Πόσο είναι η αποζημίωση για παραβίαση της ιδιωτικότητας; Ένας δικηγόρος εξηγεί την πρακτική αγορά

Εάν αναγνωριστεί η δυσφήμιση ή η παραβίαση της ιδιωτικότητας, είναι δυνατή η απαίτηση αποζημίωσης για τον πόνο και τον προβληματισμό που προκλήθηκε. Η αποζημίωση για τον πόνο και τον προβληματισμό, όπως ορίζεται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιαπωνίας (22 Φεβρουαρίου 1994 (1994 στο Γρηγοριανό ημερολόγιο)), αναφέρεται στην “αποζημίωση για την ψυχική ζημία και όχι για την υλική ζημία”. Ωστόσο, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αντικειμενικά και ποσοτικά το βαθμό του πόνου, οπότε υπολογίζεται λαμβάνοντας υπόψη διάφορα στοιχεία.

Πόσο είναι, λοιπόν, η γενική αγορά για την αποζημίωση για τον πόνο και τον προβληματισμό;

Στην πρακτική, η αποζημίωση για παραβίαση της ιδιωτικότητας τείνει να είναι χαμηλή, αλλά σε αυτό το άρθρο θα εξηγήσουμε την αγορά της αποζημίωσης για τον πόνο και τον προβληματισμό με βάση πραγματικά παραδείγματα.

https://monolith.law/reputation/compensation-for-defamation-damages[ja]

Παραδείγματα δικαστικών αποφάσεων που αναγνωρίζουν την παραβίαση της ιδιωτικότητας και αποζημιώσεις

Στην περίπτωση της καταγραφής της μάχης ενάντια στον καρκίνο του μαστού

Το ιατρικό ιστορικό μπορεί να σχετίζεται στενά με την προσωπική μας υγεία και τα φυσικά χαρακτηριστικά, και είναι κάτι που δεν θέλουμε να γνωρίζει ο καθένας. Το θέμα που ανακύπτει σε αυτήν την περίπτωση είναι η ιστορία της “νεαρής ηλικίας καρκίνου του μαστού”.

Υπάρχει μια περίπτωση όπου μια γυναίκα που διατηρούσε ανώνυμα ένα blog με την καταγραφή της μάχης της ενάντια στον καρκίνο του μαστού, είχε το όνομα, την ηλικία, τον τόπο εργασίας της κ.λπ. να γίνουν γνωστά στο κοινό λόγω μιας δημοσίευσης του εναγόμενου, και το γεγονός ότι είχε πάθει καρκίνο του μαστού σε νεαρή ηλικία έγινε γνωστό στο κοινό, παραβιάζοντας την ιδιωτικότητά της, και κατέθεσε μήνυση.

Το δικαστήριο δήλωσε,

“Το γεγονός ότι έχει πάθει καρκίνο του μαστού, η πορεία της θεραπείας και τα αποτελέσματα είναι θέματα προσωπικής ζωής και, επίσης, κατανοούνται ως γεγονότα που δεν επιθυμούν να δημοσιευτούν, ακόμη και βάσει της κοινής αντίληψης.”

Δικαστήριο του Τόκιο, 13 Ιουνίου 2014 (2014)

Και αναγνώρισε την παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιωτικότητα του εναγόμενου, καταδικάζοντας τον εναγόμενο σε πληρωμή αποζημίωσης ύψους 1.200.000 γιεν και δικηγορικά έξοδα 120.000 γιεν, συνολικά 1.320.000 γιεν.

https://monolith.law/reputation/scope-of-privacyinfringement[ja]

https://monolith.law/reputation/disease-information-and-privacy-infringement[ja]

Σε περίπτωση δημοσίευσης αποδοχών

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου έχει ζητηθεί αποζημίωση για άρθρα που δημοσιεύουν πληροφορίες για τις αποδοχές.

Υπήρξε μια περίπτωση όπου μια γυναίκα εργαζόμενη ζήτησε αποζημίωση, ισχυριζόμενη ότι ένα άρθρο που δημοσίευσε η εταιρεία-εφεσίβλητη σε ιστότοπο που διαχειρίζεται η ίδια, παραβίασε την ιδιωτικότητά της. Το άρθρο αυτό συζητούσε το ζήτημα της διαφοράς μισθών μεταξύ των μεγάλων εκδοτικών οίκων και των ανεξάρτητων συγγραφέων, καθώς και μεταξύ διαφορετικών κλάδων.

Ο εφεσίβλητος Υ, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας X, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “Οι ακραίες αποδοχές της εταιρείας ○○ που υπονομεύουν την εργασιακή όρεξη των πολιτών” στον ιστότοπο που διαχειρίζεται η X. Στο άρθρο αυτό, αναφέρει το όνομα της εκδοτικής εταιρείας και του περιοδικού, και δημοσιεύει την “απόδειξη πληρωμής”, “την απόδειξη φορολογίας στην πηγή” και “την ειδοποίηση για το ποσό του φόρου που εισπράττεται ειδικά” της γυναίκας εργαζόμενης, αναφέροντας ότι το μισθό της είναι “πάνω από 760.000 yen”.

Παρόλο που τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο άρθρο, όπως η απόδειξη πληρωμής, είχαν επεξεργαστεί ώστε να μην είναι ορατά το όνομα και ο αριθμός του εργαζομένου, ήταν δυνατόν να διαβαστεί ότι η εργαζόμενη ανήκε στο τμήμα “△△ περιοδικό”. Το τμήμα αυτό αποτελείται από 20 έως 25 άτομα, με περίπου 10 εργαζόμενους, και η μόνη γυναίκα εργαζόμενη στη δεκαετία των ’20 ήταν η εφεσίβλητη. Δηλαδή, ένας σημαντικός αριθμός ατόμων που γνώριζαν την εφεσίβλητη εντός της εταιρείας ή στον κλάδο της, μπορούσαν να την αναγνωρίσουν ως το άτομο του άρθρου.

Το δικαστήριο δήλωσε,

“Η παραβίαση της ιδιωτικότητας δεν περιορίζεται απαραίτητα στη δημοσίευση σε αόριστο αριθμό ατόμων, αλλά μπορεί επίσης να περιλαμβάνει την αποκάλυψη σε συγκεκριμένες ομάδες ή συγκεκριμένα άτομα.”

Ανώτατο Δικαστήριο, 14 Μαρτίου 2003 (2003)

και επίσης,

“Είναι φυσικό να μην θέλει κανείς να αποκαλύψει πληροφορίες, ακόμη και αν δεν είναι προσωπικές πληροφορίες που πρέπει να αποκαλυφθούν απαραίτητα ή πληροφορίες που πρέπει να κρατηθούν επιφυλακτικά, σε άλλους που δεν τους θέλει. Αυτή η προσδοκία πρέπει να προστατεύεται.”

Ανώτατο Δικαστήριο, 12 Σεπτεμβρίου 2003 (2003)

Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι υπάρχουν άτομα που γνώριζαν την εφεσίβλητη και που, διαβάζοντας το άρθρο, έμαθαν για πρώτη φορά το ποσό του μισθού της για τον Ιούνιο του 2005 ή το ετήσιο εισόδημά της για το 2004, ή είδαν για πρώτη φορά την εικόνα της απόδειξης πληρωμής ή της απόδειξης φορολογίας στην πηγή. Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο ποσό του μισθού της εφεσίβλητη σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το ετήσιο εισόδημα και η πραγματική εικόνα των εγγράφων, όπως η απόδειξη πληρωμής, ανήκουν σε θέματα που δεν θα ήθελε να δημοσιευτούν βάσει της αίσθησης του γενικού κοινού.

Περιφερειακό Δικαστήριο Τόκιο, 1η Οκτωβρίου 2010 (2010)

Αναγνωρίζοντας την παραβίαση της ιδιωτικότητας, το δικαστήριο διέταξε την πληρωμή 500.000 yen για ηθική αποζημίωση και 50.000 yen για δικηγορικά έξοδα, συνολικά 550.000 yen.

Σε περίπτωση δημοσίευσης επαγγέλματος, διεύθυνσης και τηλεφώνου ιατρείου

Ένας οφθαλμίατρος που είχε μια διαμάχη σε ένα φόρουμ της Nifty, ανέφερε στο δικαστήριο ζητώντας αποζημίωση για ζημίες, επειδή ο αντίπαλός του δημοσίευσε το επάγγελμά του, τη διεύθυνση και τον αριθμό τηλεφώνου του ιατρείου του.

Η διεύθυνση και ο αριθμός τηλεφώνου του ιατρείου ήταν δημοσιευμένα σε τηλεφωνικό κατάλογο επαγγελματιών ανά περιοχή, και δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρόκειται για θέματα αποκλειστικά της ιδιωτικής ζωής του,

ωστόσο, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι,

“Δεν είναι καθόλου ανεπίτρεπτο για κάποιον που έχει δημοσιεύσει προσωπικές πληροφορίες για έναν συγκεκριμένο σκοπό, να επιθυμεί να μην γίνουν γνωστές αυτές οι πληροφορίες εκτός του πεδίου του συγκεκριμένου σκοπού, για να μην καταχραστούν. Αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως ένα συμφέρον που πρέπει να προστατευτεί. Επιπλέον, η δυνατότητα ελέγχου των πληροφοριών που αφορούν τον εαυτό μας θεωρείται ως βασικό χαρακτηριστικό του δικαιώματος στην ιδιωτικότητα.”

Απόφαση του Δικαστηρίου της Κόμπε, 23 Ιουνίου 1999 (1999)

και διέταξε στον εναγόμενο να πληρώσει 200.000 γιεν για ηθική βλάβη, 2.380 γιεν για τα έξοδα θεραπείας της αϋπνίας και άλλων συνδεόμενων παθήσεων, συνολικά 202.380 γιεν.

Σε περίπτωση δημοσίευσης των ονομάτων, διευθύνσεων των συζύγων, ονομάτων συγγενών, ονομάτων των εταιρειών που διαχειρίζονται οι συγγενείς

Υπάρχει περίπτωση όπου οι αγωγοί ισχυρίστηκαν ότι οι ενάγοντες είχαν δημοσιεύσει τα ονόματα και τις διευθύνσεις των συζύγων τους, τα ονόματα των συγγενών τους, και τα ονόματα των εταιρειών που διαχειρίζονται οι συγγενείς τους στο “2channel”, και ζήτησαν αποζημίωση για τη ζημία από τον ενάγοντα, καθώς αυτές οι πληροφορίες ήταν προσβάσιμες σε τρίτους.

Το δικαστήριο,

“Οι πληροφορίες για τα ονόματα και τις διευθύνσεις των ατόμων, καθώς και την τοποθεσία της εταιρείας, δεν αποτελούν μέρος της ιδιωτικότητας που οι άλλοι δεν θέλουν να γνωρίζουν”

Δικαστήριο του Τόκιο, απόφαση 21 Ιανουαρίου 2009 (2009)

απέρριψε το επιχείρημα του ενάγοντα και αναγνώρισε την παραβίαση της ιδιωτικότητας, καθώς είναι προφανές ότι τα ονόματα και οι διευθύνσεις ανήκουν στην ιδιωτικότητα. Επέβαλε στον ενάγοντα να πληρώσει στον αγωγό και τη σύζυγό του αποζημίωση 100.000 γιεν και δικηγορικά έξοδα 20.000 γιεν, συνολικά 240.000 γιεν.

Σε περίπτωση που πληροφορίες για την έρευνα ενός υπόπτου διαρρεύσουν μέσω του διαδικτύου

Υπήρξε μια περίπτωση όπου ένας ανήλικος που είχε κατηγορηθεί για παραβίαση του Ιαπωνικού Νόμου για την Οδική Κυκλοφορία, ζήτησε αποζημίωση για τη διαρροή πληροφοριών από τον ιδιωτικό υπολογιστή ενός αστυνομικού που είχε συντάξει τα έγγραφα της έρευνας. Οι πληροφορίες που διέρρευσαν περιλάμβαναν τη διεύθυνση, το επάγγελμα, το όνομα, την ημερομηνία γέννησης του ανήλικου, καθώς και λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση. Αυτό συνέβη επειδή ο αστυνομικός που είχε αναλάβει την έρευνα, αποθήκευσε τα έγγραφα της έρευνας στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή του, παρά τις οδηγίες, και τον πήρε μαζί του στο σπίτι, όπου συνδέθηκε στο διαδίκτυο χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι ο υπολογιστής είχε μολυνθεί από ιό. Το δικαστήριο δήλωσε ότι,

“Αυτές οι πληροφορίες θα έπρεπε να παραμείνουν κρυφές για την υγιή ανάπτυξη του ανήλικου, και η διαρροή αυτών των πληροφοριών, που δεν θα έπρεπε να συμβεί, προκλήθηκε από τις παραπάνω ενέργειες του αστυνομικού. Ως αποτέλεσμα, οι πληροφορίες που θα έπρεπε να παραμείνουν κρυφές έγιναν διαθέσιμες για προβολή από έναν αόριστο αριθμό ατόμων που χρησιμοποιούν το Winny, και αυτές οι πληροφορίες μπορούσαν να κατεβαστούν και να εκτυπωθούν, εκθέτοντας τις σε ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. Είναι σαφές ότι το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα του ανήλικου, που βασίζεται στα δικαιώματα της προσωπικότητας, έχει παραβιαστεί από αυτήν τη διαρροή πληροφοριών.”

Δικαστήριο της Σαππόρο, 28 Απριλίου 2005 (2005)

Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι πρόκειται για μια περίπτωση ανήλικης παραβατικότητας που αφορά ένα σχετικά ασήμαντο αδίκημα, το δικαστήριο διέταξε τον εναγόμενο να πληρώσει 400.000 γιεν (περίπου 3.000 ευρώ) ως αποζημίωση για τη ζημία.

Σε περίπτωση που αναδημοσιεύσετε φωτογραφίες στο Twitter χωρίς άδεια

Υπάρχει ένα παράδειγμα όπου ένα μοντέλο γυναίκας, που είναι η δημιουργός των φωτογραφιών, κατέθεσε μήνυση για παραβίαση του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας, παραβίαση της ιδιωτικότητας και παραβίαση του δικαιώματος πορτραίτου, επειδή οι φωτογραφίες που είχε αναρτήσει στο Twitter αναδημοσιεύτηκαν χωρίς άδεια.

https://monolith.law/reputation/relation-between-the-publication-of-photos-without-consent-and-copyright[ja]

Το δικαστήριο, αφού αναγνώρισε την παραβίαση του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας (δικαίωμα αναπαραγωγής και δικαίωμα δημόσιας μετάδοσης) και την παραβίαση του δικαιώματος πορτραίτου, δήλωσε ότι,

“Βάσει του περιεχομένου της φωτογραφίας, μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι που δεν θα ήθελε να δημοσιευτεί από τον κοινό, οπότε η δημοσίευση τέτοιων φωτογραφιών χωρίς την άδεια του ατόμου μπορεί να παραβιάσει το δικαίωμα της ιδιωτικότητας.”

και,

“Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα γεγονός που δεν ήταν γνωστό στην κοινωνία ότι η γυναίκα που φωτογραφίζεται στη φωτογραφία είναι η προσφεύγουσα, και με την πράξη του εναγόμενου, ήταν δυνατόν για πρώτη φορά να προσδιοριστεί ότι η γυναίκα που φωτογραφίζεται είναι η προσφεύγουσα, και αυτό το γεγονός έγινε δημόσιο.”

Απόφαση του Δικαστηρίου του Τόκιο, 27 Σεπτεμβρίου 2018 (2018)

Αναγνώρισε την παραβίαση της ιδιωτικότητας και διέταξε στον εναγόμενο να πληρώσει συνολικά 471.500 γεν (συμπεριλαμβανομένων 300.000 γεν για την παραβίαση του δικαιώματος της ιδιωτικότητας) ως αποζημίωση για τη ζημία.

Περίληψη

Είναι σημαντικό να λάβετε αποζημίωση για τη ζημία που υποστήσατε, αλλά πρώτα απ’ όλα, είναι απαραίτητο να διαγράψετε το σχετικό άρθρο. Στα θύματα που έχουν υποστεί παραβίαση της ιδιωτικότητάς τους μέσω δημοσιεύσεων στο διαδίκτυο, ο Ιαπωνικός Νόμος για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παροχέων (Japanese Provider Liability Limitation Law) παρέχει το δικαίωμα να ζητήσουν την αφαίρεση των δημοσιεύσεων, γνωστό ως “δικαίωμα αίτησης για μέτρα πρόληψης αποστολής”.

Εάν ο πάροχος δεν ανταποκρίνεται στο αίτημα διαγραφής, θα χρειαστεί να ακολουθήσετε νομικές διαδικασίες, όπως να υποβάλετε ένα αίτημα προσωρινής διαταγής για διαγραφή στο δικαστήριο.

Ακόμη και αν η αίτηση διαγραφής έχει ολοκληρωθεί, εάν υπάρχουν αποδείξεις, μπορείτε να κάνετε μια “αίτηση αποζημίωσης για ζημία”. Συμβουλευτείτε έναν έμπειρο δικηγόρο.