Πότε η δυσφήμιση και η συκοφαντία στο διαδίκτυο αντιστοιχούν σε περιπτώσεις του Ιαπωνικού ~νόμου για την καταστροφή της φήμης και του Ιαπωνικού ~νόμου για την παρεμπόδιση της επιχείρησης

Για να διαγράψετε ιστοσελίδες ή δημοσιεύσεις σε φόρουμ που περιέχουν δυσφήμιση ή συκοφαντία που λαμβάνουν χώρα στο διαδίκτυο, ή για να εντοπίσετε τον αρθρογράφο, πρέπει να υποστηρίξετε ότι “το άρθρο είναι παράνομο”. Ως λόγος για την “παρανομία”, πρώτα πρέπει να εξεταστεί η δυσφήμιση (παραβίαση του δικαιώματος της τιμής).

Ωστόσο, αν πρόκειται για πράξεις που βλάπτουν την εμπορική φήμη, το ποινικό δίκαιο προβλέπει ότι μπορεί να υπάρχει περίπτωση διάπραξης εγκλημάτων δυσφήμισης ή παρεμπόδισης επιχειρηματικής δραστηριότητας, και για τέτοιες δημοσιεύσεις θα πρέπει να γίνει ισχυρισμός για δυσφήμιση ή παρεμπόδιση επιχειρησιακής δραστηριότητας.

Ποινικός Κώδικας Άρθρο 233

Όποιος διαδίδει ψευδείς φήμες ή χρησιμοποιεί απάτη για να βλάψει τη φήμη κάποιου ή να παρεμποδίσει την επιχειρησιακή του δραστηριότητα, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή με πρόστιμο έως πενήντα χιλιάδες γιεν.

Τέτοιες πράξεις είναι παράνομες και αποτελούν παράνομη πράξη και στο αστικό δίκαιο.

Αστικός Κώδικας Άρθρο 709

Όποιος με πρόθεση ή από αμέλεια παραβιάζει τα δικαιώματα κάποιου άλλου ή τα νομικά προστατευόμενα συμφέροντα, είναι υπεύθυνος για την αποζημίωση της προκληθείσας ζημιάς.

Επιπλέον, πέρα από τη γενική ευθύνη για παράνομες πράξεις στο αστικό δίκαιο, ο Νόμος Πρόληψης Άδικου Ανταγωνισμού (Νόμος ΠΑΑ) Άρθρο 2, Παράγραφος 1, Εδάφιο 14, προβλέπει ότι για την προβολή ή διάδοση ψευδών γεγονότων που βλάπτουν την εμπορική φήμη, μπορεί να γίνει αίτηση για διακοπή ή πρόληψη και αίτηση για αποζημίωση. Ωστόσο, για να εφαρμοστεί ο Νόμος ΠΑΑ σε περιπτώσεις δυσφήμισης, οι εμπλεκόμενοι πρέπει να βρίσκονται σε σχέση ανταγωνισμού. Τι συμβαίνει όμως στην πράξη; Ας εξετάσουμε κάποια τυπικά παραδείγματα που έχει κριθεί ότι υπήρξε “δυσφήμιση”.

https://monolith.law/reputation/netslander-against-companies[ja]

Περίπτωση θεωρούμενης δυσφήμισης από δημοσίευση στην κοινότητα του mixi

Στην κοινότητα του ιστότοπου κοινωνικής δικτύωσης mixi με τίτλο “Σκέψεις για τη διαχείριση οστεοπαθητικών και ορθοπεδικών κλινικών”, ένας αυτοαποκαλούμενος “επαγγελματίας παραγωγός στην ίδρυση κλινικών οστεοπαθητικής και ακουπούνκτουρας, στη δημιουργία σχολών για την οστεοπαθητική και στη διαχείριση υγειονομικών και ασφαλιστικών οργανισμών” έγραψε ότι “ξεκίνησε από την Οσάκα όπου ένας οργανισμός οστεοπαθητικής αντιμετώπισε παρέμβαση από την εισαγγελία και αποκαλύφθηκε ένα σκάνδαλο οργανωμένης απάτης ασφαλιστικών εισφορών ύψους 21 δισεκατομμυρίων γιεν. Ακολούθησαν επιθεωρήσεις από τις αρχές σε σκοτεινές ορθοπεδικές και οστεοπαθητικές κλινικές ανάλογα με την ομάδα στην οποία ανήκει κάθε οστεοπαθητικός. Οι κλινικές που υπέστησαν αυτές τις επιθεωρήσεις κατέληξαν να κλείσουν” και “Υπήρχαν αιτήματα για αυξημένες αποζημιώσεις από τα μέλη, τα οποία δεν γνώριζαν τίποτα, και μόλις ξεκινούσε ένας έλεγχος, τα απαιτούμενα ποσά από τους ασφαλιστές για αποζημίωση ήταν τεράστια, οδηγώντας σε αναπόφευκτη χρεοκοπία και σε τραγικές καταστάσεις όπως αυτοκτονίες ολόκληρων οικογενειών ή φυγή τη νύχτα.”

Η “Όλη Ένωση Οστεοπαθητικών”, γνωστή ως “Ζεν Ριούκιού”, μια συνεταιριστική ένωση που περιλαμβάνει μέλη οστεοπαθητικούς και ακουπουνκτουρίστες, καθώς και η εκπαιδευτική οργάνωση Heisei Iryō Gakuen (Ιατρική Ακαδημία Heisei) (2009), που ίδρυσε σχολεία για την εκπαίδευση οστεοπαθητικών και ακουπουνκτουρίστων, κατέθεσε αγωγή ζητώντας αποζημίωση για ηθική και φήμης βλάβη βάσει του άρθρου 709 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα και για αποζημίωση από αθέμιτο ανταγωνισμό βάσει του άρθρου 2, παράγραφος 1, σημείο 14 του Ιαπωνικού Νόμου Πρόληψης Αθέμιτου Ανταγωνισμού. Το Δικαστήριο της Οσάκα αποφάσισε:

Αν λάβουμε υπόψη την κανονική προσοχή και τρόπο ανάγνωσης ενός γενικού αναγνώστη (μέλους της εν λόγω κοινότητας), αναγνωρίζεται ότι οι δημοσιεύσεις αναφέρονται σε έρευνες από την εισαγγελία εναντίον του ενάγοντα και ότι η συμμετοχή στον ενάγοντα θα οδηγούσε σε μειονεκτήματα. Κατά συνέπεια, τα γεγονότα που παρουσιάστηκαν στη δημοσίευση 2 μειώνουν την κοινωνική αξιολόγηση και την εμπιστοσύνη προς τον ενάγοντα, και έτσι αναγνωρίζεται ότι ο ενάγων υπέστη δυσφήμιση από τη δημοσίευση 2.

Απόφαση του Δικαστηρίου της Οσάκα, 21 Οκτωβρίου 2010 (2010)

Και έτσι, διέταξε τον κατηγορούμενο να πληρώσει την ηθική βλάβη ύψους 500.000 γιεν και τα δικηγορικά έξοδα 50.000 γιεν. Ωστόσο, δεν αναγνώρισε ότι ο κατηγορούμενος βρισκόταν σε ανταγωνιστική σχέση με τον ενάγοντα και, κατά συνέπεια, απέρριψε την αίτηση του ενάγοντα βάσει του Νόμου Πρόληψης Αθέμιτου Ανταγωνισμού.

https://monolith.law/reputation/honor-infringement-and-intangible-damage-to-company[ja]

Περίπτωση όπου η παράνομη πρόσβαση θεωρήθηκε πράξη δυσφήμισης

Πρώην υπάλληλος παρόχου διαδικτυακού παιχνιδιού πραγματοποίησε παράνομη πρόσβαση στο πρόγραμμα διαχείρισης και λειτουργίας του, αυξάνοντας την ποσότητα του εικονικού νομίσματος στο παιχνίδι και στη συνέχεια πούλησε αυτό το νόμισμα και αντικείμενα σε επαγγελματίες που διενεργούν συναλλαγές με πραγματικά χρήματα. Η πράξη αυτή θεωρήθηκε παράνομη ενέργεια που δυσφήμησε τη φήμη του παρόχου και ο τελευταίος απαίτησε αποζημίωση από τον πρώην υπάλληλο. Ο πρώην υπάλληλος είχε ήδη κατηγορηθεί για παράβαση του νόμου που απαγορεύει την παράνομη πρόσβαση και είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση ενός έτους με αναστολή τεσσάρων ετών. Στην πολιτική δίκη που ακολούθησε, το Πρωτοδικείο του Τόκιο ανέφερε:

Ο ενάγων είχε το δικαίωμα διατήρησης και διαχείρισης του συστήματος του διαδικτυακού παιχνιδιού, όμως ο κατηγορούμενος πραγματοποίησε παράνομη πρόσβαση στο πρόγραμμα διαχείρισης και λειτουργίας, τροποποίησε δεδομένα και αύξησε την ποσότητα του εικονικού νομίσματος, το οποίο στη συνέχεια πούλησε σε επαγγελματίες του RMT. Αυτή η πράξη οδήγησε σε σημαντική αύξηση της κυκλοφορίας του εικονικού νομίσματος που είχε παρόμοια λειτουργία με το πραγματικό νόμισμα στο παιχνίδι, όμως αυτή η ενέργεια του ενάγοντος δυσφήμησε τη φήμη του δικαιώματος διαχείρισης του παιχνιδιού, του συστήματος παιχνιδιού που περιλαμβάνει το εικονικό νόμισμα και της διαχειριστικής δομής του ενάγοντος, και θεωρείται παράνομη πράξη στη σχέση με τον ενάγοντα.

Πρωτοδικείο του Τόκιο, απόφαση της 23ης Οκτωβρίου 2007 (2007)

Και έτσι, διέταξε την πληρωμή 3 εκατομμυρίων γιεν για τη ζημιά που προκλήθηκε από τη δυσφήμιση και 300 χιλιάδων γιεν για τα δικηγορικά έξοδα, συνολικά 3.3 εκατομμύρια γιεν. Η απόφαση αυτή λήφθηκε υπόψη το γεγονός ότι η δυσφήμιση είχε πιθανώς αρνητικές επιπτώσεις στα έσοδα από τις αγορές μέσα στο παιχνίδι και ότι η υπόθεση αυτή είχε λάβει εκτεταμένη δημοσιότητα, επηρεάζοντας όχι μόνο τους χρήστες του διαδικτυακού παιχνιδιού αλλά και το ευρύτερο κοινό.

https://monolith.law/reputation/unauthorized-computer-access[ja]

Προηγούμενες Αποφάσεις σχετικά με το Εύρος της Εμπιστοσύνης στην Περίπτωση Συκοφαντικής Δυσφήμισης

Υπάρχει μια περίπτωση όπου κάποιος πρόσθεσε οικιακό καθαριστικό σε χυμό πορτοκάλι σε χάρτινο κουτί που αγόρασε από ένα κατάστημα παντοπωλείου και στη συνέχεια υπέβαλε ψευδή καταγγελία στην αστυνομία ότι το προϊόν περιείχε ξένες ουσίες, προκαλώντας τα μέσα ενημέρωσης να αναφέρουν ότι το κατάστημα παντοπωλείου είχε εκθέσει και πουλήσει χυμό πορτοκάλι με ξένες ουσίες. Αυτό ήταν ένα ποινικό δικαστήριο, αλλά η απόφαση αυτή έχει αναφερθεί σε διάφορα σημεία ως μια που διευρύνει το εύρος της ‘εμπιστοσύνης’ στην περίπτωση συκοφαντικής δυσφήμισης. Το Ανώτατο Δικαστήριο δήλωσε:

Το άρθρο 233 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο καθορίζει το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης, προστατεύει την κοινωνική αξιολόγηση ενός ατόμου από οικονομική άποψη, και η ‘εμπιστοσύνη’ που αναφέρεται στο ίδιο άρθρο δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην κοινωνική εμπιστοσύνη στην ικανότητα ή την πρόθεση πληρωμής ενός ατόμου, αλλά πρέπει επίσης να περιλαμβάνει την κοινωνική εμπιστοσύνη στην ποιότητα των προϊόντων που πωλούνται.

Ανώτατο Δικαστήριο, 11 Μαρτίου 2003 (2003)

Και έτσι, ‘ο κατηγορούμενος, διαδίδοντας ψευδείς φήμες ότι πωλούνται ελαττωματικά προϊόντα, έβλαψε την κοινωνική εμπιστοσύνη στα προϊόντα που πωλούνται από το εν λόγω κατάστημα παντοπωλείου’, και ως αποτέλεσμα, το ανώτατο δικαστήριο απέρριψε την έφεση εναντίον της πρωτόδικης απόφασης για φυλάκιση ενός έτους και έξι μηνών με αναστολή για τρία χρόνια, και η ποινή έγινε οριστική. Μέχρι τότε, θεωρούνταν ότι το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης δεν θα μπορούσε να σταθεί εκτός και αν ‘καταστραφεί η κοινωνική εμπιστοσύνη στην ικανότητα ή την πρόθεση πληρωμής ενός ατόμου’ (Ανώτατο Δικαστήριο, 18 Δεκεμβρίου Ταϊσό 5 (1916) και Ανώτατο Δικαστήριο, 12 Απριλίου Σόουα 8 (1933)), αλλά δεν υπάρχει λόγος να περιορίζεται η εμπιστοσύνη μόνο στην πληρωμή. Μετά από αυτή την απόφαση, σήμερα θεωρείται ότι το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης μπορεί να σταθεί και σε περιπτώσεις όπου ‘κάποιος μεταδίδει ψευδείς πληροφορίες που υποβαθμίζουν την ποιότητα των προϊόντων ή των υπηρεσιών που προσφέρει μια εταιρεία’.

Περίπτωση όπου η δυσφήμιση σε ιστοσελίδα θεωρήθηκε πράξη ζημίας της φήμης

Ένας πελάτης που αγόρασε μια βάρκα για θαλάσσιο ψάρεμα, αισθανόμενος δυσαρέσκεια για την αντιμετώπιση της εταιρείας που την κατασκεύασε και του εκπροσώπου της μετά από ένα περιστατικό βύθισης της βάρκας, άφησε ανεξέλεγκτα σχόλια δυσφήμισης εναντίον της εταιρείας κατασκευής της βάρκας στο διαδικτυακό φόρουμ που είχε δημιουργήσει, και άλλοι χρήστες συνέχισαν να γράφουν δυσφημιστικά σχόλια. Η εταιρεία και ο εκπρόσωπος C απαίτησαν αποζημίωση για τη ζημία της φήμης τους από τον χρήστη B που έγραψε τα σχόλια και τον διαχειριστή της ιστοσελίδας A που τα άφησε ανεξέλεγκτα.

Ο αγοραστής της βάρκας A ισχυρίστηκε ότι η αιτία της βύθισης ήταν ένα ελάττωμα της βάρκας, αλλά στην πραγματικότητα, η αιτία του ατυχήματος ήταν ότι ο ίδιος είχε εγκαταστήσει έναν εφεδρικό κινητήρα σε μη ενισχυμένο τμήμα της πλώρης της βάρκας χωρίς να συμβουλευτεί την εταιρεία κατασκευής ή τον εκπρόσωπο. Επιπλέον, το περιστατικό της βύθισης συνέβη περίπου τρία χρόνια και τέσσερις μήνες μετά την παράδοση της βάρκας, και συνήθως στα συμβόλαια πώλησης βαρκών αυτού του μεγέθους αναφέρεται ότι η περίοδος εγγύησης ποιότητας είναι ένα έτος. Έτσι, το δικαστήριο κατέληξε ότι ήταν λογικό να θεωρηθεί ότι η περίοδος εγγύησης ποιότητας της συγκεκριμένης βάρκας ήταν παρόμοια και ότι, λόγω των ειδικών συνθηκών της εγκατάστασης του εφεδρικού κινητήρα, η εταιρεία κατασκευής δεν έφερε ευθύνη για την εγγύηση ποιότητας.

Το δικαστήριο έκρινε ότι ο A «κρύβοντας το πιο σημαντικό γεγονός σχετικά με το περιστατικό της βύθισης, παραπλάνησε πολλούς ανυποψίαστους αναγνώστες προκαλώντας τους να έχουν λανθασμένες προκαταλήψεις και να συμμετέχουν στη δραστηριότητα των σχολίων, παραβιάζοντας τη δικαιοσύνη και την ισονομία που είναι απαραίτητες για την ελεύθερη και υγιή ανάπτυξη της κοινωνίας της έκφρασης στο διαδίκτυο».

Επιπλέον, ο B που ακολούθησε τον A, «χωρίς να επιδείξει καμία προθυμία να κατανοήσει με ακρίβεια τα γεγονότα σχετικά με το περιστατικό της βύθισης, χρησιμοποίησε την επιδραστικότητα του διαδικτύου για να επιτείνει τις προσωπικές επιθέσεις και να προκαλέσει επιθετική και υπερβολική κριτική στους αναγνώστες εναντίον των εναγόντων».

Λόγω των άρθρων τους, η βάρκα για θαλάσσιο ψάρεμα δεν πούλησε ούτε ένα αντίτυπο και η εταιρεία καταλήγει να σταματήσει την παραγωγή και την πώληση της βάρκας. Το Εφετείο του Τόκιο στις 17 Ιουνίου 2009 (2009),

• Διέταξε τον A να πληρώσει 500.000 γιεν για τον ηθικό πόνο που υπέστη ο C λόγω των σχολίων που δημοσίευσε στο φόρουμ, 50.000 γιεν για τα δικηγορικά έξοδα, 1.000.000 γιεν για την άυλη οικονομική ζημία που υπέστη η εταιρεία C λόγω της δυσφήμισης και 100.000 γιεν για τα δικηγορικά έξοδα.
• Διέταξε τον B να πληρώσει 150.000 γιεν για τον ηθικό πόνο που υπέστη ο C λόγω των σχολίων που δημοσίευσε στο φόρουμ, 10.000 γιεν για τα δικηγορικά έξοδα, 300.000 γιεν για την άυλη οικονομική ζημία που υπέστη η εταιρεία C λόγω της δυσφήμισης και 30.000 γιεν για τα δικηγορικά έξοδα.

Η απόφαση αυτή αναγνώρισε την πράξη της δυσφήμισης και της ζημίας της φήμης, καθώς και την άυλη ζημία.

https://monolith.law/reputation/defamation[ja]

https://monolith.law/reputation/expressions-and-defamation[ja]

Συνοπτικά

Ο πιο εύκολος τρόπος να βλάψετε μια εταιρεία είναι «καταστρέφοντας την φήμη της». Στην περίπτωση μιας εταιρείας με δυσκολίες στη ρευστότητα, αν κυκλοφορήσει η φήμη ότι «η εταιρεία είναι έτοιμη να κηρύξει πτώχευση», τότε δεν έχει καμία ελπίδα. Η δημιουργία φήμης απαιτεί χρόνο, αλλά η καταστροφή της είναι εύκολη. Πριν από το διαδίκτυο, η δυσφήμιση γινόταν με διάφορους τρόπους, αλλά στην εποχή της ευρείας χρήσης του διαδικτύου, έχει γίνει συνηθισμένο να «διαδίδονται φήμες στο δίκτυο». Η δυσφήμιση στο διαδίκτυο έχει ευρύτερη εξάπλωση και γίνεται με μεγαλύτερη ταχύτητα, οπότε αν δεν αντιδράσετε αμέσως, μπορεί να είναι αδύνατο να ανακτήσετε την κατάσταση. Το έγκλημα της δυσφήμισης δεν είναι ένα αδίκημα που απαιτεί καταγγελία από το θύμα, όπως η συκοφαντία ή η προσβολή, και η αστυνομία μπορεί να ενεργήσει χωρίς μήνυση. Ωστόσο, στην πράξη, σχεδόν πάντα απαιτείται καταγγελία για να κινηθεί η αστυνομία και ακόμα και όταν κινηθεί, μπορεί να χρειαστεί χρόνος, οπότε πρέπει να το αντιμετωπίσετε σαν να ήταν ένα αδίκημα που απαιτεί καταγγελία. Πριν να είναι πολύ αργά, είναι απαραίτητο να συμβουλευτείτε άμεσα έναν δικηγόρο και να λάβετε τα κατάλληλα μέτρα.