Verwijdering van arrestatieartikelen en het 'recht om vergeten te worden' en 'belang dat rehabilitatie niet wordt belemmerd

Uw informatie, die u liever niet bekend wilt hebben bij anderen, komt tevoorschijn bij een internetzoekopdracht. In het bijzonder, uw arrestatiegeschiedenis of strafblad kan bekend worden bij anderen. Dit kan leiden tot aanzienlijke nadelen voor u.

Het ‘recht om vergeten te worden’, dat in de EU is aangenomen, is steeds vaker onderwerp van gesprek in het nieuws en de kranten. Maar kan dit worden gebruikt om artikelen die u benadelen te verwijderen?

Hier zullen we de verschillen tussen het ‘recht om vergeten te worden’ en het tot nu toe gebruikte ‘recht om niet belemmerd te worden in rehabilitatie’, en de toekomstige vooruitzichten, uitleggen.

“Het recht om vergeten te worden”

Op het internet, waar enorme hoeveelheden informatie voortdurend worden opgeslagen, wordt de rol van zoekmachines steeds belangrijker, zowel bij het verzenden als bij het bekijken van informatie.

In reactie hierop heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie in 2014 het “recht om vergeten te worden” (right to be forgotten) van EU-burgers erkend en op basis daarvan Google gevraagd om wettelijk gepubliceerde schulden en informatie uit de zoekresultaten te verwijderen.

Het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft bepaald dat de betrokkene kan verzoeken om verwijdering als de gegevens “onjuist zijn in relatie tot het doel van de verwerking, irrelevant of overmatig” en dat hij van de zoekmachine kan eisen dat “links naar websites worden verwijderd als de gegevens die oorspronkelijk legaal waren, niet langer nodig zijn”. Dit “recht om vergeten te worden” heeft ook in Japan veel aandacht gekregen.

Uitgebreide informatie over rechtszaken en dergelijke over het verwijderen van Google-zoekresultaten vindt u in het volgende artikel.

Een man die een definitieve boete van 500.000 yen had gekregen voor het overtreden van de Japanse Wet ter Bestrijding van Kinderprostitutie en Kinderpornografie, eiste dat Google informatie over zijn arrestatie uit de zoekresultaten zou verwijderen, omdat artikelen over zijn arrestatie nog steeds werden weergegeven wanneer zijn naam en prefectuur werden gezocht, zelfs meer dan drie jaar na het incident. Dit werd in juni 2015 (Heisei 27) erkend.

In december 2015 (Heisei 27) heeft de rechtbank van Saitama een voorlopige bevelsmaatregel goedgekeurd in reactie op een verzoek tot intrekking van deze beslissing, en opnieuw Google opgedragen om de informatie te verwijderen.

Deze beslissing, die voor het eerst in Japan het “recht om vergeten te worden” aanhaalde, trok veel aandacht.

In deze beslissing werd het verwijderen van zoekresultaten erkend meer dan drie jaar na de uitvoering van een boete voor kinderprostitutie, met de redenering dat:

“Zelfs een crimineel wiens arrestatiegeschiedenis eenmaal is gerapporteerd en bekend is bij de samenleving, heeft het recht om zijn privéleven te respecteren als een persoonlijk recht en heeft het belang om niet te worden belemmerd in zijn rehabilitatie. Afhankelijk van de aard van de misdaad, zou hij na een bepaalde periode het ‘recht om vergeten te worden’ van zijn vroegere misdaden door de samenleving moeten hebben.”

Beslissing van de rechtbank van Saitama, 22 december 2015 (Heisei 27)

Als we van mening zijn dat het voor een persoon die een misdaad heeft begaan om terug te keren naar de samenleving als een gewone burger en een vreedzaam leven te leiden na een veroordeling of het uitzitten van een straf, in feite zijn rehabilitatie is zonder herhaalde criminaliteit, dan kan het weergeven van een arrestatiegeschiedenis voor mensen die een bepaalde periode zonder herhaalde criminaliteit hebben doorgebracht, een groot risico vormen voor het “belang om niet te worden belemmerd in hun rehabilitatie”.

‘Het recht op rehabilitatie’ of ‘Het recht om vergeten te worden’

Tot nu toe, bij het overwegen van artikelen over dergelijke misdaden, werd er vanuit het perspectief of het ‘recht op een ongestoord nieuw sociaal leven zonder belemmering van rehabilitatie’ dat de betrokkene heeft, geschonden zou kunnen worden, vergeleken tussen het ‘juridisch belang van niet openbaar maken van feiten met betrekking tot eerdere misdrijven’ en de ‘noodzaak om feiten met betrekking tot eerdere misdrijven openbaar te maken in werken met behulp van echte namen’. Als het voormalige superieur werd geacht, werd het openbaar maken van eerdere misdrijven als illegaal beschouwd binnen het kader van deze vergelijkende beoordeling (Japanse Hooggerechtshof, 8 februari 1994 (Gregoriaanse kalender), ‘Non-fictie “Omgekeerde” zaak’).

Echter, deze beslissing van de Saitama District Court ging een stap verder dan het ‘recht op rehabilitatie’ dat het bovengenoemde Hooggerechtshof aangaf, en nam het concept van ‘het recht om vergeten te worden’ aan, wat de aandacht trok.

Als we de criteria die de Saitama District Court heeft aangegeven samenvatten, krijgen we het volgende:

1. Personen die zijn gearresteerd en in het nieuws zijn gekomen, hebben ook ‘het recht op rehabilitatie’
2. Na een bepaalde periode hebben ze het recht om hun vroegere misdaden ‘vergeten te worden’ door de samenleving
3. Gezien het feit dat het moeilijk is om een rustig leven te leiden door het wissen van informatie wanneer arrestatie-informatie op het internet wordt weergegeven, moet men oordelen over het al dan niet verwijderen van zoekresultaten
4. De man loopt het risico dat zijn arrestatiegeschiedenis gemakkelijk kan worden bekeken, en het nadeel is moeilijk te herstellen en ernstig

Ontkenning van het ‘recht om vergeten te worden’?

In reactie hierop heeft het Tokyo High Court in juli 2016 (Heisei 28) tijdens de conservatoire beroepsprocedure geoordeeld dat

er gevallen zijn waarin een verzoek om bepaalde zoekresultaten op het internet onzichtbaar te maken op basis van privacyrechten wordt erkend, maar

1. De arrestatiegeschiedenis van kindermisdrijven is van belang voor het publiek

2. Zelfs rekening houdend met het verstrijken van de tijd, is het publieke karakter van de arrestatie-informatie niet verloren gegaan

Beslissing van het Tokyo High Court, 12 juli 2016

Op basis hiervan heeft het geoordeeld dat “kinderprostitutie een ernstige zorg is voor ouders, en hoewel ongeveer vijf jaar zijn verstreken sinds het incident, is het publieke karakter niet verloren gegaan”. Het heeft de beslissing van de Saitama District Court, die het ‘recht om vergeten te worden’ erkende en verwijdering toestond, vernietigd en het verzoek van de man afgewezen.

Over het ‘recht om vergeten te worden’ oordeelde het dat “het niet wettelijk is vastgesteld, en een verzoek om verwijdering op basis van dit recht verschilt niet van een traditioneel verzoek om verwijdering op basis van privacyrechten”.

Destijds werd er in de kranten en dergelijke veel gesproken over het feit dat het Tokyo High Court het ‘recht om vergeten te worden’ had ontkend.

De beslissing van de Hoge Raad

In januari 2017 (Heisei 29) heeft de Hoge Raad van Japan in een toestemmingsberoep tegen het Hooggerechtshof van Tokio erkend dat “het belang van het niet willekeurig openbaar maken van feiten die tot de privacy van een individu behoren, juridisch beschermd moet worden” en heeft de volgende beslissing genomen:

Of het verstrekken van informatie zoals URL’s van websites die artikelen bevatten met feiten die tot de privacy behoren als onderdeel van zoekresultaten illegaal is of niet, moet worden beoordeeld door het vergelijken en afwegen van verschillende omstandigheden, zoals de aard en inhoud van de feiten, de reikwijdte van de overdracht van feiten die tot de privacy behoren door het verstrekken van dergelijke URL-informatie, de mate van specifieke schade die het individu lijdt, de sociale status en invloed van het individu, het doel en de betekenis van de bovengenoemde artikelen, de sociale situatie op het moment van publicatie van de artikelen en de daaropvolgende veranderingen, en de noodzaak om de feiten in de artikelen te vermelden. Als gevolg hiervan, als het duidelijk is dat het juridische belang van het niet openbaar maken van de feiten overheerst, is het redelijk om te interpreteren dat de zoekmachine-operator kan worden gevraagd om dergelijke URL-informatie uit de zoekresultaten te verwijderen.

Beslissing van de Hoge Raad, 31 januari 2017 (Heisei 29)

De Hoge Raad heeft de bovenstaande criteria aangegeven en in dit geval geoordeeld dat “gezien het feit dat kinderprostitutie wordt beschouwd als seksuele uitbuiting en misbruik van kinderen, en sterk wordt veroordeeld door de samenleving en verboden is met strafrechtelijke sancties, het nog steeds kan worden beschouwd als een kwestie van openbaar belang” en dat “gezien het feit dat de zoekresultaten in kwestie een deel zijn van de zoekresultaten wanneer de naam van de provincie waar de appellant woont en de naam van de appellant als voorwaarden worden gebruikt, het bereik van de overdracht van de feiten in kwestie beperkt kan worden geacht”, en heeft daarom geoordeeld dat “het niet duidelijk is dat het juridische belang van het niet openbaar maken van de feiten overheerst”, en heeft de verwijdering van de zoekresultaten niet toegestaan.

De beslissing van de Hoge Raad houdt in dat na het overwegen van verschillende omstandigheden, uiteindelijk een vergelijkende afweging wordt gemaakt, dat wil zeggen, “welke is groter, de reden om te verwijderen (het juridische belang van het niet openbaar maken van de feiten) of de reden om niet te verwijderen (de reden om dergelijke URL-informatie als zoekresultaten te verstrekken)”.

Omstandigheden die de basis vormen voor het juridische belang van het niet openbaar maken van de feiten

• De reikwijdte van de overdracht van feiten die tot de privacy behoren door het verstrekken van dergelijke URL-informatie
• De mate van specifieke schade die het individu lijdt door het verstrekken van dergelijke URL-informatie

Omstandigheden die zowel voor als tegen kunnen zijn, afhankelijk van het geval

• De aard en inhoud van de feiten
• De sociale status en invloed van het individu
• De sociale situatie op het moment van publicatie van de artikelen en de daaropvolgende veranderingen

Omstandigheden die de reden vormen voor het verstrekken van dergelijke URL-informatie als zoekresultaten

• Het doel en de betekenis van de artikelen
• De noodzaak om de feiten in de artikelen te vermelden

Vergelijkende afweging en het ‘recht om vergeten te worden’

De bovengenoemde beslissing van het Hooggerechtshof stelt dat, in gevallen waarin “het duidelijk is dat het wettelijk belang om de feiten niet openbaar te maken superieur is”, men kan eisen dat “de betreffende URL of soortgelijke informatie uit de zoekresultaten wordt verwijderd”. Hoewel de norm voor vergelijkende afweging “duidelijk” streng is, zijn de vereisten voor het verwijderen van artikelen duidelijk gedefinieerd.

Bovendien wordt het verwijderen van zoekresultaten gezien als onderdeel van het algemene recht op privacy, en er wordt geen enkele keer verwezen naar het ‘recht om vergeten te worden’.

Ik geloof echter niet dat dit een ontkenning van het ‘recht om vergeten te worden’ betekent. Er waren berichten dat het ‘recht om vergeten te worden’ werd ontkend toen de beslissing van het Hooggerechtshof van Tokyo werd genomen, maar dit is slechts omdat men oordeelde dat men kon beslissen door een vergelijkende afweging te maken op basis van de bestaande normen, zonder noodzakelijkerwijs een nieuw concept te introduceren. Daarom wordt aangenomen dat men bewust niet heeft verwezen naar het ‘recht om vergeten te worden’.

Verwijdering van misdaadrapportage-artikelen

De verwijdering van artikelen over misdaadrapportage is een moeilijk probleem. Ten eerste, in tegenstelling tot gevallen waarin laster en smaad worden aangevochten vanwege reputatieschade, zijn artikelen over misdaadrapportage waar. Omdat het artikel zelf waar is, wordt het evenwicht met de ‘vrijheid van de pers’ onvermijdelijk een probleem als we om verwijdering vragen.

In gevallen waarin werd betwist of het verbod op het drukken en verspreiden van publicaties door een voorlopige gerechtelijke bevel (voorafgaande stopzetting) illegaal was, heeft het Hooggerechtshof,

“Het is redelijk om te begrijpen dat degenen wiens eer, die een objectieve evaluatie van persoonlijke waarden zoals karakter, deugd, reputatie en krediet van de samenleving is, illegaal is geschonden, op basis van het recht op eer als een persoonlijk recht, de dader kunnen vragen om de huidige inbreukmakende handelingen te elimineren en toekomstige inbreuken te voorkomen door de inbreukmakende handelingen te stoppen.”

Hooggerechtshof, 11 juni 1986 (1986)

Er is een uitspraak die dit aangeeft.

In dit arrest van het Hooggerechtshof wordt gesteld dat om een stopzetting te erkennen, “het duidelijk moet zijn dat de inhoud van de uitdrukking niet waar is, of dat het niet uitsluitend bedoeld is om het publieke belang te dienen, en dat het slachtoffer waarschijnlijk aanzienlijke en moeilijk te herstellen schade zal lijden”.

Daarom, in het geval van arrestatieartikelen zoals in de zaak van de Saitama District Court, omdat het artikel zelf waar is, voldoet het niet aan de vereiste dat “de inhoud van de uitdrukking niet waar is”, en in het geval van rapportage door media zoals kranten, wordt “uitsluitend bedoeld om het publieke belang te dienen” erkend. Daarom dacht de Saitama District Court dat het nodig was om een andere juridische structuur aan te nemen en misschien hebben ze het “recht om vergeten te worden” geïntroduceerd.

Natuurlijk betekent het feit dat het waar is niet dat het niet kan worden verwijderd. Er zijn gevallen waarin persoonlijke informatie is gelekt of wraakporno. De verwijdering van artikelen over het verleden van misdaden wordt alleen beoordeeld als onderdeel van het algemene recht op privacy.

Samenvatting

Hoewel het woord ‘recht om vergeten te worden’ niet voorkomt in de uitspraak van de Hoge Raad, is het concept van het ‘recht om vergeten te worden’ ontstaan door de wijdverbreide verspreiding van het internet. Gezien de huidige vloeibare situatie rond dit onderwerp, kunnen we aannemen dat er op dit moment geen oordeel is geveld en dat dit is overgelaten aan toekomstige beoordelingen.

In de toekomst wordt verwacht dat er meer oordelen zullen worden gevormd op basis van de evenwichtige beoordeling van de Hoge Raad met betrekking tot verzoeken om verwijdering uit zoekresultaten. In het bijzonder, hoeveel tijd moet er verstrijken voordat persoonlijke privacy-informatie niet langer als een ‘kwestie van openbaar belang’ kan worden beschouwd? Het element van ‘tijdverloop’ zal waarschijnlijk een belangrijke rol spelen in toekomstige jurisprudentie.