Wat is het verband tussen het meenemen van bedrijfsgeheimen en de Japanse 'Wet op het voorkomen van oneerlijke concurrentie'?

Bedrijven beschikken over een enorme hoeveelheid informatie, waarvan sommige bedrijfsgeheimen die tijdens onderzoek, ontwikkeling en bedrijfsactiviteiten zijn gecreëerd, onrechtmatig kunnen worden meegenomen en aanzienlijke schade kunnen veroorzaken. Dit is vooral het geval wanneer werknemers bij hun vertrek bedrijfsgeheimen meenemen naar concurrerende bedrijven of deze gebruiken bij het opzetten van hun eigen nieuwe bedrijf, wat kan leiden tot ernstige schade.

In dergelijke gevallen kunnen civiele en strafrechtelijke maatregelen worden genomen, maar hiervoor is het noodzakelijk dat de betreffende informatie een ‘bedrijfsgeheim’ is volgens de Japanse ‘Wet ter voorkoming van oneerlijke concurrentie’.

Artikel 2, paragraaf 6 van de Japanse ‘Wet ter voorkoming van oneerlijke concurrentie’
In deze wet wordt onder ‘bedrijfsgeheim’ verstaan informatie over productiemethoden, verkoopmethoden en andere technische of zakelijke informatie die nuttig is voor bedrijfsactiviteiten en die als geheim wordt beheerd en niet algemeen bekend is.

Als informatie een ‘bedrijfsgeheim’ is volgens de Japanse ‘Wet ter voorkoming van oneerlijke concurrentie’, dan is het onrechtmatig meenemen van die informatie, of het gebruik ervan door anderen die weten dat het onrechtmatig is meegenomen, onderworpen aan schadeclaims.

De 3 vereisten van bedrijfsgeheimen

Volgens artikel 2, paragraaf 6 van de Japanse Wet ter Voorkoming van Oneerlijke Concurrentie (Wet op de Preventie van Oneerlijke Concurrentie), is een bedrijfsgeheim informatie binnen een bedrijf die aan drie vereisten voldoet.

• Geheimhouding: Het wordt beheerd als een geheim
• Bruikbaarheid: Technische of zakelijke informatie die nuttig is voor productiemethoden, verkoopmethoden of andere bedrijfsactiviteiten
• Onbekendheid bij het publiek: Het is niet algemeen bekend

Niet alle informatie binnen een bedrijf wordt een bedrijfsgeheim. Alleen die informatie die aan de bovenstaande drie vereisten voldoet, wordt als een bedrijfsgeheim beschouwd. Dit betekent dat zakelijke informatie zoals klantenlijsten, nieuwe bedrijfsplannen, prijsinformatie, handleidingen, evenals technische informatie zoals productiemethoden, knowhow, nieuwe stofinformatie, en ontwerptekeningen wettelijk worden beschermd. Het meenemen van deze informatie wordt niet alleen beschouwd als een overtreding van de interne regels, maar ook als een daad waarvoor een wettelijke straf kan worden opgelegd.

Zelfs als de drie vereisten worden erkend en de informatie als een bedrijfsgeheim wordt beschouwd, moet het om in aanmerking te komen voor een verbod of strafrechtelijke maatregelen, een daad zijn waarbij de informatie onrechtmatig wordt meegenomen, of waarbij iemand anders de bedrijfsgeheimen gebruikt wetende dat ze onrechtmatig zijn meegenomen. Met andere woorden, het moet voldoen aan de vereisten voor “oneerlijke concurrentie” of “inbreuk op bedrijfsgeheimen” zoals bepaald door de wet (Artikelen 2.1.4 tot 2.1.10 en Artikel 21.1 en 21.3 van de Japanse Wet ter Voorkoming van Oneerlijke Concurrentie).

Over geheimhoudingsbeheer

Bedrijfsgeheimen zijn in de eerste plaats informatie en kunnen, net als patentrechten, niet worden gepubliceerd. Het is daarom niet eenvoudig om te bepalen of bepaalde informatie een wettelijk beschermd bedrijfsgeheim is. Een van de doelen van de vereiste van geheimhoudingsbeheer is om te voorkomen dat iemand die in aanraking komt met een bedrijfsgeheim later onverwachte verdenkingen krijgt, door te verduidelijken wat een bedrijf als geheim wil beheren.

Om aan de vereiste van geheimhoudingsbeheer te voldoen, is het niet voldoende dat een bedrijf subjectief erkent dat de informatie geheim is. Het is noodzakelijk dat de intentie van het bedrijf om bedrijfsgeheimen te beheren (de intentie om specifieke informatie als geheim te beheren) duidelijk wordt gecommuniceerd aan de werknemers, zodat zij deze intentie gemakkelijk kunnen herkennen (met andere woorden, de herkenbaarheid is gewaarborgd). Hetzelfde kan in principe worden gezegd over het expliciet maken van de intentie om geheimen te beheren ten opzichte van handelspartners.

Om dit te bereiken, kan het eerst worden overwogen om het onderwerp te specificeren door middel van een geheimhoudingsovereenkomst. Veel bedrijven hebben een geheimhoudingsovereenkomst en als deze correct wordt uitgevoerd, is het een effectieve methode. Echter, documenten die gemakkelijk zijn gemaakt door het gebruik van “NDA (Non-Disclosure Agreement) templates” die overvloedig aanwezig zijn op het internet, kunnen volledig nutteloos zijn als het erop aankomt.

Het voorbeeld van een geheimhoudingsovereenkomst bij het overwegen van een zakelijke alliantie, dat te vinden is in “Referentie Materiaal 2: Voorbeelden van verschillende contracten” in de “Handboek voor de bescherming van geheime informatie” van het Ministerie van Economie, Handel en Industrie, dat de Wet op de Preventie van Oneerlijke Concurrentie beheert, kan nuttig zijn. Echter, een “geheimhoudingsovereenkomst” moet op maat worden gemaakt voor uw bedrijf om effectief te zijn.

Als de geheime informatie op papier staat, wordt aangenomen dat de herkenbaarheid van de intentie om geheimen te beheren kan worden gewaarborgd door het document te markeren als “vertrouwelijk” na het redelijk scheiden van algemene informatie door het gebruik van bestanden. In plaats van het markeren van individuele documenten of bestanden als geheim, kan het opslaan van deze in een afsluitbare kast of kluis ook worden beschouwd als een manier om de herkenbaarheid te waarborgen.

Als de geheime informatie elektronisch is, wordt aangenomen dat een van de volgende methoden voldoende geheimhoudingsmaatregelen kan bieden vanuit het oogpunt van geheimhoudingsbeheer:

• Het aanbrengen van een “vertrouwelijk” label op het opslagmedium
• Het toevoegen van “vertrouwelijk” aan de naam van het elektronische bestand of de map
• Het toevoegen van “vertrouwelijk” aan de elektronische gegevens van het elektronische bestand zodat het wordt weergegeven op het scherm wanneer het bestand wordt geopend (bijvoorbeeld door “vertrouwelijk” toe te voegen aan de kop van het documentbestand)
• Het instellen van een wachtwoord dat nodig is om het elektronische bestand dat het bedrijfsgeheim bevat of de map die het bevat te bekijken
• Het aanbrengen van een “vertrouwelijk” label op de behuizing of doos waarin het opslagmedium wordt bewaard, als het niet mogelijk is om een label op het medium zelf aan te brengen

Overigens, zelfs als bedrijfsgeheimen worden opgeslagen en beheerd met behulp van een externe cloud, betekent dit niet dat de geheimhouding verloren gaat, zolang ze als geheim worden beheerd.

Over bruikbaarheid

Dit vereiste is voornamelijk gericht op het uitsluiten van informatie die in strijd is met de openbare orde en goede zeden, zoals belastingontduikingsinformatie en informatie over het lozen van schadelijke stoffen, van wettelijke bescherming. Om ‘bruikbaarheid’ te erkennen, is het noodzakelijk dat de informatie objectief gezien nuttig is voor bedrijfsactiviteiten, en het doel is om informatie te beschermen die in brede zin commerciële waarde heeft.

Informatie die voldoet aan de vereisten van geheimhouding en onbekendheid wordt normaal gesproken erkend als bruikbaar, maar dit omvat niet alleen informatie die daadwerkelijk wordt gebruikt en toegepast in bedrijfsactiviteiten, maar ook informatie met indirecte (potentiële) waarde. Bijvoorbeeld, mislukte onderzoeksgegevens uit het verleden kunnen worden gebruikt om onderzoeks- en ontwikkelingskosten te besparen, en defecte productinformatie is belangrijke informatie voor de ontwikkeling van software die gebruik maakt van geavanceerde AI-technologie om defecte producten te detecteren. Dergelijke zogenaamde negatieve informatie wordt ook erkend als bruikbaar.

Over Onbekendheid

De staat van ‘onbekendheid’ of ‘niet algemeen bekend zijn’ verwijst naar de situatie waarin het betreffende bedrijfsgeheim niet algemeen bekend is of niet gemakkelijk kan worden gekend. Concreet betekent dit dat de informatie niet is opgenomen in publicaties die binnen een redelijke inspanning beschikbaar zijn, niet gemakkelijk kan worden afgeleid of geanalyseerd uit openbare informatie of algemeen beschikbare producten, en over het algemeen niet beschikbaar is buiten het beheer van de houder.

Let op, zelfs als de informatie in kwestie in het verleden in een buitenlandse publicatie is opgenomen, als het feit niet bekend is op de plaats waar de informatie wordt beheerd en het aanzienlijke tijd en kosten vergt om het te verkrijgen, kan de onbekendheid nog steeds worden erkend. Natuurlijk, als een derde partij aanzienlijke kosten maakt om het bedrijfsgeheim te verkrijgen of te ontwikkelen en het openbaar maakt op de plaats waar de informatie wordt beheerd, waardoor het ‘algemeen bekend’ wordt, zal de onbekendheid verloren gaan.

Bovendien, zelfs als fragmenten van bepaalde informatie in verschillende publicaties zijn opgenomen en het verzamelen van die fragmenten kan leiden tot de reconstructie van informatie die dicht bij het bedrijfsgeheim ligt, betekent dit niet dat de onbekendheid onmiddellijk wordt ontkend. Dit komt omdat er waarde kan zitten in het weten welke informatie op welke manier moet worden gecombineerd, wat een bedrijfsgeheim kan zijn.

Voorbeelden van oordelen in daadwerkelijke rechtszaken

In daadwerkelijke rechtszaken, hoe worden de drie vereisten van geheimhouding, bruikbaarheid en onbekendheid, evenals de vereisten voor “oneerlijke concurrentie” en “inbreuk op bedrijfsgeheimen” (artikel 2, paragraaf 1, items 4 tot 10, en artikel 21, paragraaf 1 en 3 van de Japanse Wet ter voorkoming van oneerlijke concurrentie) beoordeeld? Laten we eens kijken naar enkele echte rechtszaken.

Er was een geval waarin de eiser, die comfortabele damesschoenen verkocht aan vrouwen met voetproblemen (zoals hallux valgus, platvoeten, eeltknobbels, O-benen, X-benen, reumatische voeten, diabetische voeten, en tintelende voeten), een productiecontract had met de gedaagde A-bedrijf. De eiser beweerde dat het A-bedrijf onrechtmatig de originele schoenmallen, die zij van de eiser hadden ontvangen, aan het B-bedrijf hadden onthuld, en zocht een verbod en schadevergoeding op basis van artikel 2, paragraaf 1, item 7 van de Japanse Wet ter voorkoming van oneerlijke concurrentie.

Het A-bedrijf, dat de originele schoenmallen van de eiser, een bedrijf dat zich bezighoudt met het plannen, ontwerpen en groothandelen van damesschoenen, onrechtmatig had onthuld aan het B-bedrijf. Bovendien maakten zij een prototype van de schoen op basis van de aangepaste mal, die was verkregen door het onrechtmatig kopiëren van de originele mal, en onthulden deze aan detailhandelaren. Tijdens dit proces, plande de gedaagde C, een werknemer van de eiser, om onafhankelijk te worden en stelde voor om zaken te doen met het B-bedrijf. De eiser zocht een verbod op het gebruik en de openbaarmaking van de betreffende schoenmallen, evenals schadevergoeding voor contractbreuk of op basis van artikel 4 en andere bepalingen van de Japanse Wet ter voorkoming van oneerlijke concurrentie, omdat de acties van de gedaagden overeenkwamen met de acties gespecificeerd in artikel 2, paragraaf 1, items 4, 7 en 8 van de wet.

Oordeel over geheimhoudingsbeheer

De rechtbank heeft over het geheimhoudingsbeheer geoordeeld dat,

・De eiser had bij het aantreden een verklaring ondertekend met de gedaagde C, waarin stond: “Ik zal nooit enige geheimen met betrekking tot uw bedrijf of andere zaken lekken, niet alleen tijdens mijn dienstverband, maar ook na mijn vertrek.”
・In de arbeidsregels was bepaald dat het “verboden” was om “bedrijfsgeheimen en andere vertrouwelijke informatie van het bedrijf en zijn klanten, evenals persoonlijke informatie die zij bezitten, te gebruiken voor andere doeleinden dan het oorspronkelijke doel, of om informatie of zaken die nadelig zijn voor het bedrijf te lekken of voor privédoeleinden te gebruiken (dit geldt ook na het vertrek)”, en “om zonder toestemming bedrijfsmiddelen, voertuigen, machines, apparatuur en andere waardevolle zaken of informatie te gebruiken voor andere doeleinden dan het werk.”
・De master houten mal, die dezelfde ontwerpinformatie bevatte als de originele houten mal in kwestie, werd strikt beheerd.
・Bij de eiser was het normaal dat werknemers geen toegang hadden tot de master houten mal of de originele houten mal in kwestie.

Op basis hiervan heeft de rechtbank geoordeeld dat de ontwerpinformatie in kwestie als een geheim werd beheerd.

Oordeel over bruikbaarheid

Wat betreft de bruikbaarheid,

het is duidelijk dat de ontwerpinformatie in deze zaak nuttig is voor de productie van comfortabele schoenen, dus we kunnen zeggen dat de ontwerpinformatie in deze zaak technische informatie was die nuttig was voor productiemethoden en andere bedrijfsactiviteiten.

Tokio District Court, 9 februari 2017 (2017)

werd erkend.

Oordeel over niet-openbaarheid

Wat betreft de niet-openbaarheid, “Omdat het leer van schoenen flexibel is, is het onmogelijk om vanuit de lederen schoenen die op de markt zijn, een houten mal te reproduceren met exact dezelfde vorm en afmetingen als de mal die gebruikt werd om de schoen te maken, en om die ontwerpinformatie te verkrijgen”,

Het zou juist zijn om te zeggen dat het niet gemakkelijk is om een houten mal met exact dezelfde vorm en afmetingen als het origineel te reproduceren, en er zijn geen omstandigheden waaruit blijkt dat de ontwerpinformatie van deze zaak kan worden verkregen zonder bijzondere inspanningen, enz. Daarom kan worden gezegd dat de ontwerpinformatie van deze zaak niet algemeen bekend was (niet-openbaar).

(Ibid.)

Omdat het voldoet aan de drie vereisten van geheimhouding, bruikbaarheid en niet-openbaarheid, werd geoordeeld dat de ontwerpinformatie van deze zaak valt onder bedrijfsgeheimen (Artikel 2, Paragraaf 6 van de Japanse Wet ter Voorkoming van Oneerlijke Concurrentie).

Oordeel over de toepasselijkheid van oneerlijke concurrentie

Verder, met betrekking tot de toepasselijkheid van oneerlijke concurrentie op de handelingen van de gedaagden, wordt erkend dat de gedaagden, die al jarenlang zaken doen met de eiser, die hun vertrouwde partner is, een daad hebben verricht die dit vertrouwen ernstig schendt, en dat zij van plan zijn om zaken te doen met gedaagde C, die een werknemer van de eiser is maar probeert een concurrent van de eiser te worden, met het doel hun eigen voordeel te behalen. Daarom kan worden gesteld dat zij deze handelingen hebben verricht met het doel oneerlijke winst te behalen. Daarom werd geoordeeld dat de handelingen van de gedaagden vallen onder artikel 2, lid 1, sub 7 van de Japanse Wet ter Voorkoming van Oneerlijke Concurrentie (het gebruik of de openbaarmaking van bedrijfsgeheimen met het doel oneerlijke winst te behalen, of met het doel schade toe te brengen aan de houder van die bedrijfsgeheimen, in het geval dat deze bedrijfsgeheimen door de houder ervan worden getoond), en werd bevolen om de openbaarmaking van de houten mallen te verbieden, de houten mallen aan de eiser over te dragen, en een schadevergoeding van 3.635.640 yen te betalen.

Samenvatting

Het onrechtmatig verkrijgen, gebruiken en openbaar maken van bedrijfsgeheimen kan de stimulans voor bedrijven om normale inspanningen te leveren verminderen en kan mogelijk een negatieve invloed hebben op de concurrentieorde en uiteindelijk op de algehele innovatie in Japan. Bedrijfsgeheimen zijn de bron van de concurrentiekracht van een bedrijf, en daarom is een effectief beheer van bedrijfsgeheimen, dat aansluit bij de werkelijke situatie van het bedrijf, noodzakelijk.

https://monolith.law/corporate/trade-secrets-unfair-competition-prevention-act2[ja]