Games en Wetgeving (Deel 1): Auteursrecht, Japanse 'Prijzen Display Wet' en 'Fondsen Transfer Wet

In de afgelopen jaren is de vorm van games veranderd met de ontwikkeling van het internet.

Voor de ontwikkeling van het internet waren offline games de norm, maar met de ontwikkeling van het internet zijn online games steeds meer de standaard geworden.

Daarnaast waren traditioneel games die je eenmalig koopt de norm, maar recentelijk zijn er steeds meer games waarbij je in het spel zelf aankopen kunt doen.

Op deze manier veranderen games dagelijks op verschillende manieren, en met de veranderingen in games verandert ook de wetgeving rondom games. Echter, er zijn mensen die de wetgeving rondom games misschien niet volledig begrijpen.

In dit artikel zullen we daarom uitleg geven over de wetgeving rondom games, die verrassend genoeg niet zo bekend is.

Omdat er veel wetten zijn met betrekking tot games, zullen we de uitleg over de wetgeving rondom games verdelen over twee artikelen.

Welke wetten zijn van toepassing op games?

Er zijn verschillende wetten die van toepassing zijn op games, waaronder de Auteurswet, de Wet op oneerlijke cadeaus en misleidende presentaties (hierna te noemen “Wet op de presentatie van cadeaus”), de Wet op betalingsdiensten (hierna te noemen “Wet op betalingsdiensten”), de Consumentencontractenwet, de Wet op specifieke commerciële transacties (hierna te noemen “Wet op specifieke commerciële transacties”) en de Telecommunicatiewet.

In het volgende zullen we een overzicht geven van deze wetten en uitleggen hoe ze betrekking hebben op games.

Over de Auteurswet

Wat is de Auteurswet?

Veel mensen hebben wel eens gehoord van het recht dat ‘auteursrecht’ wordt genoemd. ‘Auteursrecht’ verwijst naar de rechten die worden toegekend aan de auteur van een werk. In tegenstelling tot patentrechten, ontstaat het auteursrecht automatisch op het moment van creatie, zonder dat er enige vorm van registratie of procedure nodig is. Dit wordt ook wel het principe van ‘geen formaliteiten’ genoemd.

De wet die dit auteursrecht beschermt, is de Auteurswet.

Doel van de Auteurswet

Het doel van de Auteurswet wordt gedefinieerd in Artikel 1 van de Auteurswet.

(Doel)

Artikel 1: Deze wet bepaalt de rechten van de auteur en de rechten die daarmee verband houden met betrekking tot werken, uitvoeringen, opnames, uitzendingen en kabeluitzendingen, met het oog op een eerlijk gebruik van deze culturele producten, om de rechten van de auteur en dergelijke te beschermen en bij te dragen aan de ontwikkeling van de cultuur.

Met andere woorden, het doel van de Auteurswet is om de creatieve activiteiten van auteurs te beschermen door het auteursrecht te beschermen en bij te dragen aan de ontwikkeling van de cultuur.

Regulering door de Auteurswet

Om te beginnen, om auteursrechtelijke bescherming te ontvangen voor een spel, moet het spel auteursrechtelijk beschermd zijn.

Of een spel auteursrechtelijk beschermd kan worden, is bepaald in uitspraken zoals de uitspraak van de Tokyo District Court op 28 september 1984 (Showa 59) (Pac-Man zaak), de uitspraak van de Supreme Court op 13 februari 2001 (Heisei 13) (Tokimeki Memorial zaak), de uitspraak van de Supreme Court op 25 april 2002 (Heisei 14) (Tweedehands game software zaak) en de uitspraak van de Tokyo District Court op 25 februari 2016 (Heisei 28) (Valhalla Gate zaak). In deze gevallen werd geoordeeld dat spellen auteursrechtelijk beschermd zijn als filmwerken.

Echter, niet elk spel wordt automatisch beschermd door het auteursrecht. Zoals aangegeven in de uitspraak van de Tokyo High Court op 18 maart 1999 (Heisei 11) (Romance of the Three Kingdoms III zaak) en de uitspraak van de Intellectual Property High Court op 30 september 2009 (Heisei 21) (Cage of Despair zaak), moet er voorzichtigheid worden betracht bij spellen die gebruik maken van een groot aantal stilstaande beelden, omdat deze mogelijk niet auteursrechtelijk beschermd zijn.

Voor spellen waarvoor auteursrechtelijke bescherming wordt erkend, is het belangrijk om op te merken dat het gebruik ervan zonder toestemming van de rechthebbende mogelijk inbreuk maakt op het auteursrecht.

https://monolith.law/corporate/game-litigation-copyright[ja]

Over de Japanse Premiums and Representations Act

Wat is de Japanse Premiums and Representations Act?

De Japanse Premiums and Representations Act is een wet die het voor bedrijven en dergelijke verbiedt om valse voorstellingen te maken over de kwaliteit, inhoud, prijs, enz. van producten en diensten.

Doel van de Japanse Premiums and Representations Act

Het doel van de Japanse Premiums and Representations Act wordt bepaald in Artikel 1 van de wet.

(Doel)

Artikel 1 Deze wet heeft tot doel de belangen van algemene consumenten te beschermen door het beperken en verbieden van handelingen die het risico lopen om de autonome en rationele keuze van algemene consumenten te belemmeren, door het voorkomen van oneerlijke lokmiddelen en voorstellingen in verband met de handel in goederen en diensten.

Met andere woorden, de Japanse Premiums and Representations Act heeft tot doel de belangen van algemene consumenten te beschermen door onder andere het voorkomen van oneerlijke lokmiddelen en voorstellingen in verband met de handel in goederen en diensten.

Reguleringen onder de Japanse Premiums and Representations Act

Reguleringen met betrekking tot premiums

In online games, vooral mobiele games, is er vaak een systeem van betaalde gacha (loot boxes).

Als deze betaalde gacha voldoet aan de definitie van “premiums” zoals bepaald in Artikel 2, Paragraaf 3 van de Japanse Premiums and Representations Act, dan is het onderworpen aan de reguleringen van deze wet.

3 In deze wet betekent “premiums” goederen, geld of andere economische voordelen die door een bedrijf worden aangeboden in verband met de handel in goederen of diensten die het bedrijf levert (inclusief onroerend goed transacties), als een middel om klanten aan te trekken, ongeacht of de methode direct of indirect is, of het door loterij is of niet, en die zijn aangewezen door de premier.

De vraag is dus of betaalde gacha voldoet aan de definitie van “premiums”. De Japanse Consumer Affairs Agency heeft een document gepubliceerd getiteld “Over de regulering van premiums in ‘compleet gacha’ in online games en de Japanse Premiums and Representations Act”, waarin wordt gesteld dat betaalde gacha niet voldoet aan de definitie van “premiums”.

Toepassing van de regulering van premiums op betaalde gacha zelf
Algemene consumenten betalen geld aan bedrijven in ruil voor het spelen van betaalde gacha, en ontvangen in ruil daarvoor items of andere economische voordelen. Met andere woorden, de economische voordelen die algemene consumenten verkrijgen door betaalde gacha kunnen worden beschouwd als het onderwerp van de transactie tussen de algemene consumenten en het bedrijf. Met andere woorden, de economische voordelen van betaalde gacha zijn niet iets dat het bedrijf aanbiedt aan algemene consumenten in verband met een andere transactie om die transactie aan te trekken (Premiums Designation Notice, Paragraaf 1. Zie 4(1)A hierboven).
Daarom, zelfs als algemene consumenten enige economische voordelen ontvangen door betaalde gacha, voldoet dit niet aan de definitie van premiums onder de Japanse Premiums and Representations Act, en de regulering van premiums onder deze wet is niet van toepassing.

https://www.caa.go.jp/policies/policy/representation/fair_labeling/pdf/120518premiums_1.pdf[ja]

Het wordt dus aangenomen dat betaalde gacha, omdat het niet voldoet aan de definitie van “premiums” onder de Japanse Premiums and Representations Act, niet onderworpen is aan de reguleringen van deze wet.

In mobiele games worden soms items die in het spel kunnen worden gebruikt, uitgedeeld als verontschuldiging wanneer het spel niet kan worden gespeeld vanwege dringend onderhoud of updates.

Volgens de “Beperkingen op zaken met betrekking tot het aanbieden van premiums aan algemene consumenten” (https://www.caa.go.jp/policies/policy/representation/fair_labeling/public_notice/pdf/100121premiums_7.pdf#search=’%E7%B7%8F%E4%BB%98%E6%99%AF%E5%93%81%E5%91%8A%E7%A4%BA'[ja]), worden deze beschouwd als algemene premiums, en aangezien ze worden uitgedeeld als verontschuldiging, wordt aangenomen dat de transactiewaarde 0 yen is, dus de limiet voor de waarde van premiums is 200 yen, dus voorzichtigheid is geboden.

Reguleringen met betrekking tot voorstellingen

Met betrekking tot de reguleringen van voorstellingen, zijn de problemen de relatie met misleidende voorstellingen van superioriteit (Artikel 5, Paragraaf 1 van de Japanse Premiums and Representations Act) en misleidende voorstellingen van voordeel (Artikel 5, Paragraaf 2 van de Japanse Premiums and Representations Act).

Voor meer informatie over deze onderwerpen, zie het volgende artikel.

https://monolith.law/corporate/stealth-marketing-youtuber[ja]

Over de Japanse Wet op Betalingsdiensten

Wat is de Wet op de Betalingsdiensten?

De Wet op de Betalingsdiensten (Japanse Wet op de Betalingsdiensten) is een wet die regels stelt voor waardebonnen en prepaidkaarten (inclusief geëlektrificeerd elektronisch geld) en voor geldoverdrachtsdiensten buiten de banksector.

Tegenwoordig zijn er verschillende betaalmethoden beschikbaar, en deze wet reguleert deze methoden.

Doel van de Japanse Wet op Betalingsdiensten

Het doel van de Japanse Wet op Betalingsdiensten wordt gedefinieerd in Artikel 1 van de Wet op Betalingsdiensten, zoals hieronder aangegeven.

(Doel)

Artikel 1 Deze wet is bedoeld om de juiste uitvoering van betalingsdiensten te waarborgen, de gebruikers ervan te beschermen en tegelijkertijd de levering van dergelijke diensten te bevorderen. Dit wordt bereikt door het nemen van de nodige maatregelen, zoals registratie, voor de uitgifte van vooruitbetaalde betaalmiddelen, valutatransacties uitgevoerd door entiteiten anders dan banken, de uitwisseling van virtuele valuta, en de afwikkeling van schulden en vorderingen die voortvloeien uit valutatransacties tussen banken en dergelijke. Het uiteindelijke doel is om de veiligheid, efficiëntie en het gemak van het betalingssysteem te verbeteren.

Met andere woorden, het doel van de Japanse Wet op Betalingsdiensten is om de gebruikers van betalingsdiensten te beschermen, de levering van het betalingssysteem te bevorderen en de veiligheid, efficiëntie en het gemak van het betalingssysteem te verbeteren.

Regulering volgens de Japanse Wet op Betalingsdiensten

In online games kunnen gebruikers items kopen die ze in het spel kunnen gebruiken door geld te betalen. Deze items kunnen worden gebruikt om bijvoorbeeld een ‘gacha’ te trekken of om wapens te kopen die in het spel kunnen worden gebruikt.

De Japanse Wet op Betalingsdiensten reguleert dergelijke betalingen door gebruikers.

In de Japanse Wet op Betalingsdiensten wordt in artikel 3, lid 1, het concept van ‘vooruitbetaalde betaalmiddelen’ gedefinieerd. Het wordt aangenomen dat betalingen in games onder deze definitie van ‘vooruitbetaalde betaalmiddelen’ vallen.

(Definitie)

Artikel 3 In dit hoofdstuk wordt onder ‘vooruitbetaalde betaalmiddelen’ verstaan:

1. Documenten, elektronische apparaten of andere objecten (hierna ‘documenten etc.’ genoemd) waarop een bedrag is vermeld of dat is geregistreerd door een elektromagnetische methode (waaronder elektronische, magnetische en andere methoden die niet door menselijke waarneming kunnen worden herkend. Hetzelfde geldt hieronder.) en die worden uitgegeven in ruil voor een vergoeding die overeenkomt met dat bedrag (inclusief het aantal eenheden dat wordt beschouwd als een weergave van het bedrag omgezet in graden of andere eenheden. Hetzelfde geldt in dit item en het derde lid.) en die kunnen worden gebruikt om goederen te kopen, te huren of diensten te ontvangen van de uitgever of een door de uitgever aangewezen persoon (hierna ‘uitgever etc.’ genoemd) door deze te presenteren, over te dragen, te melden of op een andere manier te gebruiken als betaling voor deze goederen of diensten.

2. Documenten etc. of nummers, symbolen of andere tekens die worden uitgegeven in ruil voor een vergoeding die overeenkomt met de hoeveelheid goederen of diensten die zijn vermeld of geregistreerd op documenten etc. of door een elektromagnetische methode (inclusief die waarbij de registratie van de hoeveelheid wordt verhoogd door een vergoeding te ontvangen die overeenkomt met de hoeveelheid goederen of diensten die zijn geregistreerd op documenten etc. door een elektromagnetische methode) en die kunnen worden gebruikt om de levering van de genoemde goederen of de levering van de genoemde diensten te eisen van de uitgever etc. door deze te presenteren, over te dragen, te melden of op een andere manier te gebruiken.

Als betalingen op deze manier vallen onder de definitie van ‘vooruitbetaalde betaalmiddelen’, worden ze gereguleerd door de Japanse Wet op Betalingsdiensten.

Concreet betekent dit dat bedrijven die games aanbieden met een betalingssysteem de volgende verplichtingen hebben:

1. Verplichting tot het verstrekken van informatie
2. Verplichting tot het storten van een garantiefonds

Over de verplichting tot het verstrekken van informatie

Volgens de verplichting tot het verstrekken van informatie, moet de uitgever van vooruitbetaalde betaalmiddelen de volgende informatie aan de gebruiker verstrekken (Artikel 13, lid 1, van de Japanse Wet op de afwikkeling van fondsen):

• Naam, handelsnaam of benaming (Artikel 13, lid 1, punt 1, van de Japanse Wet op de afwikkeling van fondsen)

• Het mogelijke betalingsbedrag van het vooruitbetaalde betaalmiddel, enz. (Artikel 13, lid 1, punt 2, van de Japanse Wet op de afwikkeling van fondsen)

• Als er een periode of deadline is ingesteld waarbinnen men goederen kan kopen of lenen, of diensten kan ontvangen in ruil voor deze betaling, of waarbinnen men goederen of diensten kan aanvragen, dan moet deze periode of deadline worden vermeld (Artikel 13, lid 1, punt 3, van de Japanse Wet op de afwikkeling van fondsen)

• De locatie en contactgegevens van het kantoor dat klachten of vragen van gebruikers over de uitgifte en het gebruik van vooruitbetaalde betaalmiddelen behandelt (Artikel 13, lid 1, punt 4, van de Japanse Wet op de afwikkeling van fondsen)

• Het bereik van faciliteiten of plaatsen waar het vooruitbetaalde betaalmiddel kan worden gebruikt (Artikel 22, lid 2, punt 1, van de Kabinetsverordening betreffende vooruitbetaalde betaalmiddelen)

• De nodige voorzichtigheid bij het gebruik van het vooruitbetaalde betaalmiddel (Artikel 22, lid 2, punt 2, van de Kabinetsverordening betreffende vooruitbetaalde betaalmiddelen)

• Voor vooruitbetaalde betaalmiddelen waarbij het bedrag (inclusief het aantal eenheden als het bedrag wordt weergegeven in graden of andere eenheden) of de hoeveelheid goederen of diensten wordt geregistreerd door middel van een elektromagnetische methode, de ongebruikte balans of de methode om de ongebruikte balans te kennen (Artikel 22, lid 2, punt 3, van de Kabinetsverordening betreffende vooruitbetaalde betaalmiddelen)

• Als er algemene voorwaarden of instructies of soortgelijke documenten (hierna “algemene voorwaarden, etc.”) bestaan in verband met het gebruik van het vooruitbetaalde betaalmiddel, moet worden vermeld dat deze algemene voorwaarden, etc. bestaan (Artikel 22, lid 2, punt 4, van de Kabinetsverordening betreffende vooruitbetaalde betaalmiddelen)

Als u nalaat om aan de verplichting tot het verstrekken van informatie te voldoen, kunt u een boete van maximaal 300.000 yen krijgen (Artikel 114, lid 2, van de Japanse Wet op de afwikkeling van fondsen).

Over de verplichting tot het storten van uitgiftegarantiegelden

De verplichting tot het storten van uitgiftegarantiegelden wordt geregeld in artikel 14 van de Japanse Wet op de Betalingsdiensten (Funds Settlement Act).

(Storting van uitgiftegarantiegelden)

Artikel 14: Uitgevers van vooruitbetaalde betaalmiddelen, wanneer het ongebruikte saldo op de referentiedatum het bedrag overschrijdt dat bij kabinetsorder is vastgesteld (hierna in dit hoofdstuk “referentiebedrag” genoemd), moeten een bedrag aan uitgiftegarantiegelden storten dat gelijk is aan of groter is dan de helft van het ongebruikte saldo op de referentiedatum (hierna in dit hoofdstuk “vereist stortingsbedrag” genoemd), op de plaats bepaald bij kabinetsorder, bij het dichtstbijzijnde depot van hun hoofdkantoor of kantoor.

2. Uitgevers van vooruitbetaalde betaalmiddelen, wanneer door de voltooiing van de procedure voor de uitoefening van de rechten van artikel 31, lid 1, of door andere feiten, het bedrag van de uitgiftegarantiegelden (inclusief het totaalbedrag van de bewaarde bedragen bepaald in het volgende artikel en het bedrag van het trustvermogen bepaald in artikel 16, lid 1. Hetzelfde geldt in artikel 18, item 2, en artikel 23, lid 1, item 3.) minder wordt dan het vereiste stortingsbedrag op de referentiedatum onmiddellijk voorafgaand aan de dag waarop het feit zich voordeed (in het geval van de referentiedatum onmiddellijk voorafgaand aan de dag waarop de procedure voor de terugbetaling bepaald in artikel 20, lid 1, of de procedure voor de uitoefening van de rechten van artikel 31, lid 1, is voltooid, wordt het bedrag berekend door de methode bepaald bij kabinetsorder, ervan uitgaande dat er geen vooruitbetaalde betaalmiddelen zijn die betrekking hebben op deze procedures), moeten zij het tekort storten volgens de methode bepaald bij kabinetsorder, en zonder vertraging, dit melden aan de premier.

3. Uitgiftegarantiegelden kunnen worden gedekt door staatsobligaties, lokale obligaties en andere obligaties bepaald bij kabinetsorder (inclusief overdraagbare obligaties bepaald in artikel 278, lid 1, van de Wet op de Overdracht van Bedrijfsobligaties en Aandelen (Wet nr. 75 van 2001 (Heisei 13)). Hetzelfde geldt in artikel 16, lid 3.). In dit geval wordt de waardering van de obligaties bepaald bij kabinetsorder.

De verplichting tot het storten van uitgiftegarantiegelden is een complexe bepaling, dus hieronder zal ik deze in detail uitleggen.

Om te beginnen, de verplichting tot het storten van uitgiftegarantiegelden is nodig wanneer, volgens artikel 14, lid 1, van de Wet op de Betalingsdiensten, “het ongebruikte saldo op de referentiedatum het bedrag overschrijdt dat bij kabinetsorder is vastgesteld”.

De referentiedatum wordt gedefinieerd in artikel 3, lid 2, van de Wet op de Betalingsdiensten, en is vastgesteld op 31 maart en 30 september van elk jaar.

Het ongebruikte saldo op de referentiedatum is vastgesteld op 10 miljoen yen volgens artikel 6 van de Uitvoeringsverordening van de Wet op de Betalingsdiensten.

Met andere woorden, op basis van de referentiedata van 31 maart en 30 september van elk jaar, als het ongebruikte saldo op de referentiedatum meer dan 10 miljoen yen bedraagt, moet u een bedrag dat gelijk is aan of groter is dan de helft van het ongebruikte saldo storten bij het dichtstbijzijnde depot van uw hoofdkantoor of kantoor.

Bijvoorbeeld, als gebruikers van een spel in totaal 100 miljoen yen hebben besteed, en er zijn nog geen items in het spel ter waarde van 100 miljoen yen gebruikt, dan moet het spelbedrijf, als uitgiftegarantiegeld, de helft van 100 miljoen yen, dat wil zeggen 50 miljoen yen, storten bij het dichtstbijzijnde depot van hun hoofdkantoor of kantoor.

De reden voor deze verplichting om uitgiftegarantiegelden te storten is om gebruikers te beschermen door hen terug te betalen in het geval dat het spelbedrijf plotseling failliet gaat of de dienstverlening stopt.

Als u nalaat om de verplichting tot het storten van uitgiftegarantiegelden na te komen, kunt u worden veroordeeld tot een gevangenisstraf van maximaal zes maanden of een boete van maximaal 500.000 yen (artikel 112, lid 3, van de Wet op de Betalingsdiensten).

Samenvatting

We hebben zojuist de minder bekende wetten met betrekking tot games besproken (eerste deel), waaronder de Japanse Auteurswet, de Wet op de Aanduiding van Prijzen en de Wet op de Betaling van Geldmiddelen.

In het volgende deel van de minder bekende wetten met betrekking tot games (tweede deel), zullen we de Japanse Wet op Consumentencontracten, de Wet op Specifieke Handelspraktijken en de Wet op Telecommunicatiebedrijven bespreken.