Εξήγηση του Συστήματος Διαχείρισης Ασφάλειας και Υγιεινής στο Εργατικό Δίκαιο της Ιαπωνίας

Στη διαχείριση μιας επιχείρησης, η διασφάλιση της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων δεν περιορίζεται σε μια απλή ηθική απαίτηση. Αποτελεί τη βάση που υποστηρίζει τη συνέχεια και την ανάπτυξη της επιχείρησης και είναι επίσης μια σημαντική νομική υποχρέωση που έχει καθοριστεί νομικά. Το ιαπωνικό εργατικό νομικό πλαίσιο έχει θεσπίσει δύο κύρια νομικά πλαίσια για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Το ένα είναι η ευρεία και περιεκτική “υποχρέωση προσοχής στην ασφάλεια”, η οποία υπάρχει στη βάση κάθε σχέσης εργασίας. Αυτή καθορίζει την θεμελιώδη αρχή ότι οι εργοδότες πρέπει να λαμβάνουν τις απαραίτητες προφυλάξεις για να διασφαλίσουν την ασφάλεια της ζωής και του σώματος των εργαζομένων. Το άλλο είναι ο “Ιαπωνικός Νόμος για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγεία”, ο οποίος μετατρέπει αυτή την αρχή σε συγκεκριμένους κώδικες δράσης. Αυτός ο νόμος απαιτεί τη δημιουργία συγκεκριμένων συστημάτων διαχείρισης, τον διορισμό ειδικών και την εδραίωση οργανωμένων διαδικασιών λήψης αποφάσεων, ανάλογα με το μέγεθος και τον κλάδο της επιχείρησης. Αυτά τα δύο πλαίσια συμπληρώνουν το ένα το άλλο και η τυπική συμμόρφωση με το ένα δεν είναι αρκετή. Για παράδειγμα, ακόμα και αν μια επιχείρηση έχει εκπληρώσει όλες τις διαδικασίες που ορίζονται από τον Νόμο για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγεία, αν αμελήσει να λάβει κατάλληλα μέτρα για συγκεκριμένους προβλέψιμους κινδύνους, μπορεί να κατηγορηθεί για παραβίαση της ευρύτερης υποχρέωσης προσοχής στην ασφάλεια. Επομένως, η κατανόηση αυτής της διπλής δομής αποτελεί το πρώτο βήμα στη διαχείριση κινδύνων που είναι απαραίτητο για τη διεξαγωγή επιχειρήσεων στην Ιαπωνία. Σε αυτό το άρθρο, θα εξετάσουμε πρώτα τη νομική βάση και το εύρος της θεμελιώδους υποχρέωσης για προσοχή στην ασφάλεια, στη συνέχεια θα αναλύσουμε τις λεπτομέρειες του συγκεκριμένου συστήματος διαχείρισης ασφάλειας και υγείας που ορίζει ο Νόμος για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγεία, και τέλος θα εξετάσουμε τους νομικούς κινδύνους που αντιμετωπίζει μια επιχείρηση όταν αμελεί αυτές τις υποχρεώσεις, από μια ειδικευμένη οπτική γωνία.

Οι Θεμελιώδεις Υποχρεώσεις των Επιχειρήσεων: Η Υποχρέωση Εξασφάλισης Ασφάλειας

Στο ιαπωνικό εργατικό δίκαιο, η πιο θεμελιώδης υποχρέωση που έχουν οι επιχειρήσεις απέναντι στους εργαζόμενους είναι η “υποχρέωση εξασφάλισης ασφάλειας”. Αυτή η υποχρέωση καθορίζεται σαφώς στο άρθρο 5 του Ιαπωνικού Νόμου Εργατικών Συμβάσεων, το οποίο ορίζει ότι “ο εργοδότης πρέπει, στο πλαίσιο της εργατικής σύμβασης, να λάβει τις απαραίτητες προφυλάξεις ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να εργάζεται διασφαλίζοντας την ασφάλεια της ζωής, του σώματος και άλλων παραγόντων”. Αυτή η υποχρέωση εκτείνεται σε όλους τους εργαζόμενους που βρίσκονται σε σχέση εργασίας με την επιχείρηση, ανεξάρτητα από τη μορφή απασχόλησης, είτε πρόκειται για μόνιμους υπαλλήλους, συμβασιούχους, εργαζόμενους μερικής απασχόλησης και άλλους. Επιπλέον, η “ασφάλεια της ζωής, του σώματος και άλλων παραγόντων” που προστατεύεται περιλαμβάνει όχι μόνο τη φυσική ασφάλεια αλλά και την ψυχική υγεία.

Η υποχρέωση εξασφάλισης ασφάλειας, πριν από την επίσημη κατοχύρωσή της με τον Ιαπωνικό Νόμο Εργατικών Συμβάσεων το 2008, είχε ήδη καθιερωθεί μέσω της νομολογίας των ιαπωνικών δικαστηρίων. Δύο αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου είναι ιδιαίτερα σημαντικές για τη θεμελίωση αυτής της υποχρέωσης.

Πρώτον, η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της 25ης Φεβρουαρίου 1975 (γνωστή ως “περιστατικό της Ξηράς Αυτοάμυνας”). Σε αυτή την υπόθεση, ένα μέλος των δυνάμεων αυτοάμυνας πέθανε σε ατύχημα με όχημα κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του, και η ευθύνη του κράτους (ως εργοδότη) αμφισβητήθηκε. Το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε για πρώτη φορά σαφώς ότι το κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τη ζωή και την υγεία των δημοσίων υπαλλήλων από κινδύνους. Αυτή η απόφαση καθιέρωσε τη βασική έννοια της υποχρέωσης εξασφάλισης ασφάλειας, που αφορά την προστασία από κινδύνους στο φυσικό εργασιακό περιβάλλον.

Δεύτερον, η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της 10ης Απριλίου 1984 (γνωστή ως “περιστατικό Kawachi”). Σε αυτή την υπόθεση, ένας υπάλληλος που εκτελούσε νυχτερινή υπηρεσία δολοφονήθηκε από ληστές που εισέβαλαν στον χώρο εργασίας. Το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε ότι η εταιρεία είχε την υποχρέωση να λάβει τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας ανάλογα με την κατάσταση, ακόμη και απέναντι σε εξωτερικούς κινδύνους όπως η επίθεση από τρίτους, και αναγνώρισε παράβαση της υποχρέωσης εξασφάλισης ασφάλειας.

Όπως δείχνουν αυτές οι αποφάσεις, η υποχρέωση εξασφάλισης ασφάλειας δεν περιορίζεται μόνο στην πρόληψη ατυχημάτων κατά την εργασία, αλλά απαιτεί από τις επιχειρήσεις να λαμβάνουν κατάλληλα μέτρα απέναντι σε όλους τους προβλέψιμους κινδύνους που μπορεί να απειλήσουν την σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων, από τον εργασιακό εκφοβισμό και την υπερβολική εργασία μέχρι τις εγκληματικές πράξεις από εξωτερικούς παράγοντες.

Η Συγκεκριμένη Διαχείριση Ασφάλειας και Υγείας που Καθορίζεται από τον Ιαπωνικό Νόμο για την Ασφάλεια και Υγεία στην Εργασία

Ο Ιαπωνικός Νόμος για την Ασφάλεια και Υγεία στην Εργασία καθορίζει πώς ακριβώς οι επιχειρηματίες πρέπει να εκπληρώνουν την περιεκτική αρχή της υποχρέωσης για ασφάλεια που προαναφέρθηκε. Αυτός ο νόμος ορίζει ένα πλαίσιο για τη συστηματική και οργανωμένη διαχείριση της ασφάλειας και υγείας στους χώρους εργασίας. Στο επίκεντρο αυτού του πλαισίου βρίσκονται οι ειδικοί που πρέπει να διορίζονται ανάλογα με το μέγεθος και τον κλάδο της επιχείρησης, καθώς και η επιτροπή που λειτουργεί ως οργανο αποφάσεων. Αυτό το σύστημα λειτουργεί ως η «μονάδα εκτέλεσης» και το «κέντρο διοίκησης» που μετατρέπει τις αφηρημένες υποχρεώσεις σε συγκεκριμένες δράσεις.

Ειδικοί που αποτελούν τον πυρήνα του συστήματος διαχείρισης

Το Ιαπωνικό Νόμο περί Ασφάλειας και Υγιεινής στην Εργασία υποχρεώνει τις επιχειρήσεις να διορίζουν πολλαπλούς διαχειριστές με ειδικευμένες γνώσεις, προκειμένου να διασφαλίζουν τα επίπεδα ασφάλειας και υγιεινής στον χώρο εργασίας. Αυτοί οι ειδικοί διαχειρίζονται τους κινδύνους στον χώρο εργασίας από τον καθένα τομέα της ειδικότητάς τους και αποτελούν το τεχνικό πυρήνα για την προστασία της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων.

Ο Γενικός Διαχειριστής Ασφάλειας και Υγιεινής διορίζεται βάσει του άρθρου 10 του Ιαπωνικού Νόμου περί Ασφάλειας και Υγιεινής στην Εργασία και είναι ο ανώτατος υπεύθυνος για την εποπτεία των θεμάτων ασφάλειας και υγιεινής σε ολόκληρη την επιχείρηση. Συνήθως, αυτή η θέση καταλαμβάνεται από άτομα με εξουσία επί της ουσιαστικής διαχείρισης της επιχείρησης, όπως διευθυντές εργοστασίων ή επικεφαλής εργασιακών χώρων. Η υποχρέωση διορισμού διαφέρει ανάλογα με τον κλάδο και ενεργοποιείται όταν ο αριθμός των μόνιμα απασχολούμενων εργαζομένων φτάνει τους 100 στον τομέα της δασοκομίας και της κατασκευής, τους 300 στην κατασκευαστική βιομηχανία και τους 1000 σε άλλους κλάδους. Οι κύριες αρμοδιότητες του Γενικού Διαχειριστή περιλαμβάνουν την εποπτεία των Διαχειριστών Ασφάλειας και Υγιεινής, την κατάρτιση σχεδίων πρόληψης εργατικών ατυχημάτων, την υλοποίηση προγραμμάτων ασφάλειας και υγιεινής και τη διαχείριση των υγειονομικών ελέγχων.

Ο Διαχειριστής Ασφάλειας διορίζεται βάσει του άρθρου 11 του Ιαπωνικού Νόμου περί Ασφάλειας και Υγιεινής στην Εργασία και είναι ο ειδικός που διαχειρίζεται τα τεχνικά θέματα ασφάλειας. Η υποχρέωση διορισμού αυτής της θέσης ισχύει για κλάδους με σχετικά υψηλό κίνδυνο εργατικών ατυχημάτων, όπως η κατασκευή και η κατασκευαστική βιομηχανία, όταν ο αριθμός των μόνιμα απασχολούμενων εργαζομένων είναι 50 ή περισσότεροι. Για τη θέση αυτή απαιτούνται ειδικά προσόντα, όπως η αποφοίτηση από τμήματα φυσικών επιστημών σε πανεπιστήμιο και τουλάχιστον δύο χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας. Οι κύριες αρμοδιότητες περιλαμβάνουν την επιθεώρηση των χώρων εργασίας, τον έλεγχο της ασφάλειας των εγκαταστάσεων και των μεθόδων εργασίας, καθώς και την άμεση εφαρμογή προληπτικών μέτρων σε περίπτωση ανακάλυψης κινδύνων.

Ο Διαχειριστής Υγιεινής διορίζεται βάσει του άρθρου 12 του Ιαπωνικού Νόμου περί Ασφάλειας και Υγιεινής στην Εργασία και είναι ο ειδικός που διαχειρίζεται τα τεχνικά θέματα υγιεινής, δηλαδή την πρόληψη των υγειονομικών προβλημάτων των εργαζομένων και την υγιεινή βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος. Σε αντίθεση με τον Διαχειριστή Ασφάλειας, η υποχρέωση διορισμού του Διαχειριστή Υγιεινής ισχύει για όλους τους κλάδους, ανεξάρτητα από τον τύπο τους, όταν ο αριθμός των μόνιμα απασχολούμενων εργαζομένων είναι 50 ή περισσότεροι. Για να γίνει κάποιος Διαχειριστής Υγιεινής απαιτείται η κατοχή εθνικού πιστοποιητικού υγιεινής διαχείρισης. Οι κύριες αρμοδιότητες περιλαμβάνουν την τουλάχιστον εβδομαδιαία επιθεώρηση των χώρων εργασίας, τον έλεγχο των εγκαταστάσεων και των μεθόδων εργασίας, και τη λήψη μέτρων για την πρόληψη υγειονομικών προβλημάτων των εργαζομένων όταν υπάρχει κίνδυνος.

Ο Βιομηχανικός Ιατρός διορίζεται βάσει του άρθρου 13 του Ιαπωνικού Νόμου περί Ασφάλειας και Υγιεινής στην Εργασία και είναι ο γιατρός που παρέχει ειδικευμένη καθοδήγηση και συμβουλές σχετικά με τη διαχείριση της υγείας των εργαζομένων. Όπως και ο Διαχειριστής Υγιεινής, η υποχρέωση διορισμού του Βιομηχανικού Ιατρού ισχύει για όλους τους κλάδους, ανεξάρτητα από τον τύπο τους, όταν ο αριθμός των μόνιμα απασχολούμενων εργαζομένων είναι 50 ή περισσότεροι. Ο Βιομηχανικός Ιατρός υποστηρίζει τη διατήρηση της υγείας των εργαζομένων μέσω της αξιολόγησης των αποτελεσμάτων των υγειονομικών ελέγχων, των επισκέψεων στους χώρους εργασίας και των συναντήσεων με τους εργαζομένους. Οι εργοδότες έχουν την υποχρέωση να σέβονται τις συστάσεις του Βιομηχανικού Ιατρού.

Η υποχρέωση διορισμού αυτών των ειδικών έχει ιδιαίτερη σημασία όταν ο αριθμός των εργαζομένων φτάνει τους 50, καθώς αυτό αποτελεί ένα σημαντικό νομικό σημείο αλλαγής για την αναβάθμιση του συστήματος διαχείρισης ασφάλειας και υγιεινής της επιχείρησης, ανεξαρτήτως κλάδου. Οι διευθυντές πρέπει να λάβουν υπόψη αυτό το κριτήριο κατά τον σχεδιασμό της οργανωτικής δομής τους.

Σύγκριση Υποχρεώσεων Επιλογής Ειδικών

Οι υποχρεώσεις επιλογής ενός υπεύθυνου ασφάλειας, ενός υπεύθυνου υγιεινής και ενός βιομηχανικού ιατρού που έχουμε αναλύσει μέχρι τώρα βασίζονται σε διαφορετικές απαιτήσεις. Για να κατανοήσουμε σαφώς αυτές τις διαφορές, έχουμε οργανώσει τα κύρια σημεία στον παρακάτω πίνακα. Αυτός ο πίνακας θα βοηθήσει την εταιρεία σας να καθορίσει ποιες υποχρεώσεις επιλογής ειδικών ισχύουν για τον χώρο εργασίας σας.

Όπως δείχνει ο πίνακας, η υποχρέωση επιλογής ενός υπεύθυνου ασφάλειας περιορίζεται σε συγκεκριμένους τύπους επιχειρήσεων, ενώ οι υποχρεώσεις επιλογής ενός υπεύθυνου υγιεινής και ενός βιομηχανικού ιατρού επιβάλλονται γενικά σε όλες τις επιχειρήσεις με πενήντα ή περισσότερους εργαζόμενους.

Οργανισμοί για Αποφάσεις και Επιτήρηση: Η Επιτροπή Ασφάλειας και η Επιτροπή Υγιεινής στην Ιαπωνία

Σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Νόμο για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγιεινή, εκτός από τον διορισμό ειδικών, επιβάλλεται η σύσταση επιτροπών που αντανακλούν τις απόψεις των εργαζομένων και διερευνούν οργανωμένα θέματα ασφάλειας και υγιεινής. Αυτές οι επιτροπές λειτουργούν ως πλατφόρμες όπου συναντώνται η διοίκηση, οι εργαζόμενοι στο πεδίο και οι ειδικοί για να λάβουν αποφάσεις σχετικά με σημαντικά θέματα ασφάλειας και υγιεινής στον χώρο εργασίας.

Η Επιτροπή Ασφάλειας, βάσει του άρθρου 17 του Ιαπωνικού Νόμου για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγιεινή, εξετάζει και συζητά βασικά μέτρα για την πρόληψη κινδύνων για τους εργαζομένους. Η υποχρέωση σύστασής της διαφέρει ανάλογα με τον κλάδο και επιβάλλεται κυρίως σε επιχειρήσεις όπου υπάρχει υποχρέωση διορισμού διαχειριστή ασφάλειας, σε εκείνες με 50 ή περισσότερους εργαζομένους.

Η Επιτροπή Υγιεινής, βάσει του άρθρου 18 του Ιαπωνικού Νόμου για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγιεινή, εξετάζει και συζητά βασικά μέτρα για την πρόληψη προβλημάτων υγείας των εργαζομένων και την προαγωγή της υγείας. Η υποχρέωση σύστασής της επιβάλλεται σε όλες τις επιχειρήσεις που απασχολούν τακτικά 50 ή περισσότερους εργαζομένους.

Στις επιχειρήσεις όπου υπάρχει υποχρέωση σύστασης και των δύο επιτροπών, βάσει του άρθρου 19 του Ιαπωνικού Νόμου για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγιεινή, μπορεί να συσταθεί μια ενοποιημένη Επιτροπή Ασφάλειας και Υγιεινής.

Για αυτές τις επιτροπές έχουν καθοριστεί αυστηροί κανόνες λειτουργίας. Τα μέλη τους περιλαμβάνουν τον γενικό διαχειριστή ασφάλειας και υγιεινής της επιχείρησης, διαχειριστές ασφάλειας και υγιεινής, βιομηχανικούς γιατρούς και εργαζομένους της συγκεκριμένης επιχείρησης. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι οι μισοί τουλάχιστον από τα μέλη που δεν ανήκουν στην πλευρά του εργοδότη πρέπει να ορίζονται με βάση την πρόταση του συνδικάτου των εργαζομένων (ή, εάν δεν υπάρχει, από εκπροσώπους που αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των εργαζομένων). Αυτό εγγυάται ότι οι απόψεις των εργαζομένων αντανακλώνται ουσιαστικά στις αποφάσεις της επιτροπής.

Επιπλέον, οι επιτροπές πρέπει να συνεδριάζουν τουλάχιστον μία φορά το μήνα. Ο εργοδότης πρέπει να καταρτίζει πρακτικά των συνεδριάσεων και να τα διατηρεί για τρία χρόνια, καθώς και να ενημερώνει άμεσα τους εργαζομένους για τα κύρια σημεία των συζητήσεων. Αυτή η σειρά από κανονισμούς διασφαλίζει ότι οι επιτροπές δεν είναι απλώς τυπικές συναντήσεις, αλλά διεξάγουν ουσιαστικές συζητήσεις, των οποίων το περιεχόμενο καταγράφεται και μοιράζεται με όλους τους εργαζομένους σε μια διαδικασία με υψηλή διαφάνεια. Τα πρακτικά αυτά μπορούν να αποτελέσουν σημαντική απόδειξη για το πώς μια επιχείρηση αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τα θέματα ασφάλειας και υγιεινής σε περίπτωση που συμβεί κάποιο εργατικό ατύχημα.

Τα Διοικητικά Ρίσκα από την Αθέτηση Νομικών Υποχρεώσεων στην Ιαπωνία

Όπως έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα, η μη τήρηση των υποχρεώσεων προσοχής και ασφάλειας, καθώς και άλλων διαφόρων υποχρεώσεων που προβλέπονται από τον Ιαπωνικό Νόμο για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγεία, εκθέτει τις επιχειρήσεις σε σοβαρά διοικητικά ρίσκα. Αυτά τα ρίσκα δεν περιορίζονται μόνο σε μεμονωμένες ποινές, αλλά μπορεί να επηρεάσουν τις επιχειρήσεις από τρεις διαφορετικές πλευρές: διοικητική, αστική και ποινική.

Πρώτον, υπάρχει η διοικητική ευθύνη. Αυτή αφορά τις άμεσες κυρώσεις για παραβάσεις του Ιαπωνικού Νόμου για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγεία. Για παράδειγμα, εάν μια εταιρεία αποτύχει να διορίσει έναν υπεύθυνο υγιεινής ή έναν βιομηχανικό γιατρό, ή αν δεν συστήσει επιτροπή υγιεινής, μπορεί να επιβληθεί πρόστιμο έως 500.000 γιεν βάσει του άρθρου 120 του νόμου. Αυτό αποτελεί την πιο άμεση συνέπεια μιας παράβασης της συμμόρφωσης.

Δεύτερον, υπάρχει η αστική ευθύνη. Σε περίπτωση που ένας εργαζόμενος τραυματιστεί ή πεθάνει λόγω εργατικού ατυχήματος, ο τραυματίας εργαζόμενος ή οι συγγενείς του μπορούν να απαιτήσουν αποζημίωση από την επιχείρηση για παραβίαση της υποχρέωσης ασφάλειας (βάσει του άρθρου 415 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα για αθέτηση υποχρεώσεων) ή για παράνομη πράξη (βάσει του άρθρου 709 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα). Στα δικαστήρια, το γεγονός ότι μια εταιρεία αμέλησε να λάβει τα μέτρα που προβλέπονται από τον Νόμο για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγεία (όπως η υποχρέωση εγκατάστασης συσκευών ασφαλείας σε επικίνδυνες μηχανές) θεωρείται ισχυρή απόδειξη παραβίασης της υποχρέωσης ασφάλειας. Πράγματι, υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου τα δικαστήρια αναγνώρισαν παραβίαση των υποχρεώσεων των επιχειρήσεων και επέβαλαν αποζημιώσεις ύψους πολλών εκατομμυρίων γιεν.

Τρίτον, η πιο σοβαρή ευθύνη είναι η ποινική. Σε περίπτωση που ένας εργαζόμενος τραυματιστεί ή πεθάνει λόγω εργατικού ατυχήματος, οι εκπρόσωποι της επιχείρησης ή οι υπεύθυνοι του χώρου εργασίας μπορεί να κατηγορηθούν για εγκληματική αμέλεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους (βάσει του άρθρου 211 του Ιαπωνικού Ποινικού Κώδικα). Επιπλέον, ο Ιαπωνικός Νόμος για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγεία περιλαμβάνει μια “διπλή ποινική ρύθμιση”, η οποία σημαίνει ότι όχι μόνο τα άτομα που διέπραξαν την παράβαση, αλλά και η νομική οντότητα της επιχείρησης μπορεί να υπόκειται σε ποινή προστίμου. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου επιχειρήσεις που προκάλεσαν εργατικά ατυχήματα καταδικάστηκαν σε πρόστιμο 500.000 γιεν, ενώ ταυτόχρονα οι υπεύθυνοι του χώρου εργασίας ή οι διευθυντές καταδικάστηκαν σε φυλάκιση (με αναστολή).

Έτσι, η ανεπάρκεια στη διαχείριση της ασφάλειας και υγιεινής μπορεί να οδηγήσει σε σύνθετα και σοβαρά νομικά ρίσκα, που περιλαμβάνουν διοικητικές ποινές, υψηλές αστικές αποζημιώσεις και ποινικές ευθύνες για τα άτομα που διοικούν την επιχείρηση. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην οικονομική βάση της επιχείρησης, στην κοινωνική της φήμη και στην καριέρα των διοικητικών της στελεχών.

Σύνοψη

Η διαχείριση της ασφάλειας και υγιεινής στο πλαίσιο του Ιαπωνικού Εργατικού Δικαίου βασίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες: την “υποχρέωση προσοχής στην ασφάλεια”, η οποία αποτελεί τη βάση όλων των σχέσεων απασχόλησης, και το “Νόμο για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγιεινή”, που ορίζει το συγκεκριμένο σύστημα διαχείρισης. Καθώς η κλίμακα των επιχειρήσεων αυξάνεται, ειδικά όταν ο αριθμός των μόνιμων εργαζομένων ξεπερνά τους 50, προκύπτουν γενικές υποχρεώσεις όπως η επιλογή υπευθύνων υγιεινής και εργασιακών ιατρών, καθώς και η σύσταση επιτροπών υγιεινής, και έτσι η νομική ευθύνη των εταιρειών αυξάνεται σημαντικά. Η τήρηση αυτών των νομικών υποχρεώσεων δεν αποτελεί απλώς ένα κόστος, αλλά μια απαραίτητη επένδυση για την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων, τη διατήρηση της υγείας και της παραγωγικότητας των εργαζομένων και, τελικά, για τη διασφάλιση της συνεχούς ανάπτυξης και της αξίας της επιχείρησης. Η παράλειψη αυτών των υποχρεώσεων μπορεί να οδηγήσει σε ρίσκα που εκδηλώνονται με τη μορφή προστίμων, αποζημιώσεων για ζημιές και ποινικών κυρώσεων, απειλώντας την ίδια τη βάση της επιχείρησης.

Το νομικό γραφείο Monolith έχει σημαντική εμπειρία στην υποστήριξη πολλών εγχώριων επιχειρήσεων σε σύνθετα νομικά ζητήματα που αφορούν τον Ιαπωνικό Νόμο για την Εργασιακή Ασφάλεια και Υγιεινή και την υποχρέωση προσοχής στην ασφάλεια. Στο γραφείο μας εργάζονται πολλοί δικηγόροι με ξένα πτυχία και ικανότητα στην αγγλική γλώσσα, οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν πρακτικές και στρατηγικές νομικές υπηρεσίες σε επιχειρήσεις που αναπτύσσονται διεθνώς, ώστε να κατανοούν και να ανταποκρίνονται σωστά στους Ιαπωνικούς εργατικούς νομικούς κανονισμούς. Εάν χρειάζεστε βοήθεια στη δημιουργία ή αναθεώρηση του συστήματος διαχείρισης ασφάλειας και υγιεινής ή έχετε ερωτήσεις σχετικά με τη σχετική νομοθεσία, παρακαλούμε επικοινωνήστε με το γραφείο μας.