Υπάρχει δικαίωμα δημοσιότητας στα αντικείμενα;

Τι είναι τα δικαιώματα δημοσιότητας και πότε προκύπτουν, καθώς και πότε δεν αναγνωρίζονται, εξηγείται λεπτομερώς σε άλλο άρθρο.

https://monolith.law/reputation/publicityrights[ja]

Σκεπτόμενοι την οικονομική αξία που προκύπτει από την ικανότητα ελκυστικότητας πελατών του ονόματος και της εικόνας κάποιου, μπορεί να υπάρχει η άποψη ότι δεν χρειάζεται να περιορίζουμε αυτήν την ικανότητα ελκυστικότητας στα άτομα. Εάν ένα αντικείμενο έχει ικανότητα ελκυστικότητας πελατών, μπορεί να υπάρχει η ισχυρισμός ότι θα ήταν δυνατόν να αναγνωρίσουμε τα δικαιώματα δημοσιότητας στον ιδιοκτήτη αυτού του αντικειμένου. Εάν χρησιμοποιήσετε χωρίς άδεια το όνομα ενός πραγματικού παίκτη μπέιζμπολ ή ποδοσφαίρου σε ένα παιχνίδι λογισμικού, θα αποτελέσει παραβίαση των δικαιωμάτων δημοσιότητας, όπως και στην περίπτωση χρήσης της εικόνας τους. Τι θα συμβεί, όμως, αν χρησιμοποιήσετε το όνομα ή την εικόνα ενός αγωνιστικού αλόγου που ανήκει σε κάποιον σε ένα παιχνίδι λογισμικού;

Η λέξη “δικαιώματα δημοσιότητας” δεν είναι νομικός όρος. Είναι ένα σχετικά νέο δικαίωμα που έχει γίνει σαφές και αναγνωρισμένο μέσω δικαστικών αποφάσεων. Τα δικαιώματα δημοσιότητας ενός αντικειμένου επίσης διεκδικήθηκαν στο δικαστήριο, σε μια υπόθεση που αφορούσε ένα παιχνίδι λογισμικού που δημιουργήθηκε χωρίς άδεια, χρησιμοποιώντας το όνομα ενός αγωνιστικού αλόγου.

Η υπόθεση Gallop Racer (Περιφερειακό Δικαστήριο Nagoya, Ιανουάριος 2000 (2000))

Είκοσι δύο ιδιοκτήτες αγωνιστικών αλόγων κατέθεσαν μήνυση εναντίον των κατασκευαστών και πωλητών του βιντεοπαιχνιδιού “Gallop Racer”, το οποίο χρησιμοποιούσε τα ονόματα των αγωνιστικών αλόγων τους, βασιζόμενοι στο δικαίωμα δημοσιότητας, απαιτώντας την απαγόρευση της πώλησης και αποζημίωση για παράνομη συμπεριφορά. Σε αυτό το παιχνίδι, οι παίκτες γίνονται αναβάτες και ανεβαίνουν σε αγωνιστικά άλογα της επιλογής τους (συμπεριλαμβανομένων των αλόγων που συμμετέχουν σε σημαντικούς αγώνες G1, G2, G3 της Ιαπωνικής Κεντρικής Ιπποδρομιακής Επιτροπής) και διεξάγουν αγώνες σε οθόνες που αναπαράγουν πραγματικά ιπποδρόμια.

Το Περιφερειακό Δικαστήριο Nagoya δήλωσε,

“Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ακόμη και τα ονόματα κλπ. των ‘αντικειμένων’ που δεν είναι ‘διάσημα’ μπορούν να αναγνωριστούν ως έχοντα αξία δημοσιότητας, και δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο για την αναγνώριση του δικαιώματος δημοσιότητας για ‘αντικείμενα’. Επιπλέον, το δικαίωμα δημοσιότητας που αναγνωρίζεται για τους διάσημους ανθρώπους είναι ένα οικονομικό αγαθό που είναι ανεξάρτητο από τα δικαιώματα προσωπικότητας όπως το δικαίωμα ιδιωτικότητας και το δικαίωμα πορτραίτου, οπότε δεν υπάρχει λόγος να περιορίζουμε τα αντικείμενα που έχουν αξία δημοσιότητας μόνο σε ‘διάσημα’ άτομα που έχουν δικαιώματα προσωπικότητας.

Η αξία δημοσιότητας που έχουν τα ονόματα κλπ. των αντικειμένων προέρχεται από τη φήμη, την κοινωνική αξιολόγηση, την ευρύτητα γνωριμίας κλπ. του αντικειμένου, και θα πρέπει να προστατεύεται ως οικονομικό κέρδος ή δικαίωμα που ανήκει στον ιδιοκτήτη του αντικειμένου (όπως αναφέρεται παρακάτω, όταν το αντικείμενο καταστρέφεται, ο ιδιοκτήτης γίνεται ο κάτοχος του δικαιώματος).

Απόφαση του Περιφερειακού Δικαστηρίου Nagoya, 19 Ιανουαρίου 2000 (2000)

και αναγνώρισε το δικαίωμα δημοσιότητας των αντικειμένων.

Επιπλέον, ενώ δήλωσε ότι “δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την απαγόρευση βάσει του δικαιώματος δημοσιότητας των αντικειμένων, λαμβάνοντας υπόψη ότι το δικαίωμα δημοσιότητας των αντικειμένων είναι απλώς το δικαίωμα να αποκτήσει οικονομική αξία”, δήλωσε ότι “ωστόσο, ακόμη και το δικαίωμα δημοσιότητας των αντικειμένων μπορεί να αναγνωριστεί ως δικαίωμα ή συμφέρον που πρέπει να προστατεύεται νομικά ως αντικείμενο αποζημίωσης για παράνομη συμπεριφορά, οπότε η αποζημίωση μπορεί να αναγνωριστεί”, και διέταξε τους κατασκευαστές και πωλητές να αποζημιώσουν 20 ιδιοκτήτες αγωνιστικών αλόγων που είχαν συμμετάσχει σε αγώνες G1, με ποσά από 41.412 έως 608.420 γεν.

Η υπόθεση Gallop Racer (Ανώτερο Δικαστήριο του Nagoya, Μάρτιος 2001 (2001))

Η απόφαση του δικαστηρίου εφέσεων, σχετικά με την προστασία από την αδικαιολόγητη χρήση των ονομάτων των αλόγων μέσω του Ιαπωνικού Νόμου για τα Εμπορικά Σήματα, υποστήριξε ότι “τα ονόματα των αλόγων που έχουν καταχωρηθεί ως εμπορικά σήματα προστατεύονται μόνο όταν χρησιμοποιούνται για προϊόντα ή υπηρεσίες που σχετίζονται με την επιχείρησή μας”. Ως εκ τούτου, “για να προστατεύσουμε τα οικονομικά συμφέροντα ή την αξία που προκύπτει από τη φήμη, την κοινωνική αξιολόγηση, την αναγνωρισιμότητα κ.λπ. του αγωνιστικού αλόγου που έχει ο ιδιοκτήτης, η προστασία μέσω του Ιαπωνικού Νόμου για τα Εμπορικά Σήματα δεν είναι αρκετή και είναι σωστό να αναγνωρίζουμε και να προστατεύουμε το δικαίωμα δημοσιότητας του αντικειμένου υπό ορισμένες προϋποθέσεις”, υποστηρίζοντας την απόφαση του Δικαστηρίου του Nagoya που αναγνώρισε το δικαίωμα δημοσιότητας του αντικειμένου. Ωστόσο, αναγνώρισε το δικαίωμα δημοσιότητας μόνο για αγωνιστικά άλογα που κέρδισαν σε αγώνες G1.

Όσον αφορά την αίτηση για απαγόρευση πώλησης,

Το δικαίωμα δημοσιότητας για διάσημα πρόσωπα, το οποίο συνδέεται άμεσα με τα προσωπικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων προσωπικής ζωής και πορτραίτου, έχει αναγνωριστεί ως βάση για αίτηση απαγόρευσης. Ωστόσο, το δικαίωμα δημοσιότητας ενός αντικειμένου δεν συνδέεται με τα προσωπικά δικαιώματα του ιδιοκτήτη του αντικειμένου, αλλά με τα οικονομικά συμφέροντα που προκύπτουν από την ελκυστικότητα του αντικειμένου για τους πελάτες. Επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο όπως το δικαίωμα δημοσιότητας για διάσημα πρόσωπα.

Απόφαση του Ανώτερου Δικαστηρίου του Nagoya, 8 Μαρτίου 2001 (2001)

Όπως και το Δικαστήριο του Nagoya στην πρώτη δίκη, δεν αναγνώρισε αυτό το δικαίωμα.

Το περιστατικό του Derby Stallion (Δικαστήριο της Τόκυο, Αύγουστος 2001 (2001))

Είκοσι τρεις ιδιοκτήτες αγωνιστικών αλόγων κατέθεσαν μήνυση εναντίον των κατασκευαστών και πωλητών του παιχνιδιού προσομοίωσης ανάπτυξης αγωνιστικών αλόγων “Derby Stallion” (συνολικά τέσσερις εκδόσεις), το οποίο χρησιμοποιούσε τα ονόματα των αγωνιστικών αλόγων που κατείχαν, βασιζόμενοι στο δικαίωμα δημοσιότητας, ζητώντας την απαγόρευση της πώλησης και αποζημίωση για παράνομες πράξεις. Το Δικαστήριο της Τόκυο αποφάνθηκε ότι “δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ύπαρξη του ‘ιδιοκτησιακού δικαιώματος που ελέγχει αποκλειστικά την οικονομική αξία, όπως η ικανότητα προσέλκυσης πελατών, του αντικειμένου’ που υποστηρίζουν οι αγωγοί”, αρνούμενο το δικαίωμα δημοσιότητας σε αντικείμενα.

Το Δικαστήριο της Τόκυο αποφάνθηκε:

1: Για να αναγνωριστεί ένα αποκλειστικό δικαίωμα, απαιτείται νομική βάση (συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων προσωπικότητας και άλλων που δεν έχουν ρητή αναφορά). Ωστόσο, δεν είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί το “δικαίωμα να ελέγχει αποκλειστικά την οικονομική αξία του αντικειμένου” που υποστηρίζουν οι αγωγοί, επεκτείνοντας ελαστικά την εφαρμογή των υπάρχοντων αποκλειστικών δικαιωμάτων, όπως τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και προσωπικότητας.

2: Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, για να αναγνωριστεί ένα αποκλειστικό δικαίωμα, απαιτείται νομική βάση. Ωστόσο, σύμφωνα με τον σκοπό του συνολικού συστήματος της τρέχουσας νομοθεσίας που έχει θεσπίσει το σύστημα των πνευματικών δικαιωμάτων, δεν είναι δυνατόν να αναγνωριστεί η ύπαρξη αποκλειστικών δικαιωμάτων σε περιοχές που δεν καλύπτονται από την προστασία του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, ακόμη και αν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη αποκλειστικών δικαιωμάτων, ακόμη και χωρίς ρητή νομική βάση, εάν ο σεβασμός για το “συμφέρον του ελέγχου αποκλειστικά της οικονομικής αξίας του αντικειμένου” γίνει κοινωνική συνήθεια για μεγάλο χρονικό διάστημα και αυτό αναβαθμιστεί σε έθιμο, δεν είναι δυνατόν να αναγνωριστεί το αποκλειστικό δικαίωμα που υποστηρίζουν οι αγωγοί.

Απόφαση του Δικαστηρίου της Τόκυο, 27 Αυγούστου 2001 (2001)

Σχετικά με το 1, το δικαστήριο πρόσθεσε ότι “αυτή η αποκλειστική ικανότητα αναγνωρίζεται μόνο όταν κρίνεται ότι τα δικαιώματα προσωπικότητας που έχει αρχικά ένα φυσικό πρόσωπο έχουν παραβιαστεί. Αντίθετα, δεν είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί η αποκλειστική ικανότητα που υποστηρίζουν οι αγωγοί, βασιζόμενοι στα δικαιώματα προσωπικότητας, επειδή, αρχικά, η χρήση του αντικειμένου κάποιου άλλου από έναν τρίτο δεν παραβιάζει αμέσως τα δικαιώματα προσωπικότητας του ιδιοκτήτη του αντικειμένου.” Σχετικά με το 2, το δικαστήριο πρόσθεσε ότι “τα αποκλειστικά δικαιώματα που παρέχονται από τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων πρέπει να ερμηνευθούν ως οριοθετώντας τα όρια της αποκλειστικής προστασίας για τον κάτοχο των δικαιωμάτων και ως οριοθετώντας τα όρια της νομιμότητας της συμπεριφοράς για τρίτους. Επομένως, εάν ένας τρίτος ενεργεί με τρόπο που δεν περιλαμβάνεται στο πεδίο εφαρμογής των αποκλειστικών δικαιωμάτων που καθορίζονται από τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων, αυτή η ενέργεια πρέπει να θεωρηθεί νόμιμη.”

Το περιστατικό του Derby Stallion (Ανώτερο Δικαστήριο του Τόκιο, Σεπτέμβριος 2002 (2002))

Οι αγωγοί, στους οποίους δεν είχε αναγνωριστεί απαγόρευση πώλησης και αποζημίωση για παράνομη συμπεριφορά στην πρώτη δίκη, έκαναν έφεση, αλλά το Ανώτερο Δικαστήριο του Τόκιο απέρριψε την έφεση.

Το Ανώτερο Δικαστήριο του Τόκιο δήλωσε,

Είναι γενικά γνωστό ότι η χρήση του ονόματος και της εικόνας ενός διάσημου ατόμου για τη διαφήμιση ή την προώθηση πώλησης ενός προϊόντος έχει αποτέλεσμα. Το όνομα και η εικόνα αυτού του διάσημου ατόμου, ως πληροφορίες που τον αναγνωρίζουν, έχουν τη δυνατότητα να προσελκύσουν πελάτες και αποτελούν ένα ανεξάρτητο οικονομικό συμφέρον ή αξία, διαφέροντας από τον κοινό άνθρωπο. Οι φυσικά πρόσωπα, ακόμη και αν είναι κοινοί άνθρωποι, έχουν το δικαίωμα να μην χρησιμοποιούνται το όνομα και η εικόνα τους από τρίτους χωρίς δίκαιο λόγο, βασιζόμενοι στα δικαιώματα της προσωπικότητας. Είναι λοιπόν φυσικό, σε κάποιο βαθμό, ότι οι διάσημοι άνθρωποι, που διαφέρουν από τον κοινό άνθρωπο, έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν αποκλειστικά το οικονομικό συμφέρον ή την αξία που προκύπτει από το όνομα και την εικόνα τους. Αυτό το δικαίωμα των διάσημων ανθρώπων μπορεί να αναφερθεί ως “δικαίωμα δημοσιότητας”, αλλά αυτό το δικαίωμα πρέπει να θεωρηθεί ότι βασίζεται στα δικαιώματα της προσωπικότητας.

Απόφαση του Ανώτερου Δικαστηρίου του Τόκιο, 12 Σεπτεμβρίου 2002

Δηλώνοντας ότι “το δικαίωμα δημοσιότητας βασίζεται στα δικαιώματα της προσωπικότητας”,

Το δικαίωμα δημοσιότητας ενός διάσημου ατόμου, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πρέπει να θεωρηθεί ότι βασίζεται στα δικαιώματα της προσωπικότητας, επομένως είναι σαφές ότι δεν μπορεί να αναγνωριστεί το δικαίωμα του ονόματος, της εικόνας ή της δημοσιότητας ως δικαίωμα που βασίζεται στα δικαιώματα της προσωπικότητας για ένα αντικείμενο όπως ένα αγωνιστικό άλογο.

Όπως παραπάνω

Δήλωσε.

Η υπόθεση του Gallop Racer (Ανώτατο Δικαστήριο, Φεβρουάριος 2004 (2004))

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι αποφάσεις διίστανται μεταξύ των “Gallop Racer” και “Derby Stallion”. Στην έφεση της υπόθεσης “Gallop Racer”, το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε την αρχική απόφαση και απέρριψε την αίτηση των εφεσεβίων, αρνούμενο το δικαίωμα δημοσιότητας του αντικειμένου.

Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακολουθώντας την προηγούμενη απόφασή του για το “Αυτογραφο του Kao Shen στο Jian Zhong Gao Shen Tie”, το οποίο παρουσιάστηκε σε άλλο άρθρο του ιστότοπου μας με τίτλο “Είναι επιτρεπτό να φωτογραφίζετε και να δημοσιεύετε την ιδιοκτησία τρίτων χωρίς άδεια”, δήλωσε ότι “οι εφεσεβίοι στην πρώτη δίκη ήταν ιδιοκτήτες των αγωνιστικών αλόγων ή είχαν ήδη ιδιοκτησία τους. Ωστόσο, το δικαίωμα ιδιοκτησίας ενός αντικειμένου, όπως ένα αγωνιστικό άλογο, περιορίζεται στο δικαίωμα αποκλειστικού ελέγχου της φυσικής υπόστασης του αντικειμένου και δεν επεκτείνεται στο δικαίωμα αποκλειστικού ελέγχου της αόρατης υπόστασης του αντικειμένου, όπως το όνομα του. Επομένως, ακόμη και αν ένας τρίτος χρησιμοποιεί την οικονομική αξία της αόρατης υπόστασης ενός αγωνιστικού αλόγου, όπως την ικανότητα του ονόματος του αλόγου να προσελκύει πελάτες, χωρίς να παραβιάζει το δικαίωμα αποκλειστικού ελέγχου του ιδιοκτήτη στη φυσική υπόσταση του αλόγου, αυτή η χρήση δεν παραβιάζει το δικαίωμα ιδιοκτησίας του αλόγου.”

https://monolith.law/reputation/photographing-others-property[ja]

Το Ανώτατο Δικαστήριο δήλωσε,

“Ακόμη και αν το όνομα ενός αγωνιστικού αλόγου έχει την ικανότητα να προσελκύει πελάτες, δεν είναι δίκαιο να αναγνωρίζουμε στον ιδιοκτήτη του αλόγου αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης του ονόματος του αλόγου, το οποίο είναι μια μορφή χρήσης της αόρατης υπόστασης του αντικειμένου, χωρίς νομική βάση. Επίσης, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι η παράνομη χρήση του ονόματος ενός αγωνιστικού αλόγου χωρίς άδεια αποτελεί παράνομη πράξη, καθώς το πεδίο και η μορφή της πράξης που θεωρείται παράνομη δεν έχουν καθοριστεί σαφώς από τον νόμο ή άλλες διατάξεις στο παρόν στάδιο. Επομένως, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την επιβολή απαγόρευσης ή την αναγνώριση της παράνομης πράξης σε αυτήν την υπόθεση.”

Ανώτατο Δικαστήριο, 13 Φεβρουαρίου 2004 (2004)

Με αυτήν την απόφαση, το Ανώτατο Δικαστήριο αρνήθηκε την επιβολή απαγόρευσης ή την αναγνώριση της παράνομης πράξης σε κάθε περίπτωση. Επιπλέον, οι ιδιοκτήτες των αγωνιστικών αλόγων είχαν καταθέσει έφεση και αίτηση για αποδοχή της έφεσης κατά της απόφασης του Εφετείου του Τόκιο στην υπόθεση “Derby Stallion”, αλλά αυτές απορρίφθηκαν και δεν έγιναν δεκτές την ίδια ημέρα.

Σύνοψη

Η νομολογία αρνήθηκε να αναγνωρίσει το δικαίωμα δημοσιότητας, παρόμοιο με αυτό που αναγνωρίζεται για τους διασήμους και τους αθλητές, σε σχέση με τα αντικείμενα. Όσον αφορά την επίτευξη παράνομης πράξης, η νομολογία αποφάσισε ότι, σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχει παράνομη πράξη όταν τα αντικείμενα χρησιμοποιούνται ως ασώματα αγαθά. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έχει επιτευχθεί συμπέρασμα σχετικά με το δικαίωμα δημοσιότητας που αφορά τα αντικείμενα.