Η Δυσφήμιση μέσω Αποστολής Email και η Δυνατότητα Διάδοσης

Σχετικά με τη δυσφήμιση στο διαδίκτυο, έχουν συσσωρευτεί πολλές δικαστικές αποφάσεις που αφορούν κυρίως δημοσιεύσεις σε φόρουμ και στα κοινωνικά δίκτυα (SNS), καθώς και ανταλλαγές μηνυμάτων. Όσον αφορά την αποστολή email, λόγω της φύσης τους που είναι συνήθως μεταξύ δύο ατόμων, φαίνεται ότι δεν ισχύει η δυσφήμιση. Αυτό συμβαίνει επειδή, ακόμα και στον Αστικό Κώδικα, η ουσία της δυσφήμισης ως παράνομη πράξη είναι η μείωση της κοινωνικής εκτίμησης, αλλά η έννοια της “κοινωνίας” περιλαμβάνει ένα απροσδιόριστο ή πολυάριθμο κοινό, και η δήλωση προς συγκεκριμένα λίγα άτομα δεν πληροί το κριτήριο της “δημοσιότητας”, κάτι που καθιστά δύσκολο να λεχθεί ότι η κοινωνική εκτίμηση έχει μειωθεί, και γι’ αυτό όταν προκύπτει πρόβλημα με email, συχνά το ζήτημα που ανακύπτει είναι η παραβίαση της ιδιωτικότητας.

https://monolith.law/φήμη/δυσφήμιση[ja]

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η δυσφήμιση δεν μπορεί ποτέ να ισχύσει. Για παράδειγμα, αν κάποιος στείλει ένα email που συκοφαντεί ή δυσφημίζει κάποιον σε πολλούς ανθρώπους, τότε είναι φυσικό να αναγνωριστεί η δημοσιότητα.

Δυσφήμιση μέσω Email προς Πολλούς Αποδέκτες

Υπάρχει περίπτωση όπου ένας εναγόμενος καταδικάστηκε για αποζημίωση ζημιών, επειδή έστειλε email που περιείχε ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τον ενάγοντα σε διευθύνσεις email που μπορούσαν να διαβάσουν υπάλληλοι και στελέχη ενός εταιρικού ομίλου, στον οποίο ο ενάγων είχε εργαστεί.

Ο ενάγων, πρώην διευθυντής του ομίλου μεταφορών □□, κατηγορήθηκε για αμφισβητήσιμες πράξεις και συμπεριφορές. Ο εναγόμενος, που ήταν διευθυντής μεταφορών, έστειλε ένα email σε μια διεύθυνση που χρησιμοποιούνταν για την καταγραφή παραπόνων και αιτημάτων προς την εταιρεία, περιλαμβάνοντας φήμες και εσωτερικές μαρτυρίες σχετικά με τον ενάγοντα. Το email αυτό διανεμήθηκε αυτόματα σε τουλάχιστον περίπου 150 υπαλλήλους και στελέχη.

Σε ποινική δίκη, ο εναγόμενος είχε ήδη καταδικαστεί σε πρόστιμο, και στην ακολούθησα αστική δίκη, το δικαστήριο αναγνώρισε αρχικά τη δημοσιότητα του περιστατικού, καθώς το email είχε διανεμηθεί σε πολλούς αποδέκτες και ήταν ελεύθερα προσβάσιμο για ανάγνωση. Στη συνέχεια, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι, παρόλο που ορισμένες πληροφορίες ήταν αληθείς, οι περισσότερες βασίζονταν σε αναφορές και δεν αποκαλύφθηκε ποιος είχε κάνει τέτοιες δηλώσεις, καθιστώντας τις καταθέσεις του εναγόμενου αναξιόπιστες.

Το συγκεκριμένο email εστάλη σε τουλάχιστον περίπου 150 υπαλλήλους και στελέχη του ομίλου □□, και είναι λογικό να υποθέσουμε ότι πολλοί από αυτούς το διάβασαν, προκαλώντας σημαντικό ψυχικό τραύμα στον ενάγοντα.
Επιπλέον, ο εναγόμενος ισχυρίστηκε ότι ο σκοπός της αποστολής του email ήταν να προκαλέσει συζήτηση εντός της εταιρείας για την αμφισβητούμενη συμπεριφορά του ενάγοντα και να την αλλάξει. Ωστόσο, αυτός ο σκοπός θα μπορούσε να επιτευχθεί εύκολα με λιγότερο επιζήμιους τρόπους, όπως αναφορά ή συμβουλή στους εκπροσώπους ή τα στελέχη του ομίλου □□, χωρίς να μειωθεί η κοινωνική αξιολόγηση του ενάγοντα ή να επηρεαστεί τόσο ευρέως. Παρ’ όλα αυτά, ο εναγόμενος επέλεξε ελαφρά τη καρδία την αποστολή του email, και αυτή η πράξη δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί κακόβουλη.

Απόφαση του Δικαστηρίου Τόκυο, 13 Φεβρουαρίου 2017 (2017)

Το δικαστήριο αναγνώρισε τη δυσφήμιση και διέταξε τον εναγόμενο να πληρώσει αποζημίωση 800,000 γιεν. Αν και η επικοινωνία έγινε μέσω email, η δημόσια αποκάλυψη γεγονότων σε περίπου 150 άτομα και η μείωση της κοινωνικής αξιολόγησης του ενάγοντα δικαιολογούν το αποτέλεσμα.

Ωστόσο, η δυσφήμιση μπορεί να συμβεί μέσω email ακόμα και χωρίς την αποστολή σε πολλούς αποδέκτες. Ακόμη και αν η επικοινωνία γίνει με έναν συγκεκριμένο μικρό αριθμό ατόμων, εάν υπάρχει δυνατότητα διάδοσης σε απροσδιόριστο αριθμό ή πολλούς ανθρώπους, τότε θεωρείται ότι έχει γίνει «δημόσια» και μπορεί να αποτελέσει δυσφήμιση.

https://monolith.law/reputation/publicity-and-propagation-potential-in-defamation[ja]

Εδώ βρίσκεται η ιδιαιτερότητα της εποχής του διαδικτύου και των emails. Τα emails διαφέρουν από την προσωπική αλληλογραφία, όπως τα γράμματα, καθώς μπορούν να διαβιβαστούν σε απροσδιόριστο αριθμό ατόμων σε λίγα δευτερόλεπτα μέσω της λειτουργίας «προώθησης». Είναι εύκολο να φανταστούμε ότι η προώθηση μπορεί να συνεχιστεί, ειδικά όταν πρόκειται για θέματα μεγάλου ενδιαφέροντος. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τις λίστες αλληλογραφίας.
Ακόμη και αν είναι μέσω email, δεν πρέπει να αισθάνεστε ασφαλείς, καθώς ακόμα και η αποστολή σε ένα άτομο ή σε λίγους μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει δυνατότητα διάδοσης και να αναγνωριστεί ως δημόσια πράξη.

Αποστολή Εμπιστευτικού Μηνύματος σε Συγκεκριμένο Γνωστό και Συκοφαντική Δυσφήμιση

Σε άλλο άρθρο του ιστότοπού μας με τίτλο “Ο δικηγόρος εξηγεί το ηλεκτρονικό μήνυμα και την παραβίαση της ιδιωτικότητας”, παρουσιάσαμε την περίπτωση όπου ο υπάλληλος εταιρείας ζωής C, μετά από συζήτηση με τον γνωστό του A σχετικά με την εγγραφή σε ασφάλεια, έστειλε ένα μήνυμα στον τρίτο B, αποκαλύπτοντας την προσωπική πληροφορία ότι ο A είχε αναγνωριστεί ως άτομο με ψυχική αναπηρία τρίτης κατηγορίας. Στην υπόθεση αυτή, όπου διεκδικήθηκε αν αυτή η πράξη αποτελεί συκοφαντική δυσφήμιση ή παραβίαση της ιδιωτικότητας, το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι:

Επειδή τα μηνύματα απεστάλησαν σε συγκεκριμένο γνωστό και δεν ήταν διαθέσιμα για ανάγνωση από πολλούς τρίτους, η αποστολή των εν λόγω ηλεκτρονικών μηνυμάτων από τον κατηγορούμενο δεν μειώνει αμέσως την αντικειμενική κοινωνική αξιολόγηση του ενάγοντος.

Τοκιό Πρωτοδικείο (2009) 6η Νοεμβρίου

Κατά συνέπεια, το δικαστήριο δεν αναγνώρισε την πράξη ως συκοφαντική δυσφήμιση, καθώς δεν υπήρχε δημοσιότητα. Στην περίπτωση των συκοφαντικών μηνυμάτων μέσω email, ενώ συνήθως θεωρείται ότι απευθύνονται σε συγκεκριμένο μικρό αριθμό ατόμων, δεν είναι πάντα αυτονόητο.

https://monolith.law/reputation/mail-privacy-invasion[ja]

Αποστολή σε Λίστα Αλληλογραφίας

Ο ενάγων, υπάλληλος της ίδιας εταιρείας, ενεπλάκη σε εξωσυζυγική σχέση με την A, και τον Ιούλιο του 2013 (Heisei 25), η A αναγνώρισε και ζήτησε συγγνώμη για τη σχέση της με τον ενάγοντα στην κατηγορούμενη, η οποία ήταν η σύζυγος του ενάγοντα, και συμφώνησε να πληρώσει 3 εκατομμύρια γιεν ως αποζημίωση και να μην έχει πλέον ιδιωτική επαφή με τον ενάγοντα, μέσω μιας συμφωνίας επίλυσης διαφορών. Τελικά, ο ενάγων και η κατηγορούμενη προχώρησαν σε συναινετικό διαζύγιο τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, αλλά την επόμενη μέρα, η κατηγορούμενη έστειλε ένα email στον διευθυντή της εταιρείας, τον διευθυντή του τμήματος επιχειρήσεων και το τμήμα γενικών υποθέσεων, αποκαλύπτοντας ότι ο ενάγων είχε μια εξωσυζυγική σχέση με έναν υπάλληλο της εταιρείας, και στη συνέχεια έστειλε δύο φορές απαξιωτικά emails στη λίστα αλληλογραφίας του τμήματος προσλήψεων της εταιρείας.

Σε κάθε email αναφέρονταν:

1. Ότι ο ενάγων είχε μια εξωσυζυγική σχέση με μια κολληγιακή του, η οποία ήταν 20 χρόνια νεότερη, παρά το γεγονός ότι είχε οικογένεια.
2. Ότι ο ενάγων, ενώ ο ίδιος είχε εξωσυζυγική σχέση, κατηγόρησε την κατηγορούμενη για βία και προσπάθησε να την εκδιώξει από το σπίτι.
3. Ότι ο ενάγων τραυμάτισε το αριστερό χέρι της κατηγορούμενης κατά τη διάρκεια μιας διαμάχης για τα στοιχεία της εξωσυζυγικής σχέσης.

Το δικαστήριο αναγνώρισε ότι αυτές οι πληροφορίες μείωναν την κοινωνική εκτίμηση του ενάγοντα.

Από την άλλη πλευρά, τα γεγονότα που αναφέρθηκαν προκάλεσαν σημαντικό πόνο στα συναισθήματα της κατηγορούμενης και των παιδιών της, παραβίασαν την κοινωνική ηθική και αποτέλεσαν παράνομη πράξη εναντίον της κατηγορούμενης. Ωστόσο, θεωρήθηκε ότι η συμβουλή της κατηγορούμενης με τους ανωτέρους της στην εταιρεία για την εξωσυζυγική σχέση του ενάγοντα και η αναζήτηση καθοδήγησης και εποπτείας για την κατηγορούμενη θεωρήθηκε κοινωνικά αποδεκτή. Ωστόσο, τα emails αποτελούν παράνομη πράξη, καθώς απεστάλησαν σε απροσδιόριστα άτομα εντός της εταιρείας μετά το διαζύγιο του ενάγοντα και τη συμφωνία επίλυσης διαφορών με την C.

Τα ηλεκτρονικά μηνύματα είναι εύκολο να μεταφερθούν και είναι πιθανό να αποθηκευτούν σε προσβάσιμη μορφή για σημαντικό χρονικό διάστημα, επομένως, με την αποστολή των μηνυμάτων 1 και 3 από την κατηγορούμενη σε πολλαπλές διευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένης της λίστας αλληλογραφίας της εταιρείας, η κοινωνική εκτίμηση του ενάγοντα τέθηκε σε κατάσταση που ήταν δυνατή η προβολή από απροσδιόριστα άτομα εντός της εταιρείας.

Απόφαση του Δικαστηρίου του Τόκιο, 9 Δεκεμβρίου 2014 (Heisei 26)

Ως εκ τούτου, το δικαστήριο διέταξε την κατηγορούμενη να πληρώσει αποζημίωση 450.000 γιεν και δικηγορικά έξοδα 45.000 γιεν, συνολικά 495.000 γιεν.

Αν η κατηγορούμενη είχε συμβουλευτεί μόνο συγκεκριμένα άτομα εντός της εταιρείας, ίσως να ήταν αποδεκτό, αλλά η αποστολή email σε μια λίστα αλληλογραφίας σημαίνει ότι μπορεί να έχει αποσταλεί σε απροσδιόριστο αριθμό ατόμων. Αν και ο όρος “δυνατότητα διάδοσης” δεν χρησιμοποιήθηκε, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η κατανόηση είναι η ίδια.

Περιπτώσεις που αναγνωρίστηκε η δυνατότητα διάδοσης

Υπήρξε περίπτωση όπου οι ενάγοντες ισχυρίστηκαν ότι υπέστησαν συκοφαντική δυσφήμιση από τις εναγόμενες δύο εταιρείες, όταν αυτές έστειλαν σε περίπου 90 από τους υπαλλήλους τους ένα email που περιείχε κατηγορίες για παράνομες πράξεις προσλήψεων από τους ενάγοντες κατά την παραίτησή τους από τα διοικητικά τους αξιώματα. Οι ενάγοντες απαίτησαν αποζημίωση για την προκληθείσα ζημιά βάσει παράνομης πράξης.

Το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μέρος του email που υπονοούσε ότι οι πράξεις των εναγόντων αποτελούν πράξεις πίστης ή ειδικής πίστης, μείωνε την κοινωνική τους εκτίμηση. Παρόλο που η αποστολή του email συνδεόταν με θέματα που αφορούν το δημόσιο συμφέρον και είχε ως αποκλειστικό σκοπό την προαγωγή του κοινού καλού, το δικαστήριο δεν βρήκε αποδείξεις για την αλήθεια ορισμένων μερών του και δεν έκρινε ότι οι εναγόμενες εταιρείες είχαν σοβαρούς λόγους να πιστεύουν στην αλήθεια αυτών των πληροφοριών. Έτσι, το δικαστήριο αναγνώρισε στους ενάγοντες αποζημίωση 500.000 γιεν για ηθική βλάβη και 50.000 γιεν για δικηγορικά έξοδα από κάθε μία από τις δύο εναγόμενες εταιρείες, εγκρίνοντας έτσι μέρος της αξίωσης. Στην απόφασή του, το δικαστήριο ανέφερε:

Οι εναγόμενοι ισχυρίζονται ότι το συγκεκριμένο email απεστάλη μόνο σε συγκεκριμένα άτομα και δεν υπήρχε η πιθανότητα να γίνει γνωστό σε απροσδιόριστο αριθμό ατόμων, και επομένως τα αναφερόμενα στοιχεία δεν μείωναν την κοινωνική εκτίμηση των εναγόντων.
Ωστόσο, δεδομένου ότι το email απεστάλη σε περίπου 90 άτομα, τα οποία αποτελούν μέλη του προσωπικού της εταιρείας b όπου οι ενάγοντες ήταν εργαζόμενοι και των εναγόμενων εταιρειών Y2, και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μικρός αριθμός, και επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη τη δυνατότητα διάδοσης του περιεχομένου του email μέσω αυτών των ατόμων σε απροσδιόριστο αριθμό ατόμων, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η κοινωνική εκτίμηση των εναγόντων δεν έχει μειωθεί επειδή το email απεστάλη μόνο σε συγκεκριμένα άτομα, και έτσι οι ισχυρισμοί των εναγόμενων δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί.

Τόκιο Περιφερειακό Δικαστήριο, 11 Νοεμβρίου 2014 (Heisei 26)

Περίπου 90 άτομα δεν μπορούν να θεωρηθούν λίγα, αλλά αν λάβουμε υπόψη τη δυνατότητα διάδοσης, “είναι αρκετά πιθανό να διαδοθεί σε απροσδιόριστο αριθμό ατόμων”.

Συνοπτικά

Τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν σε αυτό το άρθρο αφορούν καταστάσεις όπου ήταν δυνατή η ταυτοποίηση του ατόμου που έκανε την ανάρτηση, εκτός από την περίπτωση της «αποστολής email με συκοφαντικό περιεχόμενο σε συγκεκριμένο γνωστό», και ακόμη, αυτές ήταν εξαιρετικές περιπτώσεις όπου αναγνωρίστηκε η δυνατότητα διάδοσης. Στις περισσότερες περιπτώσεις κακόβουλων μηνυμάτων μέσω email, είναι γεγονός ότι συνήθως δεν είναι σαφές ποιος είναι ο αποστολέας ή δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί η δυνατότητα διάδοσης. Για τις γενικές περιπτώσεις, παρακαλούμε ανατρέξτε στο παρακάτω άρθρο του ιστότοπού μας.

https://monolith.law/reputation/email-sender-identification[ja]

Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και σε προσωπικά μηνύματα, η αποστολή email που προσβάλλει την τιμή τρίτων μπορεί να οδηγήσει σε κατηγορίες για συκοφαντική δυσφήμιση. Η προσοχή που θα δίναμε φυσικά στα μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα, θα πρέπει να την αποδίδουμε με τον ίδιο τρόπο, ακόμη και στην αποστολή email προς συγκεκριμένα άτομα.