Το νομικό πλαίσιο πληρωμής μισθών στο εργατικό δίκαιο της Ιαπωνίας: Μια προοπτική συμμόρφωσης και διαχείρισης κινδύνου

Στην ανάπτυξη επιχειρήσεων στην Ιαπωνία, η τήρηση των νομικών ρυθμίσεων που αφορούν την πληρωμή των μισθών δεν περιορίζεται απλώς σε μια υποχρέωση διαχείρισης εργασιακών θεμάτων, αλλά αποτελεί ένα ζωτικό στοιχείο της εταιρικής διακυβέρνησης που συμβάλλει στη διατήρηση της συνεχούς ανάπτυξης και της κοινωνικής εμπιστοσύνης της επιχείρησης. Η μη συμμόρφωση με τις ρυθμίσεις που αφορούν τους μισθούς μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στην υποχρέωση πληρωμής των απλήρωτων μισθών, αλλά και στην πιθανότητα έρευνας και συστάσεων για διόρθωση από την Επιθεώρηση Εργασίας της Ιαπωνίας. Επιπλέον, στη σύγχρονη κοινωνία, η διάδοση πληροφοριών από τους εργαζόμενους ή πρώην εργαζόμενους μέσω κοινωνικών δικτύων μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στην εικόνα μιας εταιρείας, καθιστώντας δύσκολη την πρόσληψη και διατήρηση ταλαντούχων ανθρώπων και επηρεάζοντας σημαντικά την ίδια την επιχειρηματική λειτουργία. Το ιαπωνικό νομικό σύστημα προστατεύει τα δικαιώματα στους μισθούς μέσω πολλαπλών νόμων για την εξασφάλιση της σταθερότητας της ζωής των εργαζομένων. Συγκεκριμένα, υπάρχουν νόμοι όπως ο “Ιαπωνικός Νόμος για τον Ελάχιστο Μισθό”, ο “Ιαπωνικός Νόμος Εργατικών Προτύπων” που καθορίζει τις βασικές αρχές πληρωμής, ο “Ιαπωνικός Αστικός Κώδικας” που εγγυάται την προτεραιότητα των αξιώσεων, και ο νόμος που διασφαλίζει την πληρωμή των μισθών κατά την αποχώρηση, γνωστός ως “Ιαπωνικός Νόμος για την Εξασφάλιση της Πληρωμής των Μισθών κ.λπ.”. Αυτοί οι νόμοι δεν λειτουργούν ανεξάρτητα, αλλά συνεργάζονται μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα συνολικό σύστημα προστασίας. Επομένως, είναι ουσιώδες να κατανοούμε πλήρως ότι η παράβαση ενός νόμου μπορεί να προκαλέσει ακούσια την παράβαση άλλων νόμων, αυξάνοντας τους νομικούς και οικονομικούς κινδύνους για μια επιχείρηση. Σε αυτό το άρθρο, θα αναλύσουμε το νομικό πλαίσιο που διέπει την πληρωμή των μισθών στην Ιαπωνία και τις υποχρεώσεις που πρέπει να τηρούν οι εργοδότες, με βάση τις κύριες νομοθεσίες και τα σχετικά δικαστικά παραδείγματα.

Το Νομικό Πλαίσιο του Συστήματος Ελάχιστου Μισθού στην Ιαπωνία

Ο Νόμος για τον Ελάχιστο Μισθό στην Ιαπωνία αποσκοπεί στη σταθεροποίηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, καθορίζοντας το ελάχιστο ποσό των αποδοχών που οι εργοδότες πρέπει να καταβάλλουν στους εργαζομένους. Το ποσό του ελάχιστου μισθού που ορίζει αυτός ο νόμος έχει τη δύναμη της αναγκαστικής διάταξης και δεν μπορεί να μειωθεί με συμφωνία των μερών.

Το Άρθρο 4, Παράγραφος 1 του Νόμου για τον Ελάχιστο Μισθό στην Ιαπωνία ορίζει ότι οι εργοδότες πρέπει να πληρώνουν στους εργαζομένους που υπόκεινται στην εφαρμογή του ελάχιστου μισθού, αποδοχές που δεν είναι κατώτερες του καθορισμένου ελάχιστου ποσού. Επιπλέον, η Παράγραφος 2 του ίδιου άρθρου προβλέπει ότι ακόμα και αν οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες συμφωνήσουν σε αποδοχές κάτω από το ελάχιστο ποσό, αυτό το τμήμα της συμφωνίας θα είναι άκυρο και η σύμβαση θα θεωρείται ότι περιλαμβάνει διατάξεις ισοδύναμες με τον ελάχιστο μισθό. Αυτό σημαίνει ότι οι ελάχιστες νομικές προδιαγραφές εφαρμόζονται αναγκαστικά, ανεξάρτητα από τη συγκατάθεση του εργαζομένου.

Υπάρχουν δύο τύποι ελάχιστου μισθού: ο «τοπικός ελάχιστος μισθός», ο οποίος εφαρμόζεται σε όλους τους εργαζομένους ανεξαρτήτως βιομηχανίας ή ειδικότητας, και ο «ειδικός (κατά βιομηχανία) ελάχιστος μισθός», ο οποίος εφαρμόζεται σε εργαζομένους σε συγκεκριμένες βιομηχανίες. Όταν ένας εργαζόμενος υπόκειται στην εφαρμογή και των δύο, τότε εφαρμόζεται το υψηλότερο ποσό του ελάχιστου μισθού.

Για να κρίνουμε αν οι πραγματικά καταβαλλόμενες αποδοχές υπερβαίνουν το ποσό του ελάχιστου μισθού, πρέπει να αφαιρέσουμε συγκεκριμένα στοιχεία από τον μισθό που λαμβάνεται υπόψη. Σύμφωνα με τον Κανονισμό Εφαρμογής του Νόμου για τον Ελάχιστο Μισθό στην Ιαπωνία, οι προσωρινά καταβαλλόμενες αποδοχές (όπως επιδόματα γάμου) ή αποδοχές που καταβάλλονται για περιόδους που υπερβαίνουν τον ένα μήνα (όπως τα μπόνους) δεν συμπεριλαμβάνονται στον μισθό που υπολογίζεται για τον ελάχιστο μισθό. Στην περίπτωση μηνιαίου ή ημερήσιου μισθού, το ποσό μετατρέπεται σε ωριαία βάση διαιρώντας το με τον αριθμό των προβλεπόμενων ωρών εργασίας και συγκρίνεται με το εφαρμοζόμενο ποσό του ελάχιστου μισθού (ανά ώρα).

Εάν ένας εργοδότης δεν καταβάλει τον τοπικό ελάχιστο μισθό, μπορεί να επιβληθεί πρόστιμο έως 500.000 γιεν βάσει του Άρθρου 40 του Νόμου για τον Ελάχιστο Μισθό στην Ιαπωνία.

Ένα παράδειγμα δικαστικής απόφασης που αφορά το πεδίο εφαρμογής του Νόμου για τον Ελάχιστο Μισθό είναι η υπόθεση του NHK (Ναγκόγια Ραδιοτηλεοπτικός Σταθμός), όπου στις 26 Ιουνίου 2018, το Εφετείο της Ναγκόγια αποφάσισε για την ορθότητα της μη αμειβόμενης «δοκιμαστικής εργασίας» που έκανε ένας υπάλληλος που είχε λάβει άδεια λόγω ψυχικής ασθένειας για να αξιολογηθεί η επιστροφή του στην εργασία. Το δικαστήριο έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι η δοκιμαστική εργασία πραγματοποιήθηκε υπό την επίβλεψη και την καθοδήγηση του εργοδότη και ότι τα αποτελέσματα (τα σενάρια ειδήσεων που συνέβαλε στη δημιουργία) χρησιμοποιήθηκαν πραγματικά στις εκπομπές, καθώς ο εργοδότης επωφελήθηκε από αυτά. Κατέληξε ότι, ακόμη και αν υπήρχε ένα στοιχείο αποκατάστασης, η δοκιμαστική εργασία αποτελούσε «εργασία» υπό την επίβλεψη του εργοδότη και διέταξε την εταιρεία να πληρώσει αποδοχές που υπερβαίνουν τον ελάχιστο μισθό. Αυτή η απόφαση υποδηλώνει ότι, ανεξάρτητα από την ονομασία της σύμβασης ή τις προθέσεις των μερών, εάν η πραγματική φύση της εργασίας βρίσκεται υπό την επίβλεψη του εργοδότη, τότε η εργασία αυτή υπόκειται στην εφαρμογή του Νόμου για τον Ελάχιστο Μισθό. Αυτό υποδεικνύει ότι οι δραστηριότητες που πραγματοποιούνται υπό το πρόσχημα της πρακτικής άσκησης, της κατάρτισης ή της δοκιμαστικής περιόδου μπορεί να οδηγήσουν σε υποχρέωση πληρωμής μισθού, ανάλογα με την πραγματική τους φύση, και οι εταιρείες πρέπει να εξετάσουν προσεκτικά τον σχεδιασμό αυτών των συστημάτων.

Οι Βασικές Αρχές του Ιαπωνικού Εργατικού Πρότυπου για την Πληρωμή Μισθών

Το Ιαπωνικό Εργατικό Πρότυπο καθορίζει τις βασικές αρχές για την πληρωμή μισθών, με σκοπό την προστασία της ζωής των εργαζομένων ως προς τον τρόπο και τον χρόνο πληρωμής. Οι αρχές αυτές, που περιγράφονται στο άρθρο 24 του Ιαπωνικού Εργατικού Πρότυπου, είναι γνωστές ως «οι πέντε αρχές πληρωμής μισθών» και αποτελούν ένα από τα πιο βασικά πρότυπα στη διαχείριση εργασίας στην Ιαπωνία. Η παραβίαση αυτών των αρχών μπορεί να οδηγήσει σε πρόστιμο έως 300.000 γιεν βάσει του άρθρου 120 του ίδιου νόμου.

Πρώτον, η «αρχή της πληρωμής σε νόμισμα». Ο μισθός πρέπει, καταρχήν, να πληρώνεται σε ιαπωνικό νόμισμα (μετρητά). Η πληρωμή με προϊόντα της εταιρείας ή με επιταγές αγορών απαγορεύεται καταρχήν. Ωστόσο, επιτρέπεται η εξαίρεση της κατάθεσης σε τραπεζικό λογαριασμό που έχει ορίσει ο εργαζόμενος ή σε λογαριασμό ενός παρόχου υπηρεσιών μεταφοράς κεφαλαίων που πληροί ορισμένες προϋποθέσεις (το λεγόμενο ψηφιακό πληρωμή), εφόσον υπάρχει συγκατάθεση του εργαζομένου.

Δεύτερον, η «αρχή της άμεσης πληρωμής». Ο μισθός πρέπει να πληρώνεται απευθείας στον εργαζόμενο για να αποφευχθεί η εκμετάλλευση από μεσάζοντες. Η πληρωμή σε νόμιμους εκπροσώπους, όπως οι κηδεμόνες, ή σε πρόσωπα με εντολή δεν επιτρέπεται. Ως εξαίρεση, επιτρέπεται η πληρωμή σε «απεσταλμένο» που κοινωνικά θεωρείται ισοδύναμος με τον ίδιο τον εργαζόμενο, όπως ο σύζυγος, σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου ή σε τρίτο πρόσωπο με βάση δικαστική απόφαση για κατάσχεση πιστώσεων.

Τρίτον, η «αρχή της πλήρους πληρωμής». Ο μισθός πρέπει να πληρώνεται στο πλήρες ποσό του. Η μονομερής συμψηφισμός των χρεών που έχει ο εργοδότης προς τον εργαζόμενο με τον μισθό απαγορεύεται καταρχήν. Οι εξαιρέσεις σε αυτή την αρχή είναι αυστηρά καθορισμένες και περιλαμβάνουν τις νόμιμες κρατήσεις (όπως φόρος εισοδήματος και εισφορές κοινωνικής ασφάλισης) και τις περιπτώσεις όπου έχει συναφθεί γραπτή συμφωνία (συλλογική σύμβαση) με το συνδικάτο των εργαζομένων ή με εκπροσώπους που αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των εργαζομένων, για την κράτηση του ενοικίου της εταιρικής κατοικίας από τον μισθό. Η απλή συγκατάθεση ενός εργαζομένου δεν είναι αρκετή, απαιτείται συλλογική συμφωνία, κάτι που αντανακλά την έντονη πρόθεση του νόμου να προστατεύσει τα ζωτικά έξοδα των εργαζομένων από εύκολες κρατήσεις.

Τέταρτον, η «αρχή της τουλάχιστον μηνιαίας πληρωμής». Για τη σταθερότητα της ζωής των εργαζομένων, ο μισθός πρέπει να πληρώνεται τουλάχιστον μία φορά το μήνα. Ακόμη και σε περίπτωση ετήσιου μισθού, ο εργοδότης πρέπει να καταβάλλει το ποσό μηνιαίως. Ωστόσο, οι πληρωμές που γίνονται προσωρινά, τα μπόνους και άλλες παρόμοιες πληρωμές που ορίζονται από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας εξαιρούνται από αυτή την αρχή.

Πέμπτον, η «αρχή της πληρωμής σε συγκεκριμένη ημερομηνία». Είναι υποχρεωτικό να καθορίζεται εκ των προτέρων η ημερομηνία πληρωμής του μισθού, όπως «κάθε 25η του μήνα» ή «στο τέλος κάθε μήνα». Δεν επιτρέπεται η καθορισμός ημερομηνίας πληρωμής που να μεταβάλλεται κάθε μήνα, όπως «κάθε τρίτη Παρασκευή του μήνα», ή να ορίζεται ένα εύρος ημερομηνιών, όπως «από τις 15 έως τις 25 κάθε μήνα». Αυτό είναι επίσης ένα σημαντικό πρότυπο για να μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν μια σταθερή οικονομική προγραμματισμό.

Προτεραιότητα των Απαιτήσεων Μισθού: Η Προστασία του Αστικού Δικαίου της Ιαπωνίας

Όχι μόνο οι εργατικές νομοθεσίες, αλλά και το Αστικό Δίκαιο της Ιαπωνίας παρέχει ισχυρές διατάξεις για την προστασία των απαιτήσεων μισθού. Αυτό είναι το σύστημα που αναφέρεται ως “προνομιακή προτεραιότητα”. Η προνομιακή προτεραιότητα είναι το δικαίωμα που επιτρέπει σε κατόχους συγκεκριμένων απαιτήσεων, όπως ορίζει ο νόμος, να λαμβάνουν αποζημίωση από την περιουσία του οφειλέτη με προτεραιότητα έναντι άλλων πιστωτών.

Το Άρθρο 306, Παράγραφος 2 του Αστικού Δικαίου της Ιαπωνίας ορίζει ότι οι απαιτήσεις που προκύπτουν από “εργασιακές σχέσεις” αποκτούν “γενική προνομιακή προτεραιότητα” επί της συνολικής περιουσίας του οφειλέτη (εργοδότη). Αυτές οι “απαιτήσεις που προκύπτουν από εργασιακές σχέσεις” περιλαμβάνουν, φυσικά, τις απαιτήσεις μισθού των εργαζομένων. Επιπλέον, το Άρθρο 308 του Αστικού Δικαίου της Ιαπωνίας καθιστά σαφές ότι η προνομιακή προτεραιότητα υφίσταται όσον αφορά τους μισθούς.

Η επίδραση αυτής της γενικής προνομιακής προτεραιότητας είναι εξαιρετικά ισχυρή. Η προτεραιότητα μεταξύ γενικών προνομιακών προτεραιοτήτων, όταν αυτές συγκρούονται, καθορίζεται από το Άρθρο 329, Παράγραφος 1 του Αστικού Δικαίου της Ιαπωνίας, όπου η προτεραιότητα των εργασιακών σχέσεων κατατάσσεται δεύτερη σε σειρά, ακολουθώντας την προτεραιότητα των “κοινών εξόδων”, προσδίδοντας της μια πολύ υψηλή προτεραιότητα.

Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη και αν η οικονομική κατάσταση του εργοδότη επιδεινωθεί και δεν μπορεί να αποζημιώσει πλήρως όλους τους πιστωτές, οι απλήρωτοι μισθοί των εργαζομένων πρέπει να πληρωθούν προτεραιότητα από τη συνολική περιουσία της εταιρείας, πριν από άλλες πολλές υποχρεώσεις όπως δάνεια από τραπεζικά ιδρύματα ή πιστώσεις προς γενικούς προμηθευτές. Με αυτή τη διάταξη, οι απαιτήσεις μισθού αναβαθμίζονται από απλές συμβατικές απαιτήσεις σε απαιτήσεις με ουσιαστική προτεραιότητα εξασφάλισης, που είναι εξασφαλισμένες από τη συνολική περιουσία της εταιρείας. Από την οπτική γωνία των διοικητών και των μετόχων, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουν ότι οι απλήρωτοι μισθοί δεν αποτελούν απλώς ένα ζήτημα εργασιακών σχέσεων ή ρυθμιστικού κινδύνου, αλλά έναν οικονομικό υποχρεωτικό φόρτο που πρέπει να επεξεργαστούν με μέγιστη προτεραιότητα, καθώς επηρεάζει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας.

Εξασφάλιση Εκτέλεσης Πληρωμής Μισθών Κατά την Παραίτηση στην Ιαπωνία

Για να εξασφαλιστεί η αποτελεσματική εκτέλεση των πληρωμών μισθών όταν ένας εργαζόμενος παραιτείται, στην Ιαπωνία υπάρχει μια ειδική νομοθεσία. Πρόκειται για τον “Νόμο Εξασφάλισης της Πληρωμής των Μισθών κλπ.” (εφεξής “Νόμος Εξασφάλισης Πληρωμής Μισθών”). Ο σκοπός αυτού του νόμου είναι η εξασφάλιση της ορθής πληρωμής των μισθών, ιδιαίτερα όταν οι εργαζόμενοι αποχωρούν από μια επιχείρηση.

Μέσα στον Νόμο Εξασφάλισης Πληρωμής Μισθών, μια ιδιαίτερα σημαντική διάταξη είναι το σύστημα των “καθυστερημένων τόκων” που ορίζεται στο άρθρο 6. Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του ίδιου άρθρου, ο εργοδότης πρέπει να πληρώσει στον εργαζόμενο που έχει παραιτηθεί τους καθυστερημένους τόκους, υπολογισμένους σε ετήσιο ποσοστό 14.6%, επί του ποσού που δεν έχει πληρωθεί μέχρι την ημερομηνία πληρωμής, εκτός από την αποζημίωση παραίτησης. Αυτό το ποσοστό του 14.6% καθορίζεται από το άρθρο 1 του Κανονισμού Εφαρμογής του Νόμου Εξασφάλισης της Πληρωμής των Μισθών.

Το ποσοστό του 14.6% είναι σημαντικά υψηλότερο σε σύγκριση με τα κανονικά εμπορικά νομικά επιτόκια ή τα ανώτατα όρια των προστίμων για καθυστέρηση σε καταναλωτικές συμβάσεις. Η υψηλή αυτή τιμή του επιτοκίου δεν έχει μόνο τον σκοπό της αποζημίωσης των εργαζομένων για την μη λήψη των μισθών τους, αλλά φέρει και ένα ισχυρό ποινικό χαρακτήρα, με σκοπό να αποτρέψει τους εργοδότες από το να καθυστερούν τις πληρωμές μισθών κατά την παραίτηση. Δηλαδή, ο νομοθέτης έχει επιβάλει ένα υψηλό πρόστιμο που καθιστά την καθυστέρηση της πληρωμής μια οικονομικά αναποτελεσματική επιλογή, προκειμένου να αποτρέψει τους εργοδότες από το να χρησιμοποιούν τα κεφάλαια ως ένα είδος πραγματικής βραχυπρόθεσμης δανειοδότησης χωρίς τόκους.

Αυτή η διάταξη στέλνει ένα σαφές μήνυμα στους διευθυντές ότι η πληρωμή των τελικών μισθών στους εργαζόμενους που παραιτούνται πρέπει να αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα. Ακόμη και μια σύντομη καθυστέρηση στην πληρωμή μπορεί να οδηγήσει σε μια ταχεία αύξηση των καθυστερημένων τόκων λόγω του υψηλού επιτοκίου, προκαλώντας απρόσμενο οικονομικό βάρος για την επιχείρηση. Αυτό αποτελεί ένα πλήρως αποφεύγομενο κόστος και η εμφάνισή του μπορεί να δείξει ελλείψεις στη διαχείριση των οικονομικών και στο σύστημα νομικής συμμόρφωσης της εταιρείας.

Πίνακας Σύγκρισης: Επισκόπηση των Νομικών Συστημάτων που Προστατεύουν τα Δικαιώματα Αμοιβής στην Ιαπωνία

Όπως έχουμε αναλύσει μέχρι τώρα, το ιαπωνικό νομικό σύστημα προστατεύει τα δικαιώματα αμοιβής μέσω πολλαπλών νόμων, όπως τον Νόμο για τον Ελάχιστο Μισθό, τον Νόμο Εργατικών Προτύπων, τον Αστικό Κώδικα και τον Νόμο για την Εξασφάλιση Πληρωμής Μισθών. Αυτοί οι νόμοι, καθένας με διαφορετικό σκοπό και μέσα, συνθέτουν ένα σύστημα που στοχεύει στην ασφαλή και δίκαιη πληρωμή των εργατικών αμοιβών. Ο παρακάτω πίνακας συγκρίνει τους ρόλους και τα χαρακτηριστικά κάθε νόμου, παρέχοντας μια επισκόπηση τους.

Όπως δείχνει ο πίνακας, ο Νόμος για τον Ελάχιστο Μισθό καθορίζει το ελάχιστο «ποσό» της αμοιβής που πρέπει να καταβληθεί, ενώ ο Νόμος Εργατικών Προτύπων ρυθμίζει τον «τρόπο πληρωμής» της αμοιβής. Ο Αστικός Κώδικας εγγυάται την «προτεραιότητα» των αμοιβών σε περίπτωση καθυστέρησης πληρωμής, και ο Νόμος για την Εξασφάλιση Πληρωμής Μισθών επιβάλλει αυστηρές ποινές για την καθυστέρηση πληρωμής «κατά την αποχώρηση». Έτσι, κάθε νόμος προστατεύει τα δικαιώματα αμοιβής από διαφορετική οπτική γωνία, δημιουργώντας ένα συνεκτικό και περιεκτικό σύστημα εξασφάλισης της εκτέλεσης.

Συνοπτικά

Όπως αναλύθηκε στο παρόν άρθρο, η συμμόρφωση με τις πληρωμές μισθών στην Ιαπωνία δεν περιορίζεται απλώς στην τήρηση ενός μόνο νόμου, αλλά απαιτεί μια βαθιά κατανόηση ενός περίπλοκου συστήματος που διαμορφώνεται από πολλαπλές νομοθεσίες. Η ακριβής εκπλήρωση των βασικών υποχρεώσεων, όπως η τήρηση του ελάχιστου μισθού, η αυστηρή εφαρμογή των πέντε αρχών πληρωμής που καθορίζονται από τον Ιαπωνικό Νόμο Εργασιακών Προτύπων (Japanese Labor Standards Act), και η άμεση πληρωμή του τελικού μισθού κατά την αποχώρηση, είναι ζωτικής σημασίας για την αποφυγή νομικών κυρώσεων, οικονομικών απωλειών και δυσεπανόρθωτων κινδύνων για τη φήμη. Οι επιχειρήσεις πρέπει να διασφαλίζουν ότι τα συστήματα μισθοδοσίας, το περιεχόμενο των συμβάσεων εργασίας και οι εσωτερικοί κανονισμοί είναι πάντα ενημερωμένα και συμβαδίζουν με την τρέχουσα νομοθεσία, απαιτώντας συνεχή αναθεώρηση.

Στο Νομικό Μας Γραφείο Monolith, διαθέτουμε εμπειρία στην παροχή πλούσιων συμβουλών σε πολυάριθμους πελάτες εντός της Ιαπωνίας σχετικά με θέματα εργατικού δικαίου, όπως αυτά που αναφέρονται στο παρόν άρθρο. Στο γραφείο μας υπάρχουν πολλοί μιλούντες την αγγλική γλώσσα με δικηγορικές πιστοποιήσεις από ξένες χώρες, οι οποίοι είναι εξοικειωμένοι με τις μοναδικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις με διεθνή δραστηριότητα. Είμαστε σε θέση να προσφέρουμε ολοκληρωμένη νομική υποστήριξη, από τη δημιουργία συστημάτων συμμόρφωσης με τις περίπλοκες εργατικές νομοθεσίες της Ιαπωνίας, την αξιολόγηση των εργατικών κινδύνων, μέχρι την αντιμετώπιση συγκεκριμένων περιπτώσεων.