Παιχνίδια και Νομοθεσία (Μέρος Β'): Ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Συμβάσεις Καταναλωτών, ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές, ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες

Ειδικά στις μέρες μας, όπου τα διαδικτυακά παιχνίδια και τα παιχνίδια με εσωτερικές αγορές έχουν γίνει κοινά, για τη διαχείριση ενός παιχνιδιού είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τη νομιμότητα σε σχέση με διάφορους νόμους και να επιβεβαιώσουμε ότι η διαχείριση γίνεται νόμιμα. Σε αυτό το άρθρο, στο πρώτο μέρος, εξηγήσαμε τον Ιαπωνικό νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων, τον Ιαπωνικό νόμο περί εμφάνισης δώρων και τον Ιαπωνικό νόμο περί ρύθμισης κεφαλαίων, αλλά στο δεύτερο μέρος θα εξηγήσουμε τον Ιαπωνικό νόμο περί καταναλωτικών συμβάσεων, τον Ιαπωνικό νόμο περί συγκεκριμένων εμπορικών συναλλαγών και τον Ιαπωνικό νόμο περί ηλεκτρονικής επικοινωνίας.

https://monolith.law/corporate/game-copyright-part1[ja]

Σχετικά με τον Ιαπωνικό Νόμο για τις Συμβάσεις Καταναλωτών

Ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Συμβάσεις Καταναλωτών (Νόμος για τις Συμβάσεις Καταναλωτών της Ιαπωνίας) είναι ένας νόμος που έχει σχεδιαστεί για να προστατεύσει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των καταναλωτών. Αυτός ο νόμος παρέχει ένα πλαίσιο για την ρύθμιση των συμβάσεων που συνάπτονται μεταξύ επιχειρήσεων και καταναλωτών, και περιλαμβάνει διατάξεις που αφορούν την αποφυγή των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών και την προστασία των καταναλωτών από τις απάτες.

Οι κύριες διατάξεις του Ιαπωνικού Νόμου για τις Συμβάσεις Καταναλωτών περιλαμβάνουν:

– Την απαγόρευση των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών, όπως η παραπλανητική διαφήμιση και η πώληση προϊόντων ή υπηρεσιών που είναι επιβλαβείς για την υγεία ή την ασφάλεια των καταναλωτών.
– Την προστασία των καταναλωτών από τις απάτες, παρέχοντας μηχανισμούς για την αναγνώριση και την αντιμετώπιση των παραβιάσεων.
– Την επιβολή αυστηρών προδιαγραφών για την πληροφόρηση των καταναλωτών σχετικά με τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που προσφέρονται, περιλαμβάνοντας την υποχρέωση των επιχειρήσεων να παρέχουν σαφείς και κατανοητές πληροφορίες σχετικά με τις τιμές, τις χαρακτηριστικές, τις προειδοποιήσεις και τους όρους των συμβάσεων.

Ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Συμβάσεις Καταναλωτών είναι ένα σημαντικό εργαλείο για την προστασία των καταναλωτών και την προώθηση της δίκαιης και διαφανούς εμπορικής δραστηριότητας.

Τι είναι ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Συμβάσεις των Καταναλωτών;

Ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Συμβάσεις των Καταναλωτών είναι ένας νόμος που ρυθμίζει τις συμβατικές σχέσεις και άλλα θέματα που αφορούν συμβάσεις που συνάπτονται μεταξύ καταναλωτών και επιχειρήσεων.

Σκοπός του Ιαπωνικού Νόμου για τις Συμβάσεις των Καταναλωτών

Ο σκοπός του Ιαπωνικού Νόμου για τις Συμβάσεις των Καταναλωτών καθορίζεται στο άρθρο 1 του ίδιου νόμου, όπως παρακάτω:

(Σκοπός)

Άρθρο 1: Ο παρών νόμος έχει ως σκοπό να προστατεύσει τα συμφέροντα των καταναλωτών, λαμβάνοντας υπόψη την ανισορροπία στην ποιότητα και την ποσότητα των πληροφοριών καθώς και την ανισορροπία δύναμης διαπραγμάτευσης μεταξύ των καταναλωτών και των επιχειρήσεων. Ο νόμος αυτός επιτρέπει στους καταναλωτές να ακυρώσουν την πρόταση σύμβασης ή την έκφραση της συναίνεσής τους, σε περίπτωση που έχουν παραπλανηθεί ή συγχυστεί από τις ενέργειες των επιχειρήσεων. Επιπλέον, ο νόμος αυτός καθιστά άκυρες τις ρήτρες που απαλλάσσουν τις επιχειρήσεις από την ευθύνη για αποζημίωση ζημιών ή άλλες ρήτρες που προκαλούν αδικαιολόγητη βλάβη στα συμφέροντα των καταναλωτών. Επιπρόσθετα, ο νόμος επιτρέπει στις κατάλληλες οργανώσεις καταναλωτών να ζητήσουν την απαγόρευση των επιχειρήσεων από την πρόκληση ή την επέκταση της ζημίας των καταναλωτών. Ο σκοπός αυτού του νόμου είναι να συμβάλει στην ασφάλεια και την βελτίωση της ζωής των πολιτών και στην υγιή ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας.

Με απλά λόγια, ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Συμβάσεις των Καταναλωτών είναι ένας νόμος που στοχεύει στην προστασία των συμφερόντων των καταναλωτών, λαμβάνοντας υπόψη την ανισορροπία στην ποιότητα και την ποσότητα των πληροφοριών και την ανισορροπία δύναμης διαπραγμάτευσης μεταξύ των καταναλωτών και των επιχειρήσεων κατά τη σύναψη συμβάσεων.

Ρυθμίσεις βάσει του Ιαπωνικού Νόμου για τα Συμβόλαια Καταναλωτών

Σε περίπτωση παιχνιδιού εκτός σύνδεσης, η εταιρεία παιχνιδιών δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στον λογαριασμό του χρήστη και είναι δύσκολο να λάβει οποιοδήποτε μέτρο εναντίον του χρήστη.

Από την άλλη πλευρά, στην περίπτωση των online παιχνιδιών, ο χρήστης δημιουργεί έναν λογαριασμό και έχει πρόσβαση στους διακομιστές που παρέχει η εταιρεία παιχνιδιών για να παίξει το παιχνίδι. Ως εκ τούτου, στα online παιχνίδια, η σχέση μεταξύ της εταιρείας παιχνιδιών και του χρήστη συνεχίζεται.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις ιδιαιτερότητες των online παιχνιδιών, πιστεύω ότι σχεδόν όλα τα online παιχνίδια έχουν καθορισμένους όρους χρήσης.

Πολλοί άνθρωποι δεν διαβάζουν προσεκτικά τους όρους χρήσης όταν παίζουν ένα παιχνίδι, αλλά σε σχέση με τον Ιαπωνικό Νόμο για τα Συμβόλαια Καταναλωτών, αυτοί οι όροι χρήσης μπορεί να αποτελέσουν πρόβλημα.

Στους όρους χρήσης ενός παιχνιδιού, μπορεί να υπάρχουν ρήτρες που καθορίζουν ότι η εταιρεία παιχνιδιών μπορεί να λάβει μέτρα κυρώσεων, όπως η αναστολή ή η διαγραφή του λογαριασμού ενός χρήστη που παραβιάζει τους όρους, ή ρήτρες που αφορούν πρόστιμα ή αποζημιώσεις για ζημίες.

Σχετικά με τη ρήτρα που καθορίζει ότι μπορούν να ληφθούν μέτρα κυρώσεων

Καταρχάς, σχετικά με τη ρήτρα που καθορίζει ότι μπορούν να ληφθούν μέτρα κυρώσεων, το ζήτημα είναι η σχέση της με το άρθρο 10 του Ιαπωνικού Νόμου για τις Συμβάσεις Καταναλωτών.

(Άκυρη ρήτρα που προκαλεί μονομερή βλάβη στα συμφέροντα του καταναλωτή)

Άρθρο 10: Οι ρήτρες της σύμβασης καταναλωτή που περιορίζουν τα δικαιώματα του καταναλωτή ή επιβαρύνουν τις υποχρεώσεις του καταναλωτή σε σύγκριση με την εφαρμογή των διατάξεων που δεν σχετίζονται με τη δημόσια τάξη στη νομοθεσία, και που παραβιάζουν τις βασικές αρχές που ορίζονται στην παράγραφο 2 του άρθρου 1 του Πολιτικού Κώδικα, προκαλώντας μονομερή βλάβη στα συμφέροντα του καταναλωτή, είναι άκυρες.

Σχετικά με τα μέτρα κυρώσεων στους όρους χρήσης, το ζήτημα είναι η σχέση τους με το μέρος του παραπάνω κειμένου που αναφέρει ότι “οι ρήτρες της σύμβασης καταναλωτή που περιορίζουν τα δικαιώματα του καταναλωτή ή επιβαρύνουν τις υποχρεώσεις του καταναλωτή σε σύγκριση με την εφαρμογή των διατάξεων που δεν σχετίζονται με τη δημόσια τάξη στη νομοθεσία, και που παραβιάζουν τις βασικές αρχές που ορίζονται στην παράγραφο 2 του άρθρου 1 του Πολιτικού Κώδικα, προκαλώντας μονομερή βλάβη στα συμφέροντα του καταναλωτή”.

Εάν υπάρχει σύγκρουση με αυτή τη ρήτρα, υπάρχει η πιθανότητα η ρήτρα των όρων χρήσης που καθορίζει τα μέτρα κυρώσεων να είναι άκυρη.

Ωστόσο, στη νομολογία, φαίνεται ότι υπάρχει μια τάση να μην αναγνωρίζεται η άκυρη ρήτρα κυρώσεων (απόφαση του Δικαστηρίου του Τόκιο στις 27 Ιανουαρίου 2010 (Heisei 22) και απόφαση του Δικαστηρίου του Τόκιο στις 16 Σεπτεμβρίου 2009 (Heisei 21)), οπότε πρέπει να ληφθεί υπόψη αυτό το σημείο.

Σχετικά με τις ρήτρες για πρόστιμα και αποζημιώσεις

Στη συνέχεια, σχετικά με τις ρήτρες για πρόστιμα και αποζημιώσεις, το ζήτημα που προκύπτει είναι η σχέση τους με το άρθρο 9 του Ιαπωνικού Νόμου για τις Συμβάσεις Καταναλωτών.

(Ακυρότητα των ρήτρων που προβλέπουν το ποσό της αποζημίωσης που πρέπει να πληρώσει ο καταναλωτής)

Άρθρο 9: Οι ρήτρες των συμβάσεων καταναλωτών που αναφέρονται στα παρακάτω σημεία, είναι άκυρες όσον αφορά τα σημεία που ορίζονται σε κάθε σημείο.

1. Ρήτρες που προβλέπουν το ποσό της αποζημίωσης που πρέπει να πληρώσει ο καταναλωτής σε περίπτωση ακύρωσης της σύμβασης, ή πρόστιμα, και το συνολικό ποσό αυτών υπερβαίνει το μέσο ποσό της ζημίας που θα πρέπει να υποστεί ο επιχειρηματίας σε περίπτωση ακύρωσης μιας παρόμοιας σύμβασης καταναλωτή, ανάλογα με την αιτία, το χρονικό διάστημα κλπ. της ακύρωσης που ορίζεται στη ρήτρα – το ποσό που υπερβαίνει

2. Ρήτρες που προβλέπουν το ποσό της αποζημίωσης που πρέπει να πληρώσει ο καταναλωτής εάν δεν πληρώσει το σύνολο ή ένα μέρος του χρηματικού ποσού που πρέπει να πληρώσει βάσει της σύμβασης μέχρι την ημερομηνία πληρωμής (σε περίπτωση που ο αριθμός των πληρωμών είναι δύο ή περισσότεροι, κάθε ημερομηνία πληρωμής. Το ίδιο ισχύει παρακάτω σε αυτό το σημείο.), ή πρόστιμα, και το συνολικό ποσό αυτών υπερβαίνει το ποσό που υπολογίζεται πολλαπλασιάζοντας το ποσό που πρέπει να πληρώσει ο καταναλωτής στην ημερομηνία πληρωμής, αφαιρώντας το ποσό που έχει ήδη πληρωθεί από το ποσό που πρέπει να πληρωθεί στην ημερομηνία πληρωμής, με το ποσοστό 14,6% ετησίως για την περίοδο από την επομένη της ημερομηνίας πληρωμής μέχρι την ημέρα πληρωμής – το ποσό που υπερβαίνει

Στο πρώτο σημείο του άρθρου 9 του Ιαπωνικού Νόμου για τις Συμβάσεις Καταναλωτών, ορίζεται ότι οι ρήτρες που προβλέπουν πρόστιμα ή αποζημιώσεις είναι άκυρες, εάν το ποσό τους υπερβαίνει “το μέσο ποσό της ζημίας που θα πρέπει να υποστεί ο επιχειρηματίας σε περίπτωση ακύρωσης μιας παρόμοιας σύμβασης καταναλωτή, ανάλογα με την αιτία, το χρονικό διάστημα κλπ. της ακύρωσης που ορίζεται στη ρήτρα”.

Ως εκ τούτου, όταν οι εταιρείες παιχνιδιών ορίζουν ρήτρες σχετικά με πρόστιμα ή αποζημιώσεις στους όρους χρήσης, πρέπει να λάβουν υπόψη τη σχέση τους με το άρθρο 9 του Ιαπωνικού Νόμου για τις Συμβάσεις Καταναλωτών.

Σχετικά με τον Ιαπωνικό Νόμο για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές

Τι είναι ο Ιαπωνικός Νόμος για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές;

Ο Ιαπωνικός Νόμος για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές είναι ένας νόμος που κατηγοριοποιεί συγκεκριμένες συναλλαγές, όπως η πώληση κατ’ οίκον ή η πώληση μέσω τηλεπικοινωνιών, που είναι ευάλωτες σε προβλήματα καταναλωτών. Καθορίζει τους κανόνες που πρέπει να τηρούν οι επιχειρηματίες και τους κανόνες για την προστασία των καταναλωτών.

Σκοπός του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές

Ο σκοπός του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές (Νόμος για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές) καθορίζεται στο άρθρο 1 του ίδιου νόμου, όπως παρακάτω:

(Σκοπός)

Άρθρο 1. Ο σκοπός αυτού του νόμου είναι να διασφαλίσει τη δικαιοσύνη στις ειδικές εμπορικές συναλλαγές (πωλήσεις κατ’ οίκον, πωλήσεις μέσω τηλεπικοινωνιών και πωλήσεις μέσω τηλεφωνικής προσφοράς, συναλλαγές αλυσιδωτών πωλήσεων, συναλλαγές που αφορούν ειδικές συνεχείς παροχές υπηρεσιών, συναλλαγές που προσελκύουν την παροχή υπηρεσιών και συναλλαγές που αφορούν αγορές κατ’ οίκον. Το ίδιο ισχύει και παρακάτω.), να προλάβει τις ζημίες που μπορεί να υποστούν οι αγοραστές και άλλοι, να προστατεύσει τα συμφέροντα των αγοραστών και άλλων, να διασφαλίσει την ομαλή και σωστή διανομή των προϊόντων και την παροχή υπηρεσιών, και να συμβάλει στην υγιή ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας.

Σε απλά λόγια, ο σκοπός του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές είναι να προλάβει τις παράνομες και κακόβουλες πρακτικές προσφοράς από τους επιχειρηματίες και να προστατεύσει τα συμφέροντα των καταναλωτών.

Ρύθμιση βάσει του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, στα πρόσφατα παιχνίδια, η μέθοδος των πληρωμών εντός του παιχνιδιού έχει αυξηθεί.

Στα παιχνίδια εκτός σύνδεσης, καταρχάς, οι καταναλωτές πληρώνουν χρήματα μόνο όταν αγοράζουν το παιχνίδι, αλλά στην περίπτωση των παιχνιδιών σε απευθείας σύνδεση και άλλων που έχουν σύστημα πληρωμών, οι χρήστες πληρώνουν χρήματα ακόμη και μετά την αγορά ή τη λήψη του παιχνιδιού.

Αυτό το σύστημα πληρωμών θεωρείται ότι ανήκει στις “πωλήσεις μέσω τηλεπικοινωνιών” που καθορίζονται στην παράγραφο 1 του άρθρου 2 του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές.

2. Σε αυτό το κεφάλαιο και στο άρθρο 58-19, “πωλήσεις μέσω τηλεπικοινωνιών” σημαίνει την πώληση προϊόντων ή παροχής υπηρεσιών που πραγματοποιείται από τον πωλητή ή τον πάροχο υπηρεσιών μέσω ταχυδρομείου ή άλλων μεθόδων που καθορίζονται από τον κανονισμό του αρμόδιου υπουργείου (εφεξής “ταχυδρομείο κλπ.”) για να δεχτεί την αίτηση για σύμβαση πώλησης ή παροχής υπηρεσιών, που δεν ανήκει στις πωλήσεις μέσω τηλεφωνικής προσφοράς.

Αν οι πληρωμές σε παιχνίδια σε απευθείας σύνδεση κλπ. ανήκουν στις “πωλήσεις μέσω τηλεπικοινωνιών”, τότε θα υπόκεινται στη ρύθμιση του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές.

Και στη σχέση με τον Ιαπωνικό Νόμο για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές, ένας κανονισμός που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι η εμφάνιση διαφημίσεων (άρθρο 11 του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές).

Οι εταιρείες παιχνιδιών, καταρχάς, πρέπει να δηλώσουν τα παρακάτω στοιχεία.

1. Τιμή πώλησης (αντίτιμο για την υπηρεσία) (Απαιτείται επίσης εμφάνιση του κόστους αποστολής)
2. Χρόνος και τρόπος πληρωμής του αντιτίμου
3. Χρόνος παράδοσης του προϊόντος (χρόνος μεταβίβασης των δικαιωμάτων, χρόνος παροχής της υπηρεσίας)
4. Στοιχεία σχετικά με την ακύρωση της αίτησης για σύμβαση πώλησης προϊόντων ή δικαιωμάτων ή την ακύρωση της σύμβασης πώλησης (εάν υπάρχει ειδική συμφωνία, το περιεχόμενό της)
5. Όνομα (επωνυμία), διεύθυνση, τηλέφωνο του επιχειρηματία
6. Εάν ο επιχειρηματίας είναι νομικό πρόσωπο και διαφημίζεται μέσω ηλεκτρονικής οργάνωσης επεξεργασίας πληροφοριών, το όνομα του εκπροσώπου του πωλητή ή του υπεύθυνου για τις πωλήσεις μέσω τηλεπικοινωνιών
7. Εάν υπάρχει προθεσμία για την αίτηση, η προθεσμία
8. Εάν υπάρχουν χρήματα που πρέπει να καταβάλει ο αγοραστής εκτός από την τιμή πώλησης και το κόστος αποστολής, το περιεχόμενο και το ποσό τους
9. Εάν υπάρχει κρυφό ελάττωμα στο προϊόν, και υπάρχει κανονισμός για την ευθύνη του πωλητή, το περιεχόμενό του
10. Στην περίπτωση συναλλαγών που αφορούν λογισμικό, το περιβάλλον λειτουργίας του λογισμικού
11. Εάν χρειάζεται να συνάψετε συμβάση πώλησης προϊόντων περισσότερες από δύο φορές, το γεγονός αυτό και οι όροι πώλησης
12. Εάν υπάρχουν ειδικοί όροι πώλησης (όροι παροχής υπηρεσιών), όπως περιορισμοί στην ποσότητα πώλησης των προϊόντων, το περιεχόμενό τους
13. Εάν στέλνετε κατάλογο κλπ. μετά από αίτηση, και αυτό είναι επί πληρωμή, το ποσό του
14. Εάν στέλνετε εμπορική διαφήμιση μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, η ηλεκτρονική διεύθυνση του επιχειρηματία

https://www.no-trouble.caa.go.jp/what/mailorder/

Εάν οι εταιρείες παιχνιδιών δεν πραγματοποιούν την αναγραφή βάσει του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές, μπορεί να ληφθούν μέτρα όπως οδηγίες για βελτίωση των επιχειρήσεων (άρθρο 14 του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές), διαταγή διακοπής των επιχειρήσεων (άρθρο 15 του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές) και διαταγή απαγόρευσης των επιχειρήσεων (άρθρο 15-2 του Ιαπωνικού Νόμου για Ειδικές Εμπορικές Συναλλαγές).

Σχετικά με τον Ιαπωνικό Νόμο για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις

Τι είναι ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις;

Ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις είναι ένας νόμος που ρυθμίζει τις επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών στο πλαίσιο της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας.

Σκοπός του Ιαπωνικού Νόμου για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις

Ο σκοπός του Ιαπωνικού Νόμου για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις καθορίζεται στο άρθρο 1 του νόμου, όπως ακολουθεί:

(Σκοπός)

Άρθρο 1: Ο σκοπός αυτού του νόμου είναι να διασφαλίσει την ομαλή παροχή των υπηρεσιών τηλεπικοινωνιών, προωθώντας τον δίκαιο ανταγωνισμό και διασφαλίζοντας τα συμφέροντα των χρηστών, με σκοπό την υγιή ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών και την εξασφάλιση της ευημερίας του κοινού.

Συνοπτικά, ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις είναι ένας νόμος που στοχεύει στην προώθηση της ανάπτυξης των τηλεπικοινωνιών και στην προστασία των συμφερόντων των χρηστών που χρησιμοποιούν τις τηλεπικοινωνίες.

Ρυθμίσεις από τον Ιαπωνικό Νόμο για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις

Τα τελευταία χρόνια, τα παιχνίδια που παίζονται online έχουν αυξηθεί και σε πολλές περιπτώσεις παρέχονται λειτουργίες αποστολής και λήψης μηνυμάτων ή chat για την επικοινωνία μεταξύ των χρηστών.

Ανάλογα με τον τρόπο αποστολής και λήψης μηνυμάτων ή chat που παρέχεται στο παιχνίδι, μπορεί να απαιτείται εγγραφή ή δήλωση στο πλαίσιο του Ιαπωνικού Νόμου για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις (άρθρα 9 και 16 του νόμου).

Καταρχάς, “τηλεπικοινωνιακή επιχείρηση” σημαίνει “επιχείρηση που παρέχει υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών για να ανταποκριθεί στις ανάγκες τρίτων” (άρθρο 2, παράγραφος 4 του νόμου).

Επίσης, “υπηρεσία τηλεπικοινωνιών” σημαίνει “η διαμεσολάβηση της επικοινωνίας τρίτων μέσω της χρήσης τηλεπικοινωνιακών εγκαταστάσεων και η παροχή τηλεπικοινωνιακών εγκαταστάσεων για την επικοινωνία τρίτων” (άρθρο 2, παράγραφος 3 του νόμου).

Συνεπώς, όσοι επιθυμούν να ασκήσουν τηλεπικοινωνιακή επιχείρηση, ως κανόνας, πρέπει να εγγραφούν ή να δηλώσουν την επιχείρησή τους στο πλαίσιο του Ιαπωνικού Νόμου για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις.

Ωστόσο, στην περίπτωση του chat που πραγματοποιείται μεταξύ των χρηστών του παιχνιδιού και όχι μέσω δημόσιων συζητήσεων, όπως σε ένα φόρουμ, όπου οι χρήστες μπορούν να διαβάσουν τις συζητήσεις, η εταιρεία παιχνιδιών παρέχει απλώς έναν χώρο για την αλληλεπίδραση των χρηστών. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θεωρείται ότι “διαμεσολαβεί στην επικοινωνία τρίτων” και, επομένως, δεν θεωρείται ότι ασκεί τηλεπικοινωνιακή επιχείρηση.

Σε αυτήν την περίπτωση, δεν απαιτείται εγγραφή ή δήλωση σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Νόμο για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις.

Επομένως, όταν παρέχετε λειτουργίες chat ή αποστολής και λήψης μηνυμάτων σε ένα παιχνίδι, είναι σημαντικό να ελέγξετε προσεκτικά εάν ισχύει ο Ιαπωνικός Νόμος για τις Τηλεπικοινωνιακές Επιχειρήσεις.

Συμπέρασμα

Παραπάνω, εξηγήσαμε τους νόμους που αφορούν τα παιχνίδια, οι οποίοι είναι αρκετά άγνωστοι, διαχωρίζοντάς τους σε δύο μέρη: πρώτο και δεύτερο.

Τα παιχνίδια είναι ένας τομέας που αναπτύσσεται ταχύτατα σήμερα, και ανάλογα με αυτήν την ανάπτυξη, οι νόμοι που τα αφορούν αλλάζουν επίσης γρήγορα.

Επιπλέον, καθώς το περιεχόμενο και οι μέθοδοι των παιχνιδιών γίνονται ολοένα και πιο πολύπλοκα, οι νόμοι που αφορούν τα παιχνίδια γίνονται επίσης πιο πολύπλοκοι. Επομένως, είναι σημαντικό για τις εταιρείες και τα άτομα που εμπλέκονται στα παιχνίδια να αποκτήσουν σταθερές γνώσεις των νόμων που αφορούν τα παιχνίδια.

Όσον αφορά τους νόμους που αφορούν τα παιχνίδια, όπως εξηγήσαμε σε αυτό το άρθρο, απαιτούνται πολλές γνώσεις του νόμου και ειδικές κρίσεις, οπότε παρακαλούμε να συμβουλευτείτε ένα δικηγορικό γραφείο για λεπτομερείς πληροφορίες.