Over de Wetten en Rechtszaken Betreffende het Onderscheid tussen Uitzending en Contracting in de Japanse IT-Industrie

In IT-projecten zien we vaak dat talent van verschillende bedrijven wordt ingezet voor één project. In dergelijke gevallen is de werkplek van de technicus die aan het project deelneemt vaak gescheiden van de locatie van het bedrijf waartoe de technicus behoort. Dit is typisch voor situaties zoals klantlocatie residentie en SES. Het risico bestaat dat de arbeids- en contractvormen van technici die op locatie werken, vaag worden. Dit kan niet alleen leiden tot conflicten over werknemersrechten, maar kan ook een risico vormen voor het project zelf. In dit artikel zullen we het onderscheid tussen uitzending en contractwerk, dat in de praktijk vaak vaag wordt, verduidelijken en uitleggen hoe dergelijke contractuele problemen de soepele voortgang van het hele project kunnen beïnvloeden.

Wat is het verschil tussen uitzending en aanneming?

Wanneer de onderneming die de opdracht ontvangt (of de onderaannemer) verschilt van de onderneming die de opdracht geeft, is het gebruikelijk dat er op basis van een aannemingsovereenkomst personeel naar de locatie wordt gestuurd. Met andere woorden, de ontvangende partij/leverancier stuurt technici naar de locatie. Over wat een aannemingsovereenkomst precies inhoudt, wordt uitgebreid uitgelegd in het volgende artikel.

https://monolith.law/corporate/system-development-contact-agreement [ja]

In het bovenstaande artikel wordt uitgelegd dat het essentiële kenmerk van een aannemingsovereenkomst is dat de ‘voltooiing van het werk’ een voorwaarde is voor de nakoming van de verplichting. Het wordt ook uitgelegd dat het belangrijk is om de acceptatiecriteria duidelijk te maken bij het sluiten van het contract om problemen te voorkomen. Als er op basis van een aannemingsovereenkomst permanent personeel op de locatie wordt geplaatst, blijft dit beperkt tot zakelijke transacties tussen bedrijven, dus de opdrachtgever/locatie die de technicus ontvangt, heeft geen verplichting om de arbeidswetgeving na te leven. Echter, in ruil daarvoor is het wettelijk niet toegestaan om directe bevelen te geven aan de betreffende technicus. Als hier geen rekening mee wordt gehouden, kan er zelfs als er op het eerste gezicht een aannemingsovereenkomst is gesloten, een risico bestaan dat deze wordt behandeld als een illegale arbeidsvoorziening, oftewel een ‘vermomde aanneming’.

https://monolith.law/corporate/criteria-for-disguised-contract [ja]

Gevallen waarin conflicten ontstonden doordat het verschil tussen detachering en aanneming van werk onduidelijk werd

Met betrekking tot algemene discussies over ‘aanneming van werk’ en ‘verhulde aanneming van werk’, laten we die over aan de bovenstaande inhoud. Wat we hieronder zullen bespreken, is een geval waarin een project uit de hand liep omdat het onderscheid tussen detachering en aanneming van werk onduidelijk werd. Zo’n onduidelijkheid kan niet alleen leiden tot schending van de rechten van individuele werknemers en conflicten tussen arbeid en management, maar kan ook een risico vormen voor het hele project om uit de hand te lopen, zoals duidelijk zal worden uit de volgende bevestiging.

De uitvoeringsvereisten van verplichtingen veranderen sterk tussen uitzending en contractwerk

Uitzending en contractwerk lijken sterk op elkaar in het feit dat bedrijven tussenbeide komen en personeel naar de ontwikkelingslocatie sturen. Echter, zoals eerder vermeld, in het geval van contractwerk, wordt de uitvoering van de verplichting in principe niet erkend tenzij de ‘voltooiing van het werk’ wordt erkend. In het onderstaande geciteerde vonnis werd betwist of de vergoeding kon worden geclaimd in een geval waarin het project uiteindelijk mislukte. In het geval van contractwerk wordt de ‘voltooiing van het werk’ als vereiste gesteld, terwijl in het geval van uitzending het mogelijk wordt om de arbeidsvergoeding te rechtvaardigen op basis van alleen de daadwerkelijke werkuren en dergelijke.

De bestellende partij / leverancier (eiser) beweerde dat het uitzendcontract achteraf werd gesloten en dat het personeel strikt in de vorm van uitzending werd gestuurd, en beweerde dat de ‘voltooiing van het werk’ niet als verplichting werd opgelegd. De rechtbank heeft deze bewering echter ontkend (de onderstreepte en vetgedrukte delen zijn toegevoegd door de auteur).

De eiser beweerde dat na de definitieve onmogelijkheid van de ontwikkeling van het programma van het systeem door de eiser, op 1 april van het 61e jaar van Showa (1986), tussen de eiser en de gedaagde, over de ontwikkelingskosten, de totale kosten van twee termijnen en de vergoeding voor het houden van een trainingskamp van 7.106.000 yen werden verlaagd tot 550.000 yen, die de gedaagde snel aan de eiser zou betalen, en dat de gedaagde het werk van de eiser zou overnemen vanaf dezelfde datum, en dat met betrekking tot de ontwikkeling van het tekstinformatiesysteem door de gedaagde, het zou worden uitgevoerd door personeel uit te zenden in de vorm van arbeidsuitzending van de eiser, en het uitgezonden personeel zou drie personen zijn, en de prijs zou 55.000 yen zijn voor twee personen en 30.000 yen voor één persoon. Het resultaat van het verhoor van de vertegenwoordiger van de eiser is in overeenstemming met dit.
Echter, de gedaagde ontkent dat een dergelijke overeenkomst is bereikt, en de eiser had oorspronkelijk de opdracht gekregen om het programma van het systeem van de gedaagde te maken, en had de verplichting om dit te voltooien, en het is onredelijk dat de gedaagde, die de besteller is, de eiser zou vrijstellen van de verplichting om het te maken vanaf dat moment, en zou betalen voor de kosten die de eiser in de tussentijd heeft gemaakt, ondanks het feit dat hij het niet kon voltooien en het programma niet kon overdragen. Inderdaad, als de eiser de verplichting had om het programma te voltooien, zou het redelijk zijn om te zeggen dat het standpunt van de gedaagde ook redelijk is.
Daarom zullen we eerst onderzoeken of de eiser al dan niet de verplichting had om het te voltooien in het contract met betrekking tot de ontwikkeling van het programma van het systeem.
(Omissie) Als we naar het bewijs kijken, kunnen we geen bewijs vinden dat erkent dat de eiser niet de verplichting had om het programma te voltooien in dit contract. (Omissie) En de vertegenwoordiger van de eiser heeft ook in het resultaat van zijn verhoor verklaard dat dit contract een bulkorder was, en dat het programma zou worden ontwikkeld binnen het bedrijf van de eiser, en de eiser heeft verklaard op basis van de veronderstelling dat hij de verplichting had om het programma te voltooien, en hij heeft nooit ontkend dat hij die verplichting had. Als we naar het schriftelijk bewijs kijken, is het duidelijk dat de (weglating) planningstabel, waarvan de totstandkoming niet wordt betwist, is gebaseerd op de veronderstelling dat de eiser de verplichting heeft om het programma te voltooien, en dat het de bedoeling heeft om het schema tot de voltooiing ervan te beschrijven. Daarom, volgens dit, kunnen we omgekeerd erkennen dat de eiser de verplichting had om het programma te voltooien volgens het contract. (Omissie)
Er is geen ander bewijs dat in strijd is met de erkenning dat de eiser de verplichting had om het programma te voltooien.
Als dat het geval is, zoals de gedaagde beweert, is het natuurlijk dat iemand die de verplichting om het programma te maken niet heeft nagekomen, de verantwoordelijkheid voor het niet nakomen van de verplichting draagt, en niet kan eisen dat de contractprijs wordt betaald, en tenzij er bijzondere omstandigheden zijn, zal de besteller niet onvoorwaardelijk de contractuele verplichtingen van zo’n persoon opheffen, en bovendien, een overeenkomst maken om de kosten die tot dan toe zijn gemaakt te betalen. De vertegenwoordiger van de eiser heeft in het resultaat van zijn verhoor verklaard dat hij denkt dat hij de softwarekosten kan claimen voor het werk dat hij heeft gedaan, zelfs als het programma niet is voltooid, zolang hij het werk heeft gedaan volgens de instructies van de besteller binnen de deadline, omdat hij zijn belofte heeft nagekomen om het werk binnen het bereik van de instructies te doen, maar dit is een verklaring die in strijd is met het algemene gezond verstand met betrekking tot contractwerk, en in de industrie van de eiser en de gedaagde die softwareontwikkeling uitvoeren, kunnen we niet erkennen dat er een feit is dat er een gewoonte is om een vergoeding te betalen, zelfs als er geen voltooiing van het werk is, in tegenstelling tot het algemene gezond verstand, zelfs in het licht van het getuigenis van de getuige, dus het resultaat van het verhoor van de vertegenwoordiger van de eiser is niets anders dan zijn eigen mening, en kan niet worden aangenomen.

Tokyo District Court, 22 februari, Heisei 23 (2011)

Wat we kunnen leren van de bovengenoemde rechtszaken

In de bovengenoemde rechtszaken zijn vooral de volgende punten opmerkelijk:

1. Het feit dat men niet de ‘voltooiing van het werk’ van de leverancier heeft vrijgesteld op basis van een oppervlakkige, formele uitzendovereenkomst, maar heeft gestreefd naar een substantieel en eerlijk geschillenbeslechting op basis van de specifieke belofte van beide partijen om het werk te voltooien.
2. Vanuit het feit dat ‘voltooiing van het werk’ als een vereiste voor de nakoming van de verplichting wordt opgelegd, werd de betreffende overeenkomst beoordeeld als een contract voor werk en werd geoordeeld dat beslissingen over andere kwesties ook moeten worden genomen op basis van de handelsgebruiken in de industrie met betrekking tot contracten voor werk.

Deze punten zijn naar onze mening bijzonder relevant.

Als we deze twee punten kort samenvatten, lijkt het erop dat de overeenstemming van de werkelijke bedoelingen van beide partijen meer wordt benadrukt in de rechtszaak dan de oppervlakkige titel van het contract en dergelijke. Bovendien, eenmaal beoordeeld als een contract voor werk, lijkt het erop dat men heeft geprobeerd om andere kwesties op te lossen met inachtneming van de handelsgebruiken in de industrie met betrekking tot contracten voor werk. Het feit dat uitdrukkingen zoals “uitspraken die in strijd zijn met het algemene gezond verstand met betrekking tot contracten voor werk” en “eigen mening” verschijnen bij het verwerpen van de beweringen van de leverancier, is zeer kenmerkend en lijkt dit duidelijk aan te geven. Het is ook een punt om op te merken dat dingen zoals sociaal gezond verstand en sociale normen worden weerspiegeld in de interpretatie van de wet en invloed kunnen hebben op de juridische praktijk. Overigens, het concept van ‘voltooiing van het werk’, dat zo sterk werd benadrukt in dit vonnis, wordt in detail uitgelegd in het volgende artikel, rekening houdend met de context van systeemontwikkeling.

https://monolith.law/corporate/completion-of-work-in-system-development [ja]

Gezien het feit dat contracten voor werk vaak worden gebruikt in de praktijk van systeemontwikkelingsprojecten en dat het essentiële element ervan ligt in de ‘voltooiing van het werk’, zou men dit diepgaand moeten begrijpen.

Begrip van projectmanagementverplichtingen is ook een voorwaarde

Deze uitspraak is nauw verbonden met de ‘projectmanagementverplichtingen’ die de systeemontwikkelingsexperts, oftewel de leveranciers, op zich nemen. Een algemene uitleg over deze verplichtingen is te vinden in het volgende artikel.

https://monolith.law/corporate/project-management-duties [ja]

Gezien de inhoud van het bovenstaande artikel, is het duidelijk dat de verantwoordelijkheid van de leverancier, die werkt als een expert in systeemontwikkelingsprojecten, niet lichtvaardig kan worden opgevat. Het is waar dat er situaties zijn waarin de medewerking van de gebruikerskant nodig is voor een soepele voortgang van het project. Echter, het is ongebruikelijk om te denken dat deze verplichting wordt vrijgesteld zonder enige inspanning om de nodige medewerking van de gebruiker te vragen. Het is duidelijk dat het een hoge drempel is om de verantwoordelijkheid voor het falen van een project toe te schrijven aan de gebruikerskant. Het is waarschijnlijk gemakkelijker om de geldigheid van de bovenstaande uitspraak te voelen als er een begrip van projectmanagement aan ten grondslag ligt. Integendeel, het kan zijn dat de theorie van het aannemen van contracten in plaats van detachering gemakkelijker werd aangenomen om overeenstemming te bereiken met de geldige conclusie die vanuit dit perspectief werd getrokken.

Samenvatting

We hebben de mogelijke conflicten in projecten besproken die kunnen ontstaan wanneer het onderscheid tussen detachering en contractwerk vaag is. Uit de casussen blijkt dat de inhoud, zoals specifieke beloften die tussen partijen zijn uitgewisseld en handelsgebruiken in de industrie, belangrijker wordt geacht dan de formele titel van het contract. Bovendien lijkt het niet alleen belangrijk om inzicht te hebben in de juridische discussies over de details van individueel gesloten contracten, zoals of ze detachering of contractwerk betreffen, maar ook in de onderliggende basis van ‘projectmanagementverplichtingen’. In IT-projecten zien we vaak dat personeel wordt ingezet via verschillende methoden, niet alleen via detachering en contractwerk, maar ook via bijvoorbeeld uitzending of quasi-delegatie. Voor een alomvattend onderscheid en de verschillen rekening houdend met deze factoren, verwijzen we u naar het volgende artikel voor een gedetailleerde uitleg.

https://monolith.law/corporate/difference-contract-dispatch-loan-labor-supply [ja]

Er kunnen verschillende soorten conflicten ontstaan door de vaagheid van contracttypes, niet alleen het verschil tussen detachering en contractwerk. Echter, zelfs als het te behandelen geval onbekend is, is het belangrijkste misschien wel het inzicht in fundamentele zaken, zoals ‘projectmanagementverplichtingen’.