Το ιαπωνικό σύστημα καθεστώτων διαμονής: επεξήγηση των βασικών αρχών και των νομικών ευθυνών των επιχειρήσεων

Στην Ιαπωνία, η ανάπτυξη επιχειρήσεων και η απασχόληση ξένων εργαζομένων απαιτεί ακριβή κατανόηση του Ιαπωνικού συστήματος ελέγχου εισόδου και εξόδου, ιδιαίτερα του συστήματος καθεστώτος διαμονής. Αυτό το σύστημα καθορίζει τη νομική βάση για τη διαμονή και τη δραστηριότητα των ξένων στην Ιαπωνία και η τήρησή του αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο για τη συμμόρφωση και τη διαχείριση κινδύνων των εταιρειών. Ο Ιαπωνικός “Νόμος για τον Έλεγχο Εισόδου και Εξόδου και την Αναγνώριση Προσφύγων” (εφεξής αναφερόμενος ως “Νόμος Εισόδου και Εξόδου”) στοχεύει στη δίκαιη διαχείριση της εισόδου και εξόδου όλων των ατόμων που εισέρχονται ή εξέρχονται από την Ιαπωνία και της διαμονής όλων των ξένων που βρίσκονται στην Ιαπωνία. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, οι ξένοι που διαμένουν στην Ιαπωνία επιτρέπεται να παραμένουν και να δραστηριοποιούνται μόνο εντός των ορίων του “καθεστώτος διαμονής” και της αντίστοιχης “περιόδου διαμονής” που τους έχει χορηγηθεί. Το καθεστώς διαμονής νομικά ταξινομεί τις δραστηριότητες και την κοινωνική θέση που μπορεί να έχει κάποιος στην Ιαπωνία και καθορίζει άμεσα τη δυνατότητα και το εύρος της απασχόλησης. Επομένως, για τις εταιρείες που απασχολούν ξένο προσωπικό και επιθυμούν να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους στο μέγιστο, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοούν βαθιά τη δομή και τις αρχές αυτού του συστήματος καθεστώτος διαμονής και να διαχειρίζονται σωστά τις σχετικές νομικές διαδικασίες. Σε αυτό το άρθρο, θα αναλύσουμε τις βασικές αρχές του συστήματος καθεστώτος διαμονής, τη δομή του και τις νομικές ευθύνες των εταιρειών για την τήρηση του συστήματος, βασιζόμενοι σε συγκεκριμένες νομοθεσίες και παραδείγματα από δικαστικές αποφάσεις.

Οι Βασικές Αρχές του Συστήματος Διαμονής στην Ιαπωνία

Το σύστημα διαχείρισης διαμονής στην Ιαπωνία βασίζεται στην αρχή της “επιτρεπτικότητας”, η οποία δεν εγγυάται τη διαμονή των αλλοδαπών ως δικαίωμα αυτονόητο, αλλά την επιτρέπει υπό ορισμένες συνθήκες, βάσει της κυριαρχίας του ιαπωνικού κράτους. Αυτή η ιδέα αποτελεί τη βάση για την κατανόηση του συνόλου του συστήματος. Το Άρθρο 2 του Νόμου για την Είσοδο και Διαμονή Αλλοδαπών (Immigration Control Act) της Ιαπωνίας ορίζει ότι οι αλλοδαποί πρέπει να διαμένουν στην Ιαπωνία με ένα καθορισμένο είδος διαμονής που έχει αποφασιστεί κατά την έγκριση της εισόδου τους. Αυτό δείχνει την “κεντρικότητα του είδους διαμονής”, δηλαδή ότι όλοι οι αλλοδαποί που διαμένουν στην Ιαπωνία πρέπει να έχουν κάποιο είδος διαμονής.

Επιπλέον, κάθε είδος διαμονής συνοδεύεται από μια “περίοδο διαμονής” που ορίζεται από τον Νόμο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Αυτή η περίοδος διαμονής είναι το χρονικό όριο κατά το οποίο επιτρέπεται η παραμονή στην Ιαπωνία με το συγκεκριμένο είδος διαμονής, και δεν επιτρέπεται η υπέρβαση αυτής της περιόδου ως κανόνας. Για να συνεχίσει κάποιος τη διαμονή του, πρέπει να υποβάλει αίτηση για ανανέωση της περιόδου διαμονής πριν από τη λήξη της και να λάβει έγκριση.

Το πιο σημαντικό σημείο αυτού του συστήματος είναι ότι το είδος διαμονής που έχει χορηγηθεί καθορίζει αυστηρά το εύρος των δραστηριοτήτων που μπορεί να εκτελέσει κάποιος εντός της Ιαπωνίας. Ιδιαίτερα, οι δραστηριότητες που αμείβονται, δηλαδή η εργασία, διακρίνονται σαφώς ανάλογα με το είδος διαμονής ως προς το αν επιτρέπονται και το περιεχόμενό τους. Η απασχόληση πέρα από τα επιτρεπόμενα όρια ή η παραμονή πέρα από την περίοδο διαμονής θεωρείται “παράνομη εργασία” ή “παράνομη παραμονή” και αποτελεί παράβαση του Νόμου για την Είσοδο και Διαμονή Αλλοδαπών, με πιθανές αυστηρές κυρώσεις όπως η αναγκαστική απέλαση. Η αρχή της επιτρεπτικότητας επιβεβαιώνεται επανειλημμένα στη νομολογία που θα αναφερθεί παρακάτω, και η χορήγηση ή ανανέωση του είδους διαμονής εξαρτάται από την ευρεία κρίση του Υπουργού Δικαιοσύνης. Ως εκ τούτου, κατά την υποβολή αίτησης, απαιτείται η αποδεικτική τεκμηρίωση της εκπλήρωσης των απαιτήσεων σύμφωνα με τη νομοθεσία και τις οδηγίες, ενώ οι ατομικές περιστάσεις εξετάζονται υπό την ευρεία κρίση.

Η Δομή του Συστήματος Ειδικών Κατηγοριών Διαμονής στην Ιαπωνία

Το σύστημα ειδικών κατηγοριών διαμονής της Ιαπωνίας μπορεί να διαιρεθεί σε δύο βασικές κατηγορίες, ανάλογα με τη βάση της έγκρισής τους. Η πρώτη κατηγορία αφορά τις ειδικές κατηγορίες διαμονής που χορηγούνται βάσει συγκεκριμένων «δραστηριοτήτων» που πραγματοποιούνται στην Ιαπωνία, ενώ η δεύτερη αφορά εκείνες που χορηγούνται βάσει συγκεκριμένης «κατάστασης ή κοινωνικής θέσης». Η κατανόηση αυτής της διαίρεσης είναι ιδιαίτερα σημαντική κατά την εξέταση του εύρους δραστηριοτήτων και των καριέρων των ξένων εργαζομένων που απασχολούνται.

Οι ειδικές κατηγορίες διαμονής που βασίζονται σε δραστηριότητες ορίζονται στο Παράρτημα Ι του Ιαπωνικού Νόμου Περί Εισόδου και Διαμονής Αλλοδαπών και διακρίνονται σε εκείνες που επιτρέπουν την απασχόληση και εκείνες που δεν την επιτρέπουν. Παραδείγματα ειδικών κατηγοριών διαμονής που επιτρέπουν την απασχόληση περιλαμβάνουν τις «Τεχνικές Υπηρεσίες, Ανθρωπιστικές Γνώσεις & Διεθνείς Επιχειρήσεις», «Διοίκηση & Επιχειρησιακή Διαχείριση», «Ειδικές Δεξιότητες». Όσοι κατέχουν αυτές τις ειδικές κατηγορίες διαμονής επιτρέπεται να ασχολούνται μόνο με ειδικευμένες εργασίες ή δραστηριότητες που ορίζονται από την κατηγορία τους. Για παράδειγμα, ένας μηχανικός με ειδική κατηγορία διαμονής στις «Τεχνικές Υπηρεσίες, Ανθρωπιστικές Γνώσεις & Διεθνείς Επιχειρήσεις» μπορεί να ασχοληθεί με εργασίες ανάπτυξης που αξιοποιούν την ειδικότητά του, αλλά δεν επιτρέπεται, καταρχήν, να ασχοληθεί με απλή εργασία που δεν σχετίζεται με την ειδικότητά του. Αυτό χαρακτηρίζεται από αυστηρούς περιορισμούς στο εύρος των δραστηριοτήτων.

Από την άλλη πλευρά, οι ειδικές κατηγορίες διαμονής που βασίζονται σε κατάσταση ή κοινωνική θέση ορίζονται στο Παράρτημα ΙΙ του Ιαπωνικού Νόμου Περί Εισόδου και Διαμονής Αλλοδαπών και περιλαμβάνουν τους «Μόνιμους Κατοίκους», «Συζύγους Ιαπώνων κ.ά.», «Μετανάστες». Αυτές οι ειδικές κατηγορίες διαμονής χορηγούνται βάσει συγκεκριμένης κατάστασης ή στενής σχέσης με την Ιαπωνία, και γι’ αυτό δεν υπάρχουν, καταρχήν, περιορισμοί στις δραστηριότητες. Έτσι, όσοι κατέχουν αυτές τις ειδικές κατηγορίες διαμονής μπορούν να ασχολούνται ελεύθερα με οποιαδήποτε νόμιμη εργασία, όπως και οι Ιάπωνες, ανεξαρτήτως ειδικότητας ή κλάδου.

Οι διαφορές αυτών των δύο κατηγοριών έχουν άμεσο αντίκτυπο στη στρατηγική διαχείρισης ανθρώπινων πόρων των επιχειρήσεων. Οι εργαζόμενοι με ειδικές κατηγορίες διαμονής που βασίζονται σε δραστηριότητες αναμένεται να συνεισφέρουν στον ειδικό τομέα τους, αλλά οι αλλαγές στη θέση εργασίας ή το περιεχόμενο της εργασίας τους μπορεί να απαιτούν αίτηση για αλλαγή της ειδικής κατηγορίας διαμονής. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι με ειδικές κατηγορίες διαμονής που βασίζονται σε κατάσταση ή κοινωνική θέση μπορούν να τοποθετηθούν ευέλικτα σε διάφορα τμήματα ή θέσεις εργασίας εντός της επιχείρησης, επιτρέποντας την ανάπτυξη ταλέντων και την καριέρα τους με μια πιο μακροπρόθεσμη προοπτική.

Ανανέωση Διάρκειας Διαμονής και Αλλαγή Κατηγορίας Διαμονής στην Ιαπωνία

Όταν ένα άτομο ξένης υπηκοότητας που διαμένει στην Ιαπωνία επιθυμεί να παραμείνει πέρα από την εγκεκριμένη περίοδο διαμονής ή να ασχοληθεί με δραστηριότητες διαφορετικές από εκείνες που είναι επιτρεπτές βάσει της τρέχουσας κατηγορίας διαμονής του, απαιτείται να ακολουθήσει συγκεκριμένες νομικές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, αυτές περιλαμβάνουν την αίτηση για «ανανέωση διάρκειας διαμονής» και «αλλαγή κατηγορίας διαμονής». Καμία από αυτές τις διαδικασίες δεν εγκρίνεται αυτόματα, αλλά εξαρτάται από την εκτιμητική κρίση του Υπουργού Δικαιοσύνης.

Η ανανέωση διάρκειας διαμονής ρυθμίζεται από το άρθρο 21 του Ιαπωνικού Νόμου Περί Εισόδου και Διαμονής Αλλοδαπών. Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, ο Υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να εγκρίνει την ανανέωση της διάρκειας διαμονής ενός αλλοδαπού «μόνο εάν υπάρχουν επαρκείς λόγοι που δικαιολογούν την ανανέωση». Κατά την αξιολόγηση της ύπαρξης «επαρκών λόγων», λαμβάνονται συνολικά υπόψη η κατάσταση των δραστηριοτήτων του αιτούντος κατά τη διάρκεια της διαμονής του, η εκπλήρωση των φορολογικών και δημόσιων υποχρεώσεων, καθώς και η συμπεριφορά του. Για παράδειγμα, εάν υπάρχει ιστορικό παραβάσεων του νόμου ή εγκληματικό παρελθόν, η πιθανότητα απόρριψης της ανανέωσης της διάρκειας διαμονής αυξάνεται.

Από την άλλη πλευρά, η αλλαγή κατηγορίας διαμονής βασίζεται στο άρθρο 20 του Ιαπωνικού Νόμου Περί Εισόδου και Διαμονής Αλλοδαπών. Αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη, για παράδειγμα, όταν κάποιος που διαμένει με κατηγορία διαμονής για «φοιτητές» αποφοιτήσει και επιθυμεί να εργαστεί σε μια Ιαπωνική εταιρεία με κατηγορία διαμονής για «τεχνικές δεξιότητες, ανθρωπιστικές γνώσεις και διεθνείς επιχειρήσεις». Και εδώ, ο Υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να εγκρίνει την αλλαγή κατηγορίας διαμονής «μόνο εάν υπάρχουν επαρκείς λόγοι που δικαιολογούν την αλλαγή», με την ίδια εκτεταμένη εκτιμητική κρίση όπως και στη διαδικασία ανανέωσης.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η έγκριση αυτών των αιτήσεων εξαρτάται από την κρίση της διοικητικής αρχής με βάση τις ειδικές περιστάσεις του κάθε αιτούντος. Οι αιτούντες πρέπει να αποδείξουν όχι μόνο ότι πληρούν τις τυπικές απαιτήσεις, αλλά και γιατί η συνέχιση της διαμονής ή η αλλαγή των δραστηριοτήτων είναι απαραίτητη και γιατί αυτό είναι αποδεκτό για την Ιαπωνική κοινωνία, με την υποβολή αντικειμενικών εγγράφων που το αποδεικνύουν πειστικά.

Η Σημασία της Υπόθεσης McCarran στο Ιαπωνικό Σύστημα Παραμονής και Στις Δικαστικές Αποφάσεις

Ως ένα από τα πιο σημαντικά δικαστικά προηγούμενα που συμβολίζουν την ευρεία διακριτική ευχέρεια της διοίκησης στο ιαπωνικό σύστημα παραμονής, αναφέρεται η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της 4ης Οκτωβρίου 1978 (1978), γνωστή ως “Υπόθεση McCarran”. Αυτή η δικαστική απόφαση αποτελεί τη βάση της θεμελιώδους φιλοσοφίας που διέπει τη διαχείριση της εισόδου και εξόδου στην Ιαπωνία μέχρι και σήμερα και παρέχει το νομικό πλαίσιο που πρέπει να κατανοήσουν οι εταιρείες κατά τη διαχείριση της παραμονής των ξένων εργαζομένων τους.

Η υπόθεση αφορούσε τον Αμερικανό κύριο McCarran, ο οποίος είχε την αίτηση ανανέωσης της περιόδου παραμονής του απορριφθεί από τον Ιαπωνικό Υπουργό Δικαιοσύνης και κατέθεσε αγωγή ακύρωσης της απόφασης. Μεταξύ των λόγων για την άρνηση ήταν η συμμετοχή του McCarran σε πολιτικές δραστηριότητες κατά του Πολέμου του Βιετνάμ και της Ιαπωνοαμερικανικής Συμφωνίας Ασφαλείας κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιαπωνία.

Το Ανώτατο Δικαστήριο, στην υπόθεση αυτή, έκανε τις εξής σημαντικές κρίσεις: Πρώτον, το Ιαπωνικό Σύνταγμα δεν εγγυάται στους ξένους το δικαίωμα ελεύθερης εισόδου ή διαρκούς παραμονής στην Ιαπωνία. Δεύτερον, η απόφαση για την έγκριση της παραμονής ενός ξένου ή την ανανέωση της περιόδου παραμονής του ανήκει στην κυριαρχία του κράτους και είναι υπό την ευρεία διακριτική ευχέρεια του Υπουργού Δικαιοσύνης.

Τρίτον, και το πιο σημαντικό, ενώ οι ξένοι που παραμένουν στην Ιαπωνία δικαιούνται την προστασία των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως της ελευθερίας του λόγου, αυτή η προστασία παρέχεται μόνο “εντός του πλαισίου του Ιαπωνικού συστήματος παραμονής”. Συνεπώς, κατά την αξιολόγηση της ανανέωσης της παραμονής, είναι επιτρεπτό για τον Υπουργό Δικαιοσύνης να λάβει υπόψη του το περιεχόμενο των νόμιμων πολιτικών δραστηριοτήτων και τη σχέση τους με τα εθνικά συμφέροντα της Ιαπωνίας, ακόμη και αν αυτό οδηγεί στην απόφαση ότι η συνέχιση της παραμονής είναι ακατάλληλη.

Η απόφαση αυτή υποδηλώνει ότι η έγκριση παραμονής ενός ξένου στην Ιαπωνία δεν βασίζεται μόνο στην τήρηση των νόμων, αλλά και σε μια πιο ολιστική αξιολόγηση του αν οι δραστηριότητες του ατόμου είναι επωφελείς για την ιαπωνική κοινωνία και τα εθνικά συμφέροντα. Για τις εταιρείες, αυτό σημαίνει ότι η διατήρηση της παραμονής των ξένων εργαζομένων τους απαιτεί περισσότερα από την απλή επίδειξη ικανότητας και συμμόρφωσης με τους κανονισμούς στον χώρο εργασίας. Οι συμπεριφορές των εργαζομένων στην κοινωνική τους ζωή μπορεί επίσης να ληφθούν υπόψη κατά την αξιολόγηση της ανανέωσης της παραμονής τους, αποτελώντας έναν σημαντικό παράγοντα κινδύνου.

Συμμόρφωση με το Σύστημα Παραμονής και η Νομική Ευθύνη των Επιχειρήσεων στην Ιαπωνία

Όταν μια επιχείρηση στην Ιαπωνία προσλαμβάνει ξένο προσωπικό, η συμμόρφωση με το σύστημα παραμονής δεν περιορίζεται σε μια απλή διαδικασία διοικητικής φύσης, αλλά συνεπάγεται σημαντικές νομικές ευθύνες. Ο Ιαπωνικός Νόμος Εισόδου και Διαμονής προβλέπει αυστηρές υποχρεώσεις και ευθύνες ελέγχου για τους εργοδότες προκειμένου να προλάβει την παράνομη εργασία, και η παράβλεψη αυτών μπορεί να οδηγήσει σε αυστηρές ποινικές κυρώσεις.

Η “παράνομη εργασία” κατηγοριοποιείται κυρίως σε τρεις τύπους. Πρώτον, όταν άτομα που δεν έχουν άδεια παραμονής ή έχουν παραμείνει παράνομα μετά τη λήξη της περιόδου παραμονής τους εργάζονται. Δεύτερον, όταν άτομα με άδειες παραμονής όπως “βραχυπρόθεσμη διαμονή” ή “φοιτητική” που δεν επιτρέπουν κατ’ αρχήν την εργασία, εργάζονται χωρίς άδεια για δραστηριότητες εκτός της κατηγορίας της άδειας τους. Τρίτον, όταν άτομα με άδειες παραμονής που επιτρέπουν την εργασία, εργάζονται πέρα από το εύρος των δραστηριοτήτων που επιτρέπει η άδειά τους.

Οι επιχειρήσεις έχουν τη νομική υποχρέωση να επιβεβαιώνουν ότι το ξένο προσωπικό που προσλαμβάνουν έχει την κατάλληλη άδεια για να εργαστεί νόμιμα. Αυτός ο έλεγχος γίνεται κυρίως μέσω της “Κάρτας Παραμονής”. Πρέπει να ελέγχετε προσεκτικά την ενότητα “περιορισμοί εργασίας” στην εμφανή πλευρά της κάρτας, την ημερομηνία λήξης της περιόδου παραμονής και τα στοιχεία της “άδειας για δραστηριότητες εκτός της κατηγορίας” στην πίσω πλευρά.

Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στο άρθρο 73-2 του Ιαπωνικού Νόμου Εισόδου και Διαμονής, το οποίο καθορίζει το αδίκημα της “προώθησης παράνομης εργασίας”. Αυτή η διάταξη επιβάλλει ποινή φυλάκισης έως τρία έτη ή πρόστιμο έως τρία εκατομμύρια γιεν ή και τα δύο σε όσους επιτρέπουν ή διευκολύνουν παράνομη εργασία. Σημαντικό σημείο αυτού του εγκλήματος είναι ότι ο εργοδότης μπορεί να υπόκειται σε τιμωρία ακόμα και αν δεν ήταν σαφώς ενήμερος ότι ο ξένος εργαζόμενος ήταν παράνομος εργάτης, εφόσον υπάρχει αμέλεια όπως η παράλειψη ελέγχου της κάρτας παραμονής. Δηλαδή, η δικαιολογία “δεν γνώριζα” δεν είναι αποδεκτή εάν έχει παραλειφθεί η υποχρέωση ελέγχου.

Αυτό το νομικό σύστημα, στην πράξη, αναθέτει στις επιχειρήσεις έναν ρόλο επιτήρησης και ελέγχου στην πρώτη γραμμή της διαχείρισης εισόδου και εξόδου. Ως εκ τούτου, οι επιχειρήσεις πρέπει να δημιουργήσουν ένα συνεχές σύστημα συμμόρφωσης, όχι μόνο ελέγχοντας την κάρτα παραμονής κατά την πρόσληψη, αλλά και διαχειριζόμενες τακτικά την κατάσταση της άδειας παραμονής και την ημερομηνία λήξης της περιόδου παραμονής κατά τη διάρκεια της απασχόλησης, καθώς και υποστηρίζοντας τις κατάλληλες διαδικασίες ανανέωσης, για να αποφύγουν σημαντικούς κινδύνους διοικητικών κυρώσεων, συμπεριλαμβανομένων των ποινικών.

Πρόσφατα Παραδείγματα Εγκλημάτων Προώθησης Παράνομης Εργασίας Σύμφωνα με το Ιαπωνικό Δίκαιο

Ο νομικός κίνδυνος για τις εταιρείες σχετικά με τα εγκλήματα προώθησης παράνομης εργασίας δεν είναι απλώς θεωρητικός. Στα τελευταία χρόνια, ακόμη και καταξιωμένες εταιρείες έχουν κατηγορηθεί για αυτά τα εγκλήματα, αποδεικνύοντας την πραγματική απειλή που αντιμετωπίζουν.

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το περιστατικό του 2021, όπου η μεγάλη εταιρεία παραγωγής τροφίμων Nakamuraya Co., Ltd. κατηγορήθηκε για το έγκλημα προώθησης παράνομης εργασίας. Το ζήτημα που προέκυψε σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν απλώς η απασχόληση ατόμων χωρίς νόμιμη άδεια παραμονής. Η εταιρεία είχε προσλάβει υπαλλήλους από το Νεπάλ μέσω ενός πρακτορείου ανθρώπινου δυναμικού, οι οποίοι είχαν άδεια παραμονής για “τεχνικές, ανθρωπιστικές γνώσεις και διεθνείς επιχειρήσεις”, αλλά τους ανέθεσε να εργαστούν σε γραμμές παραγωγής παραδοσιακών ιαπωνικών γλυκών, μια απλή εργασία που δεν επιτρεπόταν από τις άδειες παραμονής τους.

Αυτό το παράδειγμα περιέχει μερικά σημαντικά μαθήματα για τις εταιρείες. Πρώτον, το ρίσκο παράνομης εργασίας δεν προκύπτει μόνο όταν προσλαμβάνονται άτομα χωρίς νόμιμη άδεια παραμονής, αλλά και όταν εργαζόμενοι με νόμιμη άδεια αναλαμβάνουν εργασίες εκτός του επιτρεπόμενου πλαισίου, γνωστές ως “δραστηριότητες εκτός προσόντων”. Αυτό αποτελεί έναν κίνδυνο που μπορεί να προκύψει ακούσια, ειδικά σε μεγάλες εταιρείες με πολυάριθμες και διαφορετικές εργασίες, όταν οι αποφάσεις στο πεδίο οδηγούν σε αλλαγές στην κατανομή των καθηκόντων.

Δεύτερον, σύμφωνα με τις αναφορές, οι υπεύθυνοι της εταιρείας συνέχισαν την απασχόληση γνωρίζοντας την παρανομία λόγω έλλειψης προσωπικού. Αυτό καταδεικνύει σαφώς ότι οι επιχειρηματικές ανάγκες δεν αποτελούν νόμιμη δικαιολογία για παραβίαση του νόμου.

Τρίτον, το περιστατικό αυτό δείχνει ότι οι εταιρείες που δέχονται εργαζόμενους μέσω πρακτορείων (οι αποδέκτες της απασχόλησης) μπορούν επίσης να κατηγορηθούν για το έγκλημα προώθησης παράνομης εργασίας. Η αντίληψη ότι “το πρακτορείο ανθρώπινου δυναμικού θα έχει ελέγξει” δεν απαλλάσσει τις εταιρείες από την υποχρέωση επαλήθευσης. Παρόμοια περιστατικά έχουν αναφερθεί σε διάφορους κλάδους, όπως πρακτορεία ανθρώπινου δυναμικού, κατασκευαστικές εταιρείες και ιαπωνικά σχολεία γλώσσας, δείχνοντας ότι δεν πρόκειται για ένα πρόβλημα που περιορίζεται σε συγκεκριμένο κλάδο. Από αυτά τα παραδείγματα, γίνεται σαφές ότι ένα από τα πιο σημαντικά δυνητικά κινδύνους συμμόρφωσης για τις σύγχρονες εταιρείες δεν είναι μόνο οι παραλείψεις κατά την πρόσληψη, αλλά και η ασυμφωνία μεταξύ της άδειας παραμονής και των πραγματικών εργασιών κατά τη διάρκεια της απασχόλησης.

Συνοπτικά

Όπως αναλύθηκε στο παρόν άρθρο, το σύστημα παραμονής στην Ιαπωνία αποτελεί ένα αυστηρό και συστηματικό πλαίσιο που ρυθμίζει τη νομική βάση για τη διαμονή και τις δραστηριότητες των αλλοδαπών στην Ιαπωνία. Στη βάση αυτού του συστήματος βρίσκεται η θεμελιώδης αρχή ότι η παραμονή δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά μια άδεια που χορηγείται από το κράτος. Για τις επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν αλλοδαπό προσωπικό και διεξάγουν επιχειρηματικές δραστηριότητες, η ακριβής κατανόηση και συμμόρφωση με αυτό το σύστημα είναι απόλυτη προϋπόθεση. Ειδικότερα, η σωστή αναγνώριση των περιορισμών στο εύρος των δραστηριοτήτων που καθορίζονται από την παραμονή και η δημιουργία ενός εσωτερικού συστήματος διαχείρισης για την αποφυγή σοβαρών νομικών κινδύνων, όπως το έγκλημα της προώθησης της παράνομης εργασίας, αποτελεί ένα ουσιαστικό απαιτούμενο στη σύγχρονη επιχειρησιακή διαχείριση. Η συμμόρφωση δεν πρέπει να είναι μια μοναδική διαδικασία κατά την πρόσληψη, αλλά ένα διαχειριστικό ζήτημα που πρέπει να ελέγχεται συνεχώς καθ’ όλη τη διάρκεια της απασχόλησης.

Το δικηγορικό γραφείο Monolith έχει μια πλούσια εμπειρία στην παροχή νομικών υπηρεσιών σε πολυάριθμους εγχώριους και διεθνείς πελάτες σε θέματα που αφορούν τον Ιαπωνικό Νόμο Παραμονής. Στο γραφείο μας εργάζονται πολλοί ειδικοί στο διεθνές νομικό πεδίο, συμπεριλαμβανομένων δικηγόρων με ξένες πιστοποιήσεις και ομιλητών της αγγλικής γλώσσας. Μπορούμε να προσφέρουμε ολοκληρωμένη νομική υποστήριξη, από την υποστήριξη στην απόκτηση, ανανέωση και αλλαγή της παραμονής για αλλοδαπούς εργαζομένους, μέχρι τη δημιουργία συστημάτων συμμόρφωσης για την αποφυγή παράνομης εργασίας και τη διαχείριση των αντιδράσεων σε περίπτωση εκτάκτων καταστάσεων. Στην περίπλοκη διαχείριση των διεθνών ανθρώπινων πόρων, είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε δυναμικά την επιχείρησή σας από τη νομική πλευρά.