Περιορισμοί δικαιωμάτων στο ιαπωνικό δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας: εξαιρέσεις για τη δίκαιη χρήση

Ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Japanese Copyright Law) καθορίζει τον σκοπό του στο άρθρο 1. Αυτός ο σκοπός έχει δύο πτυχές. Η πρώτη είναι η προστασία των δικαιωμάτων των δημιουργών και των καλλιτεχνών σε έργα, εκτελέσεις και ηχογραφήσεις. Η δεύτερη είναι η δίκαιη χρήση αυτών των πολιτιστικών δημιουργημάτων. Η επίτευξη ισορροπίας μεταξύ αυτών των δύο στόχων συμβάλλει στην ανάπτυξη του πολιτισμού και αποτελεί την θεμελιώδη ιδέα του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Για να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία, ο νόμος παρέχει στους δημιουργούς αποκλειστικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα αντιγραφής και παράστασης, ενώ ταυτόχρονα καθιερώνει διατάξεις για τους «περιορισμούς του πνευματικού δικαιώματος», που επιτρέπουν τη χρήση των έργων χωρίς την άδεια του κατόχου του δικαιώματος υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτοί οι περιορισμοί είναι λεπτομερώς καθορισμένοι στα άρθρα 30 έως 50 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας και διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην εξασφάλιση της ομαλής χρήσης των έργων για το συμφέρον της κοινωνίας συνολικά. Ωστόσο, αυτές οι εξαιρέσεις δεν είναι αυτόματα αναγνωρισμένες και έχουν καθοριστεί αυστηρές προϋποθέσεις για κάθε μία από αυτές. Σε αυτό το άρθρο, θα αναλύσουμε τις σημαντικότερες διατάξεις περιορισμού των δικαιωμάτων που σχετίζονται άμεσα με την επιχειρηματική δραστηριότητα και τη διοίκηση οργανισμών, όπως η χρήση για εκπαιδευτικούς σκοπούς, η μη κερδοσκοπική παράσταση και η παράθεση, με βάση την Ιαπωνική νομοθεσία και τη νομολογία.

Η Χρήση Έργων Πνευματικής Ιδιοκτησίας στον Τομέα της Εκπαίδευσης Υπό το Ιαπωνικό Δίκαιο

Ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας, λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία της εκπαίδευσης, έχει θεσπίσει πολλαπλές εξαιρέσεις για τη χρήση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας εντός των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αυτές οι εξαιρέσεις στοχεύουν στην ομαλή χρήση απαραίτητων πληροφοριών και εκπαιδευτικού υλικού στο πεδίο της εκπαίδευσης, ωστόσο, η εφαρμογή τους υπόκειται σε αυστηρά καθορισμένες προϋποθέσεις και περιορισμούς.

Δημοσίευση σε Εκπαιδευτικά Βιβλία Κάτω από τον Ιαπωνικό Νόμο Πνευματικής Ιδιοκτησίας

Το Άρθρο 33 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας επιτρέπει την ενσωμάτωση δημοσιευμένων έργων σε εκπαιδευτικά βιβλία, εφόσον κρίνεται απαραίτητο για σκοπούς σχολικής εκπαίδευσης, εντός των ορίων που αναγνωρίζονται ως αναγκαία. Αυτό αποτελεί μια διάταξη που επιτρέπει τη χρήση ποιοτικών και ποικίλων έργων στα εκπαιδευτικά βιβλία, που αποτελούν τον πυρήνα της εκπαίδευσης από την πρωτοβάθμια έως την ανώτερη εκπαίδευση. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται η χρήση των έργων χωρίς αμοιβή. Όσοι επιθυμούν να ενσωματώσουν έργα σε εκπαιδευτικά βιβλία πρέπει να ειδοποιήσουν τον δημιουργό και να καταβάλουν το ποσό της αποζημίωσης που καθορίζεται κάθε χρόνο από τον Επικεφαλής του Ιαπωνικού Πολιτιστικού Οργανισμού. Επιπλέον, σύμφωνα με το σχετικό άρθρο 33 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας, επιτρέπεται η αναπαραγωγή και η δημιουργία εκπαιδευτικών βιβλίων με μεγαλύτερη γραμματοσειρά (εκπαιδευτικά βιβλία με επεκτεταμένο κείμενο) για μαθητές με οπτικές αναπηρίες ή άλλες ανάγκες. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, απαιτείται η καταβολή αποζημίωσης σε περίπτωση διανομής με κερδοσκοπικό σκοπό.

Αντιγραφή και Άλλες Πράξεις σε Σχολεία και Άλλα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα Υπό το Ιαπωνικό Δίκαιο

Στοχεύοντας σε ευρύτερες εκπαιδευτικές δραστηριότητες, το Άρθρο 35 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας επιτρέπει σε εκπαιδευτικούς και μαθητές σε σχολεία και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα να αντιγράφουν ή να μεταδίδουν δημοσιευμένα έργα στο κοινό (όπως σε διαδικτυακά μαθήματα) στο πλαίσιο της διδασκαλίας, εφόσον αυτό κρίνεται αναγκαίο.

Για την εφαρμογή αυτής της διάταξης, απαιτούνται ορισμένες σημαντικές προϋποθέσεις. Πρώτον, το εκπαιδευτικό ίδρυμα δεν πρέπει να έχει σκοπό το κέρδος. Αυτό περιλαμβάνει νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστήμια, αλλά όχι εταιρικά εκπαιδευτικά κέντρα ή κερδοσκοπικά φροντιστήρια. Δεύτερον, η χρήση πρέπει να είναι «αναγκαία στο πλαίσιο της διδασκαλίας» και να μην «βλάπτει αδίκως τα συμφέροντα του δημιουργού». Για παράδειγμα, η αντιγραφή και διανομή ολόκληρων τετραδίων ή βιβλίων που προορίζονται για αγορά από τους μαθητές, θα θεωρηθεί ως παράβαση που βλάπτει τα συμφέροντα του δημιουργού και δεν καλύπτεται από αυτή τη διάταξη.

Η ρύθμιση του αντιτίμου είναι επίσης σημαντική. Όταν τα αντίγραφα χρησιμοποιούνται για δια ζώσης διδασκαλία, δεν απαιτείται αντίτιμο. Ωστόσο, για τη μετάδοση μέσω διαδικτύου σε περίπτωση εξ αποστάσεως διδασκαλίας, οι φορείς των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων πρέπει να καταβάλλουν αντίτιμο στον οργανισμό διαχείρισης (SARTRAS).

Ένα σημείο που πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα οι εταιρείες είναι ότι η εσωτερική εκπαίδευση των υπαλλήλων δεν καλύπτεται από αυτή τη διάταξη. Οι εταιρείες λειτουργούν με σκοπό το κέρδος και οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες που διεξάγονται ως μέρος της λειτουργίας τους δεν πληρούν το κριτήριο του «μη κερδοσκοπικού εκπαιδευτικού ιδρύματος» που ορίζει το Άρθρο 35 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Έτσι, η αντιγραφή κεφαλαίων από εμπορικά βιβλία για χρήση σε εκπαιδευτικό υλικό ή η ανεπίσημη δημοσίευση άρθρων ειδικών στο εσωτερικό δίκτυο μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές παραβάσεις του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας.

Σύγκριση Χρήσης για Εκπαιδευτικούς Σκοπούς

Το Άρθρο 33 και το Άρθρο 35 του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας επιτρέπουν και τα δύο τη χρήση έργων για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αλλά οι σκοποί και οι απαιτήσεις τους διαφέρουν. Το Άρθρο 33 αφορά τη δημοσίευση έργων σε δημόσια «εκπαιδευτικά βιβλία» και χρησιμοποιείται κυρίως από εκδότες εκπαιδευτικών βιβλίων. Αυτό απαιτεί την πληρωμή αποζημίωσης που καθορίζεται από τον Επικεφαλής του Πολιτιστικού Οργανισμού. Από την άλλη πλευρά, το Άρθρο 35 αφορά τη χρήση έργων από δασκάλους και μαθητές κατά τη διάρκεια των «καθημερινών μαθημάτων». Εδώ, η αναπαραγωγή σε πρόσωπο με πρόσωπο διδασκαλία είναι δωρεάν, αλλά η δημόσια μετάδοση για διαδικτυακά μαθήματα απαιτεί αποζημίωση, ανάλογα με τον τρόπο χρήσης. Η σαφής κατανόηση των διαφορών μεταξύ των δύο είναι ουσιώδης για τη νόμιμη χρήση των έργων στον εκπαιδευτικό χώρο.

Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει μια σύγκριση των εξαιρέσεων πνευματικών δικαιωμάτων για εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Μη Κερδοσκοπικές Παραστάσεις και Άλλες Εκδηλώσεις Σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Νόμο Περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας

Το Άρθρο 38, Παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου Περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας επιτρέπει, υπό ορισμένες συνθήκες, τη δημόσια παράσταση, εκτέλεση, προβολή ή ανάγνωση ενός δημοσιευμένου έργου χωρίς την άδεια του δημιουργού. Αυτή η διάταξη στοχεύει στην προώθηση δραστηριοτήτων που ωφελούν το κοινό συμφέρον, όπως πολιτιστικές εκδηλώσεις στην κοινότητα και εκδηλώσεις από μη κερδοσκοπικές οργανώσεις.

Για να εφαρμοστεί αυτή η εξαίρεση, πρέπει να πληρούνται ταυτόχρονα τρία κριτήρια:

1. Να μην έχει κερδοσκοπικό σκοπό (μη κερδοσκοπικό)
2. Να μην εισπράττεται χρέωση από το κοινό ή τους θεατές (δωρεάν)
3. Να μην προσφέρεται αμοιβή στους εκτελεστές ή τους καλλιτέχνες (αμισθί)

Αυτά τα κριτήρια ερμηνεύονται αυστηρά. Αν δεν πληρούνται όλα, η απαλλαγή από την ευθύνη με βάση αυτή τη διάταξη δεν είναι δυνατή. Για παράδειγμα, ακόμα και αν η είσοδος είναι δωρεάν, αν πληρώνεται αμοιβή στους εκτελεστές, τότε δεν πληρούνται τα κριτήρια του τρίτου σημείου και απαιτείται η άδεια του δημιουργού. Επιπλέον, η διάταξη αυτή περιορίζεται στις παραστάσεις και τις προβολές και δεν καλύπτει την αντιγραφή και διανομή του έργου ή τη διανομή του μέσω διαδικτύου.

Στο πλαίσιο της επιχειρηματικής δραστηριότητας, η ερμηνεία του κριτηρίου “μη κερδοσκοπικό” είναι ιδιαίτερα σημαντική. Μια δραστηριότητα που φαίνεται μη κερδοσκοπική μπορεί να κρίνεται ως κερδοσκοπική αν συνδέεται έμμεσα με το κέρδος της επιχείρησης. Σε αυτό το πλαίσιο, τα Ιαπωνικά δικαστήρια έχουν δώσει σημαντικές αποφάσεις σχετικά με τη χρήση μουσικής ως φόντου σε καταστήματα. Οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων μπορεί να ισχυριστούν ότι δεν εισπράττουν απευθείας αμοιβή για τη μουσική και επομένως η χρήση της είναι μη κερδοσκοπική. Ωστόσο, τα δικαστήρια έχουν κρίνει ότι η χρήση μουσικής για τη βελτίωση της ατμόσφαιρας του καταστήματος και την αύξηση της αγοραστικής διάθεσης των πελατών συνιστά έμμεση συμβολή στην αύξηση των πωλήσεων και επομένως αποτελεί κερδοσκοπική χρήση.

Η λογική αυτής της δικαστικής απόφασης μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, την περίπτωση που μια εταιρεία διοργανώνει δωρεάν προβολή ταινίας για τους εργαζομένους της ως μέρος του προγράμματος ευημερίας τους. Αν και δεν προκύπτει άμεσο κέρδος, αν ο σκοπός είναι να αυξηθεί το ηθικό και η παραγωγικότητα των εργαζομένων, αυτό μπορεί να θεωρηθεί έμμεσο κερδοσκοπικό σκοπό και να αποκλειστεί η εφαρμογή του Άρθρου 38. Ομοίως, η αναπαραγωγή DVD ταινιών στο λόμπι μιας εταιρείας για τους επισκέπτες μπορεί να απαιτεί άδεια, καθώς συνδέεται με την εμπορική εικόνα και τους σκοπούς της εταιρείας. Έτσι, το πεδίο του “μη κερδοσκοπικού” είναι περιορισμένο και οι επιχειρήσεις που επιθυμούν να εξαιρεθούν με βάση αυτή τη διάταξη πρέπει να προβαίνουν σε προσεκτική εξέταση.

Αναφορά

Το Άρθρο 32 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας ορίζει ότι δημοσιευμένα έργα μπορούν να αναφέρονται και να χρησιμοποιούνται εφόσον αυτό γίνεται σύμφωνα με δίκαιες πρακτικές και εντός των ορίων που δικαιολογούνται για σκοπούς αναφοράς όπως η ενημέρωση, η κριτική, η έρευνα ή άλλοι σκοποί. Αυτό αποτελεί μια σημαντική διάταξη που υποστηρίζει την ελευθερία της έκφρασης, επιτρέποντας την αναφορά σε υπάρχοντα έργα για την ανάπτυξη των δικών μας σκέψεων και απόψεων.

Για να θεωρηθεί μια αναφορά νόμιμη, η Ιαπωνική νομολογία έχει θέσει ορισμένα κριτήρια. Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα κριτήρια που καθορίστηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο στην απόφαση της 28ης Μαρτίου 1980 (γνωστή ως «Περίπτωση Παρωδίας-Μοντάζ»). Σε αυτή την απόφαση, τονίστηκε η ανάγκη για σαφή διάκριση μεταξύ του αναφερόμενου τμήματος και του δικού μας έργου (σαφής διακριτικότητα), καθώς και η ανάγκη να είναι το δικό μας έργο το «κύριο» και το αναφερόμενο τμήμα το «υποτελές» (κύρια-υποτελής σχέση).

Η έννοια της «αναφοράς» δεν περιορίζεται μόνο στη χρήση κειμένων σε επιστημονικά άρθρα ή κριτικές. Έχει δείξει ότι εφαρμόζεται και σε πιο πρακτικές εμπορικές δραστηριότητες, όπως αποδείχθηκε σε μεταγενέστερες νομικές υποθέσεις. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου Ιδιοκτησίας της 13ης Οκτωβρίου 2010 (γνωστή ως «Περίπτωση Εκτίμησης Τέχνης»). Σε αυτή την υπόθεση, ένας εκτιμητής τέχνης χρησιμοποίησε μια σμικρυνμένη αντίγραφο ενός πίνακα στην έκθεση της εκτίμησης, και αυτό αμφισβητήθηκε ως παραβίαση του δικαιώματος αντιγραφής.

Το πρωτοδικείο αναγνώρισε παραβίαση του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο Ιδιοκτησίας ανέτρεψε αυτή την απόφαση, κρίνοντας ότι η επισύναψη του σμικρυνμένου αντιγράφου στην έκθεση εκτίμησης αποτελεί νόμιμη «αναφορά» σύμφωνα με το Άρθρο 32 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Το δικαστήριο έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι ο σκοπός της επισύναψης του αντιγράφου δεν ήταν η απόλαυση του έργου τέχνης, αλλά η σαφής ταυτοποίηση του αντικειμένου της εκτίμησης και η πρόληψη της πλαστογράφησης της έκθεσης. Αυτό θεωρήθηκε νόμιμη χρήση εντός των ορίων που δικαιολογούνται για σκοπούς «έρευνας» ή «κριτικής». Επιπλέον, κρίθηκε ότι η έκθεση εκτίμησης ήταν το «κύριο» έργο και το επισυναπτόμενο αντίγραφο του πίνακα είχε μόνο τον ρόλο της «υποτελούς» ταυτοποίησης του αντικειμένου. Επιπρόσθετα, το δικαστήριο κατέληξε ότι αυτή η χρήση συμφωνούσε με τις δίκαιες εμπορικές πρακτικές του κλάδου της τέχνης και δεν έβλαπτε τα οικονομικά συμφέροντα του δημιουργού. Η απόφαση αυτή δείχνει ότι η «αναφορά» μπορεί να εφαρμοστεί σε εμπορικές δραστηριότητες που απαιτούν τη μερική χρήση ενός έργου για λειτουργικούς και απαραίτητους σκοπούς, παρέχοντας ένα σημαντικό προηγούμενο για τις επιχειρήσεις που ασχολούνται με ανάλυση, επαλήθευση και αναφορά στις δραστηριότητές τους.

Κοινές Προσοχές Κατά τη Χρήση των Διατάξεων Περιορισμού Δικαιωμάτων

Όταν χρησιμοποιείτε τις διατάξεις περιορισμού των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, πρέπει να προσέχετε να ικανοποιείτε όχι μόνο τις απαιτήσεις των επιμέρους άρθρων αλλά και να λαμβάνετε υπόψη κάποιες κοινές υποχρεώσεις και περιορισμούς.

Υποχρέωση Αναφοράς της Πηγής

Όταν χρησιμοποιείτε ένα έργο βάσει των διατάξεων περιορισμού δικαιωμάτων, όπως κατά την παράθεση (άρθρο 32) ή για εκπαιδευτικούς σκοπούς (άρθρα 33, 35), υπάρχει γενικά η υποχρέωση να αναφέρετε την πηγή του έργου. Αυτό καθορίζεται στο άρθρο 48 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Η αναφορά της πηγής πρέπει να γίνεται με τρόπο και σε βαθμό που θεωρείται λογικός ανάλογα με τον τρόπο χρήσης του έργου. Συνήθως περιλαμβάνει το όνομα του δημιουργού και τον τίτλο του έργου. Η παράλειψη αυτής της υποχρέωσης και η παραβίαση του άρθρου 48 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας μπορεί να οδηγήσει σε ποινικές κυρώσεις βάσει του άρθρου 122, επομένως απαιτείται προσοχή.

Η Σχέση με τα Προσωπικά Δικαιώματα του Δημιουργού

Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία προσοχής είναι η σχέση με τα προσωπικά δικαιώματα του δημιουργού. Το άρθρο 50 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας ορίζει σαφώς ότι οι διατάξεις περιορισμού των δικαιωμάτων δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως επηρεάζουσες τα προσωπικά δικαιώματα του δημιουργού. Τα προσωπικά δικαιώματα του δημιουργού προστατεύουν τα προσωπικά συμφέροντα του δημιουργού και θεωρούνται ξεχωριστά από τα περιουσιακά δικαιώματα της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αυτά περιλαμβάνουν το δικαίωμα να αποφασίζει ο δημιουργός για τη δημοσίευση ενός αδημοσίευτου έργου (δικαίωμα δημοσίευσης), το δικαίωμα να αποφασίζει αν θα εμφανίζεται το όνομά του στο έργο (δικαίωμα αναφοράς του ονόματος) και το δικαίωμα να μην αλλοιώνεται το περιεχόμενο ή ο τίτλος του έργου κατά τρόπο που δεν επιθυμεί ο δημιουργός (δικαίωμα διατήρησης της ταυτότητας).

Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη και αν οι διατάξεις περιορισμού των δικαιωμάτων επιτρέπουν την «αντιγραφή» ή την «παράσταση» ενός έργου, δεν επιτρέπεται η αυθαίρετη «τροποποίηση» του έργου. Οι περιορισμοί των δικαιωμάτων αφορούν κυρίως την άσκηση των περιουσιακών δικαιωμάτων της πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά τα προσωπικά δικαιώματα του δημιουργού, που προστατεύουν την πνευματική σύνδεση και την τιμή του, δεν υπόκεινται σε περιορισμούς ως κανόνα. Αυτό το σημείο τονίστηκε και στην απόφαση της υπόθεσης «Παρωδία-Μοντάζ», όπου η πράξη της σύνθεσης άλλης εικόνας με τη φωτογραφία του ενάγοντος και η αλλοίωσή της κρίθηκε ως παραβίαση του δικαιώματος διατήρησης της ταυτότητας. Όταν μια εταιρεία χρησιμοποιεί τις διατάξεις περιορισμού δικαιωμάτων, για παράδειγμα, κατά την παράθεση ενός αναφοράς άλλης εταιρείας για κριτική, υπάρχει κίνδυνος να κατηγορηθεί για παραβίαση του δικαιώματος διατήρησης της ταυτότητας, εάν αλλοιώσει το κείμενο της αναφοράς με τρόπο που να παραποιεί το νόημα ή εάν παραλείψει εσκεμμένα μέρος του κειμένου. Το όριο μεταξύ νόμιμης χρήσης και παραβίασης των δικαιωμάτων πρέπει πάντα να είναι στο επίκεντρο της προσοχής.

Συνοπτικά

Όπως αναλύθηκε στο παρόν άρθρο, ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας προστατεύει ισχυρά τα δικαιώματα των δημιουργών, ενώ ταυτόχρονα προβλέπει εξαιρέσεις που επιτρέπουν τη χρήση των έργων για συγκεκριμένους σκοπούς, όπως η εκπαίδευση, οι μη κερδοσκοπικές δραστηριότητες και η δίκαιη χρήση. Ωστόσο, αυτοί οι «περιορισμοί του πνευματικού δικαιώματος» είναι αυστηρά περιορισμένοι και η εφαρμογή τους υπόκειται σε αυστηρές προϋποθέσεις. Ειδικά στον εταιρικό τομέα, υπάρχουν πολλά σημεία προσοχής, όπως το γεγονός ότι οι εξαιρέσεις για εκπαιδευτικούς σκοπούς δεν εφαρμόζονται στην εταιρική κατάρτιση, οι απαιτήσεις για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς μπορεί να ερμηνευτούν ευρύτερα ώστε να περιλαμβάνουν έμμεσους εμπορικούς σκοπούς, και ότι, ανεξάρτητα από την περίπτωση, τα δικαιώματα προσωπικότητας του δημιουργού, και ιδιαίτερα το δικαίωμα διατήρησης της ακεραιότητας του έργου, πρέπει πάντα να γίνονται σεβαστά. Η προσεκτική εξέταση του κατά πόσον οι επιμέρους χρήσεις και οι τρόποι χρήσης εκπληρώνουν πλήρως τις νομικές απαιτήσεις, χωρίς να επεκτείνουμε ελαφρά τη καρδία τις εν λόγω διατάξεις, είναι ουσιώδης για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης και την αποφυγή ανώφελων νομικών διαφορών.

Το δικηγορικό γραφείο Monolith έχει μια πλούσια παράδοση στην παροχή νομικών συμβουλών σε πελάτες από την Ιαπωνία και το εξωτερικό σχετικά με περίπλοκα ζητήματα του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Στο γραφείο μας εργάζονται πολλοί ειδικοί που μιλούν άπταιστα Αγγλικά και έχουν δικηγορικές ικανότητες από ξένες χώρες, οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν ακριβή υποστήριξη ώστε οι επιχειρήσεις που αναπτύσσουν διεθνείς δραστηριότητες να συμμορφώνονται με τον Ιαπωνικό νόμο πνευματικής ιδιοκτησίας. Για συμβουλές σχετικά με τα θέματα που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο ή για την αξιολόγηση νομικών κινδύνων σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, παρακαλούμε επικοινωνήστε με το γραφείο μας για εξειδικευμένη υποστήριξη.