Πόσος χρόνος απαιτείται για τη διαγραφή άρθρων με αναφορές πραγματικών ονομάτων που αφορούν ποινικό ιστορικό και προηγούμενες καταδίκες;

Η δημοσίευση των προσωπικών σας δεδομένων στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα του ποινικού σας μητρώου ή των προηγούμενων καταδίκων σας με το πραγματικό σας όνομα, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές δυσκολίες. Αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την αναζήτηση εργασίας ή την αλλαγή σταδιοδρομίας, να προκαλέσει μειονεκτήματα στον τόπο εργασίας, να δυσκολέψει τις κοινωνικές σχέσεις και τον γάμο, να φέρει την οικογένειά σας αντιμέτωπη με συκοφαντίες και να σας κάνει αδύνατο να νοικιάσετε ακίνητα.

Σε αυτό το άρθρο, θα αναλύσουμε ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο σχετικά με την αφαίρεση άρθρων που αφορούν το ποινικό σας μητρώο ή προηγούμενες καταδίκες: τη σχέση μεταξύ της περιόδου που έχει περάσει από την τέλεση του εγκλήματος και την επιτυχία ή αποτυχία της διαγραφής τους.

Διαγραφή Άρθρων για Ποινικό Ιστορικό και Προηγούμενες Καταδίκες και Συγκριτική Εκτίμηση

Αρχικά, θα εξηγήσουμε συνοπτικά την έννοια της διαγραφής άρθρων για ποινικό ιστορικό και προηγούμενες καταδίκες, ως γενική θεωρία που δεν περιορίζεται από την περίοδο από την έκδοση του εγκλήματος.

Το ποινικό ιστορικό και οι πληροφορίες για προηγούμενες καταδίκες αποτελούν προσωπικά δεδομένα, επομένως μπορεί κανείς να ζητήσει τη διαγραφή τους επικαλούμενος το δικαίωμα στην προσωπική ζωή, το οποίο είναι μια μορφή του δικαιώματος στην «ανεμπόδιστη αποκατάσταση». Αυτό συμβαίνει επειδή το δικαίωμα στην προσωπική ζωή είναι εγγυημένο για όλους, αλλά από την άλλη πλευρά, η δημοσίευση άρθρων όπως τα νέα είναι μια πράξη που βασίζεται στην ελευθερία της έκφρασης, οπότε ακόμα και μετά την εξόφληση της ποινής και την επανένταξη στην κοινωνία, το ζήτημα της ισορροπίας μεταξύ των δύο γίνεται πρόβλημα.

Η διαγραφή άρθρων για ποινικό ιστορικό και προηγούμενες καταδίκες βασίζεται στη θεωρία της «συγκριτικής εκτίμησης», και τα κριτήρια περιλαμβάνουν γενικά:

• Εάν έχει γίνει κατηγορία
• Την περίοδο από την τέλεση του εγκλήματος
• Εάν έχουν γίνει προσπάθειες για αποκατάσταση
• Την ανάγκη για διαγραφή

Αυτά τα κριτήρια συνολικά καθορίζουν την απόφαση.

Δηλαδή, δεν υπάρχει μια απλή απάντηση του τύπου «διαγράφεται επειδή ισχύει ΧΧΧ», αλλά η απόφαση βασίζεται στη συγκριτική εκτίμηση και την αξιολόγηση των προσωπικών συνθηκών κάθε περίπτωσης. Περισσότερα για αυτά τα γενικά κριτήρια και το πλαίσιο απόφασης θα αναλυθούν σε άλλο άρθρο.

https://monolith.law/reputation/delete-arrest-history[ja]

Ωστόσο, αυτό μπορεί να αφήσει αναπάντητα ερωτήματα για τα άτομα με ποινικό ιστορικό ή προηγούμενες καταδίκες, όπως «θα μπορέσω να διαγράψω άρθρα που αναφέρουν το πραγματικό μου όνομα;» και ειδικά «πόσος χρόνος πρέπει να περάσει πριν εγκριθεί η διαγραφή στη δική μου περίπτωση;».

Το στοιχείο του «χρόνου που έχει περάσει» είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, καθώς αφορά το πότε οι προσωπικές πληροφορίες ενός ατόμου δεν θεωρούνται πλέον «θέματα δημόσιου συμφέροντος». Στο πλαίσιο αυτό, θα εξετάσουμε διάφορα παραδείγματα και θα σκεφτούμε πόσος χρόνος είναι απαραίτητος για κάθε περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψη πώς εφαρμόζονται τα παραπάνω κριτήρια.

Περιπτώσεις όπου δεν εγκρίθηκε η διαγραφή από την αναζήτηση Google για παραβάσεις του Νόμου περί Απαγόρευσης της Παιδικής Πορνογραφίας και της Παιδικής Εκδιδομένης

Ένας άνδρας, στον οποίο είχε επιβληθεί πρόστιμο 500.000 γιεν για παράβαση του Νόμου περί Απαγόρευσης της Παιδικής Πορνογραφίας και της Παιδικής Εκδιδομένης, αφού είχαν περάσει πάνω από τρία χρόνια από το συμβάν, διαπίστωσε ότι κατά την αναζήτηση του ονόματός του εμφανίζονταν άρθρα σχετικά με τη σύλληψή του. Κατέθεσε αίτηση στην εταιρεία Google για τη διαγραφή των πληροφοριών σχετικά με τη σύλληψή του από τα αποτελέσματα αναζήτησης. Τον Ιούλιο του 2016 (Έτος 2016), το Ανώτατο Δικαστήριο του Τόκιο ακύρωσε την απόφαση του Δικαστηρίου του Σαϊτάμα, η οποία είχε διατάξει τη διαγραφή των άρθρων (τη λεγόμενη απόφαση για το “δικαίωμα στη λήθη”).

Η περίοδος παραγραφής για τα αδικήματα παιδικής πορνογραφίας είναι τρία ή πέντε χρόνια (άρθρο 250 του Ποινικού Δικονομικού Κώδικα), επομένως ο άνδρας υποστήριξε ότι “σε αυτή την περίπτωση, μετά την πάροδο χρόνου ίσου με την περίοδο παραγραφής, το δίκαιο ενδιαφέρον του κοινού θα εξασθενίσει και η δημοσιότητα θα χαθεί (δηλαδή, οι λόγοι αποκλεισμού της παρανομίας θα εξαφανιστούν), και έτσι η προβολή των αποτελεσμάτων αναζήτησης θα γίνει παράνομη”, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο του Τόκιο απέρριψε αυτό το επιχείρημα.

Η πράξη που αφορά στην υπόθεση αυτή, η αγοραπωλησία ανηλίκων για σεξουαλικούς σκοπούς, αποτελεί μια πράξη που προκαλεί έντονο κοινωνικό ενδιαφέρον από την άποψη της υγιούς ανάπτυξης των παιδιών και της ανάγκης για αποτελεσματική πρόληψη και καταστολή τέτοιων πράξεων. Είναι προφανές ότι αυτό αποτελεί ένα ζήτημα μεγάλης σημασίας, ιδιαίτερα για τους γονείς που μεγαλώνουν κόρες. Ακόμη και αν έχουν περάσει περίπου πέντε χρόνια από την εκδήλωση της πράξης και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο δράστης είναι ένας απλός πολίτης, η πράξη παραμένει σημαντική για το δημόσιο συμφέρον, καθώς δεν έχουν παρέλθει πέντε χρόνια από την εκπλήρωση της ποινής του προστίμου και η εκτέλεση της ποινής δεν έχει ακόμη χάσει την ισχύ της (Άρθρο 34 του Ποινικού Κώδικα, Παράγραφος 2, Εδάφιο 1).

(Απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Τόκιο, 12 Ιουλίου 2016 (2016))

Αναφέρθηκε στο “Άρθρο 34 του Ποινικού Κώδικα, Παράγραφος 2, Εδάφιο 1”, το οποίο έχει ως εξής:

Άρθρο 34(2) του Ποινικού Κώδικα (Ιαπωνικός Ποινικός Κώδικας)
1. Όταν περάσουν δέκα χρόνια χωρίς να επιβληθεί ποινή φυλάκισης ή μεγαλύτερης σε κάποιον που έχει ολοκληρώσει την εκτέλεση της ποινής του ή έχει απαλλαγεί από αυτήν, η επιβολή της ποινής χάνει την ισχύ της. Το ίδιο ισχύει όταν περάσουν πέντε χρόνια για κάποιον που έχει ολοκληρώσει την εκτέλεση ποινής μικρότερης της φυλάκισης ή έχει απαλλαγεί από αυτήν, χωρίς να επιβληθεί ποινή φυλάκισης ή μεγαλύτερης.

Ο χρόνος που απαιτείται για την αίτηση διαγραφής ενός εγκλήματος από τα μέσα ενημέρωσης ποικίλλει ανάλογα με τη σοβαρότητα του εγκλήματος και τον κοινωνικό του αντίκτυπο, και είναι λογικό να θεωρούμε ότι η περίοδος που απαιτείται για τη διαγραφή είναι μικρότερη για ελαφρύτερα εγκλήματα και μεγαλύτερη για σοβαρότερα.

Η σοβαρότητα ενός εγκλήματος και ο κοινωνικός του αντίκτυπος δεν καθορίζονται μόνο από την κατηγορία του εγκλήματος, έτσι ο χρόνος που απαιτείται για τη διαγραφή πρέπει να εξετάζεται με βάση τη φύση της πράξης, το αποτέλεσμα και την επιβληθείσα ποινή.

Παρ’ όλα αυτά, αν εφαρμόσουμε ενιαία το άρθρο 34(2) παράγραφος 1 του Ποινικού Κώδικα ως κριτήριο, το αποτέλεσμα θα είναι ότι δεν μπορεί να γίνει αίτηση διαγραφής για ποινές προστίμου, ανεξάρτητα από το ποσό, πριν περάσουν πέντε χρόνια, και για ποινές φυλάκισης, ανεξάρτητα από τη διάρκεια, πριν περάσουν δέκα χρόνια από την εκτέλεση. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί σαφώς παράλογο. Το Ανώτατο Δικαστήριο (στη μη-μυθοπλαστική απόφαση “Ανατροπή”) έχει δηλώσει ότι “μετά την καταδίκη ή την ολοκλήρωση της ποινής του, αναμένεται από το άτομο να επανενταχθεί στην κοινωνία ως πολίτης, και έτσι, έχει το δικαίωμα να μην επηρεάζεται η νέα του κοινωνική ζωή και να μην εμποδίζεται η αποκατάστασή του από τη δημοσίευση πληροφοριών σχετικά με προηγούμενες καταδίκες ή άλλα σχετικά γεγονότα”, και δεν προϋποθέτει μακροχρόνιες επιπλέον κυρώσεις.

Στη συνέχεια, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση και ακύρωσε την αρχική απόφαση του Δικαστηρίου της Σαϊτάμα, αλλά λέγεται ότι η απόφαση βασίστηκε περισσότερο στο όνομα του εγκλήματος, την παιδική πορνεία, παρά στο χρονικό διάστημα από την τέλεση, με αποτέλεσμα να υπάρχουν φωνές που αναρωτιούνται αν “είναι καλύτερο να εκθέτουμε τέτοια περιστατικά”.

Αν αυτό ισχύει, τότε το Ανώτατο Δικαστήριο θα παραβίαζε την αρχή της συγκριτικής αξιολόγησης, αλλά αν διαβάσουμε προσεκτικά την απόφαση, βλέπουμε ότι “τα αποτελέσματα της αναζήτησης αφορούν μόνο ένα μέρος των πληροφοριών που εμφανίζονται όταν αναζητούνται με βάση το όνομα του ατόμου και την περιοχή κατοικίας του, κάτι που σημαίνει ότι η εξάπλωση των πληροφοριών είναι σε κάποιο βαθμό περιορισμένη”.

Με άλλα λόγια, η απόφαση βασίζεται στο ότι “η πληροφορία βρίσκεται μόνο αναζητώντας με το όνομα και την περιοχή, οπότε η εξάπλωση είναι περιορισμένη”. Αυτό δεν αντιφάσκει με προηγούμενες αποφάσεις.

Επειδή “πρέπει να κρίνουμε ανάλογα με το αν οι απροσδιόριστοι πολλοί μπορούν να αναγνωρίσουν το άτομο ως τον δράστη του συγκεκριμένου περιστατικού” (Ανώτατο Δικαστήριο, απόφαση 14 Μαρτίου 2003).

Εάν λοιπόν, απλά με το όνομα βρίσκεται η πληροφορία, δηλαδή η εξάπλωση δεν είναι περιορισμένη, ποια θα ήταν η απόφαση; Και τι θα συνέβαινε αν είχαν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από το περιστατικό;

Περίπτωση όπου δεν εγκρίθηκε η διαγραφή παράβασης του Νόμου Οδοντιατρικής από την αναζήτηση Google

Ένας οδοντίατρος άνδρας που έχει ανοίξει ιατρείο στην πόλη της Υοκοχάμα, όταν αναζητούσε το όνομά του στο διαδίκτυο, ανακάλυψε ότι εμφανίζονται πληροφορίες για τη σύλληψή του στο παρελθόν υπό την υποψία παράβασης του Νόμου Οδοντιατρικής και την επιβολή προστίμου 500.000 γιεν με απλοποιημένη διαδικασία. Κατόπιν αυτού, ζήτησε από την εταιρεία Google Inc., η οποία διαχειρίζεται την Google, να διαγράψει τα αποτελέσματα της αναζήτησης.

Ο συγκεκριμένος οδοντίατρος συνελήφθη γιατί επέτρεψε σε κάποιον χωρίς τα απαραίτητα προσόντα να πραγματοποιεί εξετάσεις και επιβλήθηκε πρόστιμο 500.000 γιεν με απλοποιημένη διαδικασία. Η σύλληψη αυτή δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες και διαδόθηκε μέσω του διαδικτύου. Ως αποτέλεσμα, ο οδοντίατρος υπέστη ζημιές, όπως μείωση των ασθενών και έλλειψη αιτήσεων για εργασία, που συνεχίζονται για πάνω από δέκα χρόνια, και γι’ αυτό κατέθεσε αγωγή ζητώντας τη διαγραφή. Ωστόσο, η απόφαση πρώτου βαθμού ανέφερε ότι «ο βαθμός της ζημιάς δεν είναι σοβαρός» και δεν ενέκρινε τη διαγραφή.

Στην απόφαση του εφετείου, το Εφετείο του Τόκιο υποστήριξε την απόφαση του Δικαστηρίου της Υοκοχάμα που απέρριψε το αίτημα και δήλωσε ότι «τα γεγονότα που αφορούν τα προσόντα του οδοντιάτρου εξακολουθούν να είναι σημαντικά για το κοινό συμφέρον» και απέρριψε την έφεση του άνδρα. Από άλλες περιπτώσεις φαίνεται ότι η κρίση γίνεται πιο αυστηρή όταν πρόκειται για εγκλήματα που σχετίζονται με τα προσόντα, δηλαδή εγκλήματα που φαίνεται να έχουν γίνει με κατάχρηση των προσόντων. Αυτό οφείλεται στην «κοινωνική θέση και την επιρροή» και στο γεγονός ότι διαφορετικές απαιτήσεις τίθενται σε σύγκριση με την περίπτωση «επανένταξης ενός πολίτη στην κοινωνία» (Ανώτατο Δικαστήριο: απόφαση για το μη μυθοπλαστικό έργο “Ανατροπή”).

Παραδείγματα Αναγνωρισμένης Διαγραφής

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, δεν υπάρχουν σαφείς κανονισμοί για το χρονικό διάστημα που απαιτείται για τη διαγραφή δημοσιευμένων εγκλημάτων με πραγματικά ονόματα. Αυτό εξαρτάται κυρίως από την ερμηνεία του δικαιώματος αίτησης αναστολής βάσει των δικαιωμάτων προσωπικότητας. Συνήθως, η διαγραφή άρθρων στο διαδίκτυο γίνεται μέσω διαδικασίας προσωρινών μέτρων, η οποία όμως διεξάγεται εν κρυπτώ.

https://monolith.law/reputation/provisional-disposition[ja]

Επομένως, τα κριτήρια του χρόνου συσσωρεύονται μόνο μέσα σε αυτές τις μη δημόσιες διαδικασίες και, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές αιτήσεις διαγραφής για δημοσιεύσεις εγκλημάτων με πραγματικά ονόματα, δεν είναι δυνατή η ευρεία κοινοποίηση πληροφοριών μεταξύ των δικηγόρων.
Η ανταλλαγή εμπειριών είναι δυνατή μόνο μέσα από συνέδρια και άλλες τέτοιες συναντήσεις. Επιπλέον, οι αποφάσεις δεν δημοσιεύονται κατά κανόνα, γεγονός που καθιστά αδύνατη την αντικειμενική σκέψη και ανάλυση.

Λόγω θεμάτων απορρήτου, δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε πολύ συγκεκριμένες λεπτομέρειες, αλλά θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα όπου η διαγραφή έχει εγκριθεί, βάσει του «επαγγέλματος», του «είδους του εγκλήματος», της «ποινής» και της «περίπου διάρκειας».

Παραδείγματα Αναγνωρισμένης Διαγραφής και Είδος Εγκλήματος, Ποινή, Περίπου Διάρκεια

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αναγνωρισμένης διαγραφής, αλλά η απλή καταγραφή τους μπορεί να μην έχει μεγάλη σημασία.
Το αποτέλεσμα εξαρτάται από τη συγκριτική εκτίμηση διαφόρων στοιχείων και δεν υπάρχουν δύο περιπτώσεις που να είναι ακριβώς ίδιες.

Επιπλέον, ακόμη και στην περίπτωση του ορκωτού λογιστή που του επιβλήθηκε προσωρινή διακοπή εργασιών για 6 μήνες, η διαγραφή του άρθρου θα μπορούσε να έχει εγκριθεί και μετά από 5 χρόνια.
Ταυτόχρονα, στην περίπτωση του αυτοαπασχολούμενου που καταδικάστηκε σε πρόστιμο για κρυφή φωτογράφηση, ανάλογα με άλλα στοιχεία, η διαγραφή μπορεί να μην είχε εγκριθεί ακόμη και μετά από 5 χρόνια.

Σημαντικότερο είναι να εξετάσουμε λεπτομερώς τα «παραδείγματα που δεν εγκρίθηκε η διαγραφή» και να τονίσουμε, για παράδειγμα, πώς έχει γίνει η προσπάθεια αποκατάστασης ή να περιγράψουμε αναλυτικά και προσεκτικά την ανάγκη διαγραφής. Η εφαρμογή αποτελεσματικών μέτρων βασισμένων στην εμπειρία, προσαρμοσμένων στην κάθε ξεχωριστή περίπτωση, είναι αυτό που μπορεί να καθορίσει το αποτέλεσμα.

Για τις περιπτώσεις που δεν έχει γίνει καταδίκη ή έχει εκδοθεί αθωωτική απόφαση, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις λανθασμένης σύλληψης, έχουμε αναλύσει λεπτομερώς στο παρακάτω άρθρο.

Η διαγραφή άρθρων που αφορούν ποινικό μητρώο ή προηγούμενες καταδίκες είναι ένας τομέας με ιδιαίτερα υψηλή εξειδίκευση και θα πρέπει να συμβουλευτείτε και να αναθέσετε την υπόθεσή σας σε έναν δικηγόρο με πλούσια εμπειρία σε αυτόν τον τομέα.