Πώς να διαγράψετε αποτελέσματα αναζήτησης στην Google που θέλετε απεγνωσμένα μέσω δικαστηρίου

Σε περίπτωση που υπάρχει μια σελίδα που περιέχει συκοφαντικό περιεχόμενο, είναι βασικό να ζητήσετε από έναν δικηγόρο να απαιτήσει τη διαγραφή της ίδιας της σελίδας. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που η διαγραφή της σελίδας είναι δύσκολη να επιτευχθεί, όπως όταν ο διαχειριστής της σελίδας είναι άγνωστος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και αν δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί η ίδια η σελίδα, μπορεί να εξεταστεί η δυνατότητα να μην εμφανίζεται η σελίδα στα αποτελέσματα αναζήτησης της Google. Δηλαδή, να ζητηθεί η «διαγραφή από τα αποτελέσματα αναζήτησης της Google». Είναι δυνατόν να ζητηθεί αυτή η διαγραφή μέσω δικαστικής διαδικασίας;

Διαγραφή Σελίδας και Απομάκρυνση από Μηχανές Αναζήτησης

Σε περίπτωση που αναρτήσεις που αντιστοιχούν σε ζημιά φήμης καταχωρηθούν σε διαδικτυακά φόρουμ όπως το 5channel, η βασική στρατηγική αντιμετώπισης της ζημιάς φήμης είναι η διαγραφή των ίδιων των αναρτήσεων. Αν η ίδια η ανάρτηση δεν υπάρχει, τότε κανείς δεν θα μπορέσει να τη δει. Η διαγραφή τέτοιων αναρτήσεων μπορεί να επιτευχθεί μέσω εξωδικαστικών διαπραγματεύσεων ή, αν αυτές αποτύχουν, μέσω μιας ταχείας διαδικασίας που ονομάζεται “προσωρινή διάταξη”, ζητώντας την παρέμβαση του δικαστηρίου.

https://monolith.law/reputation/provisional-disposition[ja]

Ωστόσο, όταν επιδιώκεται η διαγραφή αναρτήσεων μέσω δικαστηρίου, μπορεί να προκύψει το ζήτημα της διεθνούς δικαιοδοσίας. Με απλά λόγια, δεν είναι δυνατό να ζητηθεί από ένα Ιαπωνικό δικαστήριο η διαγραφή από διακομιστές που λειτουργούν στο εξωτερικό χωρίς να στοχεύουν στο Ιαπωνικό κοινό.

https://monolith.law/reputation/against-facebook-amazon[ja]

Λαμβάνοντας υπόψη τέτοιες συνθήκες, ακόμη και αν η διαγραφή της ίδιας της ανάρτησης δεν είναι εφικτή, η προσπάθεια στρέφεται στο να καταστεί η ανάρτηση αόρατη στο διαδίκτυο. Στην τρέχουσα δομή του διαδικτύου, τέτοιες αναρτήσεις συνήθως προβάλλονται μέσω μηχανών αναζήτησης και, αν εξαφανιστούν από τις μηχανές αναζήτησης, τότε σχεδόν κανείς δεν θα μπορέσει να τις διαβάσει.

Επομένως, σε τέτοιες περιπτώσεις, απευθύνεται αίτημα στους διαχειριστές μηχανών αναζήτησης όπως η Google και η Yahoo! να μην εμφανίζουν την ανάρτηση στα αποτελέσματα αναζήτησης.

Απορριπτικές Αποφάσεις Δικαστηρίων για την Αφαίρεση Αποτελεσμάτων Αναζήτησης

Σχετικά με αυτό το ζήτημα, υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που αναφέρουν ότι «αρχικά, η αίτηση για αφαίρεση αποτελεσμάτων αναζήτησης από μηχανές αναζήτησης όπως η Google, δεν είναι εφικτή από τη φύση της».

Περίπτωση που αφορά τη μηχανή αναζήτησης Yahoo!

Για παράδειγμα, υπάρχει μια απόφαση που αφορά όχι τη Google, αλλά τη μηχανή αναζήτησης Yahoo!, όπως ακολουθεί:

Ακόμη και όταν μια ιστοσελίδα που περιέχει παράνομες δηλώσεις εμφανίζεται στα αποτελέσματα μιας υπηρεσίας αναζήτησης, ο διαχειριστής της υπηρεσίας αναζήτησης δεν είναι αυτός που κάνει τις παράνομες δηλώσεις ούτε διαχειρίζεται την εν λόγω ιστοσελίδα. Ο διαχειριστής της υπηρεσίας αναζήτησης, λόγω της φύσης της υπηρεσίας, δεν βρίσκεται σε θέση να κρίνει το περιεχόμενο ή την παρανομία των ιστοσελίδων που εμφανίζονται ως αποτελέσματα αναζήτησης. Από την άλλη πλευρά, δεδομένου του ρόλου των υπηρεσιών αναζήτησης στη σύγχρονη κοινωνία, η αφαίρεση μιας συγκεκριμένης ιστοσελίδας που περιέχει παράνομες δηλώσεις από τα αποτελέσματα αναζήτησης θα οδηγούσε σε σημαντικό περιορισμό της ευκαιρίας για επικοινωνία και πρόσβαση στην κοινωνία, ακόμη και για τις νόμιμες δηλώσεις στην ιστοσελίδα. Επομένως, ένα άτομο που έχει πληγεί από παράνομες δηλώσεις σε μια ιστοσελίδα μπορεί να ζητήσει την αφαίρεση αυτών των δηλώσεων από τον δημιουργό τους, χωρίς να απευθύνεται στον διαχειριστή της υπηρεσίας αναζήτησης, εκτός και αν η παρανομία της ιστοσελίδας είναι προφανής και, επιπλέον, η ιστοσελίδα στο σύνολό της ή τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της είναι παράνομη. Σε αυτή την περίπτωση, αν και ο διαχειριστής της υπηρεσίας αναζήτησης έχει γνώση της παρανομίας μετά από αίτηση, αλλά παρόλα αυτά δεν προβαίνει σε ενέργειες, τότε η αφαίρεση μπορεί να ζητηθεί μόνο σε αυτή την περίπτωση.

Απόφαση Δικαστηρίου Τόκιο, 18 Φεβρουαρίου 2010 (Heisei 22)

Η απόφαση αυτή αναφέρει ότι «οι διαχειριστές όπως η Google δεν είναι αυτοί που κάνουν τις παράνομες δηλώσεις» και «δεν διαχειρίζονται τις σελίδες που περιέχουν παράνομες δηλώσεις», και ότι «οι μηχανές αναζήτησης, λόγω του συστήματός τους, δεν βρίσκονται σε θέση να κρίνουν τη νομιμότητα των ιστοσελίδων που εμφανίζονται ως αποτελέσματα αναζήτησης». Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη τον ρόλο των μηχανών αναζήτησης και άλλες συνθήκες, η απόφαση περιορίζει σημαντικά τις περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να γίνει αίτηση για αφαίρεση αποτελεσμάτων αναζήτησης. Με άλλα λόγια, μόνο όταν:

• Η παρανομία της ιστοσελίδας είναι προφανής
• Η παράνομη περιοχή αποτελεί το σύνολο ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της ιστοσελίδας

Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να γίνει αίτηση για αφαίρεση μέσω των ακόλουθων βημάτων:

1. Αρχικά, κάνετε αίτηση για αποκλεισμό των αποτελεσμάτων αναζήτησης εκτός δικαστηρίου, και αν η μηχανή αναζήτησης δεν προβεί σε αφαίρεση,
2. Στη συνέχεια, ζητήστε την αφαίρεση μέσω δικαστηρίου.

Αυτό σημαίνει ότι, τόσο σε ουσιαστικό όσο και σε διαδικαστικό επίπεδο, οι περιπτώσεις που επιτρέπεται η αφαίρεση αποτελεσμάτων αναζήτησης είναι πολύ περιορισμένες.

Περίπτωση που ορίζει ότι μόνο οι πληροφορίες μέσα στο snippet είναι υπό κρίση

Τα γεγονότα που παρουσιάζει ο κατηγορούμενος μέσω της εμφάνισης των αποτελεσμάτων αναζήτησης στους χρήστες της υπηρεσίας αναζήτησης περιορίζονται στην ύπαρξη και τη θέση (URL) μιας ιστοσελίδας που περιέχει τη λέξη-κλειδί στο περιεχόμενό της, καθώς και σε ένα μέρος του περιεχομένου της (το τμήμα που περιέχει τη λέξη-κλειδί και εμφανίζεται ως snippet), και αυτό είναι το σωστό να αναγνωριστεί.

Απόφαση Δικαστηρίου Κιότο, 7 Αυγούστου 2014 (Heisei 26)

Αυτό μπορεί να φαίνεται λίγο δύσκολο να κατανοηθεί, αλλά αφορά το πλαίσιο αξιολόγησης για το αν τα αποτελέσματα αναζήτησης μιας μηχανής αναζήτησης όπως η Google είναι παράνομα ή όχι. Δεν μπορείτε να ζητήσετε την αφαίρεση ενός αποτελέσματος αναζήτησης απλώς επειδή περιέχει μια παράνομη σελίδα. Η αφαίρεση μπορεί να ζητηθεί μόνο αν το snippet στην οθόνη των αποτελεσμάτων περιέχει παράνομο περιεχόμενο.

Αυτές οι δικαστικές αποφάσεις αναγνωρίζουν ότι «οι διαχειριστές των υπηρεσιών αναζήτησης δεν είναι αυτοί που κάνουν τις παράνομες δηλώσεις ούτε διαχειρίζονται τις σχετικές ιστοσελίδες», και βάσει του ρόλου των υπηρεσιών αναζήτησης στη σύγχρονη κοινωνία, θέτουν υψηλά εμπόδια για την αποδοχή αιτημάτων αφαίρεσης.

Παραδείγματα Δικαστικών Αποφάσεων που Επιτρέπουν την Αφαίρεση Αποτελεσμάτων Αναζήτησης

Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις, όπως αυτή που ακολουθεί, όπου τα δικαστήρια έχουν αποφασίσει υπέρ της αφαίρεσης αποτελεσμάτων αναζήτησης.

Ο οφειλέτης ισχυρίστηκε ότι, λόγω της δημόσιας ωφέλειας της υπηρεσίας αναζήτησης στο διαδίκτυο και του γεγονότος ότι ο πάροχος της υπηρεσίας δεν έχει κάνει καμία δήλωση σχετικά με την ακρίβεια ή την νομιμότητα των αποτελεσμάτων αναζήτησης, δεν πρέπει καταρχήν να αναγνωρίζεται καμία υποχρέωση διαγραφής στον πάροχο. Παρόλα αυτά, είναι γνωστό ότι η χρήση των υπηρεσιών αναζήτησης στο διαδίκτυο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην αποτελεσματική χρήση του διαδικτύου σήμερα. Ωστόσο, τα άρθρα που αναρτήθηκαν και αναφέρονται στην πρώτη παράγραφο της κύριας απόφασης, είναι προφανές ότι παραβιάζουν τα δικαιώματα προσωπικότητας του πιστωτή από τον τίτλο και το απόσπασμα τους, ενώ η διαγραφή τους από τον οφειλέτη δεν θα αποτελούσε άδικο μειονέκτημα (όπως φαίνεται από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν [Α7, Β5 έως Β7], ο οφειλέτης έχει ήδη ένα σύστημα για την αφαίρεση άρθρων που θεωρεί παράνομα από τα αποτελέσματα αναζήτησης). Επιπλέον, δεν είναι στο δίκαιο συμφέρον των χρηστών να μπορούν να αναζητούν ιστοσελίδες που περιέχουν καταφανώς παραβατικό περιεχόμενο. Επομένως, οι ισχυρισμοί του οφειλέτη δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί.

Επιπρόσθετα, ο οφειλέτης ισχυρίστηκε ότι η απευθείας αίτηση διαγραφής στον διαχειριστή της ιστοσελίδας που συνδέεται με τα αποτελέσματα αναζήτησης θα ήταν αρκετή για την προστασία των δικαιωμάτων, και ως εκ τούτου δεν πρέπει να αναγνωρίζεται καμία υποχρέωση διαγραφής στον οφειλέτη. Ωστόσο, δεδομένου ότι τα άρθρα που αναφέρονται στην πρώτη παράγραφο της κύριας απόφασης παραβιάζουν τα δικαιώματα προσωπικότητας του πιστωτή, είναι φυσικό να προκύπτει υποχρέωση διαγραφής για τον διαχειριστή της ιστοσελίδας, και οι ισχυρισμοί του οφειλέτη δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί στο βαθμό που αντιτίθενται σε αυτό.

Απόφαση Περιφερειακού Δικαστηρίου Τόκιο, 9 Οκτωβρίου 2014 (Έτος Heisei 26)

Έτσι, το ερώτημα εάν μπορεί κανείς να ζητήσει την αφαίρεση αποτελεσμάτων αναζήτησης μέσω δικαστηρίου ήταν μέχρι πρόσφατα ένα θέμα με διάφορες απόψεις. Υπήρχαν αρκετές αποφάσεις σε επίπεδο περιφερειακών δικαστηρίων, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο δεν είχε ακόμη αποφασίσει για το θέμα, και η απόφασή του αναμενόταν με ενδιαφέρον.

Ωστόσο, ως δικηγόροι που ασχολούμαστε με τη διαχείριση της φήμης και την προστασία από την κακόβουλη δυσφήμιση, πιστεύουμε ότι η αφαίρεση αποτελεσμάτων αναζήτησης, όπως αναφέρουν οι παραπάνω δικαστικές αποφάσεις, θα έπρεπε «φυσικά» να είναι εφικτή. Οι λόγοι είναι οι εξής:

Πρώτον, σε γενικές περιπτώσεις αφαίρεσης σελίδων, όπως όταν ένα άρθρο ιστολογίου είναι παράνομο και ζητείται η διαγραφή του, όχι μόνο ο διαχειριστής του ιστολογίου αλλά και η εταιρεία που το λειτουργεί, καθώς και η εταιρεία που διαχειρίζεται τον διακομιστή, μπορούν να καταστούν κατηγορούμενοι σε δικαστική διαδικασία. Δηλαδή, αν κάποιος έχει υποστεί ζημιά, όπως συκοφαντική δυσφήμιση, από ένα άρθρο ιστολογίου και δεν μπορεί να εντοπίσει τον διαχειριστή του, μπορεί να ζητήσει τη διαγραφή του άρθρου από την εταιρεία που λειτουργεί το ιστολόγιο ή την εταιρεία που διαχειρίζεται τον διακομιστή.

Σε αυτό το πλαίσιο, τα δικαστήρια έχουν εξηγήσει ότι υπάρχει μια «λογική υποχρέωση διαγραφής» για τους διαχειριστές ιστολογίων και τις εταιρείες διαχείρισης διακομιστών.

Οι διαχειριστές ιστολογίων και οι εταιρείες διαχείρισης διακομιστών δεν έχουν γράψει τα άρθρα του ιστολογίου. Απλώς, στις υπηρεσίες ιστολογίων ή στους διακομιστές που διαχειρίζονται, έχουν δημιουργηθεί παράνομα άρθρα από τρίτους. Παρόλα αυτά, επειδή μπορούν να διαγράψουν άρθρα που προσβάλλουν την τιμή κάποιου από τις υπηρεσίες ή τους διακομιστές που διαχειρίζονται, φέρουν μια «λογική υποχρέωση διαγραφής» για την αφαίρεση παράνομων άρθρων. Αυτός είναι ο λόγος που μπορεί κανείς να ζητήσει τη διαγραφή ενός άρθρου ιστολογίου από μια εταιρεία που λειτουργεί ιστολόγιο ή από μια εταιρεία διαχείρισης διακομιστή.

Υποχρέωση Διαγραφής από Μηχανές Αναζήτησης

Ακόμη και στην περίπτωση των μηχανών αναζήτησης, μπορεί να λεχθεί ότι η παροχή αποτελεσμάτων αναζήτησης έχει την πτυχή της εκφραστικής πράξης από τον ίδιο τον φορέα της αναζήτησης. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι φορείς όπως η Google δεν έχουν συντάξει τα παράνομα άρθρα και «κατ’ αρχήν δεν βρίσκονται σε θέση να κρίνουν το περιεχόμενο ή την παρανομία των ιστοσελίδων που εμφανίζονται ως αποτελέσματα αναζήτησης». Παρ’ όλα αυτά, διαθέτουν ένα σύστημα για τη διαγραφή «άρθρων που έχουν κριθεί παράνομα» από τα αποτελέσματα αναζήτησης και, εφόσον μπορούν να διαγράψουν άρθρα που αντιβαίνουν στην τιμή και την υπόληψη, φαίνεται λογικό να θεωρηθεί ότι «η υποχρέωση διαγραφής προκύπτει φυσικά».

Όπως θα αναφερθεί παρακάτω, η σημερινή Ανώτατη Δικαστική Αρχή έχει υιοθετήσει ένα πλαίσιο αποφάσεων που αναγνωρίζει τη διαγραφή αποτελεσμάτων αναζήτησης όταν είναι σαφές ότι η ανάγκη για διαγραφή υπερτερεί της ανάγκης για δημοσίευση. Εάν η διαγραφή αποτελεσμάτων αναζήτησης δεν αναγνωρίζεται ως «σαφής» σε αντίθεση με τη διαγραφή της ίδιας της σελίδας, τότε προκύπτει το ερώτημα γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά.

Στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του έτους Χεισέι 29 (2017), παρουσιάστηκε μια συγκεκριμένη κατάληξη

Αίτημα για διαγραφή άρθρων σχετικά με συλλήψεις από τα αποτελέσματα αναζήτησης

Έτσι, το ερώτημα “μπορεί κανείς να ζητήσει νομικά τη διαγραφή αποτελεσμάτων αναζήτησης από μια μηχανή αναζήτησης;” ήταν ένα θέμα με διχασμένες απόψεις, αλλά το έτος 2017 (Χεισέι 29), το Ανώτατο Δικαστήριο παρουσίασε μια συγκεκριμένη απόφαση σχετικά με αυτό. Η απόφαση που παρουσίασε το Ανώτατο Δικαστήριο ήταν ότι, τουλάχιστον όταν συγκεκριμένες προϋποθέσεις είναι εκπληρωμένες, όπως όταν η ανάγκη για διαγραφή υπερβαίνει σαφώς την ανάγκη για δημοσίευση, τότε είναι δυνατό να ζητηθεί η διαγραφή.

Η υπόθεση αυτή αφορούσε ένα άτομο που συνελήφθη τον Νοέμβριο του 2011 (Χεισέι 23) για παράβαση του τότε ισχύοντος νόμου περί απαγόρευσης παιδικής πορνογραφίας (Ιαπωνικός ~Νόμος για την Ποινικοποίηση της Παιδικής Εκδιδομένης και της Παιδικής Πορνογραφίας και για την Προστασία των Παιδιών κλπ.), και τον επόμενο μήνα καταδικάστηκε σε πρόστιμο. Αυτό το άτομο, αντιμετώπισε την Google ως αντίδικο, ζητώντας τη διαγραφή των σχετικών άρθρων από τα αποτελέσματα αναζήτησης.

Η προσωρινή διαταγή από το Περιφερειακό Δικαστήριο επέτρεψε την αφαίρεση αποτελεσμάτων αναζήτησης

Η αφαίρεση αποτελεσμάτων από μηχανές αναζήτησης δεν απαιτεί «δίκη», αλλά μπορεί να επιτευχθεί μέσω μιας ταχείας διαδικασίας «προσωρινής διαταγής». Η συγκεκριμένη υπόθεση ξεκίνησε αρχικά ως προσωρινή διαταγή στο Περιφερειακό Δικαστήριο της Σαϊτάμα. Ο πιστωτής στην υπόθεση αυτή (μια έννοια παρόμοια με τον «ενάγοντα» σε μια δίκη), ο δικηγόρος, ζήτησε την αφαίρεση ενός άρθρου σχετικά με μια σύλληψη από τα αποτελέσματα αναζήτησης της Google, ισχυριζόμενος ότι η ίδια η Google παραβίαζε το απόρρητο. Σε απάντηση, το Περιφερειακό Δικαστήριο της Σαϊτάμα αποφάσισε ότι η εμφάνιση του άρθρου σχετικά με τη σύλληψη στα αποτελέσματα αναζήτησης της Google αποτελούσε παραβίαση του απορρήτου και ενέκρινε την αφαίρεσή του (μια απόφαση με έννοια παρόμοια με την «κρίση» σε μια δίκη).

Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε εκ νέου και αρνήθηκε τη διαγραφή αποτελεσμάτων αναζήτησης

Παρ’ όλα αυτά, η Google κατέθεσε μια «αίτηση για διαφύλαξη δικαιωμάτων». Πρόκειται για μια τεχνικά περίπλοκη διαδικασία, αλλά μπορεί να θεωρηθεί παρόμοια με την «έφεση» στη δικαστική πρακτική. Όταν κάποιος χάνει σε μια προσωρινή διαταγή, μπορεί να ζητήσει από το δικαστήριο μια νέα απόφαση μέσω της «αίτησης για διαφύλαξη δικαιωμάτων» αντί για έφεση. Κατά τη διαδικασία αυτής της αναθεώρησης (που αφορά την εκ νέου απόφαση), το δικαστήριο έκρινε ότι το συγκεκριμένο περιστατικό σύλληψης δεν έχει ακόμη χάσει τη δημόσια σημασία του και ως εκ τούτου δεν αναγνώρισε παραβίαση της ιδιωτικότητας. Στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου αναφέρεται:

Δεδομένου ότι το άρθρο σύλληψης δημοσιεύεται σε έναν ηλεκτρονικό πίνακα ανακοινώσεων στο διαδίκτυο, θεωρείται ότι περιέχει πολλές αναφορές και απόψεις που δεν σχετίζονται με το εγκληματικό περιστατικό. Επομένως, αντί να ζητήσει από τον διαχειριστή του αρχικού ιστότοπου να διαγράψει μεμονωμένες δημοσιεύσεις, η διαγραφή της σελίδας που περιέχει τα αποτελέσματα της αναζήτησης από τα αποτελέσματα ή η καθιέρωση μέτρων για να μην εμφανίζεται, λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο μερίδιο της αγοράς που κατέχει ο ενάγων στην επιχείρηση αναζήτησης, καθώς και το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακαλύψει κανείς απευθείας τις διευθύνσεις URL των ιστοσελίδων στο διαδίκτυο, μπορεί να θεωρηθεί ότι καθιστά πρακτικά αδύνατη την πρόσβαση του κοινού σε αυτές και, ως εκ τούτου, παραβιάζει την ελευθερία έκφρασης και το δικαίωμα στην πληροφόρηση ενός σημαντικού αριθμού ατόμων.

Με άλλα λόγια, η διαγραφή από τα αποτελέσματα αναζήτησης διαφέρει από την αίτηση διαγραφής μεμονωμένων δημοσιεύσεων από τον διαχειριστή του πίνακα ανακοινώσεων, καθώς καθιστά δύσκολη την πρόσβαση σε αναρτήσεις που δεν σχετίζονται με το άρθρο σύλληψης, επιφέροντας έτσι μεγάλο «μειονέκτημα» για την πλευρά της μηχανής αναζήτησης και δεν πρέπει να εγκρίνεται εύκολα, σύμφωνα με τη λογική αυτή.

Το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε τη διαγραφή αποτελεσμάτων αναζήτησης

Στη συνέχεια, από την πλευρά των δικηγόρων του ενάγοντος, διεξήχθη μια διαδικασία παρόμοια με την «έφεση», οδηγώντας το Ανώτατο Δικαστήριο να λάβει μια απόφαση σε μια περίπλοκη κατάσταση. Αυτό το περιστατικό, που ξεκίνησε με μια προσωρινή διαταγή, κατέληξε να λάβει την τελική απόφαση από το Ανώτατο Δικαστήριο. Η απόφαση αυτή, όπως περιγράφηκε παραπάνω, παρουσίασε ένα πλαίσιο στο οποίο η διαγραφή αναγνωρίζεται όταν η ανάγκη για διαγραφή υπερβαίνει σαφώς την ανάγκη για δημοσίευση.

Ο δικηγόρος του αντικατηγόρου (ο όρος που χρησιμοποιείται λόγω της ειδικής διαδικασίας, που σημαίνει κάτι σαν τον «ενάγοντα»), αντέκρουσε την απόφαση του ανώτερου δικαστηρίου με τα εξής επιχειρήματα:

1. Σε περίπτωση παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων, αν αναγνωριστεί παραβίαση σε ένα μέρος μιας σελίδας, η δημοσίευση ολόκληρης της σελίδας απαγορεύεται σαφώς από τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων.
2. Σε περιπτώσεις παραβίασης της προσωπικότητας, όπως η παραβίαση της ιδιωτικότητας, το Ανώτατο Δικαστήριο έχει δείξει στην λεγόμενη υπόθεση του Βόρειου Ημερολογίου ότι υπάρχει δικαίωμα να ζητηθεί η διακοπή δημοσίευσης ενός άρθρου (δικαίωμα αίτησης διακοπής).
3. Αυτή η νομική αρχή εφαρμόζεται σαφώς και σε περιπτώσεις προσωπικών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα.

Σε αυτή τη συζήτηση, το Ανώτατο Δικαστήριο παρουσίασε την ακόλουθη κρίση:

Από την άλλη πλευρά, οι φορείς αναζήτησης συλλέγουν συστηματικά πληροφορίες που δημοσιεύονται σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, αποθηκεύουν αντίγραφα αυτών και δημιουργούν ευρετήρια βασισμένα σε αυτά τα αντίγραφα για να οργανώσουν τις πληροφορίες, παρέχοντας τα αποτελέσματα αναζήτησης στους χρήστες βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων που έχουν οριστεί. Αν και η συλλογή, η οργάνωση και η παροχή αυτών των πληροφοριών γίνεται αυτόματα μέσω προγραμμάτων, τα προγράμματα αυτά έχουν δημιουργηθεί έτσι ώστε να παράγουν αποτελέσματα σύμφωνα με την πολιτική του φορέα αναζήτησης για την παροχή αποτελεσμάτων αναζήτησης, επομένως η παροχή αποτελεσμάτων αναζήτησης έχει την πτυχή της εκφραστικής πράξης από τον φορέα αναζήτησης. Επιπλέον, η παροχή αποτελεσμάτων αναζήτησης από τον φορέα αναζήτησης βοηθά το κοινό να μεταδίδει πληροφορίες στο διαδίκτυο ή να αντλεί τις απαραίτητες πληροφορίες από τον τεράστιο όγκο πληροφοριών στο διαδίκτυο, παίζοντας έναν σημαντικό ρόλο στη βάση της διακίνησης πληροφοριών στο διαδίκτυο στη σύγχρονη κοινωνία. Και όταν η παροχή συγκεκριμένων αποτελεσμάτων αναζήτησης από έναν φορέα αναζήτησης κρίνεται παράνομη και απαιτείται η διαγραφή τους, αυτό δεν αποτελεί μόνο περιορισμό της συνεπούς εκφραστικής πράξης που συμφωνεί με την πολιτική του φορέα, αλλά επίσης περιορισμό του ρόλου που παίζει μέσω της παροχής αποτελεσμάτων αναζήτησης.

Λαμβάνοντας υπόψη τη φύση της παροχής αποτελεσμάτων αναζήτησης από τον φορέα αναζήτησης και άλλους παράγοντες, εάν η πράξη του φορέα αναζήτησης να παρέχει ως μέρος των αποτελεσμάτων αναζήτησης την URL ή άλλες πληροφορίες μιας ιστοσελίδας που περιέχει άρθρα με προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου είναι παράνομη ή όχι, πρέπει να κρίνεται με βάση τη φύση και το περιεχόμενο των γεγονότων, το εύρος της μετάδοσης των προσωπικών δεδομένων λόγω της παροχής των πληροφοριών URL και τον βαθμό της συγκεκριμένης ζημιάς που υφίσταται το άτομο, την κοινωνική θέση και την επιρροή του ατόμου, τον σκοπό και τη σημασία των άρθρων, την κοινωνική κατάσταση κατά τη δημοσίευση των άρθρων και τις μεταβολές που έχουν συμβεί από τότε, και την ανάγκη να αναφερθούν τα γεγονότα στα άρθρα, συγκρίνοντας τα νομικά συμφέροντα που έχουν από τη μη δημοσίευση των γεγονότων με τους λόγους για την παροχή των πληροφοριών URL ως αποτελέσματα αναζήτησης. Και όταν είναι σαφές ότι τα νομικά συμφέροντα από τη μη δημοσίευση των γεγονότων υπερτερούν, είναι δίκαιο να ζητηθεί από τον φορέα αναζήτησης η διαγραφή των πληροφοριών URL από τα αποτελέσματα αναζήτησης.

Απόφαση Ανώτατου Δικαστηρίου της 31ης Ιανουαρίου του έτους Heisei 29 (2017)

Αυτή η απόφαση, απλά ειπωμένη, υιοθετεί ένα πλαίσιο κρίσης που επιτρέπει τη διαγραφή από τα αποτελέσματα αναζήτησης όταν οι λόγοι για αποκλεισμό υπερβαίνουν σαφώς τους λόγους για εμφάνιση. Ωστόσο, υπάρχουν θέματα που συνεχίζουν να συζητούνται, όπως:

• Γιατί πρέπει να είναι «σαφές» το υπερβάλλον βάρος;
• Σε περιπτώσεις όπου το βάρος υπερβαίνει απλώς «ελαφρώς», δηλαδή όταν δεν είναι σαφές, δεν επιτρέπεται η διαγραφή;

Αυτά είναι θέματα που ακόμη συζητούνται και είναι πιθανό ότι η πρακτική θα αλλάξει με βάση μελλοντικές δικαστικές αποφάσεις.