Το Σύστημα Δικαιωμάτων στο Ιαπωνικό Δίκαιο Πνευματικής Ιδιοκτησίας: Ολοκληρωμένη Εικόνα των Πνευματικών Δικαιωμάτων και των Σχετικών Δικαιωμάτων που Πρέπει να Γνωρίζουν οι Διευθυντές

Στο επιχειρηματικό περιβάλλον της Ιαπωνίας, το περιεχόμενο και η τεχνολογία αποτελούν κρίσιμα στοιχεία που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα των εταιρειών. Τον πυρήνα αυτής της υποστήριξης αποτελεί ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας, ο οποίος παρέχει στους δημιουργούς των έργων το δικαίωμα να ελέγχουν αποκλειστικά τη χρήση των έργων τους, δηλαδή τα πνευματικά δικαιώματα. Η ακριβής κατανόηση και η κατάλληλη εφαρμογή αυτού του δικαιώματος είναι ζωτικής σημασίας για τις εταιρείες που δημιουργούν περιεχόμενο, για εκείνες που το χρησιμοποιούν, καθώς και για τις εταιρείες που εισέρχονται στην Ιαπωνική αγορά από το εξωτερικό, τόσο στο πλαίσιο της διαχείρισης νομικού κινδύνου όσο και στην κατάρτιση επιχειρησιακής στρατηγικής.

Τα πνευματικά δικαιώματα στην Ιαπωνία δεν αποτελούν μονολιθικό δικαίωμα, αλλά μια συλλογή από πολλαπλά αποκλειστικά δικαιώματα (δικαιώματα υποστήριξης) που διαφοροποιούνται ανάλογα με τον τρόπο χρήσης του έργου. Τα έργα που προστατεύονται από τον Ιαπωνικό Νόμο Πνευματικής Ιδιοκτησίας είναι εκείνα που εκφράζουν δημιουργικά ιδέες ή συναισθήματα και ανήκουν στον τομέα της λογοτεχνίας, της επιστήμης, της τέχνης ή της μουσικής (Άρθρο 2, Παράγραφος 1, Εδάφιο 1 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας). Στις επιχειρηματικές δραστηριότητες μιας εταιρείας, προστατεύονται ως έργα ποικίλα αντικείμενα όπως λογισμικό, βάσεις δεδομένων, διαφημιστικά κείμενα, σχέδια και εκπαιδευτικό υλικό.

Κατά τη μελέτη του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας, το πρώτο που πρέπει να αναγνωρίσουν οι διευθυντές και τα μέλη των νομικών τμημάτων είναι η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των πνευματικών δικαιωμάτων και του ‘δικαιώματος ιδιοκτησίας’ ενός έργου. Στη συνέχεια, πρέπει να κατανοήσουν συγκεκριμένα ποια δικαιώματα υποστήριξης αποτελούν τα πνευματικά δικαιώματα. Ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας διακρίνει τα δικαιώματα των δημιουργών σε οικονομικά δικαιώματα (περιουσιακά δικαιώματα) και προσωπικά δικαιώματα (δικαιώματα προσωπικότητας του δημιουργού), αλλά αυτό το άρθρο θα επικεντρωθεί κυρίως στα περιουσιακά δικαιώματα ως δικαιώματα υποστήριξης που συνδέονται άμεσα με την οικονομική δραστηριότητα των εταιρειών, περιγράφοντας το περιεχόμενο και τη νομική βάση τους.

Σε αυτό το άρθρο, θα αναλύσουμε τα δικαιώματα υποστήριξης που καθορίζονται από τον Ιαπωνικό Νόμο Πνευματικής Ιδιοκτησίας, δηλαδή τα δικαιώματα αντιγραφής, εκτέλεσης, προβολής, δημόσιας μετάδοσης, αφήγησης, εκθέσεως, διανομής, μεταβίβασης, δανεισμού, μετάφρασης και διασκευής, καθώς και τα δικαιώματα των δημιουργών πρωτότυπων έργων σχετικά με τη χρήση δευτερογενών έργων, βασιζόμενα σε συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις. Η κατανόηση αυτών των δικαιωμάτων υποστήριξης αποτελεί τη βάση για την προστασία της δικής σας πνευματικής ιδιοκτησίας και τη νόμιμη χρήση των πνευματικών έργων τρίτων.

Διάκριση Μεταξύ Πνευματικών Δικαιωμάτων και Δικαιώματος Ιδιοκτησίας

Τα πνευματικά δικαιώματα και το δικαίωμα ιδιοκτησίας ενός μέσου στο οποίο έχει καταγραφεί ένα έργο (για παράδειγμα, βιβλία, CD, πρωτότυπα ζωγραφικών έργων κ.λπ.) διακρίνονται νομικά με σαφήνεια. Στον Ιαπωνικό Αστικό Κώδικα, το δικαίωμα ιδιοκτησίας ορίζεται ως “το δικαίωμα να χρησιμοποιείς, να αποκομίζεις έσοδα και να διαθέτεις ελεύθερα το αντικείμενο της ιδιοκτησίας σου, εντός των ορίων του νόμου” (Άρθρο 206 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα). Από την άλλη πλευρά, τα πνευματικά δικαιώματα αποτελούν ένα άυλο δικαίωμα που ελέγχει τη χρήση ενός έργου.

Για παράδειγμα, όταν μια εταιρεία αγοράζει λογισμικό, αυτό που κατέχει είναι το δικαίωμα ιδιοκτησίας του δίσκου ή των δεδομένων που έχουν κατεβάσει (το μέσο), και όχι το δικαίωμα να αντιγράφει ή να διανέμει εκ νέου το λογισμικό στο κοινό (πνευματικά δικαιώματα). Τα πνευματικά δικαιώματα παραμένουν στον δημιουργό (ή σε όποιον έχει μεταβιβάσει τα δικαιώματα), και οι χρήστες μπορούν να χρησιμοποιήσουν το έργο μόνο εντός των ορίων που έχει εξουσιοδοτήσει ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων.

Αυτή η διάκριση έχει ιδιαίτερη σημασία, ιδίως στην περίπτωση μεταβίβασης ή εκθέσεως ενός έργου. Η μεταβίβαση του φυσικού μέσου ενός έργου σε τρίτο δεν συνεπάγεται αυτόματα τη μεταβίβαση των πνευματικών δικαιωμάτων. Για να μεταβιβαστούν τα πνευματικά δικαιώματα, απαιτείται μια σαφής δήλωση πρόθεσης ή συμβόλαιο (Άρθρο 61, Παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου περί Πνευματικών Δικαιωμάτων).

Ο παρακάτω πίνακας συγκρίνει τις διαφορές μεταξύ πνευματικών δικαιωμάτων και δικαιώματος ιδιοκτησίας.

Η Δομή του Δικαιώματος Συμμετοχής ως Οικονομικό Δικαίωμα

Το Ιαπωνικό Δίκαιο Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Άρθρα 21 έως 28 του Ιαπωνικού Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας) καθορίζει τα πνευματικά δικαιώματα (περιουσιακά δικαιώματα) ως αποκλειστικά δικαιώματα που παρέχονται στους δημιουργούς ανάλογα με τον τρόπο χρήσης των έργων τους, δηλαδή ως δικαιώματα συμμετοχής που είναι λεπτομερώς διακριτά. Αυτά τα δικαιώματα συμμετοχής υπάρχουν ως ανεξάρτητα δικαιώματα και οι κάτοχοι των δικαιωμάτων έχουν τη δυνατότητα να εκχωρήσουν ή να μεταβιβάσουν τα επιμέρους δικαιώματα συμμετοχής σε τρίτους. Κατά τη σύναψη συμβάσεων αδειοδότησης, είναι ζωτικής σημασίας για τις επιχειρήσεις να καθορίζουν με σαφήνεια ποια δικαιώματα συμμετοχής έχουν λάβει άδεια και ποια δικαιώματα επιθυμούν να διατηρήσουν για τον εαυτό τους, προκειμένου να αποφύγουν μελλοντικές διαφορές.

Δικαίωμα Αντιγραφής

Το δικαίωμα αντιγραφής αποτελεί ένα από τα πιο βασικά δικαιώματα που προβλέπονται από τον Νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας στην Ιαπωνία και είναι το δικαίωμα του δημιουργού να έχει την αποκλειστικότητα στην “αναπαραγωγή του έργου του μέσω εκτύπωσης, φωτογραφίας, αντιγραφής, ηχογράφησης, βιντεοσκόπησης ή άλλων μεθόδων σε υλική μορφή”, όπως ορίζεται στο άρθρο 21 του Ιαπωνικού Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.

Αυτό το δικαίωμα έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία στην ψηφιακή εποχή. Πράξεις όπως η αποθήκευση ενός έργου σε σκληρό δίσκο, η αποθήκευση περιεχομένου μιας ιστοσελίδας ως στιγμιότυπο οθόνης ή η αντιγραφή δεδομένων από τον έναν σερβερ στον άλλον, αποτελούν πράξεις “αντιγραφής” στο ψηφιακό περιβάλλον. Επομένως, για την εκτέλεση αυτών των πράξεων απαιτείται, καταρχήν, η άδεια του κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων.

Δικαιώματα Θεατρικής Παράστασης, Μουσικής Εκτέλεσης, Προβολής Ταινιών και Διήγησης

Αυτά τα δικαιώματα αφορούν την πράξη της δημόσιας μετάδοσης ενός έργου.

Τα δικαιώματα θεατρικής παράστασης και μουσικής εκτέλεσης παρέχουν στον δημιουργό το αποκλειστικό δικαίωμα να παρουσιάζει ή να εκτελεί δημόσια το έργο του, όπως ορίζεται στο άρθρο 22 του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας. Ο όρος “δημόσια” εδώ σημαίνει την παρουσίαση ή ακρόαση του έργου σε απροσδιόριστο ή προσδιορισμένο αλλά πολυάριθμο κοινό. Για παράδειγμα, αν μια εταιρεία αναπαράγει τη μουσική κάποιου άλλου στην αίθουσα συνεδριάσεων ή σε ένα εταιρικό γεγονός, η πράξη αυτή μπορεί να κριθεί ως παραβίαση του δικαιώματος εκτέλεσης ανάλογα με το αν θεωρηθεί “δημόσια”.

Το δικαίωμα προβολής ταινιών δίνει στον δημιουργό το αποκλειστικό δικαίωμα να προβάλλει το έργο του σε οθόνη ή άλλη επιφάνεια, όπως ορίζεται στο άρθρο 22-2 του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας, και συνήθως σχετίζεται με κινηματογραφικά έργα. Όταν μια εταιρεία προβάλλει ταινίες ή άλλα έργα για εσωτερική εκπαίδευση, πρέπει να εξετάσει αν αυτό αποτελεί παραβίαση του δικαιώματος προβολής.

Το δικαίωμα διήγησης παρέχει στον δημιουργό το αποκλειστικό δικαίωμα να διηγείται δημόσια το έργο του, όπως ορίζεται στο άρθρο 24 του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ιαπωνίας. Αυτό αφορά, για παράδειγμα, το δικαίωμα ελέγχου της πράξης ανάγνωσης των έργων κάποιου άλλου σε διαλέξεις ή μεταδόσεις.

Το Δικαίωμα Δημόσιας Μετάδοσης και το Δικαίωμα Δημόσιας Προβολής Σύμφωνα με το Ιαπωνικό Δίκαιο

Το δικαίωμα δημόσιας μετάδοσης αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά δικαιώματα στην εποχή του Ίντερνετ. Σύμφωνα με το άρθρο 23, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, αυτό το δικαίωμα επιτρέπει στον δημιουργό να έχει την αποκλειστική εξουσία να πραγματοποιεί “δημόσια μετάδοση” (συμπεριλαμβανομένης της αυτόματης δημόσιας μετάδοσης) του έργου του. Η δημόσια μετάδοση αναφέρεται στην πράξη της μετάδοσης μέσω ασύρματης ή ενσύρματης τηλεπικοινωνίας με σκοπό την άμεση λήψη από το κοινό. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη δημοσίευση περιεχομένου σε ιστοσελίδες, την παροχή περιεχομένου μέσω streaming και την αποστολή έργων μέσω email newsletters.

Επιπλέον, το δικαίωμα δημόσιας προβολής αναφέρεται στο δικαίωμα να προβάλλει κανείς δημόσια ένα έργο που έχει ήδη μεταδοθεί δημόσια, χρησιμοποιώντας συσκευή λήψης (σύμφωνα με το άρθρο 23, παράγραφος 2 του Ιαπωνικού Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας). Για παράδειγμα, η πράξη ενός καταστήματος ή εγκατάστασης που λαμβάνει μια τηλεοπτική ή διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή και στη συνέχεια την προβάλλει στον χώρο του, μπορεί να υπόκειται στο δικαίωμα δημόσιας προβολής. Όταν μια εταιρεία προβάλλει μουσική ή βίντεο στις εγκαταστάσεις της, πρέπει να λάβει υπόψη τόσο το δικαίωμα δημόσιας μετάδοσης όσο και το δικαίωμα δημόσιας προβολής.

Το Δικαίωμα Εκθέσεως Έργων Τέχνης και Φωτογραφιών Σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Νόμο Πνευματικής Ιδιοκτησίας

Το δικαίωμα εκθέσεως αφορά την αποκλειστική εξουσία του δημιουργού να εκθέτει δημόσια το πρωτότυπο έργο τέχνης ή φωτογραφίας, όπως ορίζεται στο άρθρο 25 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Αυτό επιτρέπει στον κάτοχο των πνευματικών δικαιωμάτων να ελέγχει πώς το έργο του θα εκτίθεται στο κοινό. Ωστόσο, δεν θα αναλύσουμε εδώ τα δικαιώματα εκθέσεως που αφορούν την εφαρμοσμένη τέχνη, καθώς δεν αποτελεί το κύριο θέμα του παρόντος άρθρου.

Δικαίωμα Διανομής, Δικαίωμα Μεταβίβασης, Δικαίωμα Δανεισμού

Αυτά τα δικαιώματα αφορούν τη διακίνηση των έργων και είναι ιδιαίτερα σημαντικά για τη διαχείριση της κυκλοφορίας των υλικοποιημένων έργων, όπως τα κινηματογραφικά έργα.

Το δικαίωμα διανομής παρέχει στον δημιουργό την αποκλειστική εξουσία να προσφέρει δημόσια αντίγραφα του κινηματογραφικού έργου, όπως ορίζεται στο άρθρο 26, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, στα κινηματογραφικά έργα, το δικαίωμα διανομής ορίζεται χωριστά από το δικαίωμα αναπαραγωγής.

Το δικαίωμα μεταβίβασης παρέχει στον δημιουργό την αποκλειστική εξουσία να μεταβιβάζει δημόσια το πρωτότυπο έργο ή αντίγραφα του, όπως ορίζεται στο άρθρο 26-2, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Αυτό αφορά το δικαίωμα πώλησης φυσικών έργων, όπως βιβλία, CD και έργα τέχνης.

Σημαντική είναι η αρχή της “εξάντλησης” του δικαιώματος μεταβίβασης. Σύμφωνα με το άρθρο 26-2, παράγραφος 2 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας, όταν ένα αντίγραφο του έργου έχει μεταβιβαστεί νόμιμα από τον κάτοχο των πνευματικών δικαιωμάτων στο κοινό, το δικαίωμα μεταβίβασης δεν ισχύει πλέον για αυτό το αντίγραφο. Αυτό αποκαλείται “εξάντληση”. Για παράδειγμα, ένα βιβλίο που έχει αγοραστεί νόμιμα μπορεί να πωληθεί σε ένα μεταχειρισμένο βιβλιοπωλείο ή να μεταβιβαστεί σε κάποιον άλλο χωρίς ο δημιουργός να μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα μεταβίβασης για να το απαγορεύσει.

Η αρχή της εξάντλησης είναι σημαντική και στο διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, η Ανώτατη Δικαστήριο της Ιαπωνίας έχει εκδώσει αποφάσεις σχετικά με το αν το δικαίωμα μεταβίβασης έχει εξαντληθεί για συγκεκριμένα έργα που έχουν εισαχθεί (παράλληλη εισαγωγή) και πωλούνται στην Ιαπωνία (για παράδειγμα, απόφαση του Τοκυό Περιφερειακού Δικαστηρίου της 6ης Σεπτεμβρίου 2002). Οι επιχειρήσεις πρέπει να αξιολογούν προσεκτικά εάν η αρχή της εξάντλησης εφαρμόζεται όταν διαχειρίζονται τα αποθέματά τους ή συμμετέχουν στην αγορά μεταχειρισμένων προϊόντων.

Το δικαίωμα δανεισμού παρέχει στον δημιουργό την αποκλειστική εξουσία να δανείζει δημόσια αντίγραφα του έργου, όπως ορίζεται στο άρθρο 26-3, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Αυτό αφορά, για παράδειγμα, τη δραστηριότητα των καταστημάτων ενοικίασης CD ή DVD που δανείζουν τα προϊόντα τους στο κοινό.

Τα Δικαιώματα του Πρωτότυπου Δημιουργού στην Μετάφραση, Διασκευή και Χρήση Δευτερογενών Έργων Σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Νόμο Πνευματικής Ιδιοκτησίας

Το δικαίωμα μετάφρασης και διασκευής παρέχει στον δημιουργό την αποκλειστική εξουσία να μεταφράζει, να ενορχηστρώνει, να μετασχηματίζει, να διασκευάζει ή να κινηματογραφεί ένα έργο, όπως ορίζεται στο άρθρο 27 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας.

Η “μετάφραση” αφορά την αλλαγή ενός έργου σε διαφορετική γλώσσα, ενώ η “διασκευή” αναφέρεται στη δημιουργία ενός νέου έργου με βάση ένα υπάρχον, διατηρώντας τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της αρχικής έκφρασης. Για παράδειγμα, η μετατροπή ενός μυθιστορήματος σε κόμικ ή η μεταφορά ενός λογισμικού σε διαφορετική γλώσσα προγραμματισμού μπορεί να θεωρηθεί διασκευή. Όταν μια εταιρεία επιθυμεί να αναπτύξει νέο περιεχόμενο ή προϊόντα χρησιμοποιώντας το έργο κάποιου άλλου, η άδεια για μετάφραση και διασκευή είναι απαραίτητη.

Επιπλέον, τα έργα που δημιουργούνται μέσω διασκευής ονομάζονται “δευτερογενή έργα” (σύμφωνα με το άρθρο 2, παράγραφος 1, εδάφιο 11 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας). Κατά τη χρήση ενός δευτερογενούς έργου (όπως αντιγραφή ή δημόσια μετάδοση), τα δικαιώματα του δημιουργού του πρωτότυπου έργου επεκτείνονται επίσης στο δευτερογενές έργο, όπως ορίζεται στο άρθρο 28 του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Αυτό είναι ένα σημαντικό άρθρο που επιτρέπει στον δημιουργό του πρωτότυπου έργου να ελέγχει έμμεσα τη χρήση του έργου του μέσω του δευτερογενούς έργου.

Βάσει αυτής της διάταξης, οι εταιρείες που εξετάζουν τη χρήση ενός δευτερογενούς έργου πρέπει να λάβουν άδεια τόσο από τον κάτοχο των δικαιωμάτων του δευτερογενούς έργου όσο και από τον δημιουργό του πρωτότυπου έργου. Για παράδειγμα, για την ροή ενός μυθιστορήματος που έχει μετατραπεί σε ταινία (δευτερογενές έργο), απαιτείται η άδεια τόσο του κινηματογραφιστή (κάτοχος των δικαιωμάτων του δευτερογενούς έργου) όσο και του συγγραφέα (κάτοχος των δικαιωμάτων του πρωτότυπου έργου).

Όσον αφορά την πνευματική ιδιοκτησία και την παραγωγική AI, η παγκόσμια συζήτηση συνεχίζεται και η ερμηνεία και η τροποποίηση του Ιαπωνικού Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας παραμένει στο επίκεντρο. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, εάν η δράση μάθησης ή δημιουργίας από την AI παραβιάζει υπάρχοντα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, αυτό κρίνεται ατομικά με βάση τον σκοπό και τον τρόπο χρήσης, αλλά η λεπτομερής εξήγηση δεν είναι το κύριο θέμα αυτού του άρθρου και θα παραμείνει στο ελάχιστο.

Σύνοψη

Ο Ιαπωνικός Νόμος Πνευματικής Ιδιοκτησίας προστατεύει τα δικαιώματα των δημιουργών με τον διαχωρισμό των δικαιωμάτων ανάλογα με τον τρόπο χρήσης των έργων, ενισχύοντας ταυτόχρονα την πολιτιστική ανάπτυξη. Για τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ιαπωνία, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοούν τη δομή των δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα αναπαραγωγής και το δικαίωμα δημόσιας μετάδοσης, και να δημιουργούν συμβάσεις αδειοδότησης και συστήματα συμμόρφωσης.

Ειδικότερα, στη σύγχρονη εποχή όπου το περιεχόμενο διακινείται διασυνοριακά μέσω του διαδικτύου, η προσοχή πρέπει να είναι υψηλή σε θέματα όπως η εξάντληση του δικαιώματος μεταβίβασης, το εύρος του δικαιώματος δημόσιας μετάδοσης και η διαχείριση των δευτερογενών έργων, όπως ορίζονται από τον Ιαπωνικό Νόμο Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Λόγω της ανεξαρτησίας των δικαιωμάτων, οι εταιρείες πρέπει να ορίζουν με ακρίβεια μέσω των συμβάσεων ποια δικαιώματα περιλαμβάνει η άδεια που έχουν αποκτήσει και ποιες χρήσεις επιτρέπει.

Το δικηγορικό γραφείο Monolith προσφέρει πλούσια εμπειρία και εξειδικευμένες νομικές υπηρεσίες σε πολλές Ιαπωνικές και διεθνείς εταιρείες για την επίλυση νομικών ζητημάτων που αφορούν την Ιαπωνική πνευματική ιδιοκτησία. Από τις διαπραγματεύσεις αδειοδότησης και την αντιμετώπιση δικαστικών διαφορών για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, μέχρι την κατάρτιση στρατηγικών διαχείρισης της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι δικηγόροι μας παρέχουν υποστήριξη βασισμένη στην εμπειρία που έχουν αποκτήσει στην πρώτη γραμμή του Ιαπωνικού δικαίου. Στο γραφείο μας υπάρχουν δικηγόροι με δικαιώματα άσκησης στο εξωτερικό και η δυνατότητα άριστης επικοινωνίας στα Αγγλικά, εξασφαλίζοντας έτσι ισχυρή υποστήριξη στις πνευματικές στρατηγικές των ξένων μετόχων, διευθυντών και νομικών τμημάτων στην Ιαπωνία. Το γραφείο μας είναι πάντα έτοιμο να υποστηρίξει την ανάπτυξη της επιχείρησής σας από τη νομική πλευρά, αντιμετωπίζοντας τα περίπλοκα ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας της ψηφιακής εποχής.