Πιθανότητα Παραβίασης Πνευματικών Δικαιωμάτων στη Διαχείριση Game Bar

Η αύξηση των Game Bars και οι νομικοί κίνδυνοι

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια αυξητική τάση στα καταστήματα που ονομάζονται “Game Bars”, όπου οι πελάτες μπορούν να απολαύσουν φαγητό και ποτό ενώ παίζουν οικιακά παιχνίδια μεταξύ τους.
Ωστόσο, κατά τη λειτουργία ενός Game Bar, είναι απαραίτητο να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο ζήτημα της παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων.
Η προβολή παιχνιδιών σε μεγάλες οθόνες σε Game Bars μπορεί να συμβάλλει στην περαιτέρω διάδοση και ανάπτυξη των παιχνιδιών. Από την άποψη της προώθησης των eSports, φαίνεται ότι είναι αναγκαίο να εξεταστεί η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου που θα επιτρέπει αυτές τις δραστηριότητες να διεξάγονται νόμιμα στο μέλλον.
Πάντως, κατά τη διαχείριση ενός Game Bar, είναι κρίσιμο να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στους νομικούς κινδύνους, με επίκεντρο την παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, και να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα.

Η Σχέση Μεταξύ του Δικαιώματος Δημόσιας Προβολής στην Ιαπωνική Νομοθεσία περί Πνευματικών Δικαιωμάτων και των Game Bars

Στην πραγματικότητα, τον Ιούνιο της 30ής χρονιάς της εποχής Heisei (2018), συνέβη ένα περιστατικό στις πόλεις Κιότο και Κόμπε, όπου οι ιδιοκτήτες game bars συνελήφθησαν με την κατηγορία της παραβίασης της Ιαπωνικής νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων (άρθρο της Asahi Shimbun, 2 Αυγούστου της 30ής χρονιάς της εποχής Heisei (2018), “Πρώτη Δίωξη Game Bar: Τι είναι το Δικαίωμα Δημόσιας Προβολής;”).
Σε αυτό το περιστατικό, η πράξη της προβολής της οθόνης παιχνιδιού οικιακής κονσόλας σε τηλεοπτική οθόνη θεωρήθηκε ότι παραβιάζει το δικαίωμα δημόσιας προβολής, όπως ορίζεται στο άρθρο 22-2 της Ιαπωνικής νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων.
Το δικαίωμα δημόσιας προβολής αναφέρεται στο δικαίωμα να προβάλλεται δημόσια ένα έργο, δηλαδή να εμφανίζεται σε οθόνη ή προβολέα και να παρουσιάζεται σε αόριστο ή συγκεκριμένο μεγάλο αριθμό ατόμων.

Αν και υπάρχουν διάφορες απόψεις σχετικά με την κατηγοριοποίηση των παιχνιδιών ως έργα πνευματικής ιδιοκτησίας, στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για την υπόθεση πώλησης μεταχειρισμένων παιχνιδιών (αναφερόμενη ως υπόθεση πώλησης μεταχειρισμένων παιχνιδιών), αναγνωρίστηκε ότι συγκεκριμένα παιχνίδια εμπίπτουν στην κατηγορία των “κινηματογραφικών έργων”, και θεωρείται ότι η προστασία ως κινηματογραφικά έργα επεκτείνεται σε ορισμένα παιχνίδια.
Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν ένα game bar προβάλλει παιχνίδια σε οθόνη ή μεγάλο προβολέα και παρέχει περιβάλλον όπου πολλοί πελάτες μπορούν να παρακολουθούν ταυτόχρονα, ο κίνδυνος να κατηγορηθεί για παραβίαση του δικαιώματος δημόσιας προβολής είναι υψηλός.

Από την άλλη πλευρά, σε περιπτώσεις όπου το παιχνίδι παίζεται σε ατομικά περίπτερα και μόνο ο παίκτης μπορεί να δει την οθόνη, η πιθανότητα παραβίασης του δικαιώματος δημόσιας προβολής είναι σχετικά χαμηλή, καθώς δεν περιλαμβάνει προβολή σε αόριστο αριθμό ατόμων.
Υπάρχει περιθώριο συζήτησης για το αν μπορεί να εφαρμοστεί η εξαίρεση του άρθρου 38, παράγραφος 3, δεύτερο εδάφιο της Ιαπωνικής νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων, όπως στην περίπτωση της τηλεοπτικής μετάδοσης, αλλά σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, τα παιχνίδια δεν θεωρούνται έργα που μεταδίδονται, καθιστώντας δύσκολη την εφαρμογή αυτής της εξαίρεσης, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη.

Επιπλέον, ακόμη και αν δεν προκύψει παραβίαση του δικαιώματος δημόσιας προβολής, δεν μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα ότι τα game bars θα υπόκεινται σε ρυθμίσεις από την Ιαπωνική νομοθεσία περί χώρων ψυχαγωγίας ή την Ιαπωνική νομοθεσία περί επιχειρήσεων ψυχαγωγίας.
Επίσης, δεδομένου ότι πολλές εταιρείες ανάπτυξης παιχνιδιών απαγορεύουν την εμπορική χρήση των παιχνιδιών τους, εάν τα game bars επιτρέπουν στους πελάτες να χρησιμοποιούν τα παιχνίδια χωρίς να έχουν συνάψει συμφωνία άδειας χρήσης, μπορεί να προκύψει ζήτημα παραβίασης συμβολαίου.