Η Γενετική Τεχνητή Νοημοσύνη και ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας: Οδηγός Νομικού Κινδύνου για Επιχειρήσεις

Η παραγωγική τεχνητή νοημοσύνη (AI) κρύβει τη δυνατότητα να επαναστατήσει κάθε πτυχή της διοίκησης μιας επιχείρησης. Από τη δημιουργία περιεχομένου μέχρι την έρευνα και ανάπτυξη και την εξυπηρέτηση πελατών, οι εφαρμογές της διευρύνονται καθημερινά. Ωστόσο, αυτή η τεχνολογική καινοτομία παρουσιάζει νέες νομικές προκλήσεις για τις εταιρείες, ιδιαίτερα σε σχέση με τον Ιαπωνικό Νόμο Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Καθώς πολλές εταιρείες εξετάζουν ή προωθούν την εισαγωγή παραγωγικής AI, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουν και να διαχειριστούν με ακρίβεια τους κινδύνους παραβίασης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας που κρύβονται πίσω από την ευκολία της χρήσης της. Ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας διαθέτει μια χαρακτηριστική δομή που εφαρμόζει διαφορετικές νομικές αρχές στο στάδιο ανάπτυξης και χρήσης της AI, προσθέτοντας πολυπλοκότητα. Η κατανόηση αυτής της διπλής δομής, όπου στο στάδιο της εκμάθησης εφαρμόζονται σχετικά ελαστικές διατάξεις για να ενθαρρυνθεί η ανάπτυξη της AI, ενώ στο στάδιο της χρήσης των παραγόμενων έργων επιβάλλονται αυστηρές ευθύνες στους χρήστες, είναι το πρώτο βήμα στη διαχείριση των κινδύνων. Σε αυτό το άρθρο, θα αναλύσουμε συστηματικά τα κύρια νομικά ζητήματα που προκύπτουν από την παραγωγική AI εντός του πλαισίου του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Συγκεκριμένα, θα εξετάσουμε τη νομική αντιμετώπιση της AI στο ‘στάδιο ανάπτυξης και εκμάθησης’, τους κινδύνους παραβίασης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας κατά τη ‘φάση παραγωγής και χρήσης’ του περιεχομένου από την AI, την κατοχύρωση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας των έργων που δημιουργεί η AI, καθώς και τις εταιρικές ευθύνες και τα νομικά μέτρα σε περίπτωση παραβίασης, λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις της Ιαπωνικής Κυβερνητικής Αρχής για τον Πολιτισμό. Παρουσιάζουμε επίσης στρατηγικές προσεγγίσεις που πρέπει να λάβουν οι εταιρικές διοικήσεις και οι νομικοί σύμβουλοι.

Η Ανάπτυξη και Φάση Εκμάθησης της Τεχνητής Νοημοσύνης και ο Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας στην Ιαπωνία

Για να επιδείξει η παραγόμενη Τεχνητή Νοημοσύνη (AI) υψηλές ικανότητες, απαιτείται η εκμάθηση ενός τεράστιου όγκου δεδομένων. Αυτά τα δεδομένα περιλαμβάνουν κείμενα, εικόνες, μουσική, κώδικες προγραμματισμού και άλλα ποικίλα έργα που προστατεύονται από το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας, για να διευκολύνει τη χρήση των έργων στην ανάπτυξη της AI, προβλέπει ρυθμίσεις που επιτρέπουν τη χρήση υπό συγκεκριμένες συνθήκες χωρίς την άδεια των δικαιούχων.

Κεντρικό σημείο αποτελεί το άρθρο 30 του 4 του Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας, που εισήχθη με την τροποποίηση του νόμου το 2018. Αυτή η διάταξη επιτρέπει τη χρήση που δεν στοχεύει στην “απόλαυση των ιδεών ή των συναισθημάτων που εκφράζονται στο έργο” και θεωρείται μία από τις “ευέλικτες διατάξεις περιορισμού των δικαιωμάτων”. Η εκμάθηση της AI δεν γίνεται για να απολαύσουν οι άνθρωποι τα έργα (δηλαδή να τα “απολαύσουν”), αλλά για να αναλύσουν και να εξάγουν πληροφορίες από τα πρότυπα και τις δομές που περιέχονται στα δεδομένα. Επομένως, οι προγραμματιστές AI μπορούν καταρχήν να χρησιμοποιήσουν δεδομένα που είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο για εκμάθηση χωρίς την άδεια των δικαιούχων, εφόσον αυτή η χρήση αντιστοιχεί στον “μη απολαυστικό σκοπό”. Αυτή η διάταξη υποστηρίζεται από την πολιτική πρόθεση να προωθηθεί η τεχνολογική καινοτομία και η βελτίωση της βιομηχανικής ανταγωνιστικότητας στην Ιαπωνία.

Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικές εξαιρέσεις σε αυτή την αρχή. Το άρθρο 30 του 4 του Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας προβλέπει ότι “εάν η χρήση, λαμβάνοντας υπόψη το είδος και τη χρήση του έργου καθώς και τον τρόπο χρήσης, προκαλεί αδικαιολόγητη βλάβη στα συμφέροντα του δικαιούχου, τότε δεν ισχύει αυτή η εξαίρεση”. Η αξιολόγηση του τι αποτελεί “αδικαιολόγητη βλάβη” απαιτεί μια συγκεκριμένη και ατομική κρίση, αλλά η Ιαπωνική Πολιτιστική Υπηρεσία έχει δημοσιεύσει κάποιες κατηγορίες στο έγγραφο “Σχετικά με την AI και τα Δικαιώματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας”.

Για παράδειγμα, η πράξη της αντιγραφής και χρήσης για εκμάθηση χωρίς αμοιβή δεδομένων από βάσεις δεδομένων που έχουν οργανωθεί και πωληθεί ειδικά για σκοπούς εκμάθησης AI, μπορεί να ανταγωνίζεται άμεσα την αγορά του παρόχου και να βλάπτει αδικαιολόγητα τα συμφέροντά του. Επιπλέον, η πράξη της εστιασμένης εκμάθησης μόνο των έργων ενός συγκεκριμένου δημιουργού με σκοπό την παραγωγή περιεχομένου που μιμείται το στυλ του, μπορεί να ξεφεύγει από τον αρχικό “μη απολαυστικό σκοπό” και να θεωρηθεί ότι συνυπάρχει και σκοπός απόλαυσης. Επιπρόσθετα, η συλλογή δεδομένων από πηγές που είναι γνωστό ότι περιέχουν παράνομα αντίγραφα, τα λεγόμενα πειρατικά έργα, για την εκμάθηση της AI, θεωρείται ενίσχυση της παραβίασης των δικαιωμάτων και αποτελεί πρόβλημα.

Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι η συμμόρφωση στη φάση ανάπτυξης της AI δεν αφορά μόνο το τεχνικό ζήτημα της δυνατότητας αντιγραφής των δεδομένων, αλλά και την πιο περίπλοκη κρίση σχετικά με το αν η πράξη αυτή δεν θα προκαλέσει οικονομική ζημιά στην υπάρχουσα αγορά ή στα δίκαια συμφέροντα των δικαιούχων. Όταν μια εταιρεία αναλαμβάνει την ανάπτυξη AI ή αναθέτει την ανάπτυξη, απαιτείται προσεκτική διαδικασία ελέγχου (due diligence) όσον αφορά την προέλευση και τον τρόπο χρήσης των δεδομένων εκμάθησης, ώστε να είναι σύμφωνα με τα νομικά και ηθικά πρότυπα.

Ο Κίνδυνος Παραβίασης Πνευματικών Δικαιωμάτων στη Χρήση Παραγωγών AI Υπό το Ιαπωνικό Δίκαιο

Ακόμη και αν η ανάπτυξη και εκπαίδευση της τεχνητής νοημοσύνης (AI) έχει πραγματοποιηθεί νόμιμα σύμφωνα με το Άρθρο 30-4 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικών Δικαιωμάτων, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι το περιεχόμενο που παράγεται μέσω της χρήσης της AI δεν θα παραβιάσει τα πνευματικά δικαιώματα. Η νομική προστασία περιορίζεται στο στάδιο της εκπαίδευσης, και κατά τη φάση της παραγωγής και χρήσης, ο χρήστης της AI αναλαμβάνει άμεσα τον κίνδυνο ευθύνης για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.

Στη νομολογία της Ιαπωνίας, για να καταστεί δυνατή η επιβολή ευθύνης για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, απαιτείται γενικά η πλήρωση δύο κριτηρίων: της «ομοιότητας» και της «εξάρτησης». Η ομοιότητα αναφέρεται στο βαθμό στον οποίο ένα νεότερο έργο μοιάζει ουσιαστικά με το δημιουργικό μέρος της έκφρασης ενός υπάρχοντος πνευματικού έργου. Η απλή κοινότητα ιδεών, στυλ ή κοινών εκφράσεων δεν αρκεί για να καταστεί αποδεκτή η ομοιότητα. Η εξάρτηση σημαίνει ότι το νεότερο έργο έχει δημιουργηθεί με βάση ένα υπάρχον πνευματικό έργο, και αν ένα έργο δημιουργηθεί τυχαία χωρίς γνώση του υπάρχοντος έργου, τότε η εξάρτηση απορρίπτεται.

Στη χρήση της παραγωγικής AI, είναι πολύ πιθανό τα παραγόμενα έργα να μοιάζουν με υπάρχοντα πνευματικά έργα. Το ζήτημα είναι η κρίση της εξάρτησης. Είναι σαφές ότι, αν ο χρήστης της AI γνωρίζει ένα συγκεκριμένο πνευματικό έργο και δίνει οδηγίες (προτροπές) για την αναπαραγωγή του, η εξάρτηση θα αναγνωριστεί. Πιο περίπλοκο είναι το ζήτημα όταν ο χρήστης δεν γνωρίζει καθόλου ένα συγκεκριμένο έργο, αλλά η AI παράγει κάτι παρόμοιο επειδή το έργο αυτό υπήρχε στα δεδομένα εκπαίδευσης. Σε αυτό το σημείο, η νομική άποψη δεν έχει ακόμη καθιερωθεί, αλλά υπάρχει συζήτηση ότι η εξάρτηση μπορεί να υποθέσει με βάση το γεγονός ότι το συγκεκριμένο έργο περιλαμβανόταν στα δεδομένα εκπαίδευσης της AI. Τα δεδομένα εκπαίδευσης ενός μοντέλου AI είναι συχνά τεράστια και αδιαφανή, κάτι που καθιστά σχεδόν αδύνατο για τους χρήστες να κατανοήσουν πλήρως το περιεχόμενό τους. Αυτό αποτελεί μια ουσιαστική νομική πρόκληση που είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις εταιρείες να διαχειριστούν.

Δεδομένου ότι είναι αδύνατο να εξαλειφθεί πλήρως αυτός ο κίνδυνος, οι εταιρείες πρέπει να διαχειριστούν τον κίνδυνο και να λάβουν πρακτικά μέτρα για να προετοιμαστούν για τυχόν διαφορές. Πρώτον, είναι σημαντικό να καθορίσουν σαφείς οδηγίες για τη χρήση της παραγωγικής AI εντός της εταιρείας και να εξασφαλίσουν ότι οι εργαζόμενοι είναι πλήρως εκπαιδευμένοι. Πρέπει να καθορίσουν ποιος σκοπός, ποια εργαλεία AI και πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Δεύτερον, πρέπει να εισαγάγουν διαδικασίες για την ανθρώπινη επιθεώρηση και επεξεργασία του περιεχομένου που παράγεται από την AI, ιδιαίτερα πριν από τη δημοσίευσή του στο εξωτερικό. Τα παραγόμενα από την AI έργα πρέπει να θεωρούνται ως αφετηρία και η τελική δημιουργία πρέπει να περιλαμβάνει τη δημιουργική κρίση του ανθρώπου, μειώνοντας έτσι την ομοιότητα με το αρχικό πνευματικό έργο. Τρίτον, είναι επιθυμητό να διατηρούν όσο το δυνατόν περισσότερα αρχεία σχετικά με τη διαδικασία παραγωγής. Τα αρχεία που καταγράφουν ποιες προτροπές χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμα στοιχεία για να δείξουν ότι δεν υπήρχε πρόθεση παραβίασης, σε περίπτωση που η εξάρτηση αμφισβητηθεί.

Σύγκριση Κύριων Νομικών Ζητημάτων μεταξύ Τεχνητής Νοημοσύνης και Πνευματικής Ιδιοκτησίας Υπό το Ιαπωνικό Δίκαιο

Τα νομικά ζητήματα που περιβάλλουν την τεχνητή νοημοσύνη (AI) και την πνευματική ιδιοκτησία διαφέρουν σημαντικά ανάλογα με το στάδιο του κύκλου ζωής της AI. Ο παρακάτω πίνακας συγκρίνει και ταξινομεί τα κύρια νομικά ζητήματα στα στάδια “ανάπτυξης και εκμάθησης” και “παραγωγής και χρήσης”. Μέσω αυτής της σύγκρισης, μπορούμε να κατανοήσουμε σαφώς πώς μεταβάλλονται η ευθύνη και η φύση του κινδύνου.

Τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας σε έργα που δημιουργούνται από τεχνητή νοημοσύνη

Όταν μια εταιρεία χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη για να δημιουργήσει μάρκετινγκ υλικό, σχέδια, αναφορές και άλλο περιεχόμενο, αντιμετωπίζει ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα. Το ερώτημα είναι αν τα δημιουργήματα αυτά αποκτούν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και, αν ναι, σε ποιον ανήκουν. Αυτό είναι κρίσιμο, καθώς καθορίζει αν μια εταιρεία μπορεί να προστατεύσει το περιεχόμενο που δημιουργεί ως πνευματική ιδιοκτησία και να αποτρέψει την αδειοδότηση χρήσης από τρίτους.

Σύμφωνα με το Άρθρο 2, Παράγραφος 1, Εδάφιο 1 του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας, τα έργα πνευματικής ιδιοκτησίας ορίζονται ως “δημιουργίες που εκφράζουν ιδέες ή συναισθήματα με πρωτότυπο τρόπο και ανήκουν στον τομέα της λογοτεχνίας, της επιστήμης, της τέχνης ή της μουσικής”. Στον πυρήνα αυτού του ορισμού βρίσκεται η προϋπόθεση ότι ο δημιουργός πρέπει να είναι άνθρωπος. Καθώς η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι άνθρωπος, τα έργα που δημιουργεί αυτόνομα δεν μπορούν να έχουν την τεχνητή νοημοσύνη ως δημιουργό με δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο.

Επομένως, το αν ένα έργο που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να αποκτήσει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας εξαρτάται από το αν υπάρχει “δημιουργική συμβολή” από τον άνθρωπο στη διαδικασία δημιουργίας. Μόνο αν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την τεχνητή νοημοσύνη ως ένα εργαλείο και μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει εκφράσει δημιουργικά τις ιδέες ή τα συναισθήματά του, τότε μπορεί να προστατευτεί ως έργο πνευματικής ιδιοκτησίας με τον άνθρωπο ως δημιουργό.

Η αναγνώριση της “δημιουργικής συμβολής” εξαρτάται από το βαθμό συμμετοχής του ανθρώπου. Για παράδειγμα, αν ένας άνθρωπος εισάγει μια απλή και γενική προτροπή όπως “γάτα που φωτίζεται από το ηλιοβασίλεμα” και η τεχνητή νοημοσύνη αποφασίζει αυτόνομα το μεγαλύτερο μέρος της συγκεκριμένης έκφρασης, τότε η δημιουργική συμβολή του ανθρώπου θεωρείται περιορισμένη και είναι πιθανό να μην αναγνωριστεί το έργο ως πνευματική ιδιοκτησία.

Αντίθετα, αν ένας άνθρωπος έχει μια συγκεκριμένη δημιουργική πρόθεση και ενσωματώνει πολλές λεπτομερείς οδηγίες στην προτροπή, δοκιμάζοντας επανειλημμένα για να επιτύχει μια συγκεκριμένη έκφραση, τότε ολόκληρη η διαδικασία των οδηγιών και των επιλογών μπορεί να θεωρηθεί δημιουργική πράξη και το έργο να αποκτήσει πνευματική ιδιοκτησία. Επιπλέον, αν ένας άνθρωπος επιλέγει και τοποθετεί πολλαπλές εικόνες που δημιουργήθηκαν από τεχνητή νοημοσύνη και προσθέτει σημαντικές τροποποιήσεις για να ολοκληρώσει ένα έργο, τότε στο μέρος της δημιουργικής επεξεργασίας και τροποποίησης από τον άνθρωπο δημιουργούνται σαφώς δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας.

Αυτό παρέχει σημαντικές στρατηγικές ενδείξεις για τις εταιρείες. Για να δημιουργήσουν πολύτιμη πνευματική ιδιοκτησία με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης, δεν αρκεί απλώς να δώσουν οδηγίες στην AI για τη δημιουργία, αλλά πρέπει επίσης να ενσωματώσουν σκόπιμα τη δημιουργική συμμετοχή του ανθρώπου στη διαδικασία και να την καταγράφουν και να την τεκμηριώνουν. Η καταγραφή λεπτομερών ιστορικών προτροπών, διαδικασιών επιλογής αποτελεσμάτων και των συγκεκριμένων περιεχομένων των ανθρώπινων μεταποιήσεων είναι ζωτικής σημασίας για την μελλοντική διεκδίκηση και προστασία των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας του περιεχομένου.

Ευθύνη και Νομικά Μέτρα που Αντιμετωπίζουν οι Επιχειρήσεις στην Ιαπωνία

Σε περίπτωση που μια επιχείρηση παραβιάσει ακούσια τα πνευματικά δικαιώματα μέσω της χρήσης τεχνητής νοημοσύνης, μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρά νομικά μέτρα. Οι κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων έχουν στη διάθεσή τους πολλά ισχυρά νομικά εργαλεία βάσει του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας και του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα για την προστασία των δικαιωμάτων τους.

Το πιο άμεσο μέτρο είναι η αστική αγωγή. Οι κάτοχοι μπορούν να καταθέσουν αίτηση για διακοπή ή πρόληψη της παραβίασης, αναγκάζοντας έτσι την επιχείρηση να σταματήσει αμέσως τη χρήση του παραβατικού περιεχομένου και να το αφαιρέσει από τον ιστότοπό της. Επιπλέον, οι επιχειρήσεις μπορεί να αντιμετωπίσουν αξιώσεις για αποζημίωση των ζημιών που υπέστη ο κάτοχος λόγω της παραβίασης. Η εκτίμηση της ζημιάς μπορεί να είναι περίπλοκη και να φτάσει σε υψηλά ποσά, βασιζόμενη στα κέρδη που απέκτησε η επιχείρηση από την παραβίαση. Εάν παραβιαστούν τα δικαιώματα προσωπικότητας του δημιουργού, η επιχείρηση μπορεί επίσης να κληθεί να λάβει μέτρα για την αποκατάσταση της τιμής, όπως η δημοσίευση διαφημίσεων συγγνώμης.

Πέρα από την αστική ευθύνη, η παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων μπορεί επίσης να οδηγήσει σε ποινικές κυρώσεις. Σε ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να ακολουθήσει ποινική δίωξη μετά από μήνυση του δικαιούχου. Για τα φυσικά πρόσωπα, οι ποινές μπορεί να φτάσουν μέχρι και δέκα χρόνια φυλάκισης ή πρόστιμο έως 10 εκατομμύρια γιεν, ενώ για τις εταιρείες που διαπράττουν παραβάσεις στο πλαίσιο των επαγγελματικών τους δραστηριοτήτων, το πρόστιμο μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 300 εκατομμύρια γιεν.

Ο φορέας που φέρει την ευθύνη είναι, καταρχήν, ο χρήστης της τεχνητής νοημοσύνης που χρησιμοποίησε το παραγόμενο υλικό, δηλαδή η ίδια η επιχείρηση. Ωστόσο, συζητείται ότι οι προγραμματιστές της AI μπορεί επίσης να μοιραστούν την ευθύνη, εάν οι υπηρεσίες που παρέχουν είναι σχεδιασμένες να παράγουν συγκεκριμένα έργα που μοιάζουν με ήδη υπάρχοντα πνευματικά δικαιώματα, είτε σκόπιμα είτε με υψηλή πιθανότητα.

Στην Ιαπωνία, δεν υπάρχουν ακόμη οριστικές δικαστικές αποφάσεις που να αντιμετωπίζουν άμεσα τα ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας της τεχνητής νοημοσύνης. Ωστόσο, ήδη έχουν προκύψει συγκεκριμένες διαφορές, όπως όταν μια μεγάλη Ιαπωνική εφημερίδα κατέθεσε αγωγή εναντίον μιας ξένης εταιρείας τεχνητής νοημοσύνης για την ανεπίτρεπτη χρήση και εκμάθηση των πληρωμένων άρθρων της. Σε αυτό το πλαίσιο αβεβαιότητας, οι επιχειρήσεις πρέπει να αξιολογούν τους νομικούς κινδύνους και να καθορίζουν τα πρότυπα συμμόρφωσης που πρέπει να ακολουθούν, με τις επίσημες απόψεις και τις οδηγίες που παρέχει η Ιαπωνική Πολιτιστική Υπηρεσία να λειτουργούν ως ουσιαστικά πρότυπα συμπεριφοράς. Επομένως, η στρατηγική συμμόρφωσης μιας επιχείρησης πρέπει να βασίζεται στην αυστηρή ακολούθηση των οδηγιών αυτού του διοικητικού οργάνου.

Συνοπτικά

Η παραγωγική AI μπορεί να φέρει ανυπολόγιστα οφέλη στις εταιρείες, αλλά συνοδεύεται από σημαντικούς νομικούς κινδύνους βάσει του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Το νομικό σύστημα της Ιαπωνίας παρέχει μια δυαδική δομή: αφενός επιτρέπει ευελιξία κατά τη φάση εκμάθησης για την προώθηση της ανάπτυξης της AI, αφετέρου επιβάλλει αυστηρή ευθύνη για παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων στους χρήστες που χρησιμοποιούν τα παραγόμενα έργα. Η βαθιά κατανόηση αυτής της δομής είναι κλειδί για τις εταιρείες προκειμένου να εκμεταλλευτούν με ασφάλεια τις τεχνολογίες AI. Ακόμη και αν τα δεδομένα εκμάθησης της AI έχουν συλλεχθεί νόμιμα, οι χρήστες που παράγουν περιεχόμενο παρόμοιο με υπάρχοντα έργα μπορεί να αντιμετωπίσουν σοβαρές ποινικές και αστικές ευθύνες. Είναι απαραίτητο για τις εταιρείες να λάβουν προληπτικά και συγκεκριμένα μέτρα διαχείρισης κινδύνου, όπως η δημιουργία εσωτερικών οδηγιών, η εισαγωγή ενός ενδελεχούς διαδικασίας αναθεώρησης από ανθρώπους και η τεκμηρίωση της δημιουργικής διαδικασίας για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Το νομικό γραφείο Monolith έχει παράσχει εκτενή συμβουλευτική υποστήριξη σε πολλούς πελάτες εντός της Ιαπωνίας σχετικά με τα περίπλοκα νομικά ζητήματα που περιβάλλουν την παραγωγική AI και τα πνευματικά δικαιώματα. Στο γραφείο μας υπάρχουν ειδικοί που διαθέτουν όχι μόνο Ιαπωνικά προσόντα δικηγόρου αλλά και προσόντα δικηγόρου από άλλες χώρες, καθώς και ομιλητές της αγγλικής γλώσσας, προσφέροντας λεπτομερή υποστήριξη σε εταιρείες που αναπτύσσουν διεθνείς δραστηριότητες για να ανταποκρίνονται με ακρίβεια στο Ιαπωνικό νομικό σύστημα. Προσφέρουμε εξειδικευμένες νομικές υπηρεσίες, όπως συμβουλές σχετικά με τα ζητήματα που αναλύονται σε αυτό το άρθρο και υποστήριξη στη δημιουργία συγκεκριμένων εταιρικών δομών.