Το Σύστημα Αποζημίωσης για Εργατικά Ατυχήματα στην Ιαπωνία: Κατανόηση των Εταιρικών Ευθυνών και της Διαχείρισης Κινδύνων μέσω των 3 Επιπέδων

Στην επιχειρηματική δραστηριότητα, η εμφάνιση εργατικών ατυχημάτων αποτελεί έναν από τους δυσκολότερα αποφεύγομενους κινδύνους διαχείρισης. Όλες οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ιαπωνία πρέπει να κατανοούν ακριβώς το νομικό πλαίσιο που αφορά αυτόν τον κίνδυνο και να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα αντιμετώπισης. Το σύστημα αποζημίωσης εργατικών ατυχημάτων στην Ιαπωνία δεν αποτελείται από μία μοναδική δομή, αλλά από τρεις βασικές κατηγορίες. Πρώτον, το κρατικά διαχειριζόμενο υποχρεωτικό σύστημα ασφάλισης βάσει του Ιαπωνικού Νόμου για την Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων, γνωστό ως “Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων (Εργατική Ασφάλιση)”. Δεύτερον, οι αξιώσεις αποζημίωσης που υπερβαίνουν την κάλυψη αυτής της δημόσιας ασφάλισης και για τις οποίες οι εταιρείες μπορεί να καταλογιστούν άμεση ευθύνη βάσει του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα. Τρίτον, ένα προαιρετικό σύστημα ασφάλισης που διαχειρίζεται τον κίνδυνο της αστικής ευθύνης για αποζημίωση, γνωστό ως “Σύστημα Επιπλέον Αποζημίωσης Εργατικών Ατυχημάτων”. Αυτές οι τρεις κατηγορίες είναι αλληλένδετες και αποτελούν τις νομικές υποχρεώσεις των εταιρειών, τους οικονομικούς κινδύνους και τις στρατηγικές επιλογές. Σε αυτό το άρθρο, θα αναλύσουμε συστηματικά την πολύπλοκη δομή αυτού του συστήματος από την οπτική γωνία των διευθυντών και των νομικών συμβούλων των εταιρειών, και θα διευκρινίσουμε το εύρος της εταιρικής ευθύνης σε σχέση με τα εργατικά ατυχήματα στην Ιαπωνία, καθώς και τις πρακτικές μεθόδους διαχείρισης κινδύνων.

Επισκόπηση του Συστήματος Ασφάλισης Εργατικών Ατυχημάτων στην Ιαπωνία (Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων)

Το σύστημα Ασφάλισης Εργατικών Ατυχημάτων στην Ιαπωνία, γνωστό ως “Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων”, είναι μια δημόσια ασφαλιστική διάταξη που διαχειρίζεται η κυβέρνηση και βασίζεται στον Ιαπωνικό Νόμο Ασφάλισης Εργατικών Ατυχημάτων. Ο σκοπός του ορίζεται στο Άρθρο 1 του Ιαπωνικού Νόμου Ασφάλισης Εργατικών Ατυχημάτων και αφορά την παροχή γρήγορης και δίκαιης προστασίας σε εργαζόμενους που υποστούν τραυματισμούς, ασθένειες, αναπηρίες ή θάνατο λόγω εργασιακών ατυχημάτων ή κατά τη διάρκεια της μετάβασης στην εργασία. Μέσω αυτού του συστήματος, παρέχονται οι απαραίτητες ασφαλιστικές παροχές στους εργαζόμενους που έχουν πληγεί και στις οικογένειές τους, ενώ προωθείται η κοινωνική επανένταξη των εργαζομένων και η σταθερότητα της ζωής τους.

Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος είναι η υποχρεωτική εφαρμογή του. Το Άρθρο 3 του Ιαπωνικού Νόμου Ασφάλισης Εργατικών Ατυχημάτων ορίζει ότι οποιαδήποτε επιχείρηση που απασχολεί έστω και έναν εργαζόμενο υπόκειται στο νόμο αυτόν. Αυτό δεν εξαρτάται από τον τύπο ή το μέγεθος της επιχείρησης, ούτε από το αν πρόκειται για νομικό πρόσωπο ή ατομική επιχείρηση. Επιπλέον, ο όρος “εργαζόμενος” περιλαμβάνει όχι μόνο τους μόνιμους υπαλλήλους αλλά και τους μερικής απασχόλησης, τους αναπληρωματικούς και τους εργαζόμενους με ημερήσια αμοιβή. Ως εκ τούτου, από τη στιγμή που μια επιχείρηση στην Ιαπωνία προσλαμβάνει έστω και έναν εργαζόμενο, έχει τη νομική υποχρέωση να διεκπεραιώσει τις διαδικασίες εγγραφής στην Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων.

Από την οικονομική πλευρά της επιχείρησης, το ασφάλιστρο της Ασφάλισης Εργατικών Ατυχημάτων, σε αντίθεση με την Ιαπωνική Υγειονομική Ασφάλιση ή την Ασφάλιση Κοινωνικής Πρόνοιας, πρέπει να καταβάλλεται εξ ολοκλήρου από τον εργοδότη. Οι εργαζόμενοι δεν επιβαρύνονται με το κόστος του ασφαλίστρου. Το ποσό του ασφαλίστρου υπολογίζεται με βάση το συνολικό ποσό των μισθών που πληρώνει η επιχείρηση σε όλους τους εργαζόμενους, επί τον προκαθορισμένο συντελεστή ασφάλισης για κάθε είδος επιχείρησης. Ο συντελεστής αυτός καθορίζεται με βάση την προηγούμενη ιστορία ατυχημάτων και είναι υψηλότερος για τις επιχειρήσεις με μεγαλύτερο κίνδυνο.

Εάν μια επιχείρηση παραλείψει την υποχρέωση εγγραφής, αντιμετωπίζει σοβαρές συνέπειες. Σε περίπτωση που συμβεί εργατικό ατύχημα κατά τη διάρκεια μιας περιόδου μη εγγραφής, η κυβέρνηση μπορεί να επιβάλει αναδρομικά τα ασφάλιστρα των τελευταίων δύο ετών καθώς και πρόσθετη εισφορά (10%). Επιπλέον, σε περίπτωση σκόπιμης παράλειψης, μπορεί να απαιτήσει από τον εργοδότη το σύνολο (100%) των ασφαλιστικών παροχών που καταβλήθηκαν στον εργαζόμενο, ενώ σε περίπτωση σοβαρής αμέλειας, μπορεί να απαιτήσει ένα μέρος (40%) των παροχών. Επιπρόσθετα, η σκόπιμη μη αναφορά ενός εργατικού ατυχήματος, γνωστή ως “κρυφό εργατικό ατύχημα”, αποτελεί παράβαση του Ιαπωνικού Νόμου Εργασιακής Ασφάλειας και Υγείας και διώκεται αυστηρά.

Τα είδη εργατικών ατυχημάτων που καλύπτονται από την ασφάλιση ατυχημάτων εργασίας στην Ιαπωνία

Τα εργατικά ατυχήματα που καλύπτονται από την ασφάλιση ατυχημάτων εργασίας στην Ιαπωνία διακρίνονται κυρίως σε δύο κατηγορίες σύμφωνα με το άρθρο 7 του Ιαπωνικού Νόμου για την Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων: τα «ατυχήματα κατά την εκτέλεση εργασίας» και τα «ατυχήματα κατά την μετάβαση στην εργασία». Κάθε κατηγορία διαφοροποιείται με βάση τις συνθήκες εμφάνισης και οι προϋποθέσεις αναγνώρισης διαφέρουν.

Τα ατυχήματα κατά την εκτέλεση εργασίας αφορούν τραυματισμούς, ασθένειες, αναπηρίες ή θανάτους εργαζομένων που συμβαίνουν κατά την εργασία. Για να αναγνωριστεί ένα ατύχημα ως τέτοιο, συνήθως πρέπει να πληρούνται δύο προϋποθέσεις: η «σχέση με την εκτέλεση εργασίας» και η «αιτιώδης σχέση με την εργασία». Η σχέση με την εκτέλεση εργασίας σημαίνει ότι το ατύχημα συνέβη ενώ ο εργαζόμενος βρισκόταν υπό τον έλεγχο και τη διαχείριση του εργοδότη. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο τον χρόνο εκτέλεσης της καθορισμένης εργασίας, αλλά και τις περιόδους διαλείμματος, καθώς και τις προετοιμασίες ή τις εργασίες καθαρισμού που συνδέονται με την εργασία. Από την άλλη πλευρά, η αιτιώδης σχέση με την εργασία αναφέρεται στο γεγονός ότι το ατύχημα προκλήθηκε από κινδύνους που είναι εγγενείς στην εργασία, δηλαδή υπάρχει λογική αιτιακή σχέση μεταξύ της εργασίας και της ασθένειας ή του τραυματισμού. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τραυματισμούς κατά τη λειτουργία μηχανημάτων σε εργοστάσιο ή τροχαία ατυχήματα κατά τη διάρκεια επαγγελματικών ταξιδιών.

Από την άλλη πλευρά, τα ατυχήματα κατά την μετάβαση στην εργασία αφορούν τραυματισμούς, ασθένειες, αναπηρίες ή θανάτους που υφίστανται οι εργαζόμενοι κατά την μετάβασή τους στην εργασία. Σύμφωνα με το άρθρο 7, παράγραφος 2, του Ιαπωνικού Νόμου για την Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων, η «μετάβαση στην εργασία» ορίζεται ως η μετακίνηση του εργαζομένου από την κατοικία στον τόπο εργασίας και αντίστροφα, με έναν λογικό δρόμο και μέσο. Εάν ο εργαζόμενος αποκλίνει από αυτόν τον «λογικό δρόμο» ή διακόψει τη μετακίνηση για σκοπούς που δεν σχετίζονται με την μετάβαση στην εργασία, η μετακίνηση αυτή και οποιαδήποτε επακόλουθη δεν θεωρείται συνήθως ως μετάβαση στην εργασία. Ωστόσο, εάν ο εργαζόμενος διακόψει τη μετακίνηση για αναγκαίες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, όπως η αγορά τροφίμων, και αυτό γίνει για αναπόφευκτους λόγους και στο ελάχιστο δυνατό βαθμό, τότε η διακοπή αυτή δεν λαμβάνεται υπόψη και η μετάβαση στην εργασία θεωρείται πάλι ως καλυμμένη από την ασφάλιση μόλις ο εργαζόμενος επιστρέψει στον «λογικό δρόμο».

Η διάκριση αυτών των δύο ειδών ατυχημάτων είναι νομικά σημαντική. Για τα ατυχήματα κατά την εκτέλεση εργασίας, ο Ιαπωνικός Νόμος Εργατικών Προτύπων στο κεφάλαιο 8 ορίζει την ευθύνη αποζημίωσης του εργοδότη για ατυχήματα, και η ασφάλιση ατυχημάτων εργασίας αναλαμβάνει τον ρόλο της αντικατάστασης αυτής της ευθύνης. Ωστόσο, για τα ατυχήματα κατά την μετάβαση στην εργασία, δεν υπάρχει άμεση ευθύνη αποζημίωσης του εργοδότη σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Νόμο Εργατικών Προτύπων. Επομένως, η αποζημίωση για τα ατυχήματα κατά την μετάβαση στην εργασία καλύπτεται κυρίως από το σύστημα ασφάλισης ατυχημάτων εργασίας.

Τα Είδη και το Περιεχόμενο των Αποζημιώσεων που Παρέχονται από την Ασφάλιση Εργατικών Ατυχημάτων στην Ιαπωνία

Όταν αναγνωρίζεται ένα εργατικό ατύχημα, ο τραυματισμένος εργαζόμενος ή οι κληρονόμοι του μπορούν να λάβουν διάφορα είδη ασφαλιστικών παροχών από την ασφάλιση εργατικών ατυχημάτων. Οι ονομασίες των παροχών είναι «ΧΧ αποζημίωση παροχής» για τα ατυχήματα κατά την εργασία και «ΧΧ παροχή» για τα ατυχήματα κατά τη μετάβαση στην εργασία, αλλά το περιεχόμενο των παροχών είναι βασικά το ίδιο.

Οι κύριες ασφαλιστικές παροχές περιλαμβάνουν τα εξής:

Η παροχή ιατρικής φροντίδας (αποζημίωση) καλύπτει τα έξοδα θεραπείας για τραυματισμούς ή ασθένειες που προκλήθηκαν από εργατικό ατύχημα. Όταν η θεραπεία γίνεται σε νοσοκομείο για εργατικά ατυχήματα ή σε ορισμένα ιατρικά κέντρα, δεν υπάρχει αυτοπρόσωπη συμμετοχή στα έξοδα θεραπείας μέχρι την ανάρρωση (σταθεροποίηση των συμπτωμάτων).

Η παροχή αποζημίωσης για αναστολή εργασίας καταβάλλεται όταν ο εργαζόμενος δεν μπορεί να εργαστεί λόγω ιατρικής φροντίδας και δεν λαμβάνει μισθό για περισσότερες από τέσσερις ημέρες. Από την τέταρτη ημέρα αναστολής, καταβάλλεται το 60% του βασικού ημερήσιου ποσού παροχής (το ποσό που αντιστοιχεί στον μέσο μισθό των τριών μηνών πριν από το ατύχημα) ανά ημέρα.

Η παροχή αποζημίωσης για αναπηρία καταβάλλεται όταν μετά την ανάρρωση παραμένει ένα συγκεκριμένο επίπεδο αναπηρίας στο σώμα. Ανάλογα με το βαθμό της αναπηρίας, που καθορίζεται από τις κατηγορίες αναπηρίας από την πρώτη έως την δέκατη τέταρτη, καταβάλλεται σύνταξη για σοβαρές αναπηρίες από την πρώτη έως την έβδομη κατηγορία, ενώ για τις αναπηρίες από την όγδοη έως την δέκατη τέταρτη κατηγορία καταβάλλεται εφάπαξ ποσό.

Η παροχή αποζημίωσης για οικογενειακά μέλη καταβάλλεται όταν ο εργαζόμενος πεθαίνει, για να εγγυηθεί τη ζωή των κληρονόμων του. Ανάλογα με τον αριθμό των κληρονόμων, καταβάλλεται σύνταξη ή εφάπαξ ποσό.

Επιπλέον, υπάρχουν παροχές όπως το επίδομα κηδείας (παροχή κηδείας), που καλύπτει τα έξοδα για τη διεξαγωγή της κηδείας του εργαζομένου, το επίδομα ασθένειας (αποζημίωση) που καταβάλλεται αντί για την παροχή αποζημίωσης για αναστολή εργασίας όταν η ασθένεια δεν έχει αναρρώσει μετά από ενάμιση χρόνο θεραπείας και η αναπηρία είναι σοβαρή, καθώς και το επίδομα φροντίδας (αποζημίωση) που καταβάλλεται όταν η σοβαρή αναπηρία απαιτεί φροντίδα.

Αξιοσημείωτο είναι το σύστημα του «ειδικού επιδόματος». Εκτός από τις παραπάνω κύριες ασφαλιστικές παροχές, διάφορα ειδικά επιδόματα προστίθενται ως μέρος των προγραμμάτων προώθησης της κοινωνικής επανένταξης. Για παράδειγμα, στην παροχή αποζημίωσης για αναστολή εργασίας προστίθεται ένα ειδικό επίδομα αναστολής εργασίας που αντιστοιχεί στο 20% του βασικού ημερήσιου ποσού παροχής, φτάνοντας συνολικά στο 80% της αποζημίωσης του βασικού ημερήσιου ποσού παροχής. Αυτό το ειδικό επίδομα ερμηνεύεται νομικά ως μέσο για την προαγωγή της ευημερίας των τραυματισμένων εργαζομένων και όχι ως κάτι που αποσκοπεί στην αντιστάθμιση της ζημίας. Αυτή η νομική θέση έχει ιδιαίτερη σημασία όταν σκεφτόμαστε την ευθύνη των εταιρειών για αστική αποζημίωση ζημιών, όπως θα αναφερθεί παρακάτω.

Εταιρική Πολιτική Αποζημίωσης Πέραν των Επιδομάτων Ασφάλισης Εργατικών Ατυχημάτων στην Ιαπωνία

Το σύστημα ασφάλισης εργατικών ατυχημάτων στην Ιαπωνία παρέχει γρήγορη αποζημίωση στους εργαζόμενους που υπέστησαν ατύχημα, αλλά δεν καλύπτει όλες τις ζημιές που υπέστησαν. Ειδικότερα, τα ποσά για τον πόνο και την ψυχική ταλαιπωρία που προκλήθηκαν από εργατικά ατυχήματα δεν περιλαμβάνονται στα επιδόματα ασφάλισης. Επιπλέον, σε περιπτώσεις απώλειας εργασίας ή μόνιμων αναπηριών, τα ποσά της ασφάλισης μπορεί να μην καλύπτουν πλήρως την πραγματική ζημιά. Για το μέρος της ζημιάς που δεν καλύπτεται από την ασφάλιση, οι εργαζόμενοι ή οι οικογένειές τους μπορούν να διεκδικήσουν αποζημίωση από την εταιρεία σε πολιτικό επίπεδο.

Η νομική βάση για αυτή τη διεκδίκηση είναι η παραβίαση της «υποχρέωσης προσοχής για την ασφάλεια» από την εταιρεία. Το Άρθρο 5 του Ιαπωνικού Νόμου Εργατικών Συμβάσεων ορίζει ότι «ο εργοδότης πρέπει, στο πλαίσιο της εργατικής σύμβασης, να λαμβάνει τις απαραίτητες προφυλάξεις ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να εργάζεται διασφαλίζοντας τη ζωή και τη σωματική του ακεραιότητα», καθιστώντας σαφή την υποχρέωση ασφάλειας της εταιρείας. Αυτή η υποχρέωση έχει εδραιωθεί μέσω της νομολογίας επί σειρά ετών, με δύο αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου να αποτελούν τη βάση της. Η πρώτη αφορά την περίπτωση ενός μέλους των Επίγειων Αυτοάμυνων Δυνάμεων που πέθανε κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε για πρώτη φορά την υποχρέωση του κράτους για ασφάλεια βάσει της αρχής της πίστης στην απόφαση της 25ης Φεβρουαρίου 1975 (Υπόθεση Επίγειων Αυτοάμυνων Δυνάμεων). Η δεύτερη αφορά την περίπτωση ενός υπαλλήλου που δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια νυχτερινής βάρδιας, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο έκανε σαφές ότι οι ιδιωτικές εταιρείες φέρουν επίσης υποχρέωση ασφάλειας ως μέρος της εργατικής σύμβασης, στην απόφαση της 10ης Απριλίου 1984 (Υπόθεση Καβαγιόσι). Εάν μια εταιρεία παραβιάσει αυτή την υποχρέωση ασφάλειας και σαν αποτέλεσμα προκύψει εργατικό ατύχημα, τότε η εταιρεία θα φέρει ευθύνη για αποζημίωση βάσει μη εκπλήρωσης υποχρεώσεων ή παράνομης πράξης.

Όταν μια εταιρεία φέρει ευθύνη για αποζημίωση, τα επιδόματα ασφάλισης που έχει ήδη λάβει ο εργαζόμενος αφαιρούνται από το ποσό της αποζημίωσης που πρέπει να καταβάλει η εταιρεία. Αυτό ονομάζεται «αντιστάθμιση κερδών και ζημιών» και αποτελεί μια ρύθμιση για την αποφυγή διπλής αποζημίωσης της ζημιάς. Ωστόσο, η φύση του «ειδικού επιδόματος» που αναφέρθηκε προηγουμένως είναι σημαντική εδώ. Σύμφωνα με τη νομολογία, το ειδικό επίδομα αποτελεί μέρος των εργατικών προνοιακών έργων και δεν στοχεύει στην αποζημίωση της ζημιάς, επομένως δεν υπόκειται σε αντιστάθμιση κερδών και ζημιών. Δηλαδή, το ποσό του ειδικού επιδόματος δεν μπορεί να αφαιρεθεί από το ποσό της αποζημίωσης που πρέπει να καταβάλει η εταιρεία, αυξάνοντας έτσι ουσιαστικά το βάρος της εταιρείας.

Επιπλέον, στην πολιτική αποζημίωση, εάν αναγνωριστεί ότι ο εργαζόμενος έχει συμβάλει με την προσωπική του αμέλεια στην πρόκληση ή την επέκταση του ατυχήματος ή της ζημιάς, τότε εφαρμόζεται η «αντιστάθμιση για αμέλεια», η οποία μπορεί να μειώσει το ποσό της αποζημίωσης ανάλογα με το ποσοστό της αμέλειας. Αυτό αποτελεί μια σημαντική διαφορά από το σύστημα ασφάλισης εργατικών ατυχημάτων, όπου τα επιδόματα καταβάλλονται σε σταθερό ποσό ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη αμέλειας.

Συνοψίζοντας τις κύριες διαφορές μεταξύ της ασφάλισης εργατικών ατυχημάτων και της πολιτικής αποζημίωσης, έχουμε τον παρακάτω πίνακα:

Σύστημα Επιπλέον Αποζημίωσης Εργατικών Ατυχημάτων μέσω Προαιρετικής Συμμετοχής Εταιρειών στην Ιαπωνία

Όπως έχουμε δει μέχρι τώρα, οι εταιρείες φέρουν σημαντικούς κινδύνους για αστικές αποζημιώσεις που δεν καλύπτονται πλήρως από την υποχρεωτική ασφάλιση εργατικών ατυχημάτων. Ειδικά σε περιπτώσεις θανάτου ή σοβαρών μόνιμων αναπηριών, το ποσό της αποζημίωσης, που περιλαμβάνει τόσο την αποζημίωση για ηθική βλάβη όσο και τη χαμένη κερδοφορία, μπορεί να ξεπεράσει τα εκατομμύρια γιεν. Για τη διαχείριση αυτών των οικονομικών κινδύνων, πολλές εταιρείες επιλέγουν το “Σύστημα Επιπλέον Αποζημίωσης Εργατικών Ατυχημάτων” που προσφέρουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Πρόκειται για μια ασφάλιση στην οποία οι εταιρείες συμμετέχουν προαιρετικά, με σκοπό να προσφέρουν αποζημίωση πέραν αυτής που παρέχεται από την κυβερνητική ασφάλιση εργατικών ατυχημάτων, ή για να καλύψουν αποζημιώσεις που δεν καλύπτονται από την κυβερνητική ασφάλιση, ιδιαίτερα για ηθική βλάβη. Χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα, οι εταιρείες μπορούν να καλύψουν τις αποζημιώσεις μέσω της ασφαλιστικής κάλυψης σε περίπτωση αναπάντεχων γεγονότων, αποφεύγοντας έτσι σοβαρές επιπτώσεις στη διοίκηση της εταιρείας.

Η εισαγωγή του Συστήματος Επιπλέον Αποζημίωσης Εργατικών Ατυχημάτων δεν περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση κινδύνων, αλλά προσφέρει πολλαπλά οφέλη στη διοίκηση της εταιρείας. Πρώτον, η διαθεσιμότητα ενός πλούσιου συστήματος αποζημίωσης συμβάλλει στην ενίσχυση των παροχών προς τους εργαζομένους, δημιουργώντας ένα περιβάλλον εργασίας όπου οι εργαζόμενοι αισθάνονται ασφαλείς, βοηθώντας έτσι στην αύξηση της παραμονής τους στην εταιρεία και στην προσέλκυση ταλαντούχων ανθρώπων. Δεύτερον, σε ορισμένους κλάδους, όπως ο κατασκευαστικός, οι κύριες εταιρείες αυξάνουν τις περιπτώσεις όπου απαιτούν από τις υπεργολάβους να συμμετέχουν στο σύστημα ως όρο της σύμβασης. Αυτό αποτελεί μέρος της διαχείρισης κινδύνων σε ολόκληρη την αλυσίδα προμηθειών και μπορεί να οδηγήσει σε ευκαιρίες για επέκταση των επιχειρηματικών συναλλαγών. Τρίτον, τα ασφάλιστρα αυτής της ασφάλισης μπορούν, καταρχήν, να αφαιρεθούν πλήρως ως έξοδα από τα φορολογητέα έσοδα σύμφωνα με τον νόμο φορολογίας εταιρειών, προσφέροντας έτσι φορολογικά οφέλη.

Έτσι, το Σύστημα Επιπλέον Αποζημίωσης Εργατικών Ατυχημάτων δεν είναι μόνο ένα σημαντικό εργαλείο για την “άμυνα” απέναντι στις νομικές αποζημιώσεις, αλλά επίσης συμβάλλει στην “επίθεση” στην επιχειρηματική στρατηγική, όπως η συνέχιση της επιχείρησης, η στρατηγική για το ανθρώπινο δυναμικό και η ενίσχυση των εμπορικών σχέσεων.

Συνοπτικά

Το σύστημα αποζημίωσης για εργατικά ατυχήματα στην Ιαπωνία βασίζεται στην υποχρεωτική ασφάλιση από την κυβέρνηση, γνωστή ως “ασφάλιση εργατικών ατυχημάτων”, και σε περίπτωση ζημιών που υπερβαίνουν αυτήν, προκύπτει η “πολιτική ευθύνη αποζημίωσης” της επιχείρησης, ενώ για τη διαχείριση του κινδύνου υπάρχει το “σύστημα επιπλέον αποζημίωσης για εργατικά ατυχήματα”. Η ακριβής κατανόηση αυτού του περίπλοκου νομικού συστήματος και η λήψη κατάλληλων μέτρων ανάλογα με το περιεχόμενο και τη φύση του κινδύνου της επιχείρησης, αποτελεί ένα ζωτικό στοιχείο συμμόρφωσης και ταυτόχρονα ένα σημαντικό διοικητικό ζήτημα για τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ιαπωνία. Η αντιμετώπιση των εργατικών ατυχημάτων αφορά θέματα που είναι κρίσιμα για τη διοίκηση μιας εταιρείας, όπως τα νομικά, τα οικονομικά και τα ανθρώπινα πόροι, και απαιτεί προσεκτική κρίση βασισμένη σε ειδικευμένη γνώση.

Το νομικό γραφείο Monolith παρέχει εκτεταμένη εμπειρία σε πλήθος πελατών εντός της Ιαπωνίας σχετικά με το σύστημα αποζημίωσης για εργατικά ατυχήματα και γενικότερα το εργατικό δίκαιο, όπως αναλύθηκε στο παρόν άρθρο. Στο γραφείο μας εργάζονται πολλοί δικηγόροι με προσόντα από ξένες χώρες και μιλούν αγγλικά, ικανοί να προσφέρουν βαθιά κατανόηση και υποστήριξη στα μοναδικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι διεθνείς επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Ιαπωνία. Από την αξιολόγηση των κινδύνων που σχετίζονται με εργατικά ατυχήματα, την κατάρτιση εταιρικών κανονισμών, μέχρι τη διαχείριση τυχόν ατυχημάτων, παρέχουμε ολοκληρωμένες νομικές υπηρεσίες για να υποστηρίξουμε την επιχειρηματική δραστηριότητα της εταιρείας σας.