Ongeacht de reden – een onverwachte ziekte, politieke onrust ter plaatse, of een verlenging van werkzaamheden – als men niet binnen een jaar naar Japan kan terugkeren, vervalt de verblijfsstatus automatisch. Als de verblijfsstatus vervalt, wordt ook de opgebouwde aaneengesloten verblijfsperiode voor een aanvraag voor permanente verblijfsvergunning gereset.

Vanuit het oogpunt van crisismanagement van een bedrijf is het, als er ook maar een kleine kans bestaat dat de buitenlandse zakenreis van een werknemer wordt verlengd, of als deze bijna een jaar of langer duurt, het meest verstandig om de werknemer te adviseren om voor vertrek de normale ‘herinreisvergunning’ te verkrijgen, zelfs als dit tijd en geld kost. Dit is een belangrijke verzekeringsmaatregel om de stabiele verblijfsstatus van werknemers te behouden en onvoorziene onderbrekingen van het bedrijf te voorkomen.

Hieronder volgt een overzicht van de belangrijkste verschillen tussen de twee systemen.

Verantwoordelijkheid en juridische risico’s van bedrijven: Een perspectief voor managers onder Japans recht

Het adequaat beheren van de verblijfsstatus van buitenlandse werknemers is niet alleen een sociale verantwoordelijkheid van een bedrijf, maar ook een managementuitdaging om ernstige juridische risico’s te vermijden. Vooral problemen gerelateerd aan illegale tewerkstelling kunnen de reputatie van een bedrijf ernstig schaden en kunnen leiden tot strenge strafrechtelijke sancties.

Het misdrijf van het bevorderen van illegale tewerkstelling

Artikel 73-2 van de Japanse Immigratiewet definieert het misdrijf van het bevorderen van illegale tewerkstelling. Dit misdrijf bestraft het handelen van bedrijven die buitenlanders zonder de juiste werkvergunning in dienst nemen of hen activiteiten laten uitvoeren die buiten de grenzen van hun verblijfsstatus vallen. Ook het onder controle houden van buitenlanders om illegale werkactiviteiten uit te voeren, of het bemiddelen van dergelijke activiteiten als een bedrijf, valt onder de strafbare feiten. De wettelijke straf is zeer zwaar: een gevangenisstraf van maximaal drie jaar of een boete van maximaal 3 miljoen yen, of beide.

Het meest opmerkelijke punt van dit misdrijf is de bepaling in het tweede lid van hetzelfde artikel. Dit lid stelt dat het bevorderen van illegale tewerkstelling strafbaar is, zelfs als de werkgever ‘niet wist’ dat de buitenlandse werknemer illegaal werk verrichtte, wanneer er ‘nalatigheid’ aanwezig is. Dit legt in feite een strikte verplichting op aan werkgevers om de verblijfsstatus en werkvergunning van buitenlandse werknemers grondig te controleren. Het nalaten van basiscontroles, zoals het verifiëren van de verblijfskaart, betekent dat het excuus van ‘niet weten’ niet wordt geaccepteerd. In de praktijk zijn bedrijven in verschillende sectoren, zoals uitzendbureaus, bouwbedrijven, restaurants en Japanse taalscholen, opgepakt voor dit misdrijf, wat aantoont dat de autoriteiten actief de wet handhaven.

Van strafrechtelijke sancties naar civiele aansprakelijkheid: Uitspraak van het Hooggerechtshof van Hiroshima van 26 maart 2021 (Reiwa 3)

De risico’s die voortvloeien uit onvoldoende verblijfsmanagement beperken zich niet tot strafrechtelijke sancties of administratieve maatregelen. Recentelijk zijn er rechterlijke uitspraken die directe civielrechtelijke aansprakelijkheid voor schadevergoeding aan bedrijven erkennen, een trend die managers serieus moeten nemen.

Een symbolisch geval is de uitspraak van het Hooggerechtshof van Hiroshima van 26 maart 2021 (Reiwa 3). In deze zaak werd een buitenlandse stagiair, die als ‘broodbakker’ in dienst was, door het bedrijf opgedragen om werkzaamheden uit te voeren in een restaurant, zoals afwassen en bedienen, wat niet in het stageplan stond. Als gevolg hiervan werd de stagiair gearresteerd en vastgehouden op verdenking van activiteiten buiten zijn kwalificaties.

In deze zaak oordeelde de rechtbank dat het bedrijf en zijn directeur schadevergoeding moesten betalen aan de stagiair. De redenering achter deze beslissing is zeer suggestief voor risicomanagement binnen bedrijven.

Ten eerste stelde de rechtbank vast dat het opdragen van werk buiten het plan een schending van de arbeidsovereenkomst betekent. Ten tweede, en belangrijker, oordeelde de rechtbank dat het bedrijf een wettelijke zorgplicht heeft om geen werkopdrachten te geven die werknemers ertoe aanzetten de immigratiewet te overtreden, en dat het bedrijf deze plicht had geschonden. Hoewel het bedrijf beweerde dat het had overlegd met de toezichthoudende organisatie, stelde de rechtbank dat de uiteindelijke verantwoordelijkheid voor naleving van de wet bij het bedrijf zelf ligt en verwierp deze bewering. Bovendien oordeelde de rechtbank dat het onvermijdelijk is dat buitenlandse werknemers de instructies van het bedrijf vertrouwen en wees daarom de verantwoordelijkheid van de werknemer af.

De betekenis van deze uitspraak is aanzienlijk. Het toont aan dat een overtreding van de immigratiewet, een publiekrechtelijk probleem, direct kan leiden tot een privaatrechtelijke kwestie van schadevergoedingseisen van werknemers aan bedrijven. Met andere woorden, als een bedrijf de verblijfsstatus van werknemers onjuist beheert en opdrachten geeft voor activiteiten die buiten de toegestane reikwijdte vallen, loopt het niet alleen het risico op strafrechtelijke sancties van de overheid, maar ook op civielrechtelijke schadeclaims van de werknemers zelf, zoals gederfde inkomsten en smartengeld. Dit maakt verblijfsmanagement een kritiek managementonderwerp dat verder gaat dan louter naleving van regelgeving, en raakt aan arbeidsrelaties, bedrijfsaansprakelijkheidsverzekeringen en alomvattende corporate governance.

Samenvatting

Het Japanse verblijfsbeheersysteem is gebouwd op een strikt kader gebaseerd op individuele toestemmingen en de uitvoering ervan is complex. Voor bedrijven is het correct begrijpen en naleven van dit systeem niet langer slechts een deel van het beheer. Het is een fundamentele compliance-activiteit om buitenlands talent, een waardevolle bedrijfsbron, te beschermen en de groei van het bedrijf te ondersteunen. De risico’s van het verwaarlozen van zorgvuldige controle van verblijfsstatus, voortdurend beheer van werkterreinen en de juiste uitvoering van diverse procedures kunnen zeer ernstig zijn, variërend van strafrechtelijke sancties tot civielrechtelijke aansprakelijkheid voor schadevergoeding.

Om door dit complexe en gespecialiseerde rechtsgebied te navigeren, zijn diepgaande expertise en uitgebreide praktijkervaring essentieel. Monolith Law Office heeft een rijke geschiedenis in het leveren van juridische diensten op alle gebieden gerelateerd aan de Japanse Immigratiewet (Immigration Control and Refugee Recognition Act) aan een breed scala van binnen- en buitenlandse cliënten. Ons kantoor heeft meerdere Engelssprekende specialisten in dienst, waaronder die met buitenlandse advocatenkwalificaties, waardoor we nauwkeurig kunnen inspelen op de diverse behoeften in een internationale zakelijke omgeving. Wij bieden uitgebreide ondersteuning om ervoor te zorgen dat onze cliëntbedrijven juridische risico’s effectief kunnen verminderen en hun wereldwijde talent stabiel en in overeenstemming met compliance kunnen inzetten.