Εξήγηση του Νόμου για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων και των Αιτημάτων για Μέτρα Πρόληψης Αποστολής

Εάν υποστείτε δυσφήμιση στο διαδίκτυο ή αποκαλυφθεί η ιδιωτικότητά σας, πρέπει να διαγράψετε το άρθρο άμεσα. Αν το αφήσετε ανεξέλεγκτο, μπορεί να διαδοθεί περαιτέρω και να προκαλέσει σοβαρή ζημιά.

Για να ζητήσετε τη διαγραφή ενός άρθρου, υπάρχουν τρεις μέθοδοι.

Σε αυτό το άρθρο, θα εξηγήσουμε τον Ιαπωνικό Νόμο για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων (Provider Liability Limitation Law) και τη διαδικασία αίτησης για μέτρα πρόληψης αποστολής, η οποία αποτελεί έναν από τους τρόπους διαγραφής δημοσιευμένων άρθρων. Θα παρουσιάσουμε συγκεκριμένα παραδείγματα αποφάσεων και θα εξηγήσουμε πότε οι πάροχοι φέρουν ευθύνη αποζημίωσης για ζημιές.

Τι είναι οι τρεις τύποι αιτήσεων διαγραφής άρθρων;

Για να ζητήσετε τη διαγραφή ενός άρθρου, συνήθως υπάρχουν τρεις τρόποι:

• Αίτηση διαγραφής προς τον διαχειριστή της ιστοσελίδας ή τον πάροχο του διακομιστή
• Αίτηση διαγραφής μέσω δικαστηρίου
• Αίτηση για μέτρα πρόληψης αποστολής προς τον διαχειριστή της ιστοσελίδας ή τον πάροχο του διακομιστή

Ο πρώτος τρόπος αφορά την υποβολή αίτησης διαγραφής μέσω της “φόρμας αιτήσεων διαγραφής” που βρίσκεται σε διάφορα φόρουμ και στα social media. Για παράδειγμα, στο Instagram, αυτό εξηγείται αναλυτικά παρακάτω.

https://monolith.law/reputation/instagram-comment-delete[ja]

Ο δεύτερος τρόπος αφορά την αίτηση διαγραφής μέσω δικαστηρίου, χρησιμοποιώντας τη διαδικασία της προσωρινής διαταγής, και αυτό επίσης εξηγείται αναλυτικά στο παρακάτω άρθρο.

https://monolith.law/reputation/slander-delete-law[ja]

Τέλος, ο τρίτος τρόπος αφορά την αίτηση για μέτρα πρόληψης αποστολής, η οποία βασίζεται στον “Νόμο για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών και την Αποκάλυψη Πληροφοριών των Αποστολέων”, γνωστός και ως “Νόμος για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων”.

Νόμος Περί Περιορισμού Ευθύνης Παρόχων Διαδικτύου

Τα μέτρα πρόληψης αποστολής αναφέρονται στη διαδικασία όπου οι πάροχοι διαδικτύου καταργούν άρθρα που περιέχουν συκοφαντικές δηλώσεις ή παραβιάζουν το απόρρητο, όταν αυτά δημοσιεύονται στο διαδίκτυο. Ο Νόμος Περί Περιορισμού Ευθύνης Παρόχων Διαδικτύου παρέχει στους αιτούντες το δικαίωμα να ζητήσουν μέτρα πρόληψης αποστολής και το δικαίωμα αποκάλυψης πληροφοριών του αποστολέα, ενώ παράλληλα αναγνωρίζει και περιορίζει την ευθύνη των παρόχων που δεν σταματούν τη διακίνηση τέτοιων πληροφοριών.

Ο παρόν νόμος που διευκρινίζει το εύρος της ευθύνης των παρόχων

Στο παρελθόν, δεν υπήρχαν σαφείς νομικές διατάξεις για την αφαίρεση άρθρων που παραβίαζαν δικαιώματα ή για την αποκάλυψη πληροφοριών των αποστολέων στο διαδίκτυο, και η θέση της αποζημίωσης ήταν ασαφής, προκαλώντας δυσκολίες στους παρόχους για το πώς να αντιμετωπίσουν τέτοια ζητήματα.

Λόγω της έλλειψης σαφών νομικών διατάξεων, οι πάροχοι που αρνούνταν να διαγράψουν άρθρα ή να αποκαλύψουν πληροφορίες αποστολέων μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αγωγές από τους αιτούντες, ενώ αν ανταποκρίνονταν στα αιτήματα, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αγωγές από τους αποστολείς. Με τη θέσπιση του Νόμου Περί Περιορισμού Ευθύνης Παρόχων Διαδικτύου, καθιερώθηκαν ενιαία κριτήρια για τη διαγραφή άρθρων και την αποκάλυψη πληροφοριών των αποστολέων.

Η διευκρίνιση αυτών των κριτηρίων στοχεύει στον σεβασμό των συμφερόντων των αιτούντων, των αποστολέων και των παρόχων, ενώ παράλληλα προωθεί την ταχεία και κατάλληλη αντίδραση από τους παρόχους, ενθαρρύνοντας την ομαλή και υγιή χρήση του διαδικτύου, που αποτελεί τον σκοπό του Νόμου Περί Περιορισμού Ευθύνης Παρόχων Διαδικτύου.

Μέτρα πρόληψης αποστολής και ευθύνη για αποζημίωση

Απαλλαγή των παρόχων από την ευθύνη αποζημίωσης

Σύμφωνα με τον Νόμο Περί Περιορισμού Ευθύνης Παρόχων Διαδικτύου, όταν ζητηθούν μέτρα πρόληψης αποστολής και είναι σαφές ότι οι πληροφορίες παραβιάζουν τα δικαιώματα κάποιου άλλου, οι πάροχοι δεν έχουν ευθύνη αποζημίωσης στη σχέση τους με τον αιτούντα, εφόσον υπάρχουν «επαρκείς λόγοι για να πιστεύουν ότι τα δικαιώματα κάποιου άλλου έχουν παραβιαστεί» (Άρθρο 3, Παράγραφος 1, Εδάφιο 2), και για αυτό πρέπει να λάβουν αυτοβούλως μέτρα πρόληψης αποστολής.

Όσον αφορά την ευθύνη αποζημίωσης προς τον αποστολέα, αυτή δεν απαλλάσσεται αυτομάτως, αλλά μόνο υπό τις εξής εξαιρετικές προϋποθέσεις:

• Όταν υπήρχαν επαρκείς λόγοι για να πιστεύουν ότι τα δικαιώματα κάποιου άλλου έχουν παραβιαστεί (Άρθρο 3, Παράγραφος 2, Εδάφιο 1)
• Όταν ο παραβιάζων τα δικαιώματα έχει ενημερωθεί για την αίτηση αφαίρεσης των παράνομων πληροφοριών από τον παραβιασμένο και δεν υπάρχει αντίρρηση εντός επτά ημερών (το ίδιο εδάφιο, Εδάφιο 2)

Σημειώνεται ότι το «εάν δεν υπάρχει αντίρρηση» στο Εδάφιο 2 σημαίνει ότι δεν υπάρχει συμφωνία για την αφαίρεση.

Τι εννοούμε με τον όρο “πάροχοι και λοιποί”

Στον Νόμο Περί Περιορισμού Ευθύνης Παρόχων Διαδικτύου, ο όρος «πάροχοι και λοιποί» αναφέρεται σε διαχειριστές ιστοσελίδων και διαχειριστές διακομιστών, και μπορεί επίσης να αναφέρεται ως «Ειδικοί Πάροχοι Τηλεπικοινωνιακών Υπηρεσιών». Σύμφωνα με το Άρθρο 2 του νόμου, ορίζονται ως «οι διαχειριστές ιστοσελίδων φιλοξενίας, οι διαχειριστές ηλεκτρονικών πινακίδων ανακοινώσεων και άλλοι που χρησιμοποιούν τηλεπικοινωνιακές εγκαταστάσεις για τη μεσολάβηση στην επικοινωνία τρίτων».

Για να ζητήσει κάποιος μέτρα πρόληψης αποστολής, πρέπει να αποστείλει στον πάροχο ένα αίτημα για μέτρα πρόληψης αποστολής. Το δικαίωμα να κάνει αυτό το αίτημα έχει μόνο ο παραβιασμένος και ο δικηγόρος, καθώς το ζήτημα αφορά νομική υπόθεση. Σύμφωνα με το Άρθρο 72 του Νόμου για τους Δικηγόρους, μόνο οι δικηγόροι μπορούν να ασχολούνται επαγγελματικά με νομικές υποθέσεις, επομένως είναι σημαντικό να προσέχουμε ώστε οι εταιρείες που προσφέρουν υπηρεσίες κατά της συκοφαντίας να μην αναλαμβάνουν την αποστολή αιτημάτων για μέτρα πρόληψης αποστολής, καθώς αυτό θα αποτελούσε παράνομη πράξη.

Μέτρα Πρόληψης Αποστολής και Πάροχοι Υπηρεσιών Διαδικτύου

Όταν οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου (ΠΥΔ) λάβουν ένα σύνολο αιτήσεων για μέτρα πρόληψης αποστολής, διεξάγουν αξιολόγηση σχετικά με τις πληροφορίες που φέρεται να παραβιάζουν δικαιώματα. Οι πληροφορίες που αναρτώνται στο διαδίκτυο προστατεύονται από ένα βαθμό ελευθερίας του λόγου, επομένως δεν διαγράφονται όλες σύμφωνα με τις επιθυμίες του θύματος. Οι ΠΥΔ αποφασίζουν αν η διαγραφή είναι κατάλληλη βάσει του Νόμου για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων (Provider Liability Limitation Law) και προβαίνουν στην επιλογή των μέτρων.

Έτσι, για παράδειγμα, όταν ζητείται μέτρο πρόληψης αποστολής για περιεχόμενο που φέρεται να παραβιάζει το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, οι ΠΥΔ εξετάζουν αν το συγκεκριμένο άρθρο πραγματικά παραβιάζει το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα του αιτούντος και, αν κρίνουν ότι πράγματι παραβιάζεται, μπορεί να λάβουν μέτρα πρόληψης αποστολής, αλλιώς μπορεί να επωμιστούν ευθύνη αποζημίωσης (άρθρο 3, παράγραφος 1). Επιπλέον, ακόμη και αν λάβουν τέτοια μέτρα, δεν φέρουν ευθύνη αποζημίωσης από τον αποστολέα βάσει του άρθρου 3, παράγραφος 2, εδάφιο 1.

Επιβεβαίωση Προθέσεων από τους ΠΥΔ (Ερώτηση)

Οι ΠΥΔ που λαμβάνουν αίτηση, καταρχήν διενεργούν επιβεβαίωση προθέσεων (ερώτηση) προς τον αποστολέα με την ερώτηση αν μπορούν να διαγράψουν το άρθρο. Αυτή η επιβεβαίωση πραγματοποιείται μέσω ταχυδρομείου ή άλλων μέσων και έχει προθεσμία 7 ημερών (2 ημέρες σε περιπτώσεις θυμάτων ρεβάνς πορνό). Αν δεν υπάρξει απάντηση από τον αποστολέα εντός της προθεσμίας, οι ΠΥΔ μπορούν να διαγράψουν το άρθρο χωρίς να φέρουν ευθύνη αποζημίωσης προς τον αποστολέα.

Όταν ο αποστολέας δεν μπορεί να εντοπιστεί, δεν διενεργείται η διαδικασία επιβεβαίωσης προθέσεων. Επίσης, μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις όπου ο αποστολέας αντιτίθεται στη διαγραφή του άρθρου, δηλαδή δεν συμφωνεί με τη διαγραφή. Ωστόσο, όπως ορίζεται στον Νόμο για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων, όταν υπάρχουν «σοβαροί λόγοι να πιστεύει κανείς ότι τα δικαιώματα έχουν παραβιαστεί», οι ΠΥΔ μπορούν να διαγράψουν το άρθρο και να μην φέρουν ευθύνη αποζημίωσης.

Από την άλλη πλευρά, αν δεν υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για να κριθεί ότι το περιεχόμενο παραβιάζει το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, τότε δεν θεωρείται ότι υπάρχουν «σοβαροί λόγοι να πιστεύει κανείς ότι τα δικαιώματα έχουν παραβιαστεί», και έτσι οι ΠΥΔ μπορεί να επιλέξουν να μην προβούν σε καμία ενέργεια ή να λάβουν μέτρα πρόληψης αποστολής, λαμβάνοντας υπόψη τον κίνδυνο αγωγής από τον αποστολέα ή τον αιτούντα.

Η Απόφαση για τη Διαγραφή Άρθρων

Εάν η ευθύνη αποζημίωσης των ΠΥΔ περιορίζεται βάσει του Νόμου για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων, αποφασίζεται τελικά από τα δικαστήρια. Εάν ορισμένες πληροφορίες αποτελούν συκοφαντική δυσφήμιση ή παραβίαση της ιδιωτικότητας και αν οι ΠΥΔ φέρουν κάποια ευθύνη για πράξεις ή παραλείψεις, εξαρτάται από το περιεχόμενο των πληροφοριών, τα χαρακτηριστικά του μέρους όπου δημοσιεύτηκαν, τη στάση του αποστολέα, του αιτούντος ή των ίδιων των ΠΥΔ, και μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τις κοινωνικές αλλαγές.

Επομένως, δεν είναι βέβαιο ότι η αποστολή μιας αίτησης θα οδηγήσει σε διαγραφή. Οι ΠΥΔ είναι αυτοί που κρίνουν αν υπάρχει παραβίαση δικαιωμάτων και, άλλωστε, ο Νόμος για τον Περιορισμό της Ευθύνης των Παρόχων δεν ορίζει υποχρέωση ανταπόκρισης σε αιτήσεις για μέτρα πρόληψης αποστολής.

Συνεπώς, η τελική απόφαση για τη διαγραφή ενός άρθρου εναπόκειται στους ΠΥΔ και συχνά μπορεί να μην συμφωνήσουν με τη διαγραφή.

Μέτρα Πρόληψης Αποστολής και Διαγραφή Άρθρων

Η αποστολή ενός αιτήματος δεν εγγυάται πάντα τη διαγραφή ενός άρθρου, αλλά εάν η παραβίαση των δικαιωμάτων είναι σαφής και τα έγγραφα είναι καλά οργανωμένα, τότε ο πάροχος υπηρεσιών Ίντερνετ έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να διαγράψει ταχύτατα το άρθρο. Από την άλλη πλευρά, όταν η απόφαση για παραβίαση δικαιωμάτων είναι δύσκολη, η πιθανότητα διαγραφής του άρθρου αναπόφευκτα μειώνεται.

Σε περίπτωση που εγκριθεί η διαγραφή ενός άρθρου

Σε ένα άλλο άρθρο του ιστότοπου μας, στην παρακάτω περίπτωση,

https://monolith.law/reputation/unauthorized-photo-reproduction-on-the-internet-author-moral-rights[ja]

ο κατηγορούμενος, χωρίς την άδεια του ενάγοντα, ο οποίος είναι επαγγελματίας φωτογράφος, κατέβασε από τον ιστότοπο μια φωτογραφία που απεικονίζει δύο πιγκουίνους να παρελαύνουν, αφαίρεσε την εμφάνιση του ονόματος του ενάγοντα που υπήρχε στην εικόνα και, αρχικά, έκανε καδράρισμα για να απομονώσει μόνο τον πιγκουίνο στη δεξιά πλευρά της οθόνης και, στη συνέχεια, έκανε καδράρισμα για να απομονώσει μόνο τον πιγκουίνο στην αριστερή πλευρά της οθόνης, και τα ανέβασε και τα δύο σε διαδικτυακή υπηρεσία καραόκε για να τα χρησιμοποιήσει ως εικόνες προφίλ 1 και 2 του λογαριασμού του.

Η εικόνα 2 ανέβηκε ακόμη και αφού η εικόνα 1 έγινε αδύνατο να χρησιμοποιηθεί, λόγω των μέτρων πρόληψης μετάδοσης που εφάρμοσε η εταιρεία Smule, η οποία διαχειρίζεται την διαδικτυακή υπηρεσία καραόκε, μετά από αίτημα του ενάγοντα. Ο ενάγων υποστήριξε ότι ο κατηγορούμενος ενήργησε με την πεποίθηση ότι δεν θα είχε σημασία ακόμη και αν υπήρχε παραβίαση δικαιωμάτων, έτσι υπήρχε δόλος στην πρώτη παραβίαση και στη δεύτερη παραβίαση υπήρχε σαφής πρόθεση, καθιστώντας την πράξη επιβλαβή και ζήτησε αποζημίωση για τη ζημιά. Ο λόγος που ο κατηγορούμενος προχώρησε στη δεύτερη παραβίαση παραμένει άγνωστος.

Σε αυτή την περίπτωση, ο κατηγορούμενος κλήθηκε να πληρώσει το συνολικό ποσό των 712.226 γιεν (περίπου 6.000 ευρώ) που περιλαμβάνει το κόστος χρήσης της εικόνας βάσει παραβίασης του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας (162.000 γιεν), τα έξοδα συστημένης επιστολής (2.226 γιεν), τα έξοδα προσωρινής διαταγής (270.000 γιεν), τα έξοδα διατήρησης της εκτέλεσης (108.000 γιεν), τα δικηγορικά έξοδα (70.000 γιεν), καθώς και αποζημίωση για παραβίαση των προσωπικών δικαιωμάτων του δημιουργού (100.000 γιεν). (Απόφαση του Περιφερειακού Δικαστηρίου του Τόκιο, 31 Μαΐου 2019)

Στην περίπτωση αυτή, η παραβίαση των προσωπικών δικαιωμάτων του δημιουργού, η οποία είναι ένα δικαίωμα εύκολο στην κρίση, ίσως να διευκόλυνε τη διαχείριση στη διαγραφή της.

https://monolith.law/reputation/unauthorized-photo-reproduction-on-the-internet-author-moral-rights[ja]

Σε περίπτωση που δεν εγκρίθηκε η διαγραφή ενός άρθρου

Υπήρξε περίπτωση όπου ο ενάγων απευθύνθηκε στην εταιρεία Yahoo Japan Corporation, η οποία διαχειρίζεται και λειτουργεί τον πίνακα ανακοινώσεων του Yahoo! Finance, ζητώντας τη διαγραφή ενός άρθρου που είχε δημοσιευθεί στον ιστότοπο βάσει των δικαιωμάτων της προσωπικότητας και ισχυριζόμενος ότι η μη διαγραφή του άρθρου από την Yahoo Japan Corporation αποτελεί παράνομη πράξη, ζητώντας αποζημίωση για ηθική βλάβη βάσει του άρθρου 709 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα (Japanese Civil Code).

Ο δικηγόρος που εκπροσωπούσε τον ενάγοντα, ανέθεσε στον εναγόμενο την εξής δήλωση:

Ο ενάγων, πρώην εκτελεστικός διευθυντής της εταιρείας Α, έχει υποστεί σοβαρή παραβίαση των δικαιωμάτων της προσωπικότητας και της τιμής του, καθώς δημοσιεύτηκαν πληροφορίες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όπως ότι είναι Κορεάτης που ζει στην Ιαπωνία

Ημερομηνία 22 Ιουνίου 2017

και ζήτησε να ληφθούν μέτρα για την πρόληψη της μετάδοσης του εν λόγω άρθρου.

Η Yahoo Japan Corporation απάντησε με την ακόλουθη δήλωση:

Μετά από προσεκτική εξέταση στο εσωτερικό της εταιρείας μας για την αναφορά που λάβαμε, δεν έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι σκόπιμο να λάβουμε μέτρα όπως η διαγραφή του άρθρου αυτή τη στιγμή

Ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 2017

Ως αποτέλεσμα, ο ενάγων κατέθεσε αγωγή στις 9 Νοεμβρίου.

Ο ενάγων, κάτοχος ιαπωνικής υπηκοότητας, υποστήριξε ότι το άρθρο περιείχε ψευδείς πληροφορίες σχετικά με το όνομα, την καταγωγή και την υπηκοότητά του, και ότι αυτό δεν οδήγησε σε μείωση της κοινωνικής του φήμης, αντικρούοντας τον ισχυρισμό του εναγομένου.

Το δικαστήριο δήλωσε:

Το πρόβλημα με το εν λόγω άρθρο δεν είναι αν οδήγησε σε μείωση της κοινωνικής φήμης του ενάγοντα, αλλά ότι παρουσιάστηκαν ψευδείς πληροφορίες σχετικά με το όνομα, την καταγωγή και την υπηκοότητά του, παραβιάζοντας έτσι το δικαίωμα του ενάγοντα να αναγνωρίζεται σωστά από τρίτους ως προς το όνομα, την καταγωγή και την υπηκοότητά του.

και

Η Yahoo Japan Corporation δεν διέγραψε το άρθρο, επικαλούμενη την έλλειψη προηγούμενων δικαστικών αποφάσεων που θα επέβαλλαν τη διαγραφή άρθρων βάσει παραβίασης των δικαιωμάτων της προσωπικότητας. Ωστόσο, η εταιρεία θα έπρεπε να αναγνωρίσει την υποχρέωση διαγραφής του άρθρου από τη στιγμή που έγινε ενήμερη για τις ψευδείς πληροφορίες που αφορούσαν το όνομα, την καταγωγή και την υπηκοότητα του ενάγοντα, ακόμα και αν δεν υπήρχαν προηγούμενες αποφάσεις για παρόμοιες περιπτώσεις. Η αποτυχία της εταιρείας να διαγράψει το άρθρο συνιστά επομένως παραμέληση. Επομένως, η πράξη της Yahoo Japan Corporation να μη διαγράψει το άρθρο αποτελεί παράνομη πράξη σύμφωνα με το άρθρο 709 του Ιαπωνικού Αστικού Κώδικα (Japanese Civil Code).

Απόφαση του Δικαστηρίου της Σεντάι, 9 Ιουλίου 2018

Και έτσι, περίπου μία εβδομάδα μετά την αποστολή των εγγράφων, στις 1 Ιουλίου 2017, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η Yahoo Japan Corporation θα πρέπει να πληρώσει στον ενάγοντα αποζημίωση για ηθική βλάβη 15.000 γιεν ανά μήνα, συνολικά 154.838 γιεν, μέχρι την ημερομηνία λήξης των προφορικών διαβουλεύσεων της δίκης, που ήταν η 10η Μαΐου 2018.

Σε περίπτωση που ένας πάροχος δεν διαγράψει ένα άρθρο παρά την υποχρέωση να το κάνει, οφείλει να αποζημιώσει τον αιτούντα για τυχόν ζημιές.

Συνοπτικά

Οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών δεν τηρούν μια αδιάλλακτη στάση του τύπου “δεν επιτρέπεται η διαγραφή άρθρων υπό οποιαδήποτε συνθήκη”, αλλά αν κάνουν λάθος στην κρίση τους, μπορεί να καταλήξουν να κατηγορηθούν για ευθύνη. Ωστόσο, σε περιπτώσεις όπου η διαπίστωση παραβίασης δικαιωμάτων, όπως στη συκοφαντική δυσφήμιση ή την παραβίαση της ιδιωτικότητας, είναι δύσκολη, και ιδιαίτερα όταν “δεν υπάρχουν προηγούμενα δικαστικά παραδείγματα που να έχουν διατάξει τη διαγραφή δημοσιευμένων άρθρων σε περιπτώσεις όπως η παρούσα”, οι πάροχοι διστάζουν να προχωρήσουν σε διαγραφή δημοσιευμένων άρθρων.

Η αίτηση για μέτρα πρόληψης μετάδοσης προς τους παρόχους δεν εγγυάται πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αλλά θεωρείται ένα από τα ισχυρά μέσα που διαθέτουμε.

Εάν, παρ’ όλα αυτά, η αίτηση προς τον πάροχο για μέτρα πρόληψης μετάδοσης δεν οδηγήσει στη διαγραφή ενός άρθρου, τότε μπορεί να απαιτηθεί να καταφύγουμε στο δικαστήριο με αίτηση για προσωρινή διαταγή διαγραφής του άρθρου. Αυτές οι αποφάσεις και διαδικασίες απαιτούν υψηλού επιπέδου εξειδικευμένες γνώσεις. Θα ήταν συνετό να συμβουλευτείτε έναν δικηγόρο που διαθέτει την απαραίτητη τεχνογνωσία.