Regelgeving voor ICO's en methoden om deze legaal uit te voeren
ICO staat voor Initial Coin Offering en verwijst doorgaans naar de handeling waarbij een bedrijf cryptomiddelen (virtuele valuta) van het publiek inzamelt en in ruil daarvoor elektronische tokens uitgeeft.
Rond mei 2017 nam het aantal ICO’s explosief toe als gevolg van de snel stijgende prijzen van cryptomiddelen. Het was een populaire methode voor het werven van fondsen. Destijds waren er geen duidelijke wetten die ICO’s reguleerden, waardoor het in vergelijking met het werven van fondsen door middel van een beursgang (IPO) mogelijk was om snel en eenvoudig grote sommen geld op te halen, wat ook in Japan veel aandacht kreeg.
Aan de andere kant hebben frauduleuze zaken ertoe geleid dat landen over de hele wereld, met China voorop, de regelgeving rondom ICO’s hebben aangescherpt. In Japan werd met de herziening van de Japanese Financial Instruments and Exchange Act (金融商品取引法) in het eerste jaar van de Reiwa-periode (2019) de regulering van ICO’s verduidelijkt.
Hoe kan men nu, in een tijd waarin de wettelijke regelgeving rondom ICO’s duidelijk is, een ICO uitvoeren? In dit artikel zullen we een overzicht geven van de regelgeving met betrekking tot ICO’s en uitleggen hoe men op een legale manier een ICO kan uitvoeren.
Wat is een ICO?
Een ICO, zoals eerder vermeld, is een handeling waarbij een bedrijf elektronische tokens nieuw uitgeeft om cryptomiddelen (virtuele valuta) van het publiek te werven.
Over het algemeen zijn er regelgevingen van de Japanese Financial Instruments and Exchange Act (hierna ‘FIEA’) van toepassing op fondsenwerving die gebruikmaakt van ‘effecten’ die wettelijk zijn opgesomd, zoals aandelen. Echter, ICO-tokens kunnen door de uitgever vrij worden gedefinieerd, wat betekent dat het niet duidelijk is of ze onder enige effecten vallen (of dat ze überhaupt als effecten worden beschouwd) volgens de wet.
Daarom zullen we eerst een feitelijke classificatie van ICO-tokens maken op basis van hun inhoud, en vervolgens uitleggen welke soorten wettelijke regelgevingen van toepassing zijn op elk type.
Classificatie van ICO-tokens
Volgens een rapport[ja] van de Japanese Financial Services Agency kunnen de inhoud van ICO-tokens worden geclassificeerd in de volgende drie categorieën:
Investerings-type | Tokens waarbij de uitgever een schuld heeft om toekomstige bedrijfsopbrengsten of dergelijke te verdelen |
Andere rechten-type | Tokens waarbij de uitgever een schuld heeft om in de toekomst goederen of diensten te leveren, anders dan de bovengenoemde schulden |
Geen rechten-type | Tokens waarbij de uitgever geen enkele schuld heeft |
Met deze classificatie als uitgangspunt zullen we de toepasselijke wettelijke regelgevingen overwegen.
Overzicht van de regelgeving voor ICO’s
De wetten die mogelijk van toepassing zijn op Initial Coin Offerings (ICO’s) zijn voornamelijk de Japanese Financial Instruments and Exchange Act (Wet op de financiële instrumenten en de beurs) en de Japanese Payment Services Act (Wet op de betalingsdiensten).
Wet op de financiële instrumenten en de beurs | Een wet die de eerlijkheid van de uitgifte van effecten met investeringskarakter en de handel in financiële producten waarborgt en investeerders beschermt |
Wet op de betalingsdiensten | Een wet die omgaat met nieuwe diensten die verschillen van de traditionele diensten aangeboden door banken, dankzij de ontwikkeling van informatietechnologie, en die innovatie stimuleert terwijl het gebruikers beschermt |
Een ruwe scheiding tussen de toepassing van de Wet op de financiële instrumenten en de beurs en de Wet op de betalingsdiensten kan gemaakt worden op basis van de vraag of er sprake is van een investeringskarakter.
Gerelateerd artikel: Wat houdt de regelgeving rondom cryptovaluta in? Uitleg over de relatie tussen de Wet op de betalingsdiensten en de Wet op de financiële instrumenten en de beurs[ja]
ICO en de Japanse Wet op Financiële Instrumenten en Beurzen
De Japanse Wet op Financiële Instrumenten en Beurzen (Wet FIB) specificeert de financiële producten met een investeringskarakter die onder haar toepassingsgebied vallen, door deze expliciet en individueel op te sommen als ‘effecten’. Aandelen en bedrijfsobligaties zijn hier voorbeelden van. Wanneer de Wet FIB van toepassing is, zijn er afhankelijk van het type effect verschillende regelgevingen van kracht voor de uitgifte en handel ervan, zoals informatieverstrekking en bedrijfsregulering ter bescherming van investeerders.
Daarnaast heeft de Wet FIB een bepaling in artikel 2, lid 2, punt 5, die effecten omvattend definieert om ook nieuwe financiële producten met een investeringskarakter die niet expliciet zijn opgesomd, te kunnen reguleren. Deze effecten worden over het algemeen aangeduid als ‘belangen in collectieve investeringsschema’s’.
Zoals eerder vermeld, worden ICO-tokens niet expliciet als effecten opgesomd in de Wet FIB. Daarom moet, om te bepalen of een ICO onder de Wet FIB valt, per geval concreet beoordeeld worden of de betreffende ICO-tokens vallen onder de belangen in collectieve investeringsschema’s.
Wanneer het belangen in collectieve investeringsschema’s betreft
De vereisten voor belangen in collectieve investeringsschema’s zijn als volgt:
- De rechthebbende draagt geld of andere activa bij;
- Met de bijgedragen gelden of andere activa wordt een onderneming (het investeringsdoel) gevoerd;
- De rechthebbende heeft het recht om een deel van de winst uit de onderneming of de verdeling van het vermogen van de onderneming te ontvangen.
Zolang aan bovenstaande vereisten wordt voldaan, maakt de juridische vorm (zoals een partnerschap of ledenrechten) niet uit; het valt dan onder belangen in collectieve investeringsschema’s.
Verder is door de herziening in het eerste jaar van Reiwa (2019) expliciet gemaakt dat ‘geld’ in vereiste 1 ook cryptovaluta omvat (artikel 2, lid 2), waardoor duidelijk is geworden dat ook het bijdragen van cryptovaluta onder de Wet FIB valt.
Als we dit toepassen op de typen ICO’s, dan vallen investeringstype ICO-tokens in principe onder belangen in collectieve investeringsschema’s en zijn dus onderhevig aan de Wet FIB.
Aan de andere kant, ‘andere rechten’-type en ‘geen rechten’-type ICO-tokens, die geen recht geven op een deel van de winst of verdeling van het vermogen van de onderneming (niet voldoen aan vereiste 3), vallen niet onder de Wet FIB. Daarom kan voor deze typen ICO-tokens afzonderlijk worden bekeken of ze onder de Japanse Wet op Betalingsdiensten vallen.
ICO en de Japanse Wet op de Betalingsdiensten
De Japanse Wet op de Betalingsdiensten (資金決済法) legt verschillende regels op afhankelijk van het type, zoals ‘crypto-assets’ (暗号資産) en ‘prepaid betaalmiddelen’ (前払式支払手段), voor betaal- en afwikkelingsmethoden zonder investeringselement.
Daarom is het noodzakelijk om individueel en concreet te beoordelen of de Wet op de Betalingsdiensten van toepassing is op ICO-tokens van het type ‘overige rechten’ of ‘zonder rechten’, afhankelijk van of deze tokens worden beschouwd als ‘crypto-assets’ of ‘prepaid betaalmiddelen’.
Indien het een ‘crypto-asset’ betreft
Volgens de wet is een ‘crypto-asset’ (暗号資産) (Artikel 2, Paragraaf 5, Item 1: Type 1 crypto-asset) iets dat voldoet aan de volgende voorwaarden:
- Het kan worden gebruikt voor de betaling van goederen en diensten aan een onbepaald aantal personen en kan wederzijds worden uitgewisseld met wettig betaalmiddel tegenover een onbepaald aantal personen
- Het wordt elektronisch geregistreerd en kan worden overgedragen
- Het is geen wettig betaalmiddel of een op valuta gebaseerd vermogensbestanddeel
- Het vertegenwoordigt geen ‘elektronisch geregistreerde overdraagbare rechten’ zoals gedefinieerd in Artikel 2, Paragraaf 3 van de Japanse Wet op de Handel in Financiële Instrumenten (金商法)
Voorwaarde 4, ‘elektronisch geregistreerde overdraagbare rechten’, verwijst in het kort naar “elektronisch geregistreerde en overdraagbare belangen in een collectief beleggingsregeling”. Zo worden ‘crypto-assets’ in de wet duidelijk onderscheiden van financiële producten die als investering dienen en worden gereguleerd als betaal- en afwikkelingsmiddelen.
Daarnaast wordt eigendom met een waarde die kan worden uitgewisseld met een onbepaald aantal personen en die voldoet aan de voorwaarden 2 tot en met 4, ook beschouwd als een crypto-asset (Artikel 2, Paragraaf 5, Item 2: Type 2 crypto-asset).
Gerelateerd artikel: Wat zijn crypto-assets (virtuele valuta)? Uitleg over de wettelijke definitie en het verschil met elektronisch geld[ja]
Als het een ‘crypto-asset’ betreft, kan men de volgende activiteiten niet als bedrijf uitvoeren zonder geregistreerd te zijn als ‘crypto-asset exchange business’ (暗号資産交換業) (Artikel 63-2):
Eén. De koop en verkoop van crypto-assets of de uitwisseling ervan met andere crypto-assets. Twee. Bemiddeling, tussenkomst of vertegenwoordiging in de activiteiten genoemd in het vorige punt. Drie. Het beheren van geld van gebruikers in verband met de activiteiten genoemd in de eerste twee punten. Vier. Het beheren van crypto-assets voor anderen (behalve in gevallen waar andere wetten specifieke bepalingen hebben voor het als bedrijf uitvoeren van dergelijk beheer).
Wet op de Betalingsdiensten Artikel 2, Paragraaf 7
Hoewel de ‘crypto-asset exchange business’ niet de uitgifte van crypto-assets zelf reguleert, vereist de uitgifte van ICO-tokens die als crypto-assets worden beschouwd en het inzamelen van crypto-assets als tegenprestatie, dat men geregistreerd staat als ‘crypto-asset exchange business’, omdat dit wordt beschouwd als ‘uitwisseling met andere crypto-assets’.
Gerelateerd artikel: Wat is custody service? Uitleg over de regelgeving voor crypto-asset exchange bedrijven[ja]
Indien het een ‘prepaid betaalmiddel’ betreft
Een ‘prepaid betaalmiddel’ (前払式支払手段) (Artikel 3, Paragraaf 1) is iets dat voldoet aan de volgende voorwaarden:
- Er is een financiële waarde in termen van bedrag of hoeveelheid op aangegeven of geregistreerd
- Het is een wissel, nummer of iets dergelijks dat wordt uitgegeven in ruil voor een tegenwaarde die overeenkomt met het bedrag of de hoeveelheid
- Het kan worden gebruikt voor de betaling van een tegenprestatie aan een specifieke persoon
Als het een ‘prepaid betaalmiddel’ betreft, worden afhankelijk van of het een ‘eigen type’ of ‘derde type’ is, verplichtingen zoals registratie, melding en het storten van een waarborgsom voor de uitgifte opgelegd aan de uitgever.
De verplichting om een waarborgsom voor de uitgifte te storten, vereist dat als de ongebruikte balans op de peildatum (het totale uitgiftebedrag = het totale terugvorderingsbedrag) meer dan 10 miljoen yen bedraagt, men 50% van die balans als waarborgsom moet storten (Artikel 14, Paragraaf 1, Uitvoeringsbesluit Artikel 6). Dit kan in strijd zijn met het doel van ICO’s, namelijk fondsenwerving.
Echter, voor zaken die binnen zes maanden na de uitgiftedatum kunnen worden gebruikt en die aan bepaalde voorwaarden voldoen, wordt de Wet op de Betalingsdiensten niet toegepast (Artikel 4, Item 2, Uitvoeringsbesluit Artikel 4, Paragraaf 2).
Volgens de Richtlijnen voor de Crypto-Asset Exchange Business[ja] I-1-1, is het verschil tussen crypto-assets en prepaid betaalmiddelen dat crypto-assets kunnen worden gebruikt door een onbepaald aantal personen, terwijl prepaid betaalmiddelen alleen kunnen worden gebruikt door specifieke personen.
Straffen voor illegale ICO’s
Wanneer een Initial Coin Offering (ICO) wordt beschouwd als een collectief beleggingsschema en onder de toepassing van de Japanse Wet op de Financiële Instrumenten en de Uitwisseling (金商法) valt, maar zonder de vereiste registratie voor financiële instrumentenhandel wordt uitgevoerd, kan dit leiden tot een gevangenisstraf van maximaal vijf jaar of een boete van maximaal 5 miljoen yen, of een combinatie van beide (Artikel 197-2 van de Japanse Wet op de Financiële Instrumenten en de Uitwisseling).
Daarnaast, als men in strijd met de Japanse Wet op de Betalingsdiensten (資金決済法) handelt door cryptomuntuitwisselingsactiviteiten uit te voeren zonder de vereiste registratie, of door vooruitbetaalde betaalmiddelen uit te geven zonder de verplichte consignatieverplichtingen na te komen, kan dit resulteren in een gevangenisstraf van maximaal drie jaar of een boete van maximaal 3 miljoen yen, of een combinatie van beide (Artikel 107 van de Japanse Wet op de Betalingsdiensten).
Verder kan, afhankelijk van de zaak, bovenop deze straffen ook vervolging wegens fraude, overtreding van de Japanse Wet op Kapitaalinbreng (出資法), of overtreding van de Japanse Wet op Specifieke Commerciële Transacties (特定商取引法) volgen, wat kan leiden tot zeer zware straffen.
Methoden om een ICO legaal uit te voeren
Bij het uitvoeren van een ICO is het noodzakelijk om aan diverse wettelijke regelgevingen te voldoen. Afgezien van het gebruikmaken van een derde partij die geregistreerd staat voor de uitwisseling van crypto-assets, is er momenteel slechts één manier om een ICO zelfstandig uit te voeren zonder onder de toepassing van de Financial Instruments and Exchange Act (Japanse Wet op de Financiële Instrumenten en de Beurs) of de Payment Services Act (Japanse Wet op de Betalingsdiensten) te vallen:
- ICO-tokens uitgeven als een vooruitbetaald betaalmiddel dat voldoet aan de uitzonderingsvoorwaarden van de Payment Services Act, met een gebruikstermijn van maximaal zes maanden vanaf de uitgiftedatum.
Echter, aangezien het uitvoeren van een ICO meestal bedoeld is voor het werven van fondsen voor nieuwe projecten, zal een gebruikstermijn van zes maanden voor de kopers waarschijnlijk resulteren in tokens die waardeloos worden.
Natuurlijk kan men overwegen om een ICO legitiem uit te voeren door zich te registreren voor de Financial Instruments and Exchange Business of de Crypto-Asset Exchange Business, maar de registratievereisten zijn streng en het is niet realistisch voor kleine en middelgrote ondernemingen om aan deze eisen te voldoen.
Men kan ook overwegen om vooruitbetaalde betaalmiddelen uit te geven die niet voldoen aan de uitzonderingsvoorwaarden, maar zoals eerder vermeld, kan dit leiden tot verplichtingen zoals registratie, melding en het storten van een waarborgsom, wat niet overeenkomt met het doel van fondsenwerving dat ICO’s beogen.
Daarom kan gesteld worden dat, afgezien van het gebruikmaken van een derde partij die geregistreerd staat voor de uitwisseling van crypto-assets, er geen legale en effectieve manier is om zelfstandig een ICO uit te voeren.
Samenvatting: Raadpleeg een advocaat bij het uitvoeren van een ICO
Zoals hierboven beschreven, werden ICO’s (Initial Coin Offerings) traditioneel gezien als een eenvoudige en snelle manier om financiering te verkrijgen, maar door wetswijzigingen zijn ze nu onderworpen aan uitgebreide regelgeving. Bovendien kan men niet generaliseren over ICO’s, aangezien de toepassing van de wetgeving complex is en afhangt van de specifieke kenmerken van de uitgegeven ICO-tokens.
Daarom, als u overweegt een ICO uit te voeren, is het raadzaam om advies in te winnen bij een gespecialiseerde advocaat die kennis heeft van crypto-assets en financiële regelgeving.
Introductie van maatregelen door ons kantoor
Monolith Advocatenkantoor is een juridische firma met een hoge mate van expertise in IT, en in het bijzonder internetrecht. Ons kantoor biedt volledige ondersteuning voor bedrijven die zich bezighouden met cryptovaluta en blockchain-technologie. De details vindt u in het onderstaande artikel.
Category: IT