Η σχέση του Ιαπωνικού 'Νόμου για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων' και της Παραβίασης της Ιδιωτικότητας

Οι πληροφορίες που προστατεύονται ως ιδιωτικές περιλαμβάνουν τυπικές προσωπικές πληροφορίες, όπως το όνομα και η διεύθυνση. Για παράδειγμα, υπάρχει μια απόφαση που ορίζει ότι ο αριθμός μητρώου, η διεύθυνση, το όνομα και ο τηλεφωνικός αριθμός των φοιτητών που συμμετέχουν σε διάλεξη που διοργανώνεται από το πανεπιστήμιο είναι πληροφορίες που σχετίζονται με την ιδιωτικότητα και προστατεύονται νομικά, και ότι η πράξη του πανεπιστημίου να αποκαλύψει αυτές τις πληροφορίες στην αστυνομία χωρίς την άδεια του φοιτητή αποτελεί παράνομη πράξη (Ανώτατο Δικαστήριο, 12 Σεπτεμβρίου 2003 (2003)).

Το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα δεν ορίζεται ρητά στον Ιαπωνικό Νόμο για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων, αλλά αν τα προσωπικά δεδομένα προστατεύονται ως ιδιωτικά, πώς πρέπει να σκεφτούμε τη σχέση μεταξύ της παράνομης πράξης της παραβίασης της ιδιωτικότητας και του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων;

https://monolith.law/reputation/privacy-invasion[ja]

Η σχέση μεταξύ της παραβίασης του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων και της παράνομης συμπεριφοράς

Όσον αφορά τη σχέση μεταξύ της παραβίασης του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων και της παράνομης συμπεριφοράς, γενικά επικρατεί η άποψη που αναφέρεται ως “θεωρία της αυστηρής διαχωριστικής γραμμής”. Ακόμη και αν η διαχείριση των προσωπικών δεδομένων από τον χειριστή των προσωπικών δεδομένων παραβιάζει επιφανειακά τον Ιαπωνικό Νόμο για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, δεν είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί η απαίτηση για αποζημίωση βλάβης κλπ. με βάση την παράνομη συμπεριφορά, ακόμη και αν ληφθούν διοικητικά μέτρα από την Επιτροπή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Αντίστροφα, μπορεί να θεωρηθεί παράνομη συμπεριφορά που παραβιάζει την ιδιωτικότητα, όπως η παροχή προσωπικών δεδομένων σε τρίτους, ακόμη και αν δεν παραβιάζει επιφανειακά τον Ιαπωνικό Νόμο για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων.

Σε περίπτωση παραβίασης του νόμου προστασίας προσωπικών δεδομένων

Υπήρξε περίπτωση όπου ένας ασθενής που είχε υποστεί αυτοκινητικό δυστύχημα και είχε λάβει θεραπεία σε νοσοκομείο, αγόρασε φάρμακα από φαρμακείο που διαχειριζόταν ο εναγόμενος, βάσει της συνταγής που του είχε δοθεί. Ο εναγόμενος, χωρίς την άδεια του ασθενή, παρέδωσε στην ασφαλιστική εταιρεία του αυτοκινήτου τον λογαριασμό της θεραπείας, στον οποίο αναγράφονταν τα προσωπικά δεδομένα του ασθενή, όπως η ημερομηνία γέννησης, το όνομα του ιατρικού ιδρύματος και το όνομα του φαρμάκου που του είχε συνταχθεί. Ο ασθενής απαίτησε αποζημίωση για παράνομη πράξη.

Το δικαστήριο, αφού διαπίστωσε ότι ο εναγόμενος ήταν επιχείρηση που διαχειριζόταν φαρμακείο και ότι ήταν υπεύθυνος για την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων σύμφωνα με τον Ιαπωνικό νόμο προστασίας προσωπικών δεδομένων, αντιμετώπισε την άποψη του εναγόμενου ότι “είναι συνηθισμένη διαδικασία για τα φαρμακεία να απαντούν σε ερωτήσεις από ασφαλιστικές εταιρείες και να παρέχουν πληροφορίες για τη θεραπεία, προκειμένου να διευκολύνουν την πληρωμή από την ασφαλιστική εταιρεία στον θύμα. Επομένως, ο ασθενής είχε συμφωνήσει σιωπηρά στην κοινοποίηση των πληροφοριών που αναγράφονταν στον λογαριασμό της θεραπείας στην ασφαλιστική εταιρεία”. Το δικαστήριο αναφέρθηκε στο άρθρο 23, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού νόμου προστασίας προσωπικών δεδομένων, που αναφέρει ότι “οι επεξεργαστές προσωπικών δεδομένων δεν πρέπει να παρέχουν προσωπικά δεδομένα σε τρίτους χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση του ατόμου, εκτός αν προβλέπεται διαφορετικά από τον νόμο”, και δήλωσε ότι:

“Δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις για να αναγνωρίσουμε ότι ο ασθενής συμφώνησε στην παράδοση του λογαριασμού της θεραπείας, στον οποίο αναγράφονταν το όνομα του φαρμάκου που του είχε συνταχθεί, από τον εναγόμενο στην ασφαλιστική εταιρεία (άρθρο 23, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού νόμου προστασίας προσωπικών δεδομένων). Επομένως, η πράξη του εναγόμενου ήταν παράνομη, καθώς παραβίαζε τον Ιαπωνικό νόμο προστασίας προσωπικών δεδομένων, και ο εναγόμενος οφείλει να αποζημιώσει τον ασθενή για την παράνομη πράξη.”

Απόφαση του Δικαστηρίου του Τόκιο, 24 Ιανουαρίου 2013 (2013)

Αν και δεν αναφέρεται ρητά η “παραβίαση της ιδιωτικότητας”, μπορεί να θεωρηθεί ως προηγούμενο δικαστικής απόφασης που αναγνωρίζει την παραβίαση της προστασίας προσωπικών δεδομένων ως παράνομη πράξη.

https://monolith.law/corporate/act-on-the-protection-of-personal-information-privacy-issues[ja]

Περιπτώσεις που η παραβίαση του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων δεν αποτελεί παραβίαση της ιδιωτικότητας

Υπήρξε μια περίπτωση όπου ο αγωγός, ο οποίος χρησιμοποιούσε έναν συνδυασμένο φωτοτυπικό και FAX μηχάνημα μέσω συμβολαίου μίσθωσης στο γραφείο του, ισχυρίστηκε ότι η εταιρεία Credit Saison, χωρίς την άδειά του, παρείχε προσωπικά του δεδομένα, όπως πληροφορίες για το κόστος μίσθωσης του μηχανήματος και του τηλεφώνου, στην εταιρεία Ricoh. Η Ricoh, στη συνέχεια, χρησιμοποίησε αυτές τις πληροφορίες και τις παρείχε στην Credit Saison. Ο αγωγός ζήτησε αποζημίωση για τις ζημίες που προκλήθηκαν από την κοινή παράνομη πράξη των δύο εταιρειών.

Ένας υπάλληλος της Ricoh, ο Α, επισκέφτηκε το γραφείο για πωλήσεις και πρότεινε το δικό τους μηχάνημα, καθώς ο αγωγός είχε εκφράσει δυσαρέσκεια για το μηχάνημα που είχε μισθώσει. Όταν ο Α ρώτησε τον αγωγό για το κόστος μίσθωσης, ο αγωγός απάντησε ότι ήταν 12.000 γεν το μήνα. Ο Α σημείωσε τον αριθμό συμβολαίου που ήταν αναγραμμένος στην ετικέτα του μηχανήματος για επιβεβαίωση και κάλεσε την Credit Saison. Μάθαινε ότι τα 12.000 γεν που ανέφερε ο αγωγός δεν ήταν το κόστος μίσθωσης του μηχανήματος, αλλά το κόστος μίσθωσης ενός τηλεφώνου που είχε επίσης μισθώσει από την Credit Saison. Το μηνιαίο κόστος μίσθωσης του μηχανήματος ήταν 14.000 γεν.

Με βάση αυτές τις πληροφορίες, ο Α πρότεινε το μηχάνημά του με μηνιαίο κόστος μίσθωσης 12.800 γεν. Όταν ο αγωγός επισήμανε ότι αυτό θα ήταν πιο ακριβό από την τρέχουσα κατάσταση, ο Α του είπε ότι είχε καλέσει την Credit Saison και είχε επιβεβαιώσει ότι το μηνιαίο κόστος μίσθωσης του μηχανήματος ήταν 14.000 γεν. Ο αγωγός ήταν οργισμένος για το γεγονός ότι η Credit Saison είχε διαρρεύσει τις λεπτομέρειες του συμβολαίου του στην Ricoh, ζήτησε από τις δύο εταιρείες να ζητήσουν συγγνώμη και, δεδομένου ότι δεν είδε καμία ειλικρίνεια, κατέθεσε μια αγωγή για αποζημίωση για τις ζημίες.

Προσωπικά Δεδομένα και Ιδιωτικότητα

Το δικαστήριο αναφέρει το άρθρο 16, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων (Νόμος για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων), το οποίο αναφέρει ότι “οι επιχειρήσεις που χειρίζονται προσωπικά δεδομένα δεν πρέπει να χειρίζονται προσωπικά δεδομένα πέραν του απαραίτητου για την επίτευξη του συγκεκριμένου σκοπού που έχει καθοριστεί σύμφωνα με τις διατάξεις του προηγούμενου άρθρου, χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση του ατόμου”, και αναφέρει ότι

η ενέργεια της εταιρείας Credit Saison, η οποία παρείχε πληροφορίες σχετικά με τη σύμβαση του πολυμηχανήματος στο γραφείο του αιτούντα στην εταιρεία Ricoh, είναι μια ενέργεια που υπερβαίνει το απαραίτητο για την επίτευξη του συγκεκριμένου σκοπού, και αυτό αποτελεί παραβίαση του άρθρου 16, παράγραφος 1 του Νόμου για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων, και η εταιρεία Ricoh είναι συνεργός στην παράνομη ενέργεια της εταιρείας Credit Saison.

Δικαστήριο του Τόκιο, απόφαση 28ης Οκτωβρίου 2015 (2015)

Ενώ ταυτόχρονα, αναγνωρίζει ότι στο στάδιο της αίτησης για πρόταση ανανέωσης της σύμβασης, ήταν αναμενόμενο ότι θα παρασχεθούν πληροφορίες σχετικά με την ανανέωση της σύμβασης του πολυμηχανήματος, και ότι τα προσωπικά δεδομένα, δηλαδή οι πληροφορίες σχετικά με το περιεχόμενο της σύμβασης του πολυμηχανήματος, θα αποκαλυφθούν στο μέτρο που είναι απαραίτητο για τον σκοπό αυτό, και ότι έχει δοθεί συγκατάθεση για αυτό. Ωστόσο, δεν μπορεί να αναγνωριστεί ότι έχει δοθεί συγκατάθεση για την παροχή πληροφοριών σχετικά με τηλέφωνα που δεν είναι πολυμηχανήματα, αλλά

ακόμη και αν η παροχή πληροφοριών σχετικά με το μηνιαίο τέλος ενοικίασης του τηλεφώνου αντιβαίνει επιφανειακά στο άρθρο 16, παράγραφος 1 του Νόμου για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων, δεν μπορεί να λεχθεί ότι αυτό αποτελεί παράνομη πράξη.

Όπως παραπάνω

Και έτσι, απέρριψε την αίτηση του αιτούντα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα δικαστικής απόφασης που λέει ότι ακόμη και αν υπάρχει παραβίαση του Νόμου για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων, δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί παράνομη πράξη ως παραβίαση της ιδιωτικότητας.

Περιπτώσεις που δεν αποτελούν παραβίαση του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, αλλά παραβιάζουν την ιδιωτικότητα

Υπήρξε περίπτωση όπου ένας αγωγός ζήτησε από έναν πάροχο διαδικτύου να αποκαλύψει τις πληροφορίες του αποστολέα, ισχυριζόμενος ότι το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα του είχε παραβιαστεί όταν το τηλεφωνικό του νούμερο κινητού τηλεφώνου δημοσιεύτηκε σε ένα ανώνυμο διαδικτυακό φόρουμ.

Σε ένα νήμα της κατηγορίας “Συζήτηση για την πόλη ΧΧ” της έκδοσης “Καντό” του Bakusai.com, το τηλεφωνικό νούμερο του κινητού τηλεφώνου που χρησιμοποιούσε ο αγωγός δημοσιεύτηκε εξι φορές. Ο αγωγός ζήτησε την αποκάλυψη των πληροφοριών του αποστολέα με σκοπό να ασκήσει διαδικασία αποζημίωσης για παραβίαση της ιδιωτικότητας. Ωστόσο, ο πάροχος διαδικτύου αρνήθηκε την αποκάλυψη, λέγοντας ότι “στην ανάρτηση δεν καθορίζεται ρητά ότι οι αριθμοί είναι το τηλεφωνικό νούμερο του κινητού τηλεφώνου του αγωγού, και οι γενικοί αναγνώστες δεν μπορούν εύκολα να αναγνωρίσουν ότι είναι το τηλεφωνικό νούμερο του κινητού τηλεφώνου που χρησιμοποιεί ο αγωγός” και “το τηλεφωνικό νούμερο του κινητού τηλεφώνου δεν αποτελεί προσωπικά δεδομένα σύμφωνα με το άρθρο 2, παράγραφος 1, του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, επομένως δεν μπορεί να λεχθεί ότι υπάρχει προφανής παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιωτικότητα”.

Τηλεφωνικό νούμερο κινητού τηλεφώνου και προσωπικά δεδομένα

Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι είχαν γίνει αρκετές αναρτήσεις που δυσφημούσαν τον αγωγό, εμφανίζοντας μέρος του πραγματικού του ονόματος και γράφοντας σχόλια όπως “Όλοι σας τον μισείτε πολύ, έτσι δεν είναι;”, “Τον μισώ τον Κογιάμα”, “Ο Κογιάμα είναι ένας ανήθικος DQN”, “Εταιρεία χωρίς κανόνες… Σεξουαλική παρενόχληση και εκφοβισμός είναι καθημερινότητα, ειδικά για τον σκύλο Μπουλντόγκ Κογιάμα”, “Παρόλο που είναι ηλίθια, προσπαθεί να φανεί έξυπνη… Ηλίθια γυναίκα”.

Η ανάρτηση ξεκινά με τους αριθμούς “090”, διαχωρίζεται με σύμβολα που σημαίνουν παύλες και περιλαμβάνει τους αριθμούς μετά το τέταρτο ψηφίο. Επιπλέον, στην ανάρτηση υπάρχει σχόλιο που υπονοεί ότι αυτοί οι αριθμοί είναι το τηλεφωνικό νούμερο μιας γυναίκας, και μετά την ανάρτηση, υπήρξε μια ανάρτηση που κατανοούσε ότι οι αριθμοί στην ανάρτηση ήταν το τηλεφωνικό νούμερο ενός κινητού τηλεφώνου. Επομένως, οι γενικοί αναγνώστες μπορούν να κατανοήσουν ότι η ανάρτηση περιλαμβάνει το τηλεφωνικό νούμερο του κινητού τηλεφώνου που χρησιμοποιεί μια γυναίκα.

Απόφαση του Δικαστηρίου του Τόκιο, 6 Νοεμβρίου 2015 (2015)

Το δικαστήριο δήλωσε ότι “λόγω της ανάρτησης, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπάρχει κίνδυνος να λάβει ο αγωγός πολλές κλήσεις με σκοπό τη δυσφήμιση ή την πλάκα, ή να καταχραστούν το τηλεφωνικό του νούμερο, και επομένως, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί εμπόδιο στην κοινωνική ζωή του αγωγού” και διέταξε την αποκάλυψη των πληροφοριών του αποστολέα.

Σχετικά με τον Ιαπωνικό Νόμο για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, το δικαστήριο δήλωσε:

Ο νόμος δεν αποσκοπεί στην αρνηση της προστασίας ως νομικό συμφέρον του δικαιώματος να μην δημοσιεύονται αδικαιολόγητα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής που δεν αποτελούν προσωπικά δεδομένα όπως ορίζεται στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του νόμου. Επομένως, το επιχείρημα του εναγόμενου δεν μπορεί να γίνει δεκτό.

Ίδιο

Το δικαστήριο αναγνώρισε το επιχείρημα του αγωγού ότι η ανάρτηση παραβίαζε το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα του αγωγού. Το τηλεφωνικό νούμερο του κινητού τηλεφώνου δεν αποτελεί από μόνο του προσωπικά δεδομένα, αλλά υπάρχει προηγούμενο που το προστατεύει ως ιδιωτικότητα.

https://monolith.law/reputation/provider-liability-limitation-law[ja]

Σε περίπτωση που αναγνωριστεί παραβίαση του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων και παραβίαση της ιδιωτικότητας

Υπάρχει ένα παράδειγμα που παρουσιάσαμε σε άλλο άρθρο του γραφείου μας, όπου μια νοσοκόμα που εργαζόταν σε νοσοκομείο, διαγνώστηκε θετική στον ιό HIV μετά από αιματολογικές εξετάσεις σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Αυτό το γεγονός έγινε γνωστό σε γιατρούς και προσωπικό του νοσοκομείου όπου εργαζόταν, από έναν γιατρό που εργαζόταν επίσης στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, χωρίς τη συγκατάθεση της νοσοκόμας. Αυτή η κοινοποίηση πληροφοριών θεωρήθηκε παράνομη παραβίαση της ιδιωτικότητας και ζητήθηκε αποζημίωση για τη ζημία.

https://monolith.law/reputation/disease-information-and-privacy-infringement[ja]

Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι, σύμφωνα με το άρθρο 23, παράγραφος 1 του Ιαπωνικού Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, “οι επιχειρήσεις που χειρίζονται προσωπικά δεδομένα δεν πρέπει να παρέχουν προσωπικά δεδομένα σε τρίτους χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση του ατόμου, εκτός αν πρόκειται για τις περιπτώσεις που αναφέρονται παρακάτω”, το κοινοποίηση των πληροφοριών σε αυτή την περίπτωση έγινε από έναν γιατρό που εργαζόταν επίσης στο νοσοκομείο σε άλλους γιατρούς, νοσοκόμες και τον διευθυντή του νοσοκομείου, και θα έπρεπε να θεωρηθεί ως παροχή πληροφοριών εντός της ίδιας επιχείρησης, και ως εκ τούτου δεν ανήκει στην κατηγορία παροχής πληροφοριών σε τρίτους.

Από την άλλη πλευρά, σχετικά με το άρθρο 16, παράγραφος 1,

“Οι επιχειρήσεις που χειρίζονται προσωπικά δεδομένα πρέπει, όταν χειρίζονται προσωπικά δεδομένα, να καθορίζουν τον σκοπό της χρήσης τους όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένα (άρθρο 15, παράγραφος 1), και δεν πρέπει να χειρίζονται προσωπικά δεδομένα πέρα από το πεδίο που είναι απαραίτητο για την επίτευξη αυτού του συγκεκριμένου σκοπού χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση του ατόμου (άρθρο 16, παράγραφος 1).
Σύμφωνα με τις διατάξεις για την προστασία προσωπικών δεδομένων του εναγόμενου, η χρήση προσωπικών δεδομένων πρέπει, κατά κανόνα, να γίνεται εντός του πεδίου του σκοπού της συλλογής, στο μέτρο που είναι απαραίτητο για την εκτέλεση των καθηκόντων (άρθρο 9, παράγραφος 1), και επιπλέον, τα προσωπικά δεδομένα πρέπει να χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς που προβλέπονται στην κανονική εργασία (παράρτημα) και για τους σκοπούς που αναφέρονται ως εκτός κανονικής εργασίας (άρθρο 10), και σε περίπτωση που τα προσωπικά δεδομένα χρησιμοποιούνται πέρα από το πεδίο του σκοπού της συλλογής, απαιτείται η κοινοποίηση στον υπεύθυνο διαχείρισης προσωπικών δεδομένων και η συγκατάθεση του ασθενή ή του εκπροσώπου του (άρθρο 11, παράγραφος 1). Επιπλέον, σύμφωνα με τις παραπάνω διατάξεις, ο σκοπός της συλλογής προσωπικών δεδομένων από ασθενείς, χρήστες και συναφείς πρέπει να είναι η παροχή ιατρικής και φροντιδικής περίθαλψης, η διαχείριση ασφάλισης υγείας, η διαχείριση των ασθενών στο νοσοκομείο, κ.λπ., και για την εκπαίδευση και την έρευνα (άρθρο 7, παράγραφος 1).

Απόφαση του Δικαστηρίου της Φουκουόκα, Υποκατάστημα Κουρουμέ, 8 Αυγούστου 2014

Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η κοινοποίηση των πληροφοριών από την αρχηγό των νοσοκόμων στη διευθύντρια των νοσοκόμων και τον διευθυντή του νοσοκομείου έγινε με σκοπό την πρόληψη της μετάδοσης της νόσου μέσα στο νοσοκομείο και για να συζητηθεί η πολιτική σχετικά με την εργασία της νοσοκόμας.

Χρήση Προσωπικών Δεδομένων Εκτός Σκοπού

Από την άλλη πλευρά, το δικαστήριο δήλωσε,

Οι πληροφορίες αυτές λήφθηκαν από τον ενάγοντα, ο οποίος είναι το άτομο στο οποίο αναφέρονται, όταν επισκέφτηκε το νοσοκομείο ως ασθενής. Δεν ήταν σκοπός της λήψης αυτών των πληροφοριών η διαχείριση της απασχόλησης ή η διεύθυνση της επιχείρησης, επομένως, ο σκοπός της χρήσης τους πρέπει να περιορίζεται στην παροχή ιατρικής και νοσηλευτικής φροντίδας στους ασθενείς, όπως ορίζεται στην παραπάνω διάταξη. Το επιχείρημα του εναγόμενου ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει προσωπικά δεδομένα για οποιονδήποτε σκοπό που έχει δημοσιευτεί, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της λήψης τους, είναι ατυχές, καθώς μπορεί να οδηγήσει στη χρήση των προσωπικών δεδομένων για σκοπούς που δεν προβλέπονταν από το άτομο στο οποίο αναφέρονται.

Όπως αναφέρεται παραπάνω

Το δικαστήριο κατέληξε ότι αυτό αποτελεί χρήση προσωπικών δεδομένων εκτός του προβλεπόμενου σκοπού, που απαγορεύεται από το άρθρο 16, παράγραφος 1, και ταυτόχρονα, αναγνώρισε ότι υπήρχαν ακόμη προκαταλήψεις και διακρίσεις κατά των ατόμων με HIV την περίοδο που έγινε η κοινοποίηση των πληροφοριών. Οι πληροφορίες ότι κάποιος έχει μολυνθεί από τον ιό HIV είναι προσωπικά δεδομένα που τα άτομα δεν θέλουν να γνωρίζουν οι άλλοι. Επομένως, το δικαστήριο κατέληξε ότι η παράνομη χειριστική πρακτική των πληροφοριών αυτών, χωρίς τη συγκατάθεση του ατόμου στο οποίο αναφέρονται, αποτελεί παράβαση του νόμου και παραβίαση της ιδιωτικότητας.

Επιπλέον, ο εναγόμενος υποστήριξε ότι “το εγχειρίδιο αυτό περιορίζει τον αριθμό των ατόμων που μοιράζονται τις πληροφορίες στο ελάχιστο απαραίτητο για την αυστηρή διαχείριση των πληροφοριών, ενώ στην προκειμένη περίπτωση, οι πληροφορίες μοιράστηκαν μόνο με έξι περιορισμένα άτομα”. Ωστόσο, το δικαστήριο δήλωσε στην απόφασή του ότι “ακόμη και αν ο αριθμός των ατόμων που μοιράζονται τις πληροφορίες μπορεί να επηρεάσει τον βαθμό της παρανομίας, η χρήση των προσωπικών δεδομένων εκτός του προβλεπόμενου σκοπού, ακόμη και από ένα άτομο, πρέπει να θεωρηθεί παράνομη ως παραβίαση της ιδιωτικότητας”. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί σωστή κατανόηση του Νόμου για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων.

Περίληψη

Το “επάγγελμα” του διαχειριστή προσωπικών δεδομένων περιλαμβάνει όχι μόνο επιχειρήσεις με κερδοσκοπικούς σκοπούς, όπως η διαχείριση εταιρειών ή καταστημάτων, αλλά και μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, όπως νοσοκομεία, σχολεία, εθελοντικές οργανώσεις και προστασία του περιβάλλοντος. Ο Ιαπωνικός Νόμος για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων εφαρμόζεται σε επιχειρηματίες που επαναλαμβάνουν κάποια επιχείρηση και συλλέγουν προσωπικά δεδομένα για τη συνέχιση της επιχείρησης. Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε σωστά τον Ιαπωνικό Νόμο για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων. Σε περίπτωση που πιστεύετε ότι μπορεί να έχει προκύψει πρόβλημα σχετικά με την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων ή της ιδιωτικότητας, θα ήταν καλό να συμβουλευτείτε έναν έμπειρο δικηγόρο και να λάβετε συμβουλές.