การคัดลอกคำโฆษณาหรือหัวข้อที่สั้น ๆ จะเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์หรือไม่

เมื่อบุคคลที่สามารถเขียนข้อความหรือถ่ายภาพได้ จะมี “ลิขสิทธิ์” ที่เกิดขึ้น และถ้ามีคนอื่นๆ ที่ทำการคัดลอกข้อความหรือภาพถ่ายที่มีลิขสิทธิ์โดยไม่ได้รับอนุญาต จะถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ แต่ถ้าเราเปลี่ยนวิธีการพูด ข้อความที่ใครบางคนเขียนขึ้นมาเป็นครั้งแรก จะมีลิขสิทธิ์ที่เกิดขึ้น และจะกลายเป็นของของคนนั้น “เท่านั้น” นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น ข้อความที่ว่า “เมื่อผ่านอุโมงค์ยาวที่มีชายแดน จะเป็นแดนหิมะ” อาจจะไม่มีปัญหาที่จะกลายเป็น “ของของคาวาบาตะ ยาสึนาริ” แต่ถ้าข้อความที่ว่า “วันนี้ฟ้าใส” ได้รับการยอมรับว่ามีลิขสิทธิ์ คนอื่นๆ จะไม่สามารถเขียนว่า “วันนี้ฟ้าใส” ได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สะดวกสบายอย่างชัดเจน

จากมุมมองทางกฎหมาย นี่คือปัญหาของ “ขอบเขตของผลงานที่มีลิขสิทธิ์” และ “ลักษณะของผลงานที่มีลิขสิทธิ์” ใน “Japanese Copyright Law” มาตรา 2 ข้อ 1 ข้อ 1 กำหนดว่า ผลงานที่มีลิขสิทธิ์คือ “สิ่งที่สร้างสรรค์แสดงความคิดหรือความรู้สึก และอยู่ในขอบเขตของวรรณกรรม วิชาการ ศิลปะ หรือดนตรี” สิ่งที่ตรงกับนี้จะได้รับการยอมรับว่ามี “ลักษณะของผลงานที่มีลิขสิทธิ์” และจะถือว่าเป็น “ผลงานที่มีลิขสิทธิ์” และผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานเหล่านี้จะได้รับการยอมรับว่าเป็น “ผู้เขียน” (ข้อที่ 2 ของข้อเดียวกัน) ที่มีลิขสิทธิ์นั้น

แล้วคำโฆษณาหรือหัวข้อที่สั้น ๆ นั้น จะถือว่าเป็น “ผลงานที่มีลิขสิทธิ์” ตั้งแต่ไหน?

ขอบเขตของผลงานที่มีลิขสิทธิ์

เริ่มแรก แม้ว่าจะไม่ใช่คดีที่เกี่ยวข้องกับบทความ แต่มีตัวอย่างคดีที่น่าสนใจเกี่ยวกับ “ผลงานที่มีลิขสิทธิ์” นั่นคือ มีคดีที่เกี่ยวข้องกับภาพถ่ายบรอมายด์ที่มีภาพของนักแสดงญี่ปุ่นที่เป็นที่รู้จักจากภาพยนตร์ “The Last Samurai” คือ ฮิโรยูกิ ซานาดะ ในวัยหนุ่ม ศาลได้ยอมรับว่าภาพถ่ายบรอมายด์มีลิขสิทธิ์ และในคำพิพากษานั้นได้กล่าวว่า

ภาพถ่ายในคดีนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยเจตนาที่จะขายในธุรกิจของจำเลย แต่ยังสามารถเห็นถึงความเป็นตัวตนและความสร้างสรรค์ของผู้ถ่ายภาพ ซึ่งแตกต่างจากภาพถ่ายที่ถูกสร้างขึ้นโดยการทำงานของเครื่องถ่ายภาพเพียงอย่างเดียว เช่น ภาพถ่ายสำหรับใบรับรอง และไม่มีอะไรที่จะขัดขวางให้เรียกว่าเป็นผลงานที่มีลิขสิทธิ์ และลิขสิทธิ์นั้นควรจะเป็นของผู้ใช้งานที่เป็นจำเลย

คำพิพากษาศาลจังหวัดโตเกียว วันที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2530 (1987)

ดังนั้น แม้ว่าจะเป็น “ภาพถ่ายสำหรับใบรับรอง” ก็ยังสามารถรับรู้ถึงลิขสิทธิ์ได้ ในเรื่องล่าสุด มีเรื่องที่ผู้หญิงถ่ายภาพขาของตนเอง 2 ภาพ และถูกโพสต์บนบอร์ดข่าวอินเทอร์เน็ตโดยไม่ได้รับอนุญาต จึงได้ร้องขอเปิดเผยข้อมูลผู้ส่งข้อมูลโดยอาศัยลิขสิทธิ์และสิทธิ์ส่วนบุคคลของผู้สร้างผลงาน และได้รับการยอมรับ (คำพิพากษาศาลจังหวัดโตเกียว วันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2562 (2019))

https://monolith.law/reputation/disclosure-of-the-senders-information[ja]

https://monolith.law/reputation/provider-liability-limitation-law[ja]

ดังนั้น ในการแสดงออกด้วยภาษา นวนิยาย ละคร บทกวี บทความสั้น ฮายกุ บทวิจารณ์ บทความวิชาการ และอื่น ๆ ได้รับการยอมรับว่ามีลิขสิทธิ์อย่างเป็นทางการ แต่สำหรับการแสดงออกด้วยภาษาอื่น ๆ โดยเฉพาะการแสดงออกด้วยภาษาที่สั้น ๆ ลิขสิทธิ์จะได้รับการยอมรับหรือไม่? ขอบเขตของลิขสิทธิ์ในการแสดงออกด้วยภาษาคืออะไร? เพื่อไม่ทำการละเมิดลิขสิทธิ์โดยไม่รู้ตัว และเพื่อสามารถตอบสนองได้ทันท่วงทีเมื่อถูกละเมิดลิขสิทธิ์ ควรทราบขอบเขตของลิขสิทธิ์ในการแสดงออกด้วยภาษา

ในกรณีของคำอธิบายผ้าไหมทอ

มีกรณีที่โจทก์ที่ผลิตและขายผ้าทอไหมที่ศูนย์ศิลปะ Shosoin และ Maeda ได้สร้างขึ้นอย่างศักดิ์ศรี ได้ยื่นคำร้องขอหยุดการขายสินค้าที่คล้ายคลึงกับสินค้าของโจทก์ โดยอ้างว่าผู้ถูกฟ้องได้ผลิตและขายสินค้าที่คล้ายคลึงกับสินค้าของโจทก์ ทำให้เกิดความสับสนและความผิดเข้าใจว่าเป็นสินค้าของโจทก์ โดยอ้างอิงตามกฎหมายป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรม

คำร้องนี้ได้รับการยอมรับ และผู้ถูกฟ้องได้รับคำสั่งหยุดการขายและชำระค่าเสียหาย แต่โจทก์ได้แนบคำอธิบายที่เขียนในรายการและคู่มือของผลิตภัณฑ์ที่ 4 ผู้ถูกฟ้องได้แนบคู่มือที่พิมพ์คำอธิบายในการขายสินค้าที่คล้ายคลึงกับผลิตภัณฑ์ที่ 4 แต่คำอธิบายนี้คล้ายคลึงกับของโจทก์มาก ทำให้โจทก์ฟ้องว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์

ต่อสิ่งนี้ ศาลได้ตัดสินว่า

ไม่มีข้อพิพาทระหว่างทั้งสองฝ่ายว่าโจทก์ได้ใช้คำอธิบายของโจทก์เพื่ออธิบายผลิตภัณฑ์ที่ 4 ของโจทก์ แต่คำอธิบายของโจทก์เพียงแค่อธิบายลายและรูปแบบของผลิตภัณฑ์อย่างเป็นกลาง และไม่สามารถยอมรับว่าเป็นการแสดงความคิดและเจตนาของโจทก์ในผลิตภัณฑ์นี้อย่างสร้างสรรค์ (นั่นคือ ไม่สามารถกล่าวได้ว่าคำอธิบายของโจทก์มีความสร้างสรรค์ที่เป็นเอกลักษณ์เหนือจากความสร้างสรรค์ในผลิตภัณฑ์ผ้าทอ) ดังนั้น คำอธิบายของโจทก์ยากที่จะเรียกว่าเป็นผลงานที่ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ดังนั้น คำร้องของโจทก์ที่อ้างว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์นั้นไม่เหมาะสม

คำตัดสินของศาลภูมิภาคคีย์โต วันที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2536 (1993)

ดังนั้น ศาลไม่ยอมรับว่าคำอธิบายเป็นผลงานที่มีลิขสิทธิ์ และไม่ยอมรับการละเมิดลิขสิทธิ์

คำอธิบายผ้าทอไหมของโจทก์เพียงแค่อธิบายผลิตภัณฑ์อย่างเป็นกลาง และไม่สามารถยอมรับว่าเป็นการแสดงความคิดและเจตนาของโจทก์ในผลิตภัณฑ์นี้อย่างสร้างสรรค์ ดังนั้น ไม่สามารถกล่าวได้ว่ามีความสร้างสรรค์ที่เป็นเอกลักษณ์ กฎหมายลิขสิทธิ์ได้กำหนดว่า “ผลงาน” คือ “สิ่งที่แสดงความคิดหรือความรู้สึกอย่างสร้างสรรค์ และอยู่ในขอบเขตของวรรณกรรม วิชาการ ศิลปะ หรือดนตรี” (กฎหมายลิขสิทธิ์ มาตรา 2 ข้อ 1 ย่อย 1) ตามข้อกำหนดนี้ การที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นผลงาน จำเป็นต้องมี 1) ความคิดหรือความรู้สึก 2) ความสร้างสรรค์ 3) การแสดงออก และ 4) อยู่ในขอบเขตของวรรณกรรม วิชาการ ศิลปะ หรือดนตรี แต่คำอธิบายผ้าทอไหมของโจทก์ไม่ได้ตรงตามข้อกำหนดนี้

ในกรณีของคู่มือการประกอบเครื่องบินจำลอง

มีกรณีที่บริษัทที่ผลิตและขายเครื่องบินจำลองและอื่น ๆ ได้ขายสินค้าสองรายการที่มีลักษณะเดียวกันหรือคล้ายคลึงกับสินค้าของบริษัทที่ยื่นฟ้อง ซึ่งสามารถทำให้เกิดความสับสนได้ และได้ขอให้หยุดการขายสินค้าของบริษัทที่ถูกฟ้อง

https://monolith.law/corporate/penalty-for-trademark-infringement[ja]

ศาลได้ยอมรับคำขอให้หยุดการขายสินค้าที่คล้ายคลึงกันตามกฎหมายป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรม และการทำลายสินค้าคงคลัง โดยมีข้อสันนิษฐานว่าลักษณะของสินค้ามีฟังก์ชันในการแสดงถึงที่มา นอกจากนี้ศาลยังได้ยอมรับค่าเสียหายทางทรัพย์สินและค่าเสียหายจากการทำลายชื่อเสียงที่บริษัทที่ยื่นฟ้องได้รับจากการขายสินค้าคุณภาพต่ำของบริษัทที่ถูกฟ้อง แต่ในคดีนี้ บริษัทที่ยื่นฟ้องได้ยื่นฟ้องว่าคู่มือที่แนบมากับชิ้นส่วนการประกอบเครื่องบินได้ถูกทำซ้ำโดยบริษัทที่ถูกฟ้อง ซึงเป็นการฝ่าฝืนกฎหมายลิขสิทธิ์

เกี่ยวกับสิ่งนี้ ศาลได้ตัดสินว่า

บริษัทที่ยื่นฟ้องได้วางแผนในการสร้างคู่มือที่ละเอียดและเข้าใจง่าย โดยคิดค้นในด้านการถ่ายภาพ จำนวนภาพที่จะนำเสนอ การทำความกระชับและชัดเจนของข้อความ และการแสดงความคิดเห็นที่เหมาะสมเกี่ยวกับเรื่องที่เกี่ยวข้อง เช่น การปรับมุมของปีก และวิธีการบิน และใช้เวลาในการสร้างคู่มือนี้ ดังนั้น คู่มือของบริษัทที่ยื่นฟ้องมีความเป็นเอกลักษณ์ในรูปแบบและวิธีการแสดง และทั้งหมดนี้เป็นการแสดงความคิดสร้างสรรค์ของผู้เขียน ซึงเป็นส่วนหนึ่งของวิชาการ และสามารถยอมรับได้ว่าเป็นผลงานตามความหมายในมาตรา 2 ข้อ 1 ข้อ 10 ของกฎหมายลิขสิทธิ์ และบริษัทที่ยื่นฟ้องเป็นผู้เขียนและเจ้าของลิขสิทธิ์

คำพิพากษาศาลจังหวัดโอซาก้า วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2535 (1992)

และยอมรับว่าเป็นผลงาน โดยมีสิ่งนี้เป็นข้อสันนิษฐาน ศาลได้ตัดสินว่า

การทำซ้ำผลงานคือการสร้างสำเนาผลงานดั้งเดิมอย่างมีรูปธรรมโดยใช้วิธีการพิมพ์หรืออื่น ๆ แม้ว่าจะมีการแก้ไขหรือเพิ่มเติมเล็กน้อย แต่ถ้าไม่ทำให้สูญเสียความเป็นเอกลักษณ์ของผลงานดั้งเดิม จะถือว่าเป็นการทำซ้ำผลงานเดียวกัน ดังนั้น คู่มือของบริษัทที่ถูกฟ้องเป็นการเพิ่มเติมหรือแก้ไขเล็กน้อยจากคู่มือของบริษัทที่ยื่นฟ้องที่ถูกสร้างขึ้นเป็นครั้งแรก และยังคงความเป็นเอกลักษณ์ของผลงาน ดังนั้น สิ่งแรกจึงเป็นการทำซ้ำของสิ่งหลัง ซึ่งเป็นเรื่องชัดเจน

เช่นเดียวกัน

และตัดสินว่าคู่มือของบริษัทที่ถูกฟ้องเป็นการทำซ้ำของคู่มือของบริษัทที่ยื่นฟ้อง และยอมรับว่าเป็นการฝ่าฝืนลิขสิทธิ์ แม้ว่าจะเป็นคู่มือการประกอบสินค้า ถ้ามี “ความเป็นเอกลักษณ์ในรูปแบบหรือวิธีการแสดง” และ “เป็นการแสดงความคิดสร้างสรรค์ของผู้เขียน” ก็จะถือว่าเป็นผลงาน

https://monolith.law/reputation/copyright-infringement-on-instagram[ja]

ในกรณีของสโลแกนสินค้า

มีกรณีที่มีการโต้เถียงว่าสโลแกนที่ใช้กับสินค้าเป็นผลงานทางลิขสิทธิ์หรือไม่

ในการพิจารณาคดีระดับอุทธรณ์ที่ผู้ฟ้องแพ้คดีในระดับชั้นแรก ผู้อุทธรณ์ได้ยื่นข้ออุทธรณ์ว่าสโลแกนที่ใช้กับสินค้า “Speed Learning” ของตนเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์หรือการแข่งขันที่ไม่ซื่อสัตย์ และได้ขอให้ศาลสั่งห้ามผู้ถูกอุทธรณ์ทำซ้ำ ส่งเผยแพร่ให้ประชาชน และจำหน่ายสินค้าที่ทำซ้ำสโลแกนดังกล่าว

ผู้อุทธรณ์ยอมรับว่าโดยทั่วไปสโลแกนที่เป็นประโยคสั้นๆ และง่ายๆ มักจะไม่ได้รับการคุ้มครองในฐานะผลงานทางลิขสิทธิ์ แต่เขายืนยันว่าการมีหรือไม่มีความสร้างสรรค์ขึ้นอยู่กับว่าเป็นการแสดงออกทางความคิดและความรู้สึกอย่างสร้างสรรค์หรือไม่ และไม่ได้ขึ้นอยู่กับความยาวของประโยค ดังที่เห็นได้จากตัวอย่างของฮายกุ (ซึ่งมีแค่ 17 อักษร) แม้จะเป็นประโยคสั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าสโลแกนที่เป็นหมวดหมู่เดียวกันจะถูกปฏิเสธความสร้างสรรค์โดยทั่วไป การมีหรือไม่มีความสร้างสรรค์ควรต้องพิจารณาตามเนื้อหาการแสดงออกที่เป็นประเด็นในแต่ละกรณี โดยเฉพาะอย่างยิ่งสโลแกนที่ 3 ของผู้ถูกอุทธรณ์เป็นการคัดลอกสโลแกนที่ 2 ของผู้อุทธรณ์อย่างเด็ดขาด ซึ่งเป็นการโต้แย้งที่มีความน่าเชื่อถือ

ศาลตัดสินว่าสโลแกนในการโฆษณาต้องสามารถโฆษณาสินค้าหรือบริการได้อย่างถูกต้อง และเนื่องจากมีข้อจำกัดทางหน้ากระดาษหรือหน้าจอ จึงต้องใช้การแสดงออกที่กระชับ และจำเป็นต้องมีการจำกัดจำนวนอักษร ในกรณีเช่นนี้

เมื่อเทียบกับกรณีที่ไม่มีข้อจำกัดหรือข้อเสนอแนะดังกล่าว โดยทั่วไป ส่วนที่สามารถประเมินว่าเป็นการแสดงออกของบุคลิกภาพจะน้อยลง และขอบเขตของการแสดงออกจะต้องเล็กลง นอกจากนี้ ถ้ามีข้อจำกัดที่เฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับจำนวนอักษร เช่น สโลแกนที่ 2 ของผู้อุทธรณ์ที่มีประมาณ 20 อักษร ขอบเขตของการแสดงออกจะต้องเล็กลงมาก และเนื่องจากไม่มีความจำเป็นต้องคุ้มครองไอเดียหรือความจริง แม้จะมีตัวเลือกการแสดงออกอื่นๆ ที่ยังคงอยู่ ก็ไม่ได้หมายความว่าความสร้างสรรค์จะต้องได้รับการยอมรับเสมอไป นั่นคือ ในการตัดสินว่าสโลแกนโฆษณาเป็นผลงานทางลิขสิทธิ์หรือไม่ แม้จะมีการสอบถามเกี่ยวกับการมีบุคลิกภาพ ถ้าตัวเลือกการแสดงออกอื่นๆ ไม่มากมาย และมีพื้นที่ให้บุคลิกภาพแสดงออกน้อยลง ความสร้างสรรค์อาจถูกปฏิเสธได้

คำตัดสินศาลสูงสุดทางทรัพย์สินทางปัญญา วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 (2015)

ศาลจึงไม่ยอมรับว่าเป็นผลงานทางลิขสิทธิ์

ในคำตัดสินมีการกล่าวว่า

การใช้คำผสม “อย่างกะทันหัน” เพื่อให้ความรู้สึกว่าผลการเรียนรู้เกิดขึ้นอย่างน่าทึ่ง หรือการใช้คำว่า “กระโดดออกมา” เพื่อให้ความรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่มีพลัง ในการแสดงออกไอเดียดังกล่าว จำเป็นต้องใช้คำคุณศัพท์หรือคำกริยาบางคำ ดังนั้น ตัวเลือกการแสดงออกอื่นๆ จึงไม่มากมาย

เช่นเดียวกัน

แต่สโลแกนที่ 2 ของผู้อุทธรณ์และสโลแกนที่ 3 ของผู้ถูกอุทธรณ์ที่เป็นคู่กันคือ

• สโลแกนที่ 2 ของผู้อุทธรณ์: อย่างกะทันหัน ภาษาอังกฤษกระโดดออกจากปาก!
• สโลแกนที่ 2 ของผู้ถูกอุทธรณ์: อย่างกะทันหัน ภาษาอังกฤษกระโดดออกจากปาก!

ดังนั้น “Speed Learning” อาจจะไม่พอใจ นอกจากนี้ สโลแกนที่ 1 ของผู้อุทธรณ์และสโลแกนที่ 1 ของผู้ถูกอุทธรณ์ที่เป็นคู่กันคือ

• สโลแกนที่ 1 ของผู้อุทธรณ์: เพียงฟังภาษาอังกฤษเหมือนฟังเพลง
• สโลแกนที่ 1 ของผู้ถูกอุทธรณ์: เพียงเล่นภาษาอังกฤษเหมือนฟังเพลง

เท่านี้เอง

กรณีหัวข้อข่าว

มีกรณีที่มีการโต้เถียงว่าหัวข้อข่าวในการรายงานข่าวเป็นผลงานที่มีลิขสิทธิ์หรือไม่

บริษัท Yomiuri Shimbun ได้ประกาศหัวข้อข่าวและบทความข่าวในเว็บไซต์ของตนเอง “Yomiuri On-Line” และได้ทำสัญญากับ Yahoo! ให้ใช้ข่าวหลักจาก “Yomiuri On-Line” ด้วยค่าใช้จ่าย ดังนั้นหัวข้อข่าวที่เหมือนกับหัวข้อข่าว YOL ของผู้ฟ้องได้ปรากฏใน “Yahoo! News”

โจทก์ได้ใช้คำศัพท์ที่เหมือนกับหัวข้อข่าวในส่วนใหญ่ของปุ่มลิงก์ที่เชื่อมโยงไปยังบทความข่าวบน “Yahoo! Japan” ในเว็บไซต์ของโจทก์ที่เรียกว่า “Line Topics”

ดังนั้น ผู้ฟ้องได้ยื่นฟ้องว่าการแสดง “หัวข้อลิงก์ของโจทก์” บนเว็บไซต์ของโจทก์เป็นการละเมิดสิทธิ์การคัดลอกผลงานของผู้ฟ้อง และการส่ง “หัวข้อลิงก์ของโจทก์” ไปยังผู้ใช้เป็นการละเมิดสิทธิ์การส่งผลงานไปยังสาธารณะ และได้ขอให้ศาลภาคพื้นที่โตเกียวหยุดการกระทำดังกล่าวและเรียกค่าเสียหาย แต่ถูกปฏิเสธ จึงได้ยื่นอุทธรณ์ ในการพิจารณาอุทธรณ์ ศาลได้ตัดสินว่า

โดยทั่วไป หัวข้อข่าวในการรายงานข่าวมีข้อจำกัดที่มาจากคุณสมบัติที่ต้องสื่อสารเนื้อหาของเหตุการณ์ที่เป็นเป้าหมายของการรายงานอย่างถูกต้องและกระชับแก่ผู้อ่าน นอกจากนี้ยังมีข้อจำกัดที่เกี่ยวข้องกับจำนวนอักษรที่สามารถใช้ได้ ทำให้ความกว้างของการเลือกใช้ภาษาไม่ได้กว้างขวาง และมีพื้นที่ในการสร้างสรรค์ที่ค่อนข้างน้อย ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากที่จะปฏิเสธ และไม่ได้เป็นเรื่องง่ายที่จะยอมรับว่ามีลิขสิทธิ์
แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะเป็นหัวข้อข่าวในการรายงานข่าว ก็ไม่ควรรีบสรุปว่าทั้งหมดจะตรงตามข้อ 2 ของ มาตรา 10 ของ พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ และไม่มีลิขสิทธิ์ ในการแสดงออก อาจมีพื้นที่ในการยอมรับความสร้างสรรค์ ในที่สุด ควรตัดสินว่าเป็นการแสดงออกที่สร้างสรรค์หรือไม่โดยตรวจสอบการแสดงออกของแต่ละหัวข้อข่าวอย่างเป็นรายบุคคลและเป็นรายละเอียด

คำตัดสินศาลอุทธรณ์สูงสุดทรัพย์สินทางปัญญา วันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2548 (2005)

ศาลได้พิจารณาหัวข้อที่เป็นปัญหา 365 หัวข้อ และไม่ยอมรับว่ามีลิขสิทธิ์เนื่องจากไม่มีความสร้างสรรค์ที่จำเป็นสำหรับการป้องกันเป็นผลงาน นอกจากนี้ มาตรา 10 ข้อ 2 ของ พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ กำหนดว่า “การรายงานข่าวและข่าวปัจจุบันที่เป็นเพียงการสื่อสารข้อเท็จจริงไม่ถือเป็นผลงานตามข้อ 1 ข้อ 1 ของวรรคก่อน”

อย่างไรก็ตาม ศาลได้กล่าวว่า “เพื่อให้เกิดการกระทำผิด (มาตรา 709 ของ พ.ร.บ. กฎหมายแพ่งและพาณิชย์) ไม่จำเป็นต้องมีการละเมิดสิทธิ์ที่กำหนดโดยกฎหมายอย่างเข้มงวดเช่นลิขสิทธิ์เท่านั้น ถ้ามีการละเมิดผลประโยชน์ที่ควรได้รับการป้องกันตามกฎหมายอย่างผิดกฎหมาย การกระทำผิดก็จะเกิดขึ้น”

หัวข้อ YOL นี้เป็นผลสุดท้ายของการดำเนินการต่อเนื่องขององค์กรข่าวที่ผู้อุทธรณ์ได้ใช้ความพยายามและค่าใช้จ่ายมากมาย แม้ว่าจะไม่ได้รับการป้องกันตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ แต่ยังเป็นผลงานที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความพยายามและความคิดริเริ่มที่เหมาะสม และสามารถเข้าใจเรื่องราวของข่าวที่รายงานผ่านหัวข้อที่แสดงอย่างกระชับ และมีค่าทางเศรษฐกิจที่เป็นวัตถุการซื้อขายที่ต้องจ่ายค่าใช้จ่าย ดังนั้น หัวข้อ YOL ควรถือว่าเป็นผลประโยชน์ที่ควรได้รับการป้องกันตามกฎหมาย

เดียวกัน

ศาลได้ยอมรับว่าการกระทำผิดเกิดขึ้นและยอมรับความรับผิดชอบในการชดใช้ค่าเสียหายของผู้ถูกอุทธรณ์

แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นผลงานที่มีลิขสิทธิ์ แต่ข้อมูลที่มีค่าทางเศรษฐกิจที่ใช้ความพยายามและค่าใช้จ่ายมากมายในการสร้างขึ้นและเป็นวัตถุการซื้อขายที่ต้องจ่ายค่าใช้จ่าย ถ้ามีบุคคลที่สามใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต ควรประเมินอย่างไร ในจุดนี้ กรณีนี้ได้รับการยอมรับว่าการกระทำผิดเกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับว่ามีลิขสิทธิ์ แต่ในการพิจารณาปัญหาการป้องกันตามกฎหมายต่อข้อมูลที่มีค่าทางเศรษฐกิจ สามารถกล่าวได้ว่าเป็นคำตัดสินที่สำคัญ

สรุป

ถ้ามีความเป็นเอกลักษณ์ในรูปแบบหรือวิธีการแสดงออก และเป็นการแสดงออกทางสร้างสรรค์ของความคิดของผู้สร้างสรรค์ จะถือว่าเป็นผลงานทางลิขสิทธิ์ ถ้าเงื่อนไขดังกล่าวได้รับการยอมรับ คู่มือการประกอบโมเดลเครื่องบินก็จะได้รับการยอมรับว่าเป็นผลงานทางลิขสิทธิ์ แต่การยอมรับว่าการแสดงออกทางภาษาที่สั้น ๆ เป็นผลงานทางลิขสิทธิ์อาจไม่ง่าย แต่แม้ว่าผลงานทางลิขสิทธิ์จะไม่ได้รับการยอมรับ ข้อมูลที่มีค่าทางเศรษฐกิจก็อาจได้รับการคุ้มครองทางกฎหมาย ว่าจะเป็นผลงานทางลิขสิทธิ์หรือไม่ หรือถ้าไม่เป็น จะสามารถยืนยันสิทธิ์ใด ๆ ได้หรือไม่ อาจเป็นเรื่องที่ยากและต้องการความรู้ทางเฉพาะทาง คุณอาจไม่รู้ตัวว่าได้ละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้อื่น หรือสิทธิ์ของคุณอาจถูกละเมิด ถ้าคุณมีข้อสงสัย ควรปรึกษาทนายความที่มีประสบการณ์มากมาย