Is Dans (Choreografie) een 'Auteursrechtelijk Beschermd Werk'? ~ Uitleg van Jurisprudentie ~

Door de herziening van de leerplannen in Heisei 20 (2008), is dansen een verplicht vak geworden voor het eerste en tweede jaar van de middelbare school, en kan het ook als keuzevak worden gevolgd in het derde jaar.

Op de basisschool was expressieve lichamelijke opvoeding al een verplicht vak, maar nu wordt er ook dansonderwijs gegeven op de middelbare school, wat waarschijnlijk zal leiden tot een toename van het aantal mensen dat danst.

Bovendien worden ‘dansvideo’s’ steeds populairder op videostreaming sites. Echter, dit zal waarschijnlijk leiden tot een grotere nadruk op het belang van ‘auteursrechten’ in dans.

Schoolonderwijs en Dans

In het schoolonderwijs wordt dans onderverdeeld in drie soorten, waarbij de school één van deze kiest om aan de leerlingen te onderwijzen. De volgende drie soorten lijken te bestaan:

• Creatieve dans
• Folkdans
• Dans met een moderne ritme

In de “Leaflet voor Dansinstructie” gepubliceerd door het Japanse Ministerie van Onderwijs, Cultuur, Sport, Wetenschap en Technologie, wordt als voorbeeld van “ritme en beweging” in “dans met een moderne ritme” genoemd dat men danst door de kenmerken van ritmes zoals rock en hiphop te vangen.

Hoewel de moeilijkheidsgraad hoger is dan bij “creatieve dans” en “folkdans”, zal de droom om “te dansen zoals de dansers die we op tv zien” de motivatie om te leren dansen verhogen.

Maar worden deze dansstappen en hun combinaties, de choreografie, beschermd als auteursrechtelijk beschermde werken?

Dans en auteursrecht

Auteursrecht is het recht dat werken beschermt.

Volgens artikel 2, paragraaf 1, nummer 1 van de Japanse Auteurswet (Copyright Law) wordt een werk gedefinieerd als “iets dat gedachten of gevoelens creatief uitdrukt en behoort tot het domein van literatuur, wetenschap, kunst of muziek”.

Hetzelfde artikel stelt dat “iets dat gedachten of gevoelens creatief uitdrukt en behoort tot het domein van literatuur, wetenschap, kunst of muziek” als een werk wordt beschouwd.

Daarnaast wordt in paragraaf 1 van artikel 10 een “voorbeeld van een werk” gegeven, en in nummer 3 van dit artikel wordt vermeld dat “werken van dans of pantomime” als werken worden beschouwd. Hieruit kan worden afgeleid dat choreografieën onder “dans” vallen.

In feite zijn er rechtszaken geweest die de auteursrechtelijke bescherming van ballet (Tokyo District Court, 20 november 1998) en Japanse dans (Fukuoka High Court, 26 december 2002) hebben bevestigd.

Aan de andere kant wordt niet elke choreografie als een werk erkend.

Bijvoorbeeld, in het geval van de choreografie van het kinderliedje “Twinkle Twinkle Little Star”, werd geoordeeld dat “het draaien van beide polsen in overeenstemming met de songtekst, wat een alledaagse uitdrukking is die iedereen zou kunnen bedenken om een twinkelende ster te beschrijven”, niet als een werk wordt beschouwd (Tokyo District Court, 28 augustus 2009).

Laten we nu enkele voorbeelden bekijken om te begrijpen welke punten bepalen of iets als een werk wordt erkend of niet.

Voorbeelden waarin het werk niet werd erkend

Er was een geval waarin de choreograaf, die de choreografie bedacht en de dansers begeleidde in de dansscènes van de film “Shall we Dance?”, beweerde dat zijn auteursrechten (reproductierecht, vertoningsrecht, recht op openbare uitzending en distributierecht) met betrekking tot de bovengenoemde choreografie waren geschonden door de secundaire exploitatie van de filmmaatschappij, zoals de verkoop en verhuur van videogrammen en uitzendingen op televisie, en eiste schadevergoeding (Tokyo District Court, 28 februari 2012 (2012)).

De belangrijkste kwestie is of de choreografie van de film in kwestie als een werk kan worden erkend, maar

Er zijn veel basisstappen in de sociale dans, en het is de choreografie die deze basisstappen extraheren en combineren om een stroom te creëren, en het is iets dat creativiteit toont in het extraheren en combineren van basisstappen, en de choreografie in kwestie heeft originaliteit en creativiteit, en ik ben de auteur van de auteursrechten op de choreografie in kwestie.

werd beweerd.

In reactie hierop oordeelde de rechtbank dat

Sociale dans is in principe een dans waarbij bestaande stappen, zoals basisstappen en PV-stappen die in “Populaire Variaties” zijn gepubliceerd, vrij worden gecombineerd en gedanst, en bestaande stappen zoals basisstappen en PV-stappen zijn zeer kort en zijn zeer gewone dingen die algemeen worden gebruikt in sociale dans, dus ze kunnen niet worden erkend als werken.

zei ze. Bovendien,

Het is gebruikelijk om arrangementen toe te voegen aan de elementen van de basisstappen, en gezien het feit dat de basisstappen zeer kort en gewoon zijn, kunnen zelfs degenen die arrangementen hebben toegevoegd aan de basisstappen, die de basisstappen kunnen herkennen, niet worden erkend als werken als gewone dingen die behoren tot de basisstappen, en het is redelijk om te begrijpen dat om te zeggen dat de choreografie van de sociale dans overeenkomt met het werk, het moet beschikken over originaliteit, zoals het hebben van opvallende kenmerken die niet beperkt blijven tot de combinatie van bestaande stappen.

oordeelde ze.

Als we de originaliteit van de choreografie versoepelen en het werk erkennen als het een bepaald kenmerk heeft in de combinatie, zullen auteursrechten worden gevestigd op talloze choreografieën die slechts een klein verschil hebben.

Het kan worden gezegd dat het een oordeel is uit vrees dat het resultaat zou zijn dat het monopolie van een bepaalde persoon zou worden toegestaan en dat de vrijheid van choreografie te veel zou worden beperkt.

Voorbeelden van erkende werken

Een Amerikaanse vrouw, die erkend is als een ‘Kumu Hula’, een leider in de overdracht van de Hawaiiaanse Hula-dans, heeft een zaak aangespannen tegen een Hula-dansschoolorganisatie voor het ongeoorloofd gebruik van haar zelfgemaakte choreografie, bewerend dat haar auteursrechten werden geschonden (Uitspraak van de rechtbank van Osaka op 20 september 2018 (Gregoriaanse kalender)).

De eiseres beweerde dat:

Ze begon met het geven van instructies in Japan in de jaren 1980 op verzoek van de Hula-dansschoolorganisatie, en toen het contract in 2014 werd beëindigd, vroeg ze hen om haar choreografie niet meer te gebruiken, maar de organisatie bleef de uitvoeringen voortzetten.

De handbewegingen en stappen van de Hula-dans drukken liefde uit voor familie en geliefden, en bevatten elementen die zijn overgedragen van voorgaande generaties, waardoor individualiteit wordt uitgedrukt.

Aan de andere kant beweerde de organisatie:

Hula-dans is niets meer dan een combinatie van basisbewegingen en heeft geen auteursrechten.

De belangrijkste twistpunt was de auteursrechtelijke bescherming van de choreografie.

De rechtbank oordeelde dat:

De basis van Hula-dans is het uitdrukken van de betekenis van de liedtekst door handbewegingen en het creëren van een flow door het ritme te volgen met stappen. Zelfs als de bewegingen op zichzelf alledaags zijn, als het toewijzen van deze bewegingen aan specifieke delen van de liedtekst uniek is, is het passend om te erkennen dat de individualiteit van de auteur wordt uitgedrukt in de uitdrukking van de liedtekst.

Hula-dans als choreografie voor muziek bestaat uit een reeks stromen waarin delen waar de individualiteit van de auteur wordt uitgedrukt en delen die niet als zodanig worden erkend, samenkomen. In gevallen zoals deze, waar de individualiteit van de auteur tot op zekere hoogte wordt uitgedrukt, is het passend om de auteursrechtelijke bescherming van de dans als geheel te erkennen.

De rechtbank verbood de Hula-dansschoolorganisatie om instructies te geven aan leden en uitvoeringen te houden, en beval hen om een schadevergoeding van 433.158 yen te betalen.

In “Shall we Dance?” werd gesteld dat choreografieën auteursrechtelijk beschermd moeten zijn als ze “opvallende kenmerken en originaliteit” hebben. Echter, als er originaliteit is, kan de hele choreografie auteursrechtelijk beschermd zijn, en het vereiste niveau van creativiteit kan als lager worden beschouwd.

In de toekomst is het waarschijnlijk dat niet alleen klassieke dans en traditionele dans, maar ook rockdans en hiphopdans, waar de bewegingen en choreografieën complexer zijn en er meer keuzevrijheid is, breder erkend zullen worden als auteursrechtelijk beschermd.

Laten we nu eens kijken wat er gebeurt als de auteursrechtelijke bescherming wordt erkend voor danschoreografieën.

Gebruik van auteursrechtelijk beschermd materiaal

Wat is de juiste aanpak als choreografie wordt erkend als auteursrechtelijk beschermd materiaal?

Rechten van de choreograaf als auteursrechthebbende

Als choreografie wordt erkend als auteursrechtelijk beschermd materiaal, heeft de choreograaf volgens de Japanse Auteurswet (Copyright Law) het recht om:

• De choreografie uit te voeren voor het publiek (Artikel 22)
• De choreografie op te nemen (Artikel 21)
• De choreografie aan te passen of te veranderen (Artikel 27)
• Video’s van de choreografie te vertonen (Artikel 22-2)
• De choreografie via internet te verspreiden (Artikel 23, lid 1)
• Kopieën van de choreografie te verkopen (Artikel 26, lid 2)

Daarnaast heeft de choreograaf, als onderdeel van zijn morele rechten als auteur:

• Het recht om te beslissen of, wanneer en hoe de choreografie voor het eerst wordt gepubliceerd (Artikel 18, lid 1)
• Het recht om te beslissen of zijn naam wordt vermeld bij de publicatie en wat die vermelding inhoudt (echte naam, artiestennaam, enz.) (Artikel 19, lid 1)
• Het recht om te voorkomen dat de choreografie zonder zijn toestemming wordt gewijzigd (Artikel 20, lid 1)

Als u een danschoreografie wilt gebruiken die als auteursrechtelijk beschermd materiaal wordt erkend, moet u ervoor zorgen dat u deze rechten niet schendt.

Gebruik van danschoreografie

Wat moet u doen als u een danschoreografie wilt uitvoeren die als auteursrechtelijk beschermd materiaal wordt erkend? Moet u elke keer toestemming vragen aan de auteursrechthebbende?

Volgens de Japanse Auteurswet (Copyright Law):

“De auteur heeft het exclusieve recht om zijn werk uit te voeren of te laten uitvoeren met het doel het direct aan het publiek te laten zien of horen.”

Japanse Auteurswet (Copyright Law) Artikel 22

Dit betekent dat u toestemming nodig heeft als u de choreografie “direct aan het publiek wilt laten zien”. Als u de choreografie niet direct aan het publiek wilt laten zien, heeft u geen toestemming nodig.

In de Japanse Auteurswet (Copyright Law) wordt “het publiek” gedefinieerd als “een onbepaald aantal personen of een bepaald maar groot aantal personen” (Artikel 2, lid 5). Daarom is er geen probleem als u alleen danst of danst voor een paar vrienden.

Echter, als u danst voor honderden mensen, zoals schoolkinderen of collega’s, wordt dit beschouwd als een “bepaald maar groot aantal personen”.

In sommige gevallen is toestemming echter niet nodig dankzij uitzonderingsbepalingen.

“Een gepubliceerd werk mag worden uitgevoerd, gespeeld, vertoond of mondeling voorgedragen zonder winstoogmerk en zonder betaling van het publiek. Echter, dit geldt niet als er een vergoeding wordt betaald aan de uitvoerende kunstenaar of de persoon die de mondelinge presentatie geeft.”

Japanse Auteurswet (Copyright Law) Artikel 38, lid 1

Dus, als er geen toegangsprijs, zaalhuur of lidmaatschapskosten worden geheven en er geen vergoeding wordt betaald aan de uitvoerenden, zoals bij een cultureel festival of bedrijfsevenement, is er geen noodzaak om rechten te regelen.

Gebruik van video’s van danschoreografie

Er is een juridische interpretatie dat video’s van “Ik heb deze dans geprobeerd” op videostreaming sites kunnen worden beschouwd als persoonlijk gebruik.

Volgens Artikel 30 van de Japanse Auteurswet (Copyright Law) mag een werk worden gekopieerd voor “persoonlijk gebruik of gebruik binnen een beperkte kring, zoals een gezin”. Er zijn verschillende meningen over hoe deze handeling van het posten van gekopieerd materiaal moet worden geïnterpreteerd.

Natuurlijk, als u winst maakt door het materiaal op een medium te branden en te verkopen, kan dit in strijd zijn met de wet. Echter, als u alleen de video op een streaming site plaatst, is de kans klein dat dit een probleem wordt zolang het individueel wordt gedaan. In dit geval is het onduidelijk of het hebben van advertentie-inkomsten op zichzelf al als “het maken van winst” wordt beschouwd.

In het geval van de recentelijk populaire “online danslessen”, waarbij inkomsten worden gegenereerd, is toestemming van de auteursrechthebbende nodig als u een vergoeding voor de lessen vraagt of “super chat” (donaties) ontvangt, tenzij u de rechten op de choreografie bezit.

Bij het streamen van video’s is er een groeiend bewustzijn van en naleving van muziekauteursrechten, maar er moet ook aandacht worden besteed aan dansauteursrechten.

Samenvatting

Het is geen eenvoudige kwestie om te beoordelen, maar het is veilig om ervan uit te gaan dat er auteursrechten bestaan op de choreografie van dans (dans) en dat choreografie een auteursrechtelijk beschermd werk is.

Wat betreft het gebruik en de licentie, dit zijn complexe kwesties, dus het is raadzaam om advies in te winnen bij een ervaren advocaat.

Informatie over onze maatregelen

Monolis Law Firm is een advocatenkantoor met hoge expertise in IT, met name internet en recht.

Intellectuele eigendomsrechten, met name auteursrechten, hebben de afgelopen jaren veel aandacht gekregen, en de noodzaak van juridische controles neemt steeds meer toe. Ons kantoor biedt oplossingen met betrekking tot intellectueel eigendom. Details worden beschreven in het onderstaande artikel.

https://monolith.law/practices/corporate[ja]