Εξήγηση της Νομικής Θέσης και του Ρόλου των Προμηθευτών στο Εμπορικό Δίκαιο της Ιαπωνίας

Κατά την ανάπτυξη επιχείρησης στην ιαπωνική αγορά, η βαθιά κατανόηση των τοπικών εμπορικών συνηθειών και του νομικού συστήματος αποτελεί έναν απαραίτητο παράγοντα για την επιτυχία. Ειδικότερα, η ακριβής κατανόηση της νομικής φύσης των διαφόρων τύπων επιχειρήσεων που διαμεσολαβούν στη διανομή και την αγοραπωλησία προϊόντων είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη διαχείριση κινδύνων και τη διαμόρφωση επιχειρησιακών στρατηγικών. Ο «問屋 (τοιγιά)», ο οποίος έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ιστορία των εμπορικών συναλλαγών στην Ιαπωνία, αποτελεί έναν χαρακτηριστικό τύπο εμπορικού διαμεσολαβητή που έχει λάβει ειδική θέση και εξουσίες μέσω του ιαπωνικού εμπορικού νόμου. Ο τοιγιά διαφέρει από τον απλό αντιπρόσωπο ή τον μεσίτη, καθώς διενεργεί αγοραπωλησίες προϊόντων «εξ ονόματος του ίδιου, για λογαριασμό τρίτου», μια νομικά μοναδική δομή. Αυτή η δομή έχει σημαντικές επιπτώσεις στις σχέσεις των μερών, την ευθύνη και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των εμπλεκομένων. Σε αυτό το άρθρο, ξεκινάμε από τον νομικό ορισμό του τοιγιά όπως καθορίζεται από τον ιαπωνικό εμπορικό νόμο, και διασαφηνίζουμε τις ουσιαστικές διαφορές από τους συνήθεις μεσάζοντες, που συχνά παρερμηνεύονται. Επιπλέον, αναλύουμε λεπτομερώς τις αυστηρές υποχρεώσεις που έχει ο τοιγιά απέναντι στον εντολέα, ιδιαίτερα την ευθύνη για την εκπλήρωση των συναλλαγών, καθώς και τα δικαιώματα που του αναγνωρίζονται για να ισορροπήσει αυτές τις βαριές υποχρεώσεις, με βάση συγκεκριμένες νομοθεσίες και παραδείγματα από δικαστικές αποφάσεις. Τέλος, αναφερόμαστε στα νομικά μέτρα διαφυγής που έχει ο εντολέας σε περίπτωση που ο τοιγιά δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, προσφέροντας πρακτικές γνώσεις για την επίτευξη ομαλών εμπορικών συναλλαγών στην Ιαπωνία.

Η Νομική Ορισμός του Πρακτορείου στο Ιαπωνικό Εμπορικό Δίκαιο

Το ιαπωνικό εμπορικό δίκαιο ορίζει σαφώς τη νομική θέση των πρακτορείων. Το άρθρο 551 του Ιαπωνικού Εμπορικού Κώδικα ορίζει ότι «πρακτορείο είναι εκείνος που επαγγελματικά αναλαμβάνει την πώληση ή την αγορά αγαθών εξ ονόματος τρίτων». Αυτός ο ορισμός περιλαμβάνει δύο σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν τη νομική φύση του πρακτορείου.

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι το πρακτορείο διενεργεί συναλλαγές «εξ ονόματος του εαυτού του». Αυτό σημαίνει ότι το πρακτορείο γίνεται η συμβαλλόμενη πλευρά όταν συνάπτει συμβάσεις αγοραπωλησίας με τρίτους (τον τελικό αγοραστή ή πωλητή). Επομένως, το όνομα που εμφανίζεται στη σύμβαση είναι αυτό του πρακτορείου και τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη σύμβαση ανήκουν πρωτίστως στο πρακτορείο. Ως αποτέλεσμα, για τον τρίτο που συναλλάσσεται, το πρακτορείο είναι ο πωλητής ή ο αγοραστής και η ύπαρξη του εντολέα που βρίσκεται πίσω από το πρακτορείο δεν επηρεάζει άμεσα τη συμβατική σχέση. Αυτή η δομή λειτουργεί ως ένα είδος «νομικής ασπίδας» για τον εντολέα. Για παράδειγμα, αν μια ξένη εταιρεία θέλει να πουλήσει προϊόντα στην ιαπωνική αγορά, μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα πρακτορείο για να αποφύγει την άμεση συμβατική σχέση με πολλούς αγοραστές στην Ιαπωνία και να ενοποιήσει το σημείο επαφής των συναλλαγών μέσω του πρακτορείου. Αυτό μειώνει το φόρτο διαχείρισης των συμβάσεων και επιτρέπει την ένα κάποιο βαθμό απομόνωση από τους άμεσους κινδύνους αξιώσεων από τρίτους.

Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι το πρακτορείο διενεργεί συναλλαγές «για λογαριασμό τρίτων». Αυτό σημαίνει ότι τα οικονομικά κέρδη ή ζημιές που προκύπτουν από τη συναλλαγή ανήκουν τελικά όχι στο πρακτορείο, αλλά στον εντολέα που έχει αναθέσει τη συναλλαγή. Το πρακτορείο συνάπτει συμβάσεις εξ ονόματος του εαυτού του, αλλά ο σκοπός είναι αποκλειστικά για το όφελος του εντολέα, και το κέρδος του πρακτορείου προέρχεται από την αμοιβή (προμήθεια) που λαμβάνει από τον εντολέα. Τα κέρδη από τις πωλήσεις ανήκουν στον εντολέα, και αντίστοιχα, σε περίπτωση ζημιών, ο εντολέας είναι αυτός που τις επωμίζεται. Η συνδυασμός του «εξ ονόματος του εαυτού του» και του «για λογαριασμό τρίτων» αποτελεί την καρδιά της μορφής συναλλαγής του πρακτορείου και δημιουργεί νομικά χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από έναν απλό αντιπρόσωπο.

Ουσιώδεις Διαφορές μεταξύ Προμηθευτή και Μεσάζοντα στο Ιαπωνικό Εμπορικό Δίκαιο

Στο ιαπωνικό εμπορικό δίκαιο, υπάρχει ο ρόλος του μεσάζοντα (なかだちにん), ο οποίος είναι παρόμοιος με αυτόν του προμηθευτή. Και οι δύο αναλαμβάνουν τον ρόλο της εξομάλυνσης των εμπορικών συναλλαγών, αλλά η νομική φύση και η λειτουργία τους διαφέρουν ουσιωδώς. Η κατανόηση αυτών των διαφορών είναι κρίσιμη για την επιλογή του κατάλληλου επιχειρηματικού συνεργάτη.

Αρχικά, εξετάζουμε τον ορισμό του μεσάζοντα στο άρθρο 543 του ιαπωνικού εμπορικού νόμου. Το άρθρο αυτό ορίζει ότι «μεσάζων είναι εκείνος που επαγγελματικά μεσολαβεί σε εμπορικές πράξεις μεταξύ τρίτων». Η ουσιαστική λειτουργία του μεσάζοντα είναι να «μεσολαβεί» στην επίτευξη συμβάσεων μεταξύ δύο μερών (για παράδειγμα, μεταξύ πωλητή και αγοραστή), δηλαδή να φέρει τα δύο μέρη σε επαφή και να βοηθήσει στη διαπραγμάτευση των όρων της σύμβασης. Ο μεσάζων καταβάλλει προσπάθειες ώστε η σύμβαση να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν γίνεται ποτέ μέρος της σύμβασης. Η σύμβαση πάντα συνάπτεται απευθείας μεταξύ των μερών που μεσολάβησε ο μεσάζων.

Με βάση αυτόν τον ορισμό, συγκρίνουμε συγκεκριμένα τις διαφορές μεταξύ προμηθευτή και μεσάζοντα. Η πιο σημαντική διαφορά είναι η συμβατική ιδιότητα των μερών. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο προμηθευτής πραγματοποιεί συναλλαγές «εξ ονόματός του» και γίνεται μέρος της σύμβασης. Αντίθετα, ο μεσάζων δεν γίνεται ποτέ μέρος της σύμβασης, και τα μέρη της συναλλαγής είναι πάντα ο πωλητής και ο αγοραστής. Από αυτή τη διαφορά προκύπτουν και άλλες σημαντικές διαφορές.

Μία από αυτές είναι η ευθύνη για την εκπλήρωση της συναλλαγής. Ο προμηθευτής φέρει την «ευθύνη εγγύησης εκπλήρωσης», βάσει της οποίας εγγυάται στον εντολέα ότι ο τρίτος (για παράδειγμα, ο αγοραστής) θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, φέροντας έτσι μια πολύ βαριά ευθύνη. Από την άλλη πλευρά, ο μεσάζων απλώς μεσολαβεί στη σύναψη της σύμβασης και, καταρχήν, δεν φέρει καμία ευθύνη εάν ένα από τα μέρη δεν εκπληρώσει τη σύμβαση. Η εργασία του μεσάζοντα ολοκληρώνεται μόλις η σύμβαση συναφθεί έγκυρα.

Επιπλέον, στον προμηθευτή αναγνωρίζεται το δικαίωμα «παρέμβασης» υπό ορισμένες συνθήκες, ώστε να γίνει ο ίδιος μέρος της συναλλαγής, ενώ ο μεσάζων δεν διαθέτει καταρχήν αυτό το δικαίωμα.

Αυτές οι διαφορές έχουν άμεση σχέση με τη στρατηγική απόφαση των επιχειρηματιών σχετικά με το ποιον τύπο μεσάζοντα πρέπει να χρησιμοποιήσουν. Οι επιχειρηματίες που επιθυμούν να μειώσουν τους κινδύνους και να εξασφαλίσουν την εκπλήρωση των συναλλαγών μπορεί να επιλέξουν τον προμηθευτή που προσφέρει εγγύηση εκπλήρωσης, ακόμη και αν αυτό σημαίνει υψηλότερες προμήθειες. Από την άλλη πλευρά, οι επιχειρηματίες που μπορούν να διαχειριστούν τους κινδύνους από μόνοι τους και επιθυμούν να έχουν πιο άμεση επαφή με τους εμπορικούς συνεργάτες τους μπορεί να βρουν πιο κατάλληλη τη χρήση ενός απλού μεσάζοντα.

Για να καταστούν οι διαφορές αυτές πιο σαφείς, παραθέτουμε τα κύρια σημεία στον παρακάτω πίνακα.

Υποχρεώσεις του Πρακτορείου: Νομικοί Δεσμοί στη Σχέση με τον Εντολέα στο Ιαπωνικό Δίκαιο

Η σχέση μεταξύ ενός πρακτορείου και του εντολέα του στην Ιαπωνία χαρακτηρίζεται από τη φύση της σύμβασης πληρεξουσίου σύμφωνα με τον Ιαπωνικό Αστικό Κώδικα, επομένως το πρακτορείο έχει την υποχρέωση να διαχειρίζεται τις ανατεθείσες υποθέσεις με την προσοχή ενός καλού διαχειριστή (υποχρέωση επιμελούς διαχείρισης) σύμφωνα με το άρθρο 644 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα. Ωστόσο, ο Ιαπωνικός Εμπορικός Κώδικας επιβάλλει στο πρακτορείο πιο ισχυρές και ειδικές υποχρεώσεις για την προστασία του εντολέα.

Μία από τις πιο σημαντικές και χαρακτηριστικές υποχρεώσεις είναι η “ευθύνη εγγύησης εκτέλεσης”. Το άρθρο 553 του Ιαπωνικού Εμπορικού Κώδικα ορίζει ότι “το πρακτορείο φέρει την ευθύνη να εκτελέσει ο ίδιος την εκτέλεση, σε περίπτωση που ο αντισυμβαλλόμενος δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του από την πώληση ή την αγορά που έγινε για λογαριασμό του εντολέα”. Αυτό σημαίνει ότι αν ο τρίτος, δηλαδή ο αγοραστής των προϊόντων, αποτύχει να πληρώσει, το πρακτορείο πρέπει να πληρώσει το αντίτιμο στον εντολέα. Αυτή η ευθύνη δεν είναι απλώς μια εγγύηση, αλλά μια πρωταρχική υποχρέωση που αναλαμβάνει άμεσα το πρακτορείο. Ο εντολέας μπορεί να ζητήσει απευθείας την εκτέλεση από το πρακτορείο χωρίς να χρειάζεται να ερευνήσει την οικονομική δύναμη ή την ειλικρίνεια του αντισυμβαλλόμενου. Η ισχύς αυτής της διάταξης έχει επιβεβαιωθεί και από την Ιαπωνική νομολογία. Για παράδειγμα, η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της 9ης Μαρτίου 1965 (1965) καθιστά σαφές ότι αυτή η ευθύνη εγγύησης εκτέλεσης αποτελεί μια ιδιαίτερη υποχρέωση που αναλαμβάνει αυτομάτως το πρακτορείο, ακόμα και χωρίς ειδική συμφωνία μεταξύ των μερών. Αυτή η νομική υποχρέωση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της χρήσης ενός πρακτορείου και μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο για τον εντολέα. Μπορεί κανείς να πει ότι η προμήθεια που λαμβάνει το πρακτορείο περιλαμβάνει το κόστος ασφάλισης για την ανάληψη αυτού του πιστωτικού κινδύνου.

Επιπλέον, το πρακτορείο φέρει και άλλες σημαντικές υποχρεώσεις. Όταν το πρακτορείο έχει λάβει οδηγίες για την τιμή πώλησης από τον εντολέα (υποχρέωση τήρησης της εντολής τιμής), πρέπει να τηρεί αυτές τις οδηγίες. Το άρθρο 552, παράγραφος 2, του Ιαπωνικού Εμπορικού Κώδικα ορίζει ότι ακόμα και αν το πρακτορείο πουλήσει σε χαμηλότερη τιμή ή αγοράσει σε υψηλότερη τιμή από την εντολή τιμής, η συναλλαγή έχει ισχύ απέναντι στον εντολέα, αλλά το πρακτορείο πρέπει να επωμιστεί τη διαφορά. Έτσι, ο εντολέας εξασφαλίζει τουλάχιστον το οικονομικό αποτέλεσμα που αναμένει από την εντολή τιμής.

Τέλος, το πρακτορείο έχει την υποχρέωση να ενημερώνει τον εντολέα χωρίς καθυστέρηση μετά την ολοκλήρωση της συναλλαγής (υποχρέωση ενημέρωσης, άρθρο 554 του Ιαπωνικού Εμπορικού Κώδικα). Με αυτή την ενημέρωση, ο εντολέας μπορεί να κατανοήσει με ακρίβεια την κατάσταση της συναλλαγής και να σχεδιάσει τις επόμενες επιχειρηματικές κινήσεις του. Συνδεδεμένη με αυτό, υπάρχει επίσης η αυτονόητη υποχρέωση να υποβάλλει έναν λογαριασμό των συναλλαγών και να διασαφηνίσει τα έσοδα και τα έξοδα. Αυτές οι αυστηρές υποχρεώσεις εγγυώνται νομικά ότι το πρακτορείο θα δράσει με τον μέγιστο δυνατό τρόπο για το συμφέρον του εντολέα.

Τα Δικαιώματα των Πρακτόρων: Νομική Εξουσία στη Σχέση με τους Εντολείς στο Ιαπωνικό Εμπορικό Δίκαιο

Οι πράκτορες, ενώ φέρουν το βαρύ καθήκον της εγγύησης εκτέλεσης, έχουν επίσης απονεμηθεί από το Ιαπωνικό εμπορικό δίκαιο μερικά ισχυρά δικαιώματα για να διεκπεραιώσουν ομαλά τις εργασίες τους και να διασφαλίσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτά τα δικαιώματα αποτελούν σημαντικές θεσμικές εγγυήσεις για την εξισορρόπηση των κινδύνων που αναλαμβάνουν οι πράκτορες.

Πρώτον, οι πράκτορες έχουν το δικαίωμα να απαιτήσουν αμοιβή από τους εντολείς τους (δικαίωμα αίτησης αμοιβής). Αυτό αποτελεί τη φυσική ανταμοιβή για τις πράξεις που εκτελούνται εντός του πλαισίου της επιχειρηματικής δραστηριότητας και συνάδει με το πνεύμα του άρθρου 512 του Ιαπωνικού εμπορικού νόμου. Το ποσό της αμοιβής συνήθως καθορίζεται με συμβόλαιο μεταξύ των μερών, αλλά ακόμα και όταν δεν έχει οριστεί, μπορεί να απαιτηθεί ένα λογικό ποσό σύμφωνα με τις εμπορικές συνήθειες.

Δεύτερον, οι πράκτορες διαθέτουν ένα ιδιαίτερα ισχυρό «δικαίωμα επικαρπίας». Το άρθρο 557 του Ιαπωνικού εμπορικού νόμου ορίζει ότι οι πράκτορες μπορούν να κρατήσουν τα αντικείμενα ή τα χρεόγραφα που κατέχουν ή κατέχουν για λογαριασμό των εντολέων τους, μέχρι να εξοφληθούν οι οφειλές που προκύπτουν από τις συναλλαγές με τους εντολείς (όπως αμοιβές ή προκαταβολές). Για παράδειγμα, αν ένας πράκτορας φυλάσσει προϊόντα που του έχουν ανατεθεί για πώληση και ο εντολέας αμελήσει να πληρώσει την αμοιβή, ο πράκτορας μπορεί να αρνηθεί την παράδοση των προϊόντων. Αυτό το δικαίωμα επικαρπίας είναι ένα σημαντικό μέσο που εγγυάται ουσιαστικά την είσπραξη των οφειλών του πράκτορα και αποτελεί ανταμοιβή για την ανάληψη της ευθύνης εγγύησης εκτέλεσης. Οι πράκτορες μπορούν να αναλάβουν με ασφάλεια τον κίνδυνο της μη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων του αντισυμβαλλομένου, επειδή διαθέτουν αυτό το δικαίωμα.

Τρίτον, οι πράκτορες μπορούν να ασκήσουν ένα ιδιαίτερο δικαίωμα που ονομάζεται «δικαίωμα παρέμβασης» σε ορισμένες περιπτώσεις. Σύμφωνα με το άρθρο 555 του Ιαπωνικού εμπορικού νόμου, ένας πράκτορας που έχει λάβει εντολή για την αγοραπωλησία αγαθών για τα οποία υπάρχει τιμή στην αγορά, μπορεί να γίνει ο ίδιος αγοραστής ή πωλητής. Αυτό αποκαλείται δικαίωμα παρέμβασης. Για παράδειγμα, ένας πράκτορας που έχει λάβει εντολή για την αγορά μετοχών που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο (με τις εταιρείες χρηματιστηριακών συναλλαγών να αποτελούν τυπικό παράδειγμα) μπορεί, αντί να αγοράσει από την αγορά, να πουλήσει στον εντολέα τις μετοχές που ήδη κατέχει. Σε αυτή την περίπτωση, η τιμή πώλησης πρέπει να βασίζεται στην τιμή της αγοράς την ώρα που ο πράκτορας ενημερώνει για την παρέμβαση. Αυτό το δικαίωμα επιτρέπει στον πράκτορα να ολοκληρώσει γρήγορα τις συναλλαγές και να προσφέρει ρευστότητα στην αγορά, αλλά επειδή τα συμφέροντα του εντολέα και του πράκτορα μπορεί να αντιτίθενται, ο εντολέας μπορεί επίσης να απαγορεύσει την άσκηση αυτού του δικαιώματος μέσω συμβολαίου. Αυτά τα δικαιώματα αποτελούν απαραίτητα νομικά εργαλεία για τους πράκτορες, ώστε να αξιοποιήσουν την ειδικότητά τους και τη θέση τους στην αγορά και να λειτουργήσουν ως επιχειρήσεις.

Μέτρα Ανακούφισης για τον Εντολέα: Αντιμετώπιση της Αθέτησης Συμβολαίου από Έναν Χονδρέμπορο στην Ιαπωνία

Όταν ένας χονδρέμπορος στην Ιαπωνία αναλαμβάνει σημαντικές υποχρεώσεις έναντι του εντολέα, αυτό σημαίνει ότι, αν δεν εκπληρώσει αυτές τις υποχρεώσεις, ο εντολέας έχει το δικαίωμα να λάβει ισχυρά νομικά μέτρα ανακούφισης. Σε περίπτωση που προκύψουν προβλήματα με τον χονδρέμπορο, ο εντολέας μπορεί να προστατεύσει τα δικαιώματά του λαμβάνοντας δράση βάσει των διατάξεων του Ιαπωνικού Αστικού και Εμπορικού Κώδικα.

Ένα τυπικό παράδειγμα αθέτησης συμβολαίου από έναν χονδρέμπορο είναι όταν δεν εκπληρώνει την εγγύηση εκτέλεσης, δηλαδή, όταν ο εμπορικός εταίρος δεν πληρώνει το αντίτιμο, αλλά ο χονδρέμπορος δεν πληρώνει επίσης τον εντολέα. Σε αυτή την περίπτωση, ο εντολέας μπορεί να απαιτήσει απευθείας από τον χονδρέμπορο την εκπλήρωση των όρων του συμβολαίου (αίτηση εκτέλεσης). Ο εντολέας δεν χρειάζεται να αποδείξει την ικανότητα πληρωμής του εμπορικού εταίρου, αλλά αρκεί να δείξει ότι τα χρήματα που έπρεπε να πληρωθούν βάσει του συμβολαίου με τον χονδρέμπορο δεν έχουν καταβληθεί. Αυτό αποτελεί το πιο βασικό μέτρο ανακούφισης που προκύπτει από την άμεση νομική υποχρέωση του χονδρέμπορου για εγγύηση εκτέλεσης.

Επιπλέον, αν η παράβαση των υποχρεώσεων από τον χονδρέμπορο προκαλέσει ζημιά στον εντολέα, ο τελευταίος μπορεί να απαιτήσει αποζημίωση βάσει του άρθρου 415 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα. Για παράδειγμα, αν ο χονδρέμπορος πουλήσει τα προϊόντα σε τιμή πολύ χαμηλότερη από την τιμή που έχει ορίσει ο εντολέας και δεν αποζημιώσει τη διαφορά, ο εντολέας μπορεί να απαιτήσει τη διαφορά ως ζημιά από τον χονδρέμπορο. Ή, αν ο χονδρέμπορος παραβιάσει την υποχρέωση φροντίδας και διαχείρισης και τα προϊόντα καταστραφούν λόγω ακατάλληλης αποθήκευσης, η ζημιά μπορεί επίσης να απαιτηθεί ως αποζημίωση.

Εάν η παράβαση των υποχρεώσεων από τον χονδρέμπορο είναι σοβαρή και καθιστά αδύνατη την εκπλήρωση του σκοπού του συμβολαίου, ο εντολέας μπορεί να λύσει το συμβόλαιο εντολής με τον χονδρέμπορο βάσει διατάξεων όπως το άρθρο 541 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα. Με τη λύση του συμβολαίου, ο εντολέας απαλλάσσεται από μελλοντικές υποχρεώσεις και μπορεί να αναζητήσει νέους εμπορικούς εταίρους.

Έτσι, το Ιαπωνικό νομικό σύστημα, ενώ επιβάλλει βαριές ευθύνες στον χονδρέμπορο, παρέχει πολλαπλά και αποτελεσματικά μέτρα ανακούφισης στον εντολέα σε περίπτωση που αυτές οι ευθύνες δεν εκπληρωθούν. Ιδιαίτερα, η ύπαρξη της εγγύησης εκτέλεσης είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς μειώνει σημαντικά το βάρος απόδειξης του εντολέα σε μια δίκη και διευκολύνει την επίτευξη των δικαιωμάτων του.

Συνοπτικά

Όπως αναλύθηκε στο παρόν άρθρο, ο “τονιατής” (問屋) στο Ιαπωνικό Εμπορικό Δίκαιο δεν είναι απλώς ένας μεσάζοντας, αλλά ένας ειδικός επιχειρηματίας που διενεργεί συναλλαγές “εξ ονόματός του, αλλά για λογαριασμό τρίτου”. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του συστήματος είναι ότι ο τονιατής αναλαμβάνει αυτομάτως τη νομική ευθύνη για την “εγγύηση εκπλήρωσης” των υποχρεώσεων του εμπορικού συναλλασσομένου. Αυτή η βαριά υποχρέωση αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα για την εξασφάλιση της ασφάλειας των συναλλαγών, ειδικά για τους εντολείς και ιδιαίτερα για τις ξένες εταιρείες που δεν είναι εξοικειωμένες με τις Ιαπωνικές εμπορικές πρακτικές. Παράλληλα, στον τονιατή παρέχονται ισχυρά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα διακράτησης και παρέμβασης, τα οποία εξισορροπούν τις υποχρεώσεις με τα δικαιώματα. Η κατανόηση αυτού του μοναδικού νομικού πλαισίου αποτελεί βάση για την κατάλληλη αξιολόγηση των κινδύνων και την ανάπτυξη αποτελεσματικών στρατηγικών στη δημιουργία αλυσίδων εφοδιασμού και ανάπτυξης δικτύων πωλήσεων στην Ιαπωνία. Η ακριβής διάκριση της νομικής φύσης διαφορετικών επιχειρηματικών μορφών, όπως τονιατές, μεσάζοντες και αντιπρόσωποι, και η κατασκευή της πιο κατάλληλης εταιρικής σχέσης για το επιχειρησιακό μοντέλο της εταιρείας σας, θα οδηγήσει στην επιτυχία στην Ιαπωνική αγορά.

Το δικηγορικό γραφείο Monolith παρέχει νομικές υπηρεσίες σε πληθώρα εγχώριων και διεθνών πελατών σε όλο το φάσμα του εταιρικού δικαίου, συμπεριλαμβανομένου του Ιαπωνικού Εμπορικού Δικαίου, με εκτεταμένη εμπειρία. Στο γραφείο μας υπάρχουν ειδικοί που έχουν προσόντα ξένων δικηγόρων και μιλούν άπταιστα Αγγλικά, ικανοί να παρέχουν ακριβή υποστήριξη πέρα από τα εμπόδια της γλώσσας και του πολιτισμού σε περίπλοκα νομικά ζητήματα που προκύπτουν στο διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον. Είμαστε έτοιμοι να σας παρέχουμε ισχυρή νομική υποστήριξη στην Ιαπωνία, από τη δημιουργία και αναθεώρηση συμβάσεων σχετικά με τονιατικές συναλλαγές μέχρι τη διαπραγμάτευση και την αντιμετώπιση διαφορών σε περίπτωση προβλημάτων. Για οποιαδήποτε απορία ή συμβουλή, μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας.