Η αναδημοσίευση και οι σύνδεσμοι στο Japanese '2channel' και η συκοφαντική δυσφήμιση

Όχι μόνο σε ιστοσελίδες και ιστολόγια, αλλά και σε διαδικτυακές πίνακες ανακοινώσεων, είναι συνηθισμένη η πρακτική της αναδημοσίευσης άρθρων άλλων ατόμων ή της τοποθέτησης συνδέσμων. Αυτό γίνεται για διάφορους λόγους, όπως η ανάγκη να κάνει κανείς το δικό του άρθρο πιο κατανοητό ή η επιθυμία να μοιραστεί με άλλους ένα άρθρο που θεωρεί ενδιαφέρον.

Αναρωτιέστε όμως, μπορεί αυτή η φαινομενικά αβλαβής πρακτική της αναδημοσίευσης και της τοποθέτησης συνδέσμων να οδηγήσει σε κατηγορίες για συκοφαντική δυσφήμιση;

Το 2channel (2ちゃんねる) είναι το μεγαλύτερο ανώνυμο διαδικτυακό φόρουμ της Ιαπωνίας, το οποίο, καθώς μεγάλωσε, άρχισε να προσελκύει μια ποικιλία ατόμων και, ως αποτέλεσμα, πολλά προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται.

Η αναδημοσίευση και η τοποθέτηση συνδέσμων έχουν γίνει θέματα που έχουν φτάσει στα δικαστήρια, με το 2channel να αποτελεί τον τόπο όπου αυτές οι διαφορές εκδικάζονται.

Μπορεί η αναδημοσίευση να αποτελέσει συκοφαντική δυσφήμιση;

Η αναδημοσίευση έγινε αντικείμενο διαμάχης σε μια δίκη όπου συζητήθηκε αν αποτελεί συκοφαντική δυσφήμιση, ακόμη και όταν αφορά ανώνυμες δημοσιεύσεις στο 2channel που αναδημοσίευαν άρθρα με συκοφαντικό περιεχόμενο από διαδικτυακά φόρουμ ή βιβλία.

Ένας Ιάπωνας άνδρας που διαμένει στο εξωτερικό, αναδημοσίευσε στο 2channel βιβλία και άρθρα που τον παρουσίαζαν σαν να εμπλέκεται σε παράνομες διεθνείς μεταφορές χρημάτων και σε ξέπλυμα χρήματος. Για να εντοπίσει τον δημοσιογράφο, κατέθεσε αγωγή ζητώντας την αποκάλυψη πληροφοριών από τον πάροχο διαδικτύου που χρησιμοποιήθηκε.

Το Πρωτοδικείο του Τόκιο, στην πρώτη δίκη, αναφορικά με τις ανώνυμες δημοσιεύσεις που αναδημοσίευαν συκοφαντικές δηλώσεις, ανέφερε:

“Πρόκειται απλώς για αναδημοσίευση περιεχομένου από άρθρα που έχουν ήδη δημοσιευτεί σε διαδικτυακά φόρουμ ή από βιβλία που έχουν εκδοθεί, και δεν μπορεί να λεχθεί ότι μειώνουν περαιτέρω την κοινωνική εκτίμηση του ενάγοντα πέρα από τη δημοσίευση των άρθρων ή την έκδοση των βιβλίων.
Επομένως, δεν μπορεί να αναγνωριστεί ότι η δημοσίευση των εν λόγω πληροφοριών προκάλεσε σαφή παραβίαση του δικαιώματος στην τιμή του ενάγοντα.”

Πρωτοδικείο του Τόκιο, απόφαση 22 Απριλίου 2013 (2013)

Και έτσι, απέρριψε την αγωγή.

Με άλλα λόγια, το δικαστήριο κατέληξε ότι οι δημοσιεύσεις απλώς αναδημοσίευαν τα βιβλία ή τα αρχικά άρθρα και δεν μείωσαν περαιτέρω την κοινωνική εκτίμηση του ενάγοντα.

Αυτή η απόφαση είναι αδύνατον να γίνει αποδεκτή.

Αν αποδεχτούμε αυτή την απόφαση, τότε μόλις γίνει μια δημοσίευση που μειώνει την κοινωνική εκτίμηση κάποιου στο διαδίκτυο, οποιοσδήποτε αναδημοσιεύει αυτή τη δημοσίευση και επεκτείνει τη ζημιά δεν θα καλείται να αναλάβει καμία ευθύνη.

Επιπλέον, όσοι επαναλαμβάνουν συκοφαντικές δηλώσεις στο διαδίκτυο, συχνά δημοσιεύουν το ίδιο περιεχόμενο σε πολλά νήματα και φόρουμ, επιδιώκοντας να προκαλέσουν φλόγες. Οι χρήστες, βλέποντας την επαναλαμβανόμενη αναδημοσίευση της πληροφορίας, τείνουν να την αποδέχονται ως αλήθεια, και έτσι η πληροφορία διαδίδεται.

Και τότε, μηχανές αναζήτησης όπως η Google, όταν κάποιος αναζητά πληροφορίες για αυτό το άτομο, εμφανίζουν στις πρώτες θέσεις ιστοσελίδες που το συκοφαντούν, κάνοντας τα συκοφαντικά άρθρα ακόμα πιο ορατά σε πολλούς.

Η απόφαση του Πρωτοδικείου του Τόκιο ανατράπηκε στην έφεση.

Η αναδημοσίευση μπορεί να αποτελέσει συκοφαντική δυσφήμιση

Το Εφετείο του Τόκιο αναγνώρισε ότι ένα αναδημοσιευμένο άρθρο περιείχε συγκεκριμένα γεγονότα τα οποία είναι αρκετά για να μειώσουν την κοινωνική εκτίμηση ενός ατόμου και διαπίστωσε ότι τα άρθρα αυτά είχαν αρχικά δημοσιευτεί σε άλλο φόρουμ ή σε βιβλίο, ενώ παράλληλα διατύπωσε ότι:

Πολλοί από όσους είδαν αυτά τα άρθρα στον ιστότοπο 2channel (2ちゃんねる) δεν είναι πιθανό να είχαν διαβάσει το αρχικό άρθρο αναδημοσίευσης ή άλλα σχετικά άρθρα πριν ή μετά από αυτό, και η πράξη της ανάρτησης της πληροφορίας στον ιστότοπο 2channel αναγνωρίζεται ως μια πράξη που διαδίδει την πληροφορία νέα και σε πιο ευρεία κλίμακα στην κοινωνία, μειώνοντας περαιτέρω την κοινωνική εκτίμηση του ενάγοντος.

Εφετείο του Τόκιο, 6 Σεπτεμβρίου 2013 (2013年9月6日)

Βάσει αυτού, διέταξε την αποκάλυψη των στοιχείων του αποστολέα από τον πάροχο διαδικτύου.

Ακόμη και η απλή αναδημοσίευση μπορεί να οδηγήσει σε συκοφαντική δυσφήμιση, καθώς «διαδίδει νέα και σε πιο ευρεία κλίμακα την πληροφορία στην κοινωνία, μειώνοντας περαιτέρω την κοινωνική εκτίμηση του ενάγοντος». Ας είμαστε προσεκτικοί και να αποφεύγουμε την ελαφρόμυαλη αναδημοσίευση δυσφημιστικών άρθρων σε φόρουμ και στα κοινωνικά δίκτυα.

Τι είναι οι σύνδεσμοι (リンク)

Ο όρος σύνδεσμος (リンク), στα αγγλικά ‘link’, σημαίνει “αλυσίδα”, “σύνδεση”, “συσχέτιση” και άλλα παρόμοια.

Στον Ιστό, οι σύνδεσμοι είναι ο μηχανισμός που συνδέει τις σελίδες μεταξύ τους, αρχικά αναφερόμενοι ως “υπερσύνδεσμοι” (hyperlinks), αλλά σήμερα συνήθως απλοποιούνται στη λέξη “σύνδεσμος”.

Με την τοποθέτηση ενός συνδέσμου, μπορείτε να προσφέρετε άμεση πρόσβαση σε άλλες σελίδες, ωστόσο ο σύνδεσμος θεωρείται ως μια είδους “σύσταση” από την αρχική σελίδα προς τη σελίδα προορισμού, λέγοντας “αξίζει να δείτε αυτή τη σελίδα”. Γι’ αυτό, λέγεται ότι οι μηχανές αναζήτησης χρησιμοποιούν τον αριθμό και την ποιότητα των συνδέσμων για να αξιολογήσουν τη σελίδα προορισμού.

Τι γίνεται όμως όταν κάποιος τοποθετεί συνδέσμους προς ιστοσελίδες που διαπράττουν συκοφαντικές ενέργειες και καταστρέφουν τη φήμη κάποιου; Μπορεί αυτή η πράξη να θεωρηθεί ως συκοφαντία;

https://monolith.law/reputation/defamation[ja]

Η Πράξη του Να Βάζεις Συνδέσμους και η Δυσφήμιση

Στο μεγαλύτερο ανώνυμο φόρουμ της Ιαπωνίας, το 2channel, συχνά διεξάγονται διαμάχες για το αν μια ανάρτηση αποτελεί δυσφήμιση. Πολλές από αυτές τις διαμάχες αφορούν επίσης το ερώτημα αν το να βάζεις συνδέσμους προς ιστοσελίδες με δυσφημιστικό περιεχόμενο αποτελεί επίσης δυσφήμιση.

Σε περίπτωση που η πράξη του να βάζεις συνδέσμους έχει οδηγήσει σε κατηγορίες για άλλα εγκλήματα πέραν της δυσφήμισης, υπάρχει η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στις 9 Ιουλίου 2012, η οποία αναγνώρισε την εγκληματική ενέργεια της δημόσιας προβολής παιδικής πορνογραφίας σε περίπτωση που κάποιος έχει βάλει συνδέσμους προς ιστοσελίδες παιδικής πορνογραφίας.

Ακόμη και το να δείχνεις την τοποθεσία όπου παιδική πορνογραφία έχει ήδη δημόσια προβληθεί από τρίτους, θεωρήθηκε ότι περιλαμβάνεται στην πράξη της “δημόσιας προβολής”.

Τι γίνεται όμως με τη δυσφήμιση; Είναι η πράξη του να δείχνεις την τοποθεσία όπου έχει γίνει δυσφημιστική ανάρτηση από τρίτους, κάτι που αποτελεί επίσης δυσφήμιση;

Σχετικά με αυτό, έχει κριθεί ότι “το να βάζεις συνδέσμους προς τον στόχο δεν οδηγεί απευθείας σε μείωση της κοινωνικής εκτίμησης των εναγόντων” απαντώντας στο επιχείρημα ότι “το να βάζεις συνδέσμους προς τον στόχο ενημερώνει τους αναγνώστες για την ύπαρξη του άρθρου και προτρέπει στην προβολή του, μειώνοντας έτσι την κοινωνική εκτίμηση του στόχου” (Απόφαση του Δικαστηρίου Τόκιο στις 30 Ιουνίου 2010).

Αυτό βασίζεται στην κρίση ότι η επιλογή να επισκεφθεί κάποιος ή όχι τον σύνδεσμο εξαρτάται από τον κάθε χρήστη ξεχωριστά.

Μπορεί η ενέργεια της ανάρτησης συνδέσμου να αποτελέσει συκοφαντική δυσφήμιση;

Τον Ιανουάριο του 2011 (Χεισέι 23), στο φόρουμ 2channel δημιουργήθηκε μια συζήτηση με τίτλο “P University” και δημοσιεύτηκε ένα άρθρο, ενώ στις 24 του ίδιου μήνα, ξεκίνησε μια άλλη συζήτηση με τίτλο “Σεξουαλική παρενόχληση από τον A (έναν μοναχό που εργάζεται στον ναό R)”, όπου δημοσιεύτηκε ένα δεύτερο άρθρο. Και τα δύο άρθρα περιείχαν συνδέσμους που οδηγούσαν σε μια σελίδα σχετικά με τον A (έναν μοναχό της Σχολής Jodo της εκκλησιαστικής επαρχίας Chiba) εντός του ίδιου φόρουμ. Κάνοντας κλικ στους συνδέσμους των άρθρων 1 και 2, εμφανιζόταν το άρθρο 3, το οποίο ανέφερε ότι ο ενάγων είχε διαπράξει σεξουαλική παρενόχληση σε φοιτήτριες ενός κλαμπ κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στο P University.

Ο ενάγων ζήτησε αποκάλυψη των στοιχείων του αποστολέα των άρθρων για να απαιτήσει αποζημίωση, αλλά επειδή ο πάροχος διαδικτύου αρνήθηκε, προσέφυγε στη δικαιοσύνη. Το Πρωτοδικείο του Τόκιο απέρριψε το αίτημα του ενάγοντος. Το πρωτοδικείο ανέφερε:

Ο ενάγων ισχυρίζεται ότι τα εν λόγω άρθρα μειώνουν την κοινωνική του φήμη, καθώς διευκολύνουν την πρόσβαση σε ένα κείμενο που μειώνει την κοινωνική του αξιολόγηση. Επειδή τα άρθρα περιέχουν υπερσυνδέσμους προς το άρθρο 3, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως ένα άρθρο που μειώνει την κοινωνική του φήμη, τα άρθρα αυτά διευκολύνουν την πρόσβαση σε ένα κείμενο που μειώνει την κοινωνική του αξιολόγηση.
Ωστόσο, ακόμη και αν τα άρθρα διευκολύνουν την πρόσβαση στο άρθρο 3, δεν μπορούμε να κρίνουμε ότι τα ίδια τα άρθρα μειώνουν την κοινωνική φήμη του ενάγοντος.

Απόφαση του Πρωτοδικείου του Τόκιο, 19 Δεκεμβρίου 2011 (Χεισέι 23)

Και έτσι, δεν εγκρίθηκε το αίτημα για αποκάλυψη των στοιχείων του αποστολέα.

Με άλλα λόγια, το δικαστήριο αναγνώρισε ότι τα άρθρα «διευκολύνουν την πρόσβαση» σε ένα άρθρο με συκοφαντικό περιεχόμενο, αλλά δεν θεώρησε το άρθρο 3 ως μέρος του περιεχομένου των άρθρων 1 και 2, και κατέληξε ότι κανένα από τα άρθρα αυτά από μόνα τους δεν μειώνει την κοινωνική φήμη του ενάγοντος.

Πότε η ενέργεια του να δημοσιεύσεις έναν σύνδεσμο μπορεί να θεωρηθεί συκοφαντική

Σε αντίθεση με την απόφαση πρώτου βαθμού, η απόφαση του εφετείου παρουσίασε μια διαφορετική κρίση.

Το Εφετείο του Τόκιο διαπίστωσε ότι τα άρθρα 1 και 2, καθώς και το άρθρο 3, δεν συνιστούν από μόνα τους συκοφαντία, αλλά η ανάγνωση και των τριών άρθρων μαζί δημιουργεί την εντύπωση ότι ο ενάγων είχε διαπράξει σεξουαλική παρενόχληση κατά την περίοδο που ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο P.

Για να κρίνουμε αν τα εν λόγω άρθρα υπερβαίνουν τα κοινως αποδεκτά όρια της συκοφαντίας ή της προσβολής, πρέπει να λάβουμε υπόψη όχι μόνο τα ίδια τα άρθρα αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημοσιεύτηκαν. Τα άρθρα περιλαμβάνουν υπερσυνδέσεις που εμφανίζονται και οδηγούν σε συγκεκριμένα και λεπτομερή άρθρα, επομένως είναι εύκολο να φανταστούμε ότι ο αναγνώστης θα κάνει κλικ στις υπερσυνδέσεις και θα διαβάσει το άρθρο 3. Και επειδή ο συγγραφέας των άρθρων έχει επιτηδευμένα ενσωματώσει υπερσυνδέσεις που οδηγούν στο άρθρο 3, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι το άρθρο 3 έχει ενσωματωθεί στα άρθρα.

Απόφαση του Εφετείου του Τόκιο, 18 Απριλίου 2012 (2012)

Κατά συνέπεια, αποφάσισε ότι δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να αποδειχθεί ότι ο ενάγων διέπραξε τη σεξουαλική παρενόχληση όπως περιγράφεται στο άρθρο 3 και αναγνώρισε τη συκοφαντία χωρίς να υπάρχουν λόγοι που να αποκλείουν την παρανομία.

Πράγματι, είναι αλήθεια όπως ισχυρίζεται ο εναγόμενος, ότι η επιλογή να επισκεφθεί κάποιος την υπερσύνδεση εξαρτάται από το άτομο. Ωστόσο, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είναι εύκολο να φανταστούμε ότι ο αναγνώστης των άρθρων με τις υπερσυνδέσεις θα μπορούσε να διαβάσει το άρθρο στον προορισμό της υπερσύνδεσης, και η διαφορετική επιλογή του κάθε ατόμου δεν σημαίνει ότι η ανάγνωση του άρθρου στον προορισμό της υπερσύνδεσης δεν είναι κοινή πρακτική.

Ίδιο έγγραφο

Και έτσι, αναγνώρισε τη συκοφαντία μέσω των συνδέσμων των άρθρων 1 και 2 και διέταξε την αποκάλυψη των στοιχείων του αποστολέα για κάθε άρθρο.

Αυτή η απόφαση ήταν η πρώτη που καθόρισε ότι το περιεχόμενο ενός άρθρου με υπερσυνδέσεις και το περιεχόμενο του άρθρου στον προορισμό της υπερσύνδεσης μπορούν να ληφθούν υπόψη μαζί για να κριθεί η υπόθεση.

Επιπλέον, έδειξε ότι η ενέργεια του να δημοσιεύσεις έναν σύνδεσμο μπορεί να θεωρηθεί συκοφαντική, αλλά αυτή η απόφαση θεωρείται λογική και δίκαιη ως προς τον τρόπο που ο νόμος αντιμετωπίζει τις σύγχρονες μορφές συκοφαντίας μέσω της σκόπιμης χρήσης υπερσυνδέσεων από τους χρήστες του διαδικτύου που αναζητούν πληροφορίες.

Προτάσεις για την Επαλήθευση του Νόμου για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων

Τον Ιούνιο του 2011, η Επιτροπή Έρευνας για Θέματα που Αφορούν τις Υπηρεσίες ICT από την Προοπτική των Χρηστών του Υπουργείου Εσωτερικών συνέταξε “Προτάσεις για την Επαλήθευση του Νόμου για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων”.

Σε αυτό το πλαίσιο, έχει ήδη τεθεί το επιχείρημα ότι “αν και η διακίνηση πληροφοριών καθαυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί παράνομη, η διακίνηση συνδεδεμένων πληροφοριών που παραβιάζουν τα δικαιώματα τρίτων θα πρέπει επίσης να καλύπτεται από τον νόμο”, και ότι “αν και οι πληροφορίες που παρέχονται μέσω συνδέσμων δεν είναι από μόνες τους παράνομες, το ζήτημα που προκύπτει είναι αν οι πληροφορίες στις οποίες οδηγούν οι σύνδεσμοι παραβιάζουν τα δικαιώματα τρίτων και εάν οι ίδιοι οι σύνδεσμοι θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο μέτρων πρόληψης μετάδοσης”. Στις προτάσεις αναφέρεται:

Στην περίπτωση που η διακίνηση πληροφοριών μέσω συνδέσμων που παραβιάζουν τα δικαιώματα τρίτων και η διακίνηση των ίδιων των συνδέσμων αξιολογούνται ως συνδεδεμένες και αδιαχώριστες ενέργειες, η διακίνηση των συνδέσμων μπορεί να θεωρηθεί ως (ευρείας έννοιας) συνδιαλλαγή παράνομων πράξεων σε σχέση με τις παραβιάσεις δικαιωμάτων που συμβαίνουν στον προορισμό των συνδέσμων, και έτσι μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο μέτρων πρόληψης μετάδοσης. Αντίθετα, εάν δεν μπορούν να αξιολογηθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι πιθανό να μην αποτελέσουν αντικείμενο τέτοιων μέτρων.

Η φράση “συνδεδεμένες και αδιαχώριστες ενέργειες” μπορεί να θεωρηθεί παρόμοια με την έκφραση “ενσωματωμένες σε άρθρο” που χρησιμοποιήθηκε σε προηγούμενη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Τόκιο, αλλά η εκτίμηση της ύπαρξης αυτής της σχέσης δεν είναι καθόλου εύκολη.

Θα πρέπει να παρακολουθούμε προσεκτικά τις μελλοντικές αποφάσεις που θα συσσωρεύονται σχετικά με αυτό το θέμα.